God's Akkers

Een uur of 4 in de namiddag. Lage winterzon. Het licht wierp een baan dwars door de treincoupe. Licht als een rood-oranje deken over het landschap. God's licht over God's akkers. De kale bomen, anders zo mistroostig, worden in dat licht ineens prachtige donkere kunstwerken in lege velden. Akkers, anders grauw bruine omgeploegde gronden, worden stralende dekens. Het gras in de velden steekt scherp en fris af tegen de winterluchten. Die lucht met uitgerekte wolken, constant van kleur verandert. Ik staarde door het grote raam. Voelde de zon op mijn gezicht. Staarde in de eindeloze verte. Zag God's licht over God's akkers. Zoals je het maar zelden ziet. De wereld op zijn mooist. Het was dinsdag, een uur of 4 in de namiddag. Ik zag God's licht over God's akkers. Een andere benaming heb ik er niet voor. En de wereld leek zo mooi. Achteraf begreep ik pas wat het was. Maar eigenlijk geloof ik daar niet zo in. In tekens. Of in God. Maar dit kan niets anders geweest zijn. God's licht over God's akkers. Starend door de ramen van een treincoupe. Voel de tranen branden. Hoor dat nummer in mijn hoofd. Opnieuw en opnieuw. Soms lijkt het alsof er zoveel wordt afgesloten. En zoveel weer begint... Just close your eyes. And count to five. Let's craft the only thing we know into surprise. Set down your glass... And I'm shaken, then I'm still. When your eyes meet mine. I lose simple skills. Like to tell you all I want is love...

White Tiger

Wellicht dat je in Delhi moet zijn geweest om het boek te kunnen waarderen, want hoewel het is bekroond met de prestigieuze Man Booker Prize, vallen de recensies over het algemeen wat negatief uit. Te saai, te langdradig, te monotoon. Ik kan me die kritiek wel voorstellen. Het boek haalt het bijvoorbeeld niet bij De Vliegeraar. Nu zijn de overeenkomsten daar ook niet zo heel groot mee, hoewel beide boeken draaien rondom het verschil tussen arm en rijk en de uitbuiting die daarmee gepaard gaat. Bedrog, chantage, de verwarrende weg die India aflegt van een oud kastensysteem naar een maatschappij die steeds meer wordt beinvloed, zeg gerust geleefd door het Westen. Hoewel het boek me nergens wezenlijk kon ontroeren, daarvoor is de vertelwijze veel te rauw, eigenlijk is het boek besmeurd met de modder van de straten in Delhi, kon ik het ook moeilijk aan de kant leggen. Ik wilde toch steeds weer weten hoe de ontwikkelingen waren van Balram Halwai. Hoe zijn leven verder dwaalde door de straten van de smerige hoofdstad van India. Maar wellicht is de voornaamste reden daar ook voor dat ik de straten van Delhi heb gezien. Vanuit een ei. Afgesloten van het echte India. De verwezenlijking van de scheiding tussen rijk en arm door een autoraam. Wie dat wilt proeven, ruiken en voelen komt met White Tiger van Aravind Adiga zonder meer aan zijn trekken.

America Votes VIII -President-Elect Obama

Geen internet, geen t.v., zelfs geen radio. Een behoorlijke ontbering in een verkiezingsnacht. Maar stipt om 08.00 op kantoor, inloggen op CNN en we zijn er. Het tijdperk Bush is voorbij. De neo-conservatieven zijn weg. Nou ja, over 76 dagen dan. Zowel in het Witte Huis, als in de Senaat , als in het Huis van Afgevaardigden kleurt de meerderheid van de zetels weer het frisse blauw van de Democraten. En dat is eigenlijk toch het beste nieuws dat de afgelopen 8 jaar uit Amerika is gekomen. Niks "too close to call", niks "winner takes all", geen "dubieuze stemcomputers" in Florida, gewoon 338 kiesmannen voor Barack Obama. Hoogstwaarschijnlijk verwacht menigeen in Europa meer van de man dan feitelijk mogelijk is. Maar feit blijft dat we een nieuw tijdperk ingaan, dat we sowieso getuige zijn van een stukje dat de geschiedenisboeken in kan en dat we in ieder geval de komende 4 jaar weer fatsoenlijk kunnen onderhandelen met de grootmacht aan de andere kant van de oceaan. Starting Up A Brand New Day....

Next Generation

"Don't Stop Thinking About Tomorrow", was destijds het overwinningsnummer van Clinton. Ik was pas 14, maar dat nummer en de positieve "vibe" die uitging van de overwinning van de Democraten in 1992 is me altijd bij gebleven. De "next generation" kwam aan de macht. Een na-oorlogse president. Het stokje werd overgenomen van de oude garde die WO II hadden meegemaakt en met enige angst naar de wereld keken. Eigenlijk gaat de strijd van vandaag weer tussen die oude garde die met angst naar de wereld kijkt, een ziekte die de "Old Party" nimmer kwijt lijkt te raken" en iemand die lid is van de "next generation". Iemand met hoop. Een frisse blik op de toekomst. Niet geregeerd door angst, maar door het geloof dat het morgen altijd beter kan. En met de huidige mineurstemming in de media over de economie hebben we dat eigenlijk wel nodig. Iemand die in de basis lijkt te denken, hoe kan het ook anders als je uit Hawaii komt, dat het leven leuk is, in plaats van dat er op elke hoek gevaar dreigt. Iemand die denkt dat er verbeteringen mogelijk zijn, in plaats van iemand die de focus legt op het voorkomen dat het nog slechter wordt. Actief tegenover Repressief. Jong tegenover Oud. Maar bovenal de generatie van morgen tegenover de generatie van voor de oorlog. Het is de 21e eeuw. Dat vereist een president die weet wat de 21e eeuw vraagt. Nu alleen nog een lekker overwinningsnummer...

Herstplaatjes

Tussen het stof door, als het gruis van het stucwerk is neergedaald, het mooie herfstlicht door de ramen schittert, dan glinsteren daar ineens de najaarsalbums aan de noorderzon. Sommige al gemeld, maar momenteel gaat alles (behalve failliete banken) langs mij heen, daarom baseren wij ons op de kracht van herhaling. Hoogtepunt van vandaag is natuurlijk de ontdekking dat 26 oktober a.s. Cardinology van Ryan Adams & The Cardinals het levenslicht ziet. Andere potentiele kandidaten voor herfstplaten van het jaar zijn natuurlijk The Killers die op 27 november a.s. (men wil blijkbaar ook meedingen voor de winterplaat 2008-2009) Day And Age bij uw plaatselijke platenboer in de schappen laten leggen. Iets eerder tracht Razorlight zijn kunstje te herhalen en brengt dan ook op 3 november a.s. Slipway Fires uit. Blijft over het herhalen van één van de platen waar ik reikhalzend naar uitkijk en op 20 oktober a.s. al wereldwijd is te verkrijgen: Snow Patrol - A Hundred Million Suns. Laatste in de rij nominaties blijft natuurlijk het volgende week te verschijnen Perfect Symmetry van Keane. Kredietcrisis of niet. Aan de herfstplaatjes zal het niet liggen voor een mooie rood-gele herfst.

DHZ-EN

Ooit bekend geweest met de term APP 470 K 24? En dan met name met de vraag wat deze APP onderscheid van de APP 470 K 14? Ik kan het u wel verklappen. Een APP 470 K 24 is een gemineraliseerde APP-gemodificeerd gebitumineerde polyester-glascombinatie MEC. Een dakbedekking ja, precies. En de APP 470 K 24 is gemineraliseerd, in tegenstelling tot de APP 470 K 14. Hoe ik daarbij kom? Ach, ik weet tegenwoordig zelfs dat je een houten vloer schuurt met om te beginnen een korrel 40, er daarna een korrel 120 overheen haalt om hem lekker glad te maken met een 180. Ik weet sinds enkele weken dat er evenveel gebroken wit bestaan als automerken. Wit met een puntje zwart. Wit met een puntje rood. Wit met een puntje oker. Het is allemaal wit, maar ook weer niet. Het is anders wit. En hoe wit anders wit is, kan weer verschillen van de ondergrond, van de lichtinval, van je eigen humeur lijkt het zelfs. Het zijn de wijze lessen van het DHZ-en. En het eindelijk de trotste bezitter zijn van een GAMMA-pas. Want het is gebleken. Ook ik kan niet zonder de.......well, whatever....

Love is Noise

Lange straten, wapperende jassen, licht verkleurde bomen, wind, dreigende wolken, een laag staande zon schittert in de etalageruiten. Hij kijkt naar zijn spiegelbeeld. Staat even stil voor een raam. Ziet de mensen binnen door elkaar heen krioelen. Even heeft hij oogcontact met het meisje achter de toonbank. Haar blonde haar springt heen en weer, terwijl ze met een hand het geld aanneemt en met haar andere hand behendig een laatste plakkertje op het ingepakte pakje aanbrengt. Ze glimlacht even. Vluchtig. Tegen hem, of gewoon tegen de man achter de toonbank. Haar ogen flinkeren. De zachte kleur van de zonnestralen glijden even over haar gezicht. De jongen glimlacht als hij zich langzaam omdraait. De zomer loopt op zijn einde. Het leven verplaatst zich van buiten naar binnen. Flaneerde hij de laatste maanden over de pleinen met mensen, nu moet hij zich weer vergapen aan de taferelen achter grote etalageruiten. De kleine rituelen die plaatsvinden achter de toonbank. De glimlach van de verkoopster, de norse blik van de man in zijn zandkleurige Burberry. De wind nam toe. Zijn jas wapperende steeds harder. Licht verkleurde bladeren vlogen door de straten. Er ontstonden tranen in zijn ogen. Hij kneep ze dicht om tegen het felle licht. De zomer was echt ten einde. Hij wierp nog een laatste blik in de winkel. Er leek even oogcontact. Hij zag even haar blauwe iris. Hij meende toch echt een glimlach te zien. Maar hij twijfelde. Misschien voelde hij gewoon de herfstkriebels. Minstens zo verradelijk als lentekriebels. De muziek op zijn koptelefoon ging iets harder. Hij draaide zich om een liep de lange straat in. Dit was zijn stad. Dit was zijn straat. Dit was zijn ritueel. En hij begon langzaam te zingen. Het leek wel 10 jaar geleden. Cause love is noise, love is pain. Love is these blues that you're feeling again. Love is noise, love is pain. Love is these blues that I'm singing again, again, again....

Bambi Woods

De naam Bambi Woods deed mij een beetje denken aan een porno-actrice. Met stomheid geslagen was ik dan ook toen Wikipedia mij vertelde dat Bambi Woods ook werkelijk een porno-actrice was. Of is. Off camera dan in ieder geval. Bekend van Debbie does Dallas, klaarblijkelijk. Where Are You Bambi Woods is daarmee in ieder geval gelijk een intrigrerende albumtitel. Een plaat als een ode aan Amerika. Niet het Amerika dat deze dagen op t.v. te zien is, maar het meer inheemse Amerika. Over gescheiden moeders die wonen in een trailer park. Marinus de Goederen haalt herinneringen op van een tijdje inheems Amerika en dit is het resultaat. Vorige week gleed mijn oog al langs de albumhoes in Kroese. Vandaag stond de recensie in de Volkskrant door de altijd gewaardeerde Gijsbert Kramer. Vanavond hoor ik voor het eerst op MTV Brand New Mary Had A Secret. En Gijsbert lijkt gelijk te hebben. a balladeer heeft zijn plaats gereserveerd in de wereld van de Nederlandse betere popmuziek. Toch maar eens snel de rest luisteren en daarna weer de agenda van Roosje in de gaten houden.

Caos Calmo

De rust van het plein in een immer voortrazende wereld. De symbolische aspecten van het rouwproces. Anderhalf uur kleine speldenprikjes over het het werk, de liefde, het verlies, de ontmoetingen, de verrassingen, het mooie en het lelijke van het leven. Op prachtige muziek, op een pittoresk Italiaans plein. Grimaldi is met Caos Calmo er in geslaagd een film te maken die ontroerd, laat lachen, laat genieten en doet verbazen. Een film met een in eerste instantie somber dramatisch uitgangspunt. Een film gefundeerd op een familie-drama. Met de focus op de hoofdpersoon, die briljant en ongekend geloofwaardig wordt geacteerd door Nanni Moretti. Caos Calmo is geen film die het verhaal, het drama en de verwerkingen daarvan in beeld brengt. Het is juist de film die het allemaal buiten beeld laat en het laat vertellen door symboliek, gezichtsuitdrukkingen en de kleine details van de dagelijkse ontmoetingen en omhelzingen die de hoofdpersoon heeft. Knap staalje filmwerk met als uitwerking een rustgevende glimlach. Klasse.

America Votes VII - Schreeuwlelijk Palin

Het is aardig uitgekiend. Er is ongetwijfeld goed over nagedacht. Wanneer is het juiste moment. Wie maakt een mooie balans. Jong-Oud. Man-Vrouw. Bescheiden-Luid. De twee eerste verschillen vielen mij echter niet meer op toen de gouverneur van Alaska haar mond opendeed. Hillary kan haar stemvolume aardig omhoog stuwen. Maar het stemgeluid van Sarah Palin slaat echt alles. Het gaat door merg en been en na twee zinnen was mijn irritatiegrens al bereikt. Als dat in het Witte Huis gaat zitten, dan zou ik, in het hypothetische geval dat ik Amerikaan zou zijn, morgen verhuizen. Een president van 72 met een uitstraling of hij morgen om kan vallen en een schreeuwlelijk ernaast van 44. Een combinatie die ik niet kan verdragen.

Maar goed, de Republikeinen hebben zich vast in de elkaars handjes geknepen. Zij doen het maar even. Een vrouw aan het roer. Nou ja, naast het roer dan. Aan het roer staat een veteraan. Een ijzervreter. Een man van staal. Tenminste 30 jaar geleden. Nu iets minder. En je moet het ze nageven. Mochten ze winnen met dit duo, dan is de kans zeer aanwezig, en wie had ooit durven dromen, de eerste vrouwelijke president van Amerika, een republikeinse is. Want of McCain zijn hart het vier jaar uitzingt? Ik durf mijn hand er niet voor in het vuur te steken. Maar goed, bovenal hoop ik dat de gemiddelde Amerikaan toch een even lage tolerantiegrens heeft als ondergetekende. Want mijn God, het zal je moeder zijn, maar het moet toch helemaal niet de vice-president worden...

Oud Ondergronds Nijmegen

Soms is Nijmegen net Rome. Als ze in de hoofdstad van Italie gaan graven voor het aanleggen van een weggetje, het omleggen van een kabel of het vervangen van de riolering dan staan er in no-time een groep archeologen om het kuiltje heen om zich te vergapen aan de kopjes, schoteltjes, pilaren, beeldhouwwerken en andere Romeinse restanten. In Nijmegen was het deze week klaarblijkelijk ook weer raak. Er kan geen straat worden opgebroken of de stadswallen, kannetjes, verborgen huizen en allerhande andere archeologische hoogstandjes komen boven drijven. Een waar walhalla voor de archeoloog, ongetwijfeld een hel voor de middenstander. Want voorlopig zal die kuil wel niet dichtkunnen. Daar moet eerst een team met witte jassen en kleine kwastjes in. En terecht overigens. Het kleine beetje historie dat niet is weggevaagd moeten we koesteren. Maar toch, soms begrijp je de zuchten van die Romeinen als er weer eens een straat moet worden opengebroken. Het is namelijk altijd prijs.

Obama ' 08 - I

Door de overvloed aan media-aandacht tijdens de primaries lijkt het soms of de "next president of the United States" al over zijn hoogtepunt heen is. Of de magie is uitgewerkt. Alsof de retoriek alleen nog maar hol klinkt. De opgerolde hemdsmouwen wel wat stoer ogen, maar eigenlijk ook een beetje kwajongensachtig. Het is natuurlijk het grootste gevaar dat Obama achtervolgt en dat door Hillary zeker niet kleiner is geworden. Voor je het weet kampt de kiezer ver voor 4 november a.s. met een enorm Obama-fatigue. Het is het gevaar van de atleet die 2 weken voor Beijing op de atletiekbaan van Zundert een wereldrecord loopt. Leuk, maar je hebt er zo weinig aan als je later met zilver aan de haal gaat. Desondanks, steeds als Obama weer op het scherm verschijnt en de woorden "Yes We Can" door de conventiehal schallen, kun je toch moeilijk voorstellen dat iemand in Amerika nog serieus overweegt om op een 72-jarige ex-militair te stemmen, die nog conservatiever oogt dan Bush en Cheney bij elkaar. Eerlijkheidshalve mag mijns inziens iemand van boven de 70 sowieso niet het hoogste ambt van de Verenigde Staten bekleden. (Een mening waar de voormalige Chief Justice van het Supreme Court het overigens zowel niet wat betreft de leeftijdkwestie, als wat betreft "het hoogste ambt", mee eens zal zijn). Daarnaast blijft er iets kleven aan Obama. Een soort magie of vreemd soortig niet te verklaren gevoel dat als hij het huis aan Pennsylvania Avenue betrekt er daadwerkelijk iets zal veranderen. Een gevoel dat er ook een beetje was toen Clinton het Witte Huis introk, maar thans wellicht in veel sterkere mate. Een gevoel dat het leven weer leuk mag zijn. Dat er vooruitzichten zijn, en dan met name vooruitzichten die niet alleen de "National Security" betreffen. Het is even nog de vraag of Obama dat gevoel ook in de debatten straks neer kan zetten. Het gevoel dat het leven met Obama in D.C. weer een leven wordt met blauwe luchten en het leven met McCain slechts een voortzetting wordt van grauw grijze dagen met miezerregen. En er is niets zo ellendig als miezerregen.

Grandeur

Het is soms fijn te constateren dat niet alleen de zon voor niets opkomt, althans de zon het enige fraaie element is wat zonder kosten boven aan de hemel staat te schitteren. Nu is die hele uitspraak sowieso onzin, want eigenlijk draait de hele natuur voor niets. We spenderen er miljarden aan, voornamelijk om te herstellen wat we zelf kapot maken, maar normaliter zal "De Natuur", de bloempjes, de beestjes en de bijtjes ook zonder subsidie uit Brussel doordraaien. Hoe dan ook, het is soms ook fijn om te constateren dat totaal andere dingen voor niets zijn te bewonderen. Zoals de fraaie internationale beeldententoonstelling in Park Sonsbeek te Arnhem (Grandeur). Nu is Park Sonsbeek al een park om je vingers bij af te likken en dat wil wat zeggen om een dergelijke mening te ventileren als Nijmegenaar, maar om door dit park te kunnen flaneren langs fraaie kunstuitingen maakt het helemaal de ideale zondagmiddagwandeling. Een en ander is nog te bewonderen tot 21 september a.s., dus mocht u in de buurt van Arnhem zijn, laat het redelijk lelijke centrum links liggen en begeef u gelijk naar Park Sonsbeek. Een van de pareltjes waar Nijmegen toch stiekem wel jaloers op mag zijn. Voor de rest is het natuurlijk helemaal niets, dat Arnhem, althans dat zul je mij nooit 'on the record' horen zeggen...

Reminder

Opdat ik het zelf anders toch weer vergeet, bij dezen alvast een "reminder" voor de komende maanden, interessant luistervoer van artiesten waarvan vorige albums al met enige regelmaat in de cd-speler zijn verschenen, wat overigens lang niet altijd wil zeggen dat de onderstaande albums die eer ook weer gegund is, maar kunnen terugvallen op een lijstje biedt altijd weer wat houvast.

Snow Patrol - A Hundred Million Suns (20/10)

Brett Anderson - Wilderness (01/09)

The Verve - Forth (25/08)

Travis - Ode To J Smith (29/09)

Keane - Perfect Symmetry (13/10)

Oasis - Dig Out Your Soul (06/10)

En dat is dan ook alleen nog maar het Britse kant van het verhaal. Voor oudgedienden uit andere werelddelen moet ik wat verder spitten.

Beijing 2008 - I

Tuurlijk, de sprong uit het water, met de oog op het scorebord was een mooi plaatje. Ook de foto's vanmorgen in de krant mochten er zijn. Zeker omdat, uit mijn hoofd Femke Heemskerk, even was vergeten dat men, volgens een vaag en onbegrijpelijk ritueel, op een Olympische medaille moet bijten en deze niet moet kussen. Ik vond het kussen eigenlijk wel mooier. Die tanden in zo'n edelmetalen plak maken de foto meestal niet fraaier. Wie dat ooit verzonnen heeft, is in ieder geval onbekend met de lens van een camera en gezien het feit dat de camera tegenwoordig overal aanwezig is moet het ritueel eigenlijk maar gewoon worden afgeschaft. Maar ik dwaal af. Waar het mij om gaat is dat de dames dichtbij waren maar dat Het Moment nog niet is geweest. Het moment van pure kippenvel. Nu heb ik persoonlijk die momenten meestal toch niet bij de Zomerspelen. Ik ben meer van de wintervariant. Van de huilende sporters op het ijs. De schaatsers die uitgeput op het bankje naast de baan vallen en vergeten te kijken of ze eigenlijk nog aanspraak kunnen maken op de felbegeerde plak. De sfeer rond de Winterspelen is altijd wat mystieker. Misschien omdat we in dit land het fenomeen sneeuw niet meer zo kennen. En ijs is eigenlijk ook al verdomde lang geleden. Toch hadden Athens 2004, Sydney 2000 en Atlanta 1996 ook wel haar momenten. De momenten van kippenvel. De finale tussen Thorpe en Van de Hoogenband om maar een zijstraat te noemen. Maar dat moment heeft Beijing 2008 nog niet gehad. Ook al kwamen Veldhuis, Dekker, Kromowidjojo en Heemskerk dichtbij. Maar het is ook pas dag 3. Het duurt nog bijna twee weken dit festijn. De enige twee weken in de twee jaar dat ik vrijwillig sport kijk en God knows why.....

De fiets die roerloos tegen het tuinbankje stond

Roerloos. Tegen het bankje in de tuin. Hij was rood ooit. Nu neigt hij meer naar roze. Er zitten twee zwarte canvastassen achterop. Van die tassen die vroeger absoluut niet konden op een herenfiets, maar vandaag de dag juist duiden op een hippe, moderne, midden in het leven staande man. Van een man die op de zaterdagmorgen bij de groentekraam de beste groentes uit staat te zoeken. Daarna stevig doortrapt naar de kaasboer en de viskraam. Alleen het verste, alleen het beste. Op weg naar huis puilen de tassen uit. Links kijken de kopjes van artisjokken net boven de flap uit. Rechts steken de stokbroden ver uit. De fiets kreunt van het gewicht. De tandwielen kraken, de remmen piepen. Maar hij houdt vol. Want dit is nog zo'n fiets die altijd vol houdt. Zo'n fiets die is gemaakt voor de jaren '80. Toen men nog fietsen kon maken. Of wat dan ook. Degelijk. Kwaliteit. Robuust.

En nu staat die fiets tegen het tuinbankje. Roerloos. Te wachten op wat komen gaat. Al een week of twee. Het gras naast het tuinbankje is al hoog opgeschoten. Wat wil je ook met dit weer. De paardebloemen geven het nog een kleurig gezicht, maar het mag wel wat onderhoud hebben. Het is zo'n augustustuintje. Als het gras, de bloemen en het onkruid tierig groeien, maar haar verzorgers even in het buitenland vertoeven. De fiets kleurt er mooi bij. Bij al die gele paardebloemen. Maar soms lijkt hij een beetje te kreunen. Hij wil weer op weg. Weer wat aandacht. Weer de olie over zijn tandwielen voelen lopen. Weer tevreden naast het tuinbankje staan als zijn eigenaar na de ochtendboodschappen de zaterdageditie van de Volkskrant openslaat, met een dampende kop koffie in zijn linkerhand. Maar de fiets blijft roerloos staan. Tegen het tuinbankje. Te wachten op betere tijden. Hij weet nog niet, dat die niet gaan komen. Nooit meer. Hij zal de rest van zijn dagen slijten tegen dat tuinbankje, in ieder geval tot het moment dat iemand hem uit zijn lijden komt verlossen. Maar zijn eigenaar zal hij nooit meer zien. En dat is een gemis voor die fiets. En voor dat tuinbankje. En voor nog veel meer. Maar voor nu, alleen al even voor dat mooie beeld. Op de zaterdagochtend.

Black Kids

Bij de eerste confrontatie had ik er even mijn bedenkingen bij. Maar toen het nummer voor de tweede keer op de radio voorbij kwam en de volumeknop automatisch omhoog ging, bevestigde dat toch de geboorte van de potentiele zomerplaat 2008. Niet het wereldwijd als zomerplaat bekende plaatje van Kid Rock, maar het van de jaren '80 sounds druipende "I'm not gonna teach your boyfriend how to dance with you" van de Black Kids. Een single waar werkelijk alle jaren '80 cliches in zijn verwerkt en zo gaat het op het album Partie Traumatic van de band lustig door. Zomerse deuntjes, met al lang uit de gratie zijnde keyboards, een overslaande stem van Reggie Youngblood en een vaag gevoel of je het allemaal al een keer gehoord hebt. Dat is ook wel gedeeltelijk waar, want eigenlijk is het gewoon een lekker mengsel van alles wat er 25 jaar geleden op de radio klonk, maar dan wel met de juiste ingredienten afgemixt. Black Kids kan wel eens een hype worden, als dat het al niet is. En misschien is dat wel terecht. Want ook gewoon hele leuke dingen mogen wel eens een hype worden. Saillant detail, ook dit album werd weer geproduceerd door de momenteel zeer hippe Bernard Butler (jawel, die van Suede). Zo komt alles weer op zijn pootjes terecht. De al dan niet reeds aanwezige hype leidt ze in ieder geval al tot Lowlands dit jaar.

Kunst in de Kerk

Al een aantal jaren worden er tijdens de Vierdaagsefeesten in Nijmegen eigenzinnige muzikale projecten gepresenteerd in het beeldmerk van de stad, de Sint Stevenskerk. Gisteravond was het de aftrap voor de feestweek van 2008. Zoals Jan Douwe Kroeske van te voren al aankondigde is het voor bands altijd even wennen aan de grote, galmende gewelven van de kerk die het een band belet om op volle sterkte te spelen. Room Eleven bewees met verve daar haar hand niet voor om te draaien. In een dikke 60 minuten speelde de band letterlijk de engelen van de hemel. De heerlijke stem van Janne Schra, het sublieme bluesy achtige gitaarspel van Molema, de zompende contrabas van Lucas Dols. Met elkaar bevestigde Room Eleven dat haar opmars naar de hogere regionen van de Nederlandse muziekwereld niet voor niets is. Room Eleven is namelijk een heel leuk, uniek bandje, wat durft af te wijken van de reguliere drie minuten popsong. En bovenal doen ze dat buitengewoon verdienstelijk. In de prachtige ambiance van de kerk steeg de band in ieder geval weer ver boven het gemiddelde uit, zeker toen het 750-tal aanwezige publiek zachtjes meezong op Lalala Love. Room Eleven zette gisteravond het eerste en tegelijkertijd miscchien wel het beste concert neer van de 4-Daagse week.

Beleven

Een blik door de woonkamer. Ik probeerde het te zien. Te voelen. Te beleven. Onze bank daar, de kastjes daar, frisse keuken, lik verf, openslaande deuren naar de ruime tuin. Zou het kunnen? De zon schitterde door de ramen naar binnen. Ik luisterde. Hoe zou muziek hier klinken? Ik legde in mijn gedachten de cd in de speler, draaide de volumeknop wat verder open, ging met een kop koffie leunend tegen de deurpost staan en staarde de tuin in. Er moet nog flink wat gebeuren, bedacht ik me. Er vormen zich lijstjes in mijn hoofd. Lange lijstjes. We moeten prioriteiten stellen. Dit eerst, dat later. De muziek galmde in mijn hoofd. Mooie dag dacht ik. De rozen stonden volop in bloei. Staken scherp af tegen de bakstenen muur. Ik mijmerde. Zong wat mee. Verdomd mooi album. Klinkt goed in deze kamer. Bijna net zo goed als thuis. Denk ik. Of beter. Nee, net zo goed. Daar houden we maar even op. Want ik heb ook een beetje moeite met afscheid van het oude huis. Iik fietste weer naar huis en zong zachtjes door: And it's solid as a rock rolling down a hill. The fact is that it probably will hit something. On the hazardous terrain....

Strangers Almanac

Terwijl het nog even wachten is op nieuw materiaal van David Ryan Adams, de jongen zit klaarblijkelijk wel in de studio, heeft de platenmaatschappij deze onwaarschijnlijk lange stilte maar benut om Strangers Almanac (Whiskeytown) opnieuw de winkels in te gooien. Saillant detail is dat het een ietwat uitgevoerde editie betreft, met een tweede cd met allerhande materiaal dat of nog nooit uitgebracht, of in andere versies. Nu is daar niks mis mee, ware het niet dat het plaatje daarmee gelijk € 29,95 schijnt te moeten kosten. En daar heb ik een beetje moeite mee, om een album te kopen waar een uitgeklede versie van Dancing with the women at the bar op staat. Maar ja, het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Gelukkig kent Nederland, schat ik zo, slechts een kleine schare liefhebbers van Whiskeytown en zal het met veel bombarie heruitgebrachte album ongetwijfeld over 6 maanden in de aanbiedingenbak liggen. Dus daar wachten met maar even op. Neemt niet weg dat ik van dit soort geldklopperij eigenlijk niet gedient ben. Maar ja, dit is Whiskeytown. En daar ligt dat dan allemaal weer net even anders.

Keuzes

Keuzes. Soms te weinig. Soms te veel. Ik fiets door straten met groene bomen. Ik fiets door straten die ik al jaren ken. Ik fiets door een stad die een beetje onderdeel van mezelf is geworden. Ik kijk om me heen. Zie kinderen over de stoep rennen. Voordeuren van huizen gaan open en dicht. De zonnestralen weerkaatsen op de ramen. Er klinken vogels in de achtertuin. Flarden van muziek gaan door de lucht. Er staat een klein briesje. Zo'n briesje dat als een fluwelen sjaal over je armen glijdt. Ik fiets verder. Door de straten. Een bakker, een groenteboer, een slijter, een winkel met naar het lijkt oosterse snuisterijen. We moeten een keuze maken. Het is linksom of rechtsom. Of gewoon rechtdoor. Al is rechtdoor weer niet echt een keuze, maar meer een voortgang op de al ingeslagen weg. Wat tegelijkertijd wel weer een keuze is, daar die ingeslagen weg tot op heden altijd goed heeft gevoeld. Het is de bekende weg, geplaveid en wel. Zonder al te veel hobbels, zonder al te veel obstakels. Een 30 kilometer zone door een woonwijk die je al jaren kent. Waar elke straathoek zijn eigen verhaal heeft. Een klein stukje historie. Ik fiets, fiets en fiets. Steeds harder op de pedalen, steeds sneller over de heuvels. De wind neemt toe, de wolken schieten voorbij, de zon weerkaatst overal op. Mijn lichaam warmt zich op van enthousiasme. Ik heb het gezien en tegelijkertijd nog helemaal niet. Ik heb het gezien en nu weet ik het niet meer. Wat gisteren was er geen keuze. Vandaag zijn het er twee. Morgen misschien wel drie. Wie weet. Ik in ieder geval even niet meer. Dus fiets ik maar. Zo hard als ik kan. Op mijn koptelefoon klinkt Tom McRae: Got no home, and I made no plans. And this city holds me in the palm of its handAnd it sings ‘This is where you catch your breath.’

We gaan toch maar. Het is tenslotte in de achtertuin. En waarom zou je wel naar Amsterdam c.q. Rotterdam afreizen om Duritz en co. te zien om ze vervolgens bij een thuiswedstrijd links te laten liggen. Reden voor de ontkenning tot op heden was ook niet zo zeer de komst van de Crows als wel het feit dat Lenny als hoofdact wordt aangekondigd. Ik heb niet zoveel met Lenny. Maar ik kan het al helemaal niet verkroppen als Lenny boven de Crows wordt aangekondigd. Natuurlijk, smaken kunnen verschillen en het is tot op zekere hoogte best te begrijpen als je de Crows voornamelijk saaie Amerikaanse rock vindt, met een zanger die klaarblijkelijk er zijn vak van heeft gemaakt om al zijn persoonlijke misere over de hoofden van zijn luisteraars uit te storten. Maar toch, ik vind wat de Crows hebben neergezet door de jaren heen toch wat beter dan het werk van Lenny. Lenny is leuk voor de arbeidsvitaminen. De Crows wil ik zien ploeteren in 3voor12. Lenny mag op zijn Van Veen's schallen van de steigers tegen het gebouw aan de overkant. De Crows komen pas na 18:00 uit hun holen gekropen en proberen dat nummer wat ze al zo vaak gespeeld hebben net weer anders te spelen. Want de Crows verstaan hun vak. Lenny ook vast wel, maar een heel ander vak. En dan moet je ze dus niet op één affiche zetten, met Lenny als hoofdact en de Duritz & Co. als een bandje dat het publiek moet opwarmen. Maar ach, goed met een biertje in de hand, op het groene gras van de Goffert, hoor je mij ook niet klagen. Misschien mompel ik zelfs wel zachtjes mee met Let Love Rule. Of sta ik aan het eind van de dag juist tegen een biertentje geleund en zingen we zachtjes "She's looking at you. Ah, no, no, she's looking at me." You never know....

Media & Magistratuur

Het blijft een interessante wending in de publieke opinie, of toch in ieder geval een interessante wending in de media. De vraag is immers af en toe wie regeert in dezen. Regeert de publieke opinie de media of heerst de media over de publieke opinie? Hoe dan ook, er valt toch moeilijk te ontkennen dat de laatste jaren steeds meer aandacht is voor de gerechtelijke dwaling en aldus voor onterecht veroordeelden. Mensen die soms jaren achter tralies verdwijnen zonder enige juridische grondslag. Jaren geleden ging de hele strafrechtelijke discussie in de media over de vormfouten door het OM. Gevolg daarvan was niet dat er zielen zonder enige reden voor een paar jaar de bajes in werden gegooid, maar juist dat er zielen met heel wat op hun kerfstok vrolijk door de straten bleven banjeren, alleen maar omdat het OM was vergeten zijn werk geheel volgens de befaamde richtlijnen uit te voeren.

Nu blijft het in principe natuurlijk van hetzelfde laken een pak, daar het vroeger het OM was die gretig met blunders strooiden, tegenwoordig is het de zittende magistratuur die alle journalisten over zich heen krijgt. Zou het respect voor de mannen en vrouwen achter de grote tafel soms zijn afgenomen? Dacht de journalistiek een paar jaar geleden nog dat je de zittende magistratuur uit ethisch oogpunt niet door het slijk mocht halen? Was toen wellicht de heersende opinie dat het OM als staande magistratuur toch van een duidelijk lagere rangorde was, die je zonder enige gene de oren kon wassen? Of is de samenleving onder dit lieve Balkenende IV toch zachter geworden? Heeft men (lees: de media) tegenwoordig meer aandacht voor het de zwakkere in de samenleving? Of is dit juist een gevolg van de verdere individualisering van de maatschappij? Niet de bescherming van de maatschappij is belangrijk, maar de bescherming van het individu tegen die wrede Staat der Nederlanden? Nu ben ik overigens geheel voor het adagium: "beter 10 zware jongens op straat, dan 1 onschuldige in de cel", maar een interessant fenomeen is het wel. Zouden er nu ook van die gezellige praatgroepjes in de journalistiek zijn die dit soort dingen bespreken? Of gebeurt dit gewoon en gaan alle die journalisten en andere media-genieken over 5 jaar gewoon weer met zijn allen op het OM staan inhakken? Je vraagt het je af. Soms. Soms ook helemaal niet hoor..

Schier

Op de vergeelde foto's buiten, naast de menukaart, stond hij enthousiast in de keuken. Een grote pan in zijn hand, een hoog opkomende gele vlam, de snor verborgen achter zijn brede lach. Afgelopen woensdag liep hij een verdwaasd heen en weer van de bar naar de receptie. Nog maar een sigaret, nog maar een blik over de duinen en af en toe met een schuine blik naar de voordeur. Of er misschien nog meer mensen zijn restaurant binnen kwamen. Waren de voorgaande weken klaarblijkelijk hoogtij dagen voor de uitbaters op Schier, de afgelopen week was de rust compleet wedergekeerd en moest de man met de snor toekijken hoe slechts een tafeltje in zijn restaurant was bezet. Zijn restaurant met het uitzicht op het helmgras in de duinen dat zilverkleurig oplicht in de avondzon. Dit was voor hem niet de beste week. De straten waren leeg, een enkele fietser op de dijk, een verdwaalde wandelaar over het strand, een paar lokale bewoners op het terras van Van de Werff. En dat met de zon hoog boven het eiland, blauwe luchten, schuimende koppen op zee, fazanten in de duinen, het zwevende geluid van de wind, de zee en de vogels en de geur van de lente, de zee en het zand door elkaar heen. Zijn eiland was nu toch eigenlijk mooier dan ooit. Waarom was er dan niemand. Nou ja, behalve die drie aan dat tafeltje bij het raam. Die genoten van de rust, de leegte, de autoluwe wege, de wijdse stranden, de grootse duinen en het eeuwige ruisen van de zee. Met een Hoegaarden in de zon is het dagelijks leven op het vaste land in Schier even heel ver weg. Heel ver weg, maar wel weer veel te kort....

6 mei 2008

Zomerplaatjes

Het was zo'n album dat me al in verschillende etalages was opgevallen. Ik had er ook wel ergens iets over gelezen. Het zijspoor van Alex Turner. Toen Gijsbert Kamer vandaag in zijn recensie van de Tindersticks ook nog uitdrukkelijk verwees naar de band was de run naar de platenwinkel dan ook snel gemaakt. En het moet gezegd worden. Je valt als een blok voor The Age Of Understatement van The Last Shadow Puppets. Was het "reguliere project" van Alex Turner (Artic Monkeys) de sensatie van voorgaande jaren; het zou goed kunnen dat dit zijspoortje zonder meer front-runner wordt in de sensaties van 2008 en alleen daarom al is het meer dan de moeite waard. En dan wordt er nogal geheel gezwegen over de prachtliedjes die Turner en Kane (The Rascals) uit hun hoge hoed hebben getoverd. Aanrader van de bovenste plank, dit album.

Dat gezegd hebbende ligt er nog veel meer moois op de plank voor de naderende zinderende zomer. Angus & Julia Stone schijnen met A Book Like This Belle & Sebastian met folk te mixen en dat klinkt als recept vrij aantrekkelijk. Om bij Belle & Sebastian te blijven, voormalig lid van dat bandje Isobel Campbell gooit op 12 mei a.s. haar tweede cd met Mark Lanegan (Queens of the Stone Age) de winkel in, getiteld Sunday At Devil Dirt. Voor de niemendalletjes van de maand moet je bij One Night Only zijn, die met Started A Fire klaarblijkelijk geen onverdienstelijk popalbum hebben gemaakt in de traditie van Coldplay en Keane. Maar goed, dat alles is eigenlijk pas nodig op het moment dat The Last Shadow Puppets gaan vervelen. En daar ziet het nog lang niet naar uit. Ter volledigheid dient overigens natuurlijk tevens nog worden gewezen op het afgelopen week verschenen The Hungry Saw van de Tindersticks (zie onderstaand bericht), dat tevens haar ticket heeft gekocht voor een top 10 nominatie wat betreft de betere platen van 2008.

Tindersticks @ Vredenburg

Stuart A. Staples merkte fijnzinnig op dat hij zich meende te herinneren dat Vredenburg voorheen toch midden in het charmante stadscentrum stond. De vorige keer dat de band acte de precense gaf in Nederland was dat namelijk nog in het oude Vredenburg. Deze keer (donderdag jl.) was de hele bedoeling verhuisd naar de rode blokkendoos aan de rand van een snelweg. Een tijdelijk onderkomen dat wat betreft haar uiterlijke verschijningsvorm geen recht doet aan haar binnenkant. Want het tijdelijke Vredenburg deed qua geluid beter recht aan de fantastisch spelende Tindersticks dan menig andere concertzaal in Nederland.

De Tindersticks hebben sinds deze week een nieuw album uit (The Hungry Saw, zie ook hier en hier) wat bij voorbaat in het rijtje kan van de betere albums van 2008. Dit liet de band afgelopen donderdag dan ook in alle glorie horen. Het eigenzinnige zware stemgeluid van Staples, het enorme scala aan instrumenten (strijkers, blazers, cello, triangels, klokkenspel en xylofoon) en de intrigerende, duistere en mysterieuze liedjes van de band klonken als een huis in de blokkendoos langs de snelweg. Niet voor niets kreeg zowel de band van het publiek, als het publiek van de band, na een dikke anderhalf uur een staande ovatie voor een concert dat bij vlagen adembenemend was door de bombast en op het andere moment weer door het prachtige minimalisme. De Tindersticks bewezen in ieder geval op grote hoogte te staan in de Britse muziekindustrie, niet in de laatste plaats door hun uitmuntende onderscheidend vermogen. Hulde!

Overigens was ook het ook weer eens in lange tijd dat een voorprogramma, ene Sara Lowes, mij wel kon bekoren. Daarover later wellicht nog meer.

Werk aan de winkel

De lente lijkt nu toch echt begonnen. Martin Bril wacht al weken met smacht op de zomerrokjes, op de weidse velden van Brabant zijn er sinds deze week ineens allerlei andere signalen dat de lente nu echt is begonnen. Dat eindelijk alles weer gaat groeien en bloeien. Voor dag en dauw zie je op de velden die er de hele winter miserabel bij lagen en alleen maar eenzaamheid uitstraalden, de tractoren aan en af rijden. Glimmende rode bakbeesten met enorme rupsbanden ploegen voort op de akkers onder een stralende opkomende zon. Er wordt geploegd, geplant, gegraven en besproeid. Ze zijn uit hun winterslaap en klaar voor het produceren van een hele nieuwe oogst. Mannen in overalls lopen af en aan. Buigen zich over de golvende zandvelden en wroeten wat in de grond. Ze staren tevreden over hun land alsof ze zich nu al een inbeelding kunnen maken van alle gewassen hier de komende maanden zullen verschijnen. En zo, in de vroege ochtend van een doordeweekse lentedag lijkt er even geen mooier beroep dan dat als boer. De man en vrouw die met hun hele lichaam kunnen voelen dat de lente weer is begonnen. Er is weer werk aan de winkel. Er staat een nieuw jaar voor de deur. En er gaat weer ongelooflijk veel groeien...

Bullets

Soms hoor ik een nummer waarvan ik automatisch de volumeknop omhoog gooi, maar dan vraag ik me tegelijkertijd af of dat wel mag. Is het niet te simpel? Is het niet weer zo'n drie-akkoorden-duizend-in-een-dozijn-liedje? Eigenlijk maakt dat natuurlijk geen donder uit. Een lekker nummer is gewoon een lekker nummer. En als een nummer bij de eerste kennismaking al heerlijk klinkt, dan hoeft dat nog niet te betekenen dat het eigenlijk te gladjes is om echt goed te zijn. En zowel, wat dan nog. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Toen Bullets op de radio voorbij kwam ging automatisch de volumeknop omhoog. Maar achteraf vroeg ik me af of het toch niet iets te gladjes was. Iets teveel van datgene wat allemaal al bestaat. Maar zoals gezegd, who cares? Nou ja, ik dus af en toe blijkaar. Maar bij de tweede keer luisteren klinkt het nog steeds lekker. En of het nu een blijvertje is of niet. Ik ga het album van Grand Avenue gewoon een keer luisteren. Want wie weet. Is het in ieder geval een geslaagd lenteplaatje. En die liggen ook niet voor het oprapen. Leuke niemendalletjes voor in de lentezon, is het wel? En bovendien is het Deuns klaarblijkelijk. En uit Scandinavie komen eigenlijk alleen maar goede dingen...

Set The Fire To The Third Bar

Al weken ben ik op zoek naar een nummer. Het zweefde door mijn hoofd, ik hoorde het overal, het kroop door mijn aderen. En ik vond het zo mooi en het klonk ook zo bekend. Maar ik kon het maar niet plaatsen. Ik legde het mensen voor, vroeg rond, probeerde het via flarden van tekstfragmenten in Google. Maar ik kwam er maar niet achter. En tot overmaat van ramp miste ik steeds de aftiteling op Mtv. Dus bleef het maar sidderen, liet het me steeds achter met dat gevoel dat ik het nummer kende, dat ik het nummer gewoon in huis had. En toen ineens was het daar weer. Vanavond. En ik zag het, ik las het en ik wist het. Hoe kon ik zoiets zo missen. Zo grijs gedraaid en dan blijkbaar zo ver weg gezonken in mijn geheugen. Ik hoorde alleen maar dat nummer in mijn hoofd, maar nergens kwam de schakel dat het van hun was. Tot vanavond. En nu kon dan ook de cd gewoon de speler in en kon het volume op 10. Zo dat het nummer niet meer alleen maar hoeft rond te zingen in mijn hoofd, maar gewoon kan rondzingen door de kamer. Hard, luid en op de repeat. Wat een prachtnummer. En wat was ik dat vergeten....

I'm miles from where you are, I lay down on the cold gound, And I, I pray that something picks me up, And sets me down in your warm arms....

Arid @ Melkweg

Arid staat na lange radiostilte en een soloproject van zanger Jasper Steverlinck weer op verschillende poppodia. Afgelopen vrijdag was de kleine zaal van de Melkweg aan de beurt. Een zaaltje waar ik nog nooit was geweest, althans ik had tot op heden alleen The Max van binnen gezien. De verschrikkelijke verhalen over het kleine, bedompte ouderwetse zaaltje van de Melkweg leken echter ietwat overtrokken, het zaaltje heeft eigenlijk iets heel knus. Je staat in ieder geval met je neus boven op de band. De huidge tournee van de Belgische band is met name ter ondersteuning van hun nieuwe album All Things Come In Waves, maar dit geldt zeker niet als het beste werk van de Steverlinck & Co. Hoewel het laatste album zonder meer enkele zeer goed in het oor liggende nummers bevat, met Words als hoogtepunt, tipt het niet aan het veel intensere All Is Quiet Now. Desondanks en niet in de laatste plaats door het fantastische stemgeluid van Steverlinck zet de band in de Melkweg een bijzonder strak klinkend optreden weg, met zelfs een kleine verwijzing naar de band waar ik ze ooit in het voorprogramma zag staan (Counting Crows). Arid is een band uit het rijtje Belgische pop dat de laatste jaren de toon zet of in ieder geval laat blijken dat de zuiderburen qua muziekscene een veel leuker repertoire hebben. Aan professionaliteit ook geen gebrek want het zonder blikken of blozen van Steverlinck gaf eerst de microfoon de geest (vakkundig gerepareerd door de roadie met het alom bekende gaffa tape) en vervolgens vlogen de snaren van zijn gitaar (even snel en vakkundig opgevangen door de roadie). Arid is een bandje om langs te gaan als ze in de buurt zijn, dat is een ding wat zeker is. Voor de overtuiging een You Tube linkje: Words.

Back to Black

Met de gegroeide liefde voor Adele, Amy (MacDonald) en Duffy werd het toch eens tijd dat ik ook de "Queen" van de nieuwe generatie zangeressen eens een kans gaf. Natuurlijk ik kende haar wel van de radio, maar eigenlijk nog iets beter van de krant. Het is lang geleden dat prive-beslommeringen zo op straat lagen. Maar dat leidt eigenlijk alleen maar af van datgene waar ze om wordt geroemd. Ik had de hype namelijk een beetje links laten liggen. Wist niet zo goed of ik het wel aankon. Dat donkere, duistere en zware stemgeluid. Die mix van stijlen. Die moeilijke teksten. Die hipheid. Maar ik kon er toch niet meer omheen. Om Back to Black gewoon eens te luisteren. In plaats van het alleen maar uit alle macht te vermijden. En ik was verkocht. Bij de eerste luisterbeurt. Natuurlijk het openingsnummer (Rehab) dendert al als een trein de huiskamer binnen, maar ook ieder nummer daarna blijkt dat overrompelde effect te hebben. Winehouse klinkt echt, puur, rauw, zwaar. Aanwezig. Ze kruipt bijna door de speakers je woning binnen. Zelden een album gehoord dat zo overtuigend haar plaats opeist. Amy Winehouse komt, ziet en overwint. Zelfbewust, zelfverzekerd, zelfstandig. Winehouse hoeft niet gekroond te worden, dat heeft ze zelf al lang gedaan. En met verve. Wat een plaat. Wat een talent. Wat een teksten. En wat kom ik daar weer laat achter...I cheated myself, like I knew I would. I told ya I was trouble, you know that I'm no good....

We'll live and die in these towns

Grote winderige pleinen. Alsof ze het er om doen. Op ontwerptekeningen en maquettes zien ze er altijd alleraantrekkelijkst uit. Groene bomen, mensen zitten en keuvelen op houten designbankjes, het aanwezige glaswerk weerkaatst de altijd stralende zon, een strak blauwe hemel steekt prachtig af tegen de open ruimte en er lopen altijd meisjes in frivole, fleurige en door zomerbriesje licht wapperende jurkjes. Op de 3D-tekeningen is het altijd een bijzonder genoegen om op zo'n plein mogen te vertoeven. Ik zie de glimlach van de architecten en projectontwikkelaars al glimmen als ze die meisjes inplakken in hun digitale tekening.

Op de gebouwen rondom dat magnifieke plein mogen de architecten hun creativiteit naar hartelust botvieren. Machtige kantoorcomplexen, met veel glas of juiste hippe uit zwarte bakstenen opgetrokken zuilen met een subtiel rood detail. Zonodig opgeleukt met kleurige aanlichting zodat het plein ook 's avonds een aangename plek is om te flaneren. Op de begane grond van die bouwwerken zitten in het plan altijd drukke restaurants, yuppenbars en dure kledingwinkels gevestigd. Daarboven komen de kantoren van werkgevers waar iedereen wil werken. Het is een plein waar je ziet en gezien mag worden.

Maar dat is de theorie van de Grote Pleinen. In de praktijk is dat heel anders, alleen hebben ze dat in Rotterdam nooit begrepen. Daar lijken ze verslaafd aan Grote Pleinen met hippe kantoorgebouwen en winkelgalerijen. Op Grote Open Pleinen met architectonische hoogstandjes aan de flanken. Zou er een architect zijn waarbij het water niet in de mond loopt bij het zien van zoveel bouwkundige kunstwerken. Waarschijnlijk wel, er zijn ongetwijfeld architecten die het niet zo op hebben met de Grote Pleinencultuur. Maar die hebben in Rotterdam dan vast ook nog nooit een opdracht mogen aannemen.

Grote Pleinen. Grijze, grauwe plekken waar de wind en regen vrij spel hebben en daarmee iedereen binnen no-time weg jagen van die verschrikkelijke plek. De prullenbakken zijn versierd met een laag graffiti, de bomen staan treurig in de wind te zwiepen met hun kale takken, de bankjes zijn nat en het hout begint al te schilferen. Mensen flaneren niet over het midden van het plein, maar lopen weggedoken in hun jas zo dicht mogelijk langs de gebouwen om maar zo min mogelijk last te hebben van de weergoden die het plein als speelveld hebben uitgekozen. Je ziet ze vloeken als ze langs een doorgang tussen twee gebouwen door moeten, want daaruit zuigt het Plein al haar lucht vandaan en probeert ze alles mee te nemen wat zij (is het Plein vrouwelijk?) onderweg tegenkomt. Starend naar deze taferelen vroeg ik me af of er in Rotterdam mensen met pleinvrees wonen. Want voor die mensen moet deze stad toch een hel op aarde zijn. Ik schudde mijn hoofd, sloeg mijn das nog twee keer om en ging voor de poging de overkant van het plein te bereiken. Op mijn mp3-speler klonk The Enemy, over de laatste hoop om Rotterdam niet geheel af te schrijven: We`ll live and die, we`ll live and die in these towns, don`t let it drag you down, don't let it drag you down...

Eetclub

Ze ligt stapelhoog in elke boekhandel en bij mijn voormalige werkgever was ze meestal ook weer verdwenen voor ze goed en wel de boekenkast in kon verdwijnen. Alle reden om te vermoeden dat de, overigens qua omvang vrij bescheiden boeken van Saskia Noort, enige kwaliteit bevatten. Zeker daar de Volkskrant klaarblijkelijk ooit heeft gereclameerd dat Noort op geen enkel vlak onder doet voor de veelgehypte voorbeelden uit Engeland. Mijn kennismaking met één van de Nederlandse thriller-auteurs die op de "bandwagon" van Nicci French zijn gesprongen was De Eetclub van Noort en eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik zelden minder heb begrepen dat een titel dermate grote aftrek vindt. De Eetclub glijdt vrij fantasieloos langs aan witte wijn verslavende vrouwen van middelbare leeftijd, met allerhande relatieproblemen en is daarmee een soort slechte combinatie van Gooische Vrouwen en Goede Tijden, Slechte Tijden. Daartussen door lopen enkele dubieuze sterfgevallen waarmee het boek klaarblijkelijk de titel thriller mag voeren. Het is mij onduidelijk waarom het boek niet gewoon in de Boeket- of Harlekijnreeks is verschenen, maar dat Anthos (uitgever) heeft moeten menen het boek van een sepia-cover te voorzien en er het onderschrift literaire thriller op te zetten. Mijn relatie met het Nederlandse thrillergenre heb ik in ieder geval naar aanleiding van dit boek voorlopig weer in de ijskast gezet. Ik zoek mijn heil wel weer bij Mankell's Midzomermoord.

De jongen in de gestreepte pyjama

Wel een absolute aanrader is het ontroerende De Jongen In De Gestreepte Pyjama (John Boyne). Een kinderboek/roman die inderdaad enigszins doet denken aan Het Wonderbaarlijke Voorval Met de Hond In De Nacht (Mark Haddon) en La Vita E Bella, maar bovenal een interessante invalshoek laat zien van de Tweede Wereldoorlog. De negenjarige Bruno laat een onbevangenheid zien die de wandaden van de Nazi's zo mogelijk nog onbegrijpelijker maakt en naar het einde een dermate grote kloof slaat tussen de onschuldige fantasiewereld van een negenjarige en de brute werkelijkheid van zijn vader dat er een onomkeerbare scheiding ontstaat. Een verhaal dat leest als een trein en toch stiekem iets moois maakt van iets zo ongelofelijks droevigs. Hulde!

Betonblokken in de Polder

"Het volgende station is Abcoude. Denkt u bij het verlaten van de trein aan uw prozacmedicatie. Deze trein gaat verder naar de volgende deprimerende betonblokken"

Afgelopen week had ik het genoegen te mogen reizen langs de meest deprimerende stations van Nederland op de lijn van Rotterdam CS naar Amsterdam Bijlmer Arena. In de eerste plaats bekruipt je in de NS Sprinter al het gevoel van een minderwaardige forens. Op keiharde stoelen, met je knieen tegen de stoel voor je, constant in ellebogengevecht met de forens naast je en om de vijf minuten een mechanische stem die het volgende blok beton in the middle of nowhere aankondigt. Je bevindt je in een soort schemerzone tussen een trein en een metro. Zo'n NS Sprinter is het allebei net niet en daarmee eigenlijk helemaal niks. Om je ontstane minderwaardigheidscomplex nog even te bevestigen wordt je ook nog even flink op je plaats gezet als de machtige Intercity van Rotterdam CS naar Amsterdam CS voorbij komt razen en de Sprinterwagonnetjes angstig opzij lijken te duiken voor zoveel grof geweld.

Maar het meest fatale van deze randstedelijke reis is toch wel beeld dat langs de ramen voorbij trekt. Spuuglelijke woonwijken, fantasieloze bedrijventerreinen, modderige bouwputten en kale vlaktes wisselen elkaar in hoog tempo af en temidden van al die ellende heeft NS Vastgoed haar betonblokken geplaatst. Plekken die door de metalige stem weliswaar stations worden genoemd, maar die hun naam op generlei wijze waard zijn. Het zijn grijze kolossen met een glazen hokje erop en een rookzuil op de uiterste hoek. Knappe jongen die zijn rookwaar op deze windtunnels aangestoken krijgt. Ferrari zou er een moord voor doen om de aerodynamica van haar nieuwste F1-bolide te testen op deze vernuftige windtunnels in de polder.

Nee het "trots op Holland" gevoel, dat is hip volgens Linda, was bij mij ver weg tijdens deze helse rit. Een gevoel van euforie maakte zich ook meester van mij toen ik weer in mijn oude vertrouwde Intercity mocht stappen. Dat degelijke monster dat met 160 km/h door de bossen van Brabant dendert. Laat al die projectotwikkelaars van de Randstad alsjeblieft hun neus richting de Noordzee houden en daar eilandjes gaan opspuiten en nooit, maar dan ook nooit richting het Oosten komen. God bewaar me.

Editors @ HMH

Er wordt al jaren gestreden om de troon van de Britse popmuziek. Maakte Coldplay aan het begin van dit decennium met A Rush Of Blood To The Head nog aanspraak op de fel begeerde plaats aan de top, vorig jaar deden de Editors een gooi naar een notering in de hogere regionen met hun album An End Has A Start. Gisteren bevestigden de band in de HMH zonder meer dat de tweede helft van het eerste decennium van de 21e eeuw aan hun is, althans dat de kansen van Coldplay voorlopig zijn verkeken. De Editors zetten en strak geregiseerd optreden neer, waar de fabuleuze gitaarriffs van hun laatste album zonder meer overeind bleven. Tom Smith kan zich qua charisma en stemgeluid zonder meer meten aan Chris Martin en liet horen dat hij de grote bierhal met gemak in toom kon houden. Hoewel de band pas twee albums uit heeft, leek het optreden al een aaneenschakeling van 'greatest hits', hoewel de zaal pas echt ontplofte toen publieksfavorieten als All Sparks, Bones en The Racing Rats werd ingezet, stond het optreden vanaf het begin als een huis. Enig minpuntje was dat de band weinig aan het toeval overliet en er aldus weing werd geimproviseerd. Grootste verrassing was misschien nog de cover van Lullaby van The Cure die met verve werd gebracht, hoewel fervente You Tube bezoekers die verrassing ook al hadden kunnen ontdekken. Desalniettemin zal het in 2008 moeilijk worden om de band uit Birmingham van de troon te stoten en mag in ieder geval Coldplay wel van hele goede huize komen om dit jaar haar plaats aan de top van de Britse muziekscene weer veilig te stellen. De Editors zijn voorlopig in ieder geval de ongekroonde koningen van Cool Brittania.

Tracklisting 2002

Soms kom je iets tegen in je cd-collectie, een eigen gebrande verzamelaar, vol nummers waar je in 2002 een beter gevoel kreeg dan van welke LSD trip dan ook maar. Een opwarmer voor een zaterdagavond. Of gewoon om even de dagelijkse sleur te ontvluchten. Ik was hem alweer helemaal vergeten. Wat een album. En wat een uitsmijter.....Bigmouth strikes again I've got no right to take my place In the human race. De beste albums liggen niet in de platenwinkel, maar zijn moderne zelf gemaakte tapes, op een glimmend schijfje.....

1. Counting Crows - Mr. Jones
2. Tom Petty - Last Dance With Mary Jane
3. The Charlatans - One To Another
4. Stone Roses - Love Spreads
5. U2 -Angel of Harlem
6. Blur - Song 2
7. Supergrass - Pumpin' On Your Stereo
8. Oasis - The Girl In The Dirty Shirt
9. Coldplay - Yellow
10. Eddie Brickell - What I Am
11. Badly Drawn Boy - Disillusion
12. The La's - There She Goes
13. Levellers - What A Beautiful Day
14. Dandy Warhols - Bohemian Like You
15. Cast - Alright
16. Dodgy - Good Enough
17. The Smiths - Bigmouth Strikes Again

Mercy

De zaal was druk, de lucht was gevuld met rook, de lampen zwaaiden door de ruimte, in de verte stond een vrouw op het podium, de bas dreunde door mijn maag en ik voelde de witte wijn door mijn aderen stromen. Jongens lachten, vrouwen stonden te dansen, een zoete geur trok langzaam mijn neus binnen, de nacht was jong, donker en mysterieus. Ik keek om me heen, zag ogen heen en weer flitsen, hoorde flarden van gesprekken over vandaag en morgen. Jongens en meisjes flirtten, blikken werden uitgewisseld, er werd gedronken en bekenden omhelsden elkaar. De witte lampen draaiden in een cirkel om de vrouw op de podium. Ze liep naar de microfoon, de bas klom de stellages in en spreidde zijn vleugels over de zaal. Kroop mijn oren binnen in en klampte zich aan mijn spieren vast. Stilstaan werd onmogelijk, mensen schoven langs elkaar heen, drank werd gemorst op de dansvloer en het alles van het dagelijkse leven leek even heel ver weg. Ik zong fluisterend de woorden mee die de zangeres zong. Alles leek gehuld in een ruizende zwart/wit film over de jaren '30. Ik glimlachte en fluisterde: I love you, but I gotta stay true, my morals got me on my knees, I'm begging please stop playing games......Beggin' you for mercy...

Update

Pak uw agenda's, notebooks en blueberries maar weer tevoorschijn voor het noteren, opschrijven en markeren van enkele potentieel interessante nieuwe glimmende schijfjes. Hoewel in het verleden behaalde resultaten ook hier nimmer garantie geven voor weer een grijsdraaiplaatje, zijn de volgende plaatjes toch in ieder geval de aandacht waard:

Counting Crows - SNSM (17/03/08)
Elbow - The Seldom Seen Kid (17/03/08)
Kooks - Konk (14/04/08)
Coldplay - Prospekt (19/05/08)
Supergrass- Diamond Hoo Ha (24/03/08)
Death Cab For Cutie - Narrow Stairs (13/05/08)
Charlatans - You Cross My Path (12/05/08)

They've shut down Marks & Spencer

De mensen krioelden langs hem heen in het kleine wereldje op zich dat het Centraal Station is. Iedereen had haast, iedereen moest ergens heen, iedereen had een doel voor zijn ogen. Niemand leek even te kunnen stoppen, te kunnen wachten, te kunnen kijken naar de rood ondergaande zon aan het eind van de stad. Of het eind van de wereld zoals het even leek.

Het was een hectische dag geweest, hij trok wat mijn schouders en schudde even zijn hoofd. Soms lijkt het begin van een dag, zo ver van het einde. Natuurlijk de omgekeerde dagen zijn er ooit. Dat het begin ongemerkt doorloopt in het einde. Maar vandaag leek de dag in stukken geslagen. Er was een moment van ervoor en een moment van erna. Ervoor was er niks aan de hand, daarna alles. Natuurlijk was ervoor ook iets aan de hand, maar dat was het gebruikelijke. Datgene wat er elke dag aan de hand is. Iets wat in het dagelijkse ritueel paste, met zijn kleine maar te makkelijk te verdragen verrassingen. Zo niet vandaag. Vandaag maakte de rituele dans plaats voor een ferme tango, zonder overigens die charme te bezitten.

De jongen keek het perron af en leek onzichtbaar voor de forenzen die langs hem heen schoten naar hun volgende plek. Naar huis waarschijnlijk, op dit tijdstip. Of naar de kroeg. Misschien een restaurant en enkeling naar een concert. Hij niet. Hij stond daar alleen maar. Te proberen of hij dag van zich af kon laten glijden. Langzaam maar gestaag. Afstand te nemen van alles. Van de omslag. Van de kloof. Van vandaag. Even rust in zijn hoofd. Even niet de volle snelheid van alledag. Een soort pauze-knop op de wereld. Maar die was er niet. De gele buizen reden af en aan. Zonder een moment van rust. Mensen stapten in en uit. Aankomst en vertrekborden klapperden. De wijzers van klok gleden gestaag verder. De zon ging onder. Hoe hij het ook wende of keerde. Er kwam een einde aan. Ook aan deze dag. Hoe lang dat ook leek te duren en hoe rigoreus de omslag ook was geweest. Hij trok de knoop in zijn sjaal iets strakker, zette zijn kraag omhoog en begon te lopen. Rustiger dan alle andere mensen op het perron, maar langzaam aan voegde hij zich toch weer in de dagelijkse stroom om mee te doen aan de rituele dans. Hij zong, zachtjes, een oud nummer: It's this thing I have with change. That I have never had. They've shut down Marks & Spencer. The windows all are blind....

Ik haat.....

De dominantie van Albert Heijn, niet de man maar het winkelbedrijf, wordt weer aardig tentoongesteld door de huidige smurfenhype. Dat blijkt niet alleen uit het dat de kleine blauwe dwergen van Peyo overal opduiken, maar ook het feit dat het "goeiemoggel" uit het kantoorjargon langzaam wordt verdrongen door "dat zullen we wel eens even smurfen" of "kun je voor mij ook een kop koffie smurfen".

De smurfen hebben een bedenkelijke reputatie. Je haat ze of ze je houdt van ze. Ik voel voornamelijk wat jaren '80 melancholie opborrelen bij het zien van de blauwe dwergen en kon het zeker niet nalaten even flink te grijnzen bij de uitsmijter van moppersmurf in de AH-reclame: "ik haat gratis." Dat was ook het leuke van die blauwe opdonders, dat ze allemaal hun eigen, vrije eendimensionale karaktertje hadden. Lolsmurf, moppersmurf, potige smurf, brilsmurf, Grote Smurf. Stuk voor stuk neergezet met hun eigen taak in het smurfendorp. Bril had vandaag in zin column in de Volkskrant wel iets weg van moppersmurf met "ik haat smurfen". Maar hij had tegelijkertijd natuurlijk wel een vooruitziende blik, want op 30 april 2009 liggen al die smurfen, met ietwat grauwige smoezelige mutsjes en broekjes, weer op versleten kleedjes op de vrijmarkt. En geen hond die dan nog een smurf wil hebben. Want zo gaat dat met hypes. Vandaag moet die opdonders massaal worden gesmurft. Morgen moet diezelfde opdonders weer zo snel mogelijk naar de zolder worden gesmurft. Ik haat hypes. Dat dan weer wel....

Makkik binnen om een lieke te beginnen?

Ik moest even door mijn eigen vooroordeel heen bijten. Mijn eerste primaire reactie was namelijk dat de melodieen heel leuk waren, maar dat Nederlands met een accent als zang niet aan mij besteed was. Tot dat ik even verder luisterde. Het was namelijk geen Nederlands met een accent. Het was Vlaams. En de teksten waren eigenlijk wel heel leuk. En de melodieen lagen wel heel lekker in het gehoor. En dat accent klonk voornamelijk warm. Daar komt nog bij dat het een Excelsior Bandje was en over Excelsior Bandjes niets dan lof. Nee, ik moest mezelf even tot de orde roepen en nogmaals luisteren. Gelijk in de "rewind" en een tweede kans. Waarbij de plaatjesdraaier gelijk het hoogtepunt van het album door de huiskamer liet schallen. Kvraagetaan

Ik waarschuw u, u verstaat er in eerste instantie wellicht geen donder van. Maar als de tekst tot u doordringt (zie hier voor enige hulp) en u bovendien de jaren '80 bewust heeft meegemaakt, dan houdt u het niet droog...U houdt het echt niet droog. Zeker niet met dat melancholieke melodieke. Briljant. Wat? Fixkes. Vlaamse parel uit Stabroek (waar???) van hoge originaliteit...

er was nog gene gsm gene vtm, en niemand die hannibal of murdock wilde zen, rons honeymoon carolientje merlina met de parafix.......outrun in plaats van onze commodore, er waren geen cd’s geen mp3’s, alleen mor wa cassetjes,en buurman wa doet u nu veur ons allereerste tetjes....

Lenteplaatje 2008 - Re-opened

Het bleek gisteren toch iets te voorbarig te zijn. Het bombardement van Chasing Pavements tot het lenteplaatje van 2008. Niet dat ik het nummer vandaag zat ben, verre van dat zelfs, maar er liggen meer kapers op de kust. Reden genoeg om Chasing Pavements van winnaar terug te zetten tot genomineerde en de race tot het daadwerkelijke begin van de lente, althans tot 21 maart a.s. volledig open te houden. Reden voor deze heropening van de race? Mr. Rock And Roll van Amy MacDonald. Genomineerd met stip. Vanaf vandaag. Mag als tweede vrouw met gitaar lekker strijden met Adele en wie weet welke zangeressen zich nog meer aandienen. Daarmee is de hype wel een feit. 2008 wordt het jaar van de alternatieve zangeressen. Amy mag inderdaad wel oppassen dat ze niet zonder verdere vooraankondiging van de troon wordt gestoten, al dan niet zichzelf er vanaf snuift.

Rock chick of the century. Is acting like she used to be. Dancing like there's no one there. Before she never seemed to care. Now she wouldn't dare. It's so rock and roll to be alone...

Adele

Natuurlijk, het ligt gewoon in het verlengde van de stoere, jonge, rebelse zangeressen met een dijk van een stem. Maar, daarmee doe je haar volgens mij gelijk weer te kort. Het is ook vrij makkelijk om haar als lid van de bandwagon van Kate Nash & Co. te beschouwen. Als ik links en rechts de geluiden in de media opvang, wordt haar talent daarvoor iets teveel op zeer hoge waarden geschat. Niet dat ik daar enige boodschap aan heb. Ik heb aan de hele media een broertje dood en zeker aan die muziekrecenscenten die nog steeds in katzwijm liggen over dat fantastische concert van Neil Young in 1974. Anyway, wat ik maar wil zeggen dat mij die mening van de media gestolen kan worden als een nummer zo lekker in mijn hoofd blijft zweven, alsof het eerste lentemuziekje van 2008 zich al heeft laten horen. Wat zo is het wel. Chasing Pavements dook mijn hoofd in en ging er niet meer uit. Adele. 19 jaren en met het gelijknamige album (19) bij voorbaat al de hype van 2008. Maar met zo'n single mag dat van mij zonder meer.

Should i give up, or should i just keep chasing pavements. Even if it leads no where, or would it be a waste...

America Votes (VI) - Obamania

Het is moeilijk voor te stellen. Dat Balkenende een dergelijk filmpje zou maken. Het geeft wel gelijk het idee goed weer wat een president voor Amerika eigenlijk betekent. Het is een soort huisvader. Hij of zij, en in dat geval een soort huismoeder, moet een beetje onderdeel van de familie worden. De algemene verklaring voor de verkiezing van George W. was destijds dan ook dat veel mannen, met name het grote aantal 'rednecks' in het Zuiden zich wel een biertje zagen drinken met Bush, maar niet met Gore. Waarschijnlijk niet in de laatste plaats omdat het gekrakeel van Bush een beetje op hetzelfde vlak lag, althans de verhalen van Gore voor deze groep weinig herkenning gaven. Anyway, ik moest wel even grijnzen om de overdaad aan zuurstokken-romantiek van het promotiefilmpje van Obama (zie hier). Kunt u zich een dergelijk filmpje voorstellen van enige Nederlandse politicus? Inclusief zoetsappig achtergrondmuziekje?

Het blijft een intrigerende kandidaat die Barack Obama. Zowel HP De Tijd als Vrij Nederland hadden vorige week grote voorpagina-artikelen van de man die nog eens geen kandidaat is voor president, laat staan dat hij daadwerkelijk president wordt. Desondanks wordt de beweging rond Obama klaarblijkelijk van genoeg belang gezien om hem zelfs in Nederland van overweldigende media-aandacht te voorzien. En hoewel ik het wel eens bent met de criticasters over de wat lege verkiezingsleus: "Yes We Can" van Barack Obama, kan ook ik niet ontkennen dat het momentum inspirerend is. Zowel HP De Tijd als VN gaan in op het feit dat de achtergrond van Obama nog enigszins zwak is, althans vergeleken met zijn opponent, de door de wol geverfde Hillary Clinton. De senator uit Illinois heeft die ervaring niet en zal dat ook niet met kreten als Yes We Can kunnen verbloemen. Maar toch, zo aan het begin van de 21e eeuw en na 8 jaren rampbeleid door Bush is die enkele kreet, die kreet zonder ogenschijnlijk veel inhoud, wel datgene wat de VS en wellicht de wereld nodig heeft. Niet meer het negatief getinte gekrakeel van Bush & Co. die rampspoed en terreur voorspellen, maar een jonge, frisse Amerikaan van een, zoals door VN scherp opgemerkte, Post-Vietnam kandidaat die durft te roepen: Yes We Can. Als je het zo bekijkt zegt die kreet eigenlijk alles. Het is maar hoe ver je durft te laten leiden door de kleine illusie die een verkiezingscampagne eigenlijk is. Maar illusies, beter gezegd dromen, zijn soms zo slecht nog niet als uitgangspunt.

Lady's Bridge

Ik weet niet zo goed wat ik er nu van vind. Of ik het goed vind. Of dat niet echt 'my cup of tea' is. Wat ik wel weet dat als ik je me dit 5 jaar geleden had voorgeschoteld dan was ik hard weggerend. Of dan had ik het schijfje in ieder geval zonder pardon uit mijn cd-speler gebonjourd. Maar nu twijfel ik een beetje. Het heeft namelijk wel wat. Ik hoor, niet gehinderd door enige kennis van dat genre, een beetje Presley, een beetje Cash en ik vind het eigenlijk wel geruststellend klinken. Het heeft iets looms. Iets zomers. Iets van in de trant van een Sunny Lazy Afternoon, zonder dat het maar enigszins op The Kinks lijkt overigens. Maar dat gevoel, dat roept het een beetje op. En daar is niet zo veel mis mee. Maar van de andere kant. Dit is eigenlijk helemaal niet mijn genre. Maar misschien wordt het dat op deze manier. Opent Richard Hawley met zijn Lady's Bridge allerhande deuren die tot nog toe gesloten bleven. En in dat geval alleen maar lof voor dit plaatje. Maar of het nu echt 'my cup of tea' is, daar beraad ik me nog even over....

Those people, they got nothing in their souls. And they make our tvs blind us from our visions and our goals. Oh the trigger of time it tricks you so you have no way to grow. But do you know that. Tonight the streets are ours...

Camden Fire

Het was wel even schrikken. De oplaaiende vlammen, de enorme rookontwikkeling, het feit dat het 8-uur journaal op Nederland 1 er zelds aandacht aan besteedde. Mijn favoriete zondagochtend plek stond in brand afgelopen zaterdagnacht. De plek waar ik, helaas, maar hoogstens 1 keer per jaar kom, maar waar ik wel sinds het begin een zwak voor heb. Iedereen in mijn buurt die de woorden in de mond durft te nemen dat hij of zij naar het stad der steden gaat, sommeer ik zonder pardon om zondagochtend de Northern Line naar Camden Town te nemen. Want London zonder Camden op de zondagochtend is als, wel naar London gaan en auto huren. Dat kan ook niet en dat doe je ook niet. Als je tenminste een beetje "common sense"hebt. Anyway, daags na de grote brand in het ondertussen uitermate toeristische, maar daarom niet minder charmante Camden, blijkt dat het allemaal relatief meevalt. Klaarblijkelijk zijn de gedeelten direct langs het kanaal uitgebrand, maar staan Lock Market en Stables Market nog gewoon overeind en waren deze afgelopen zondag ook open voor business as usual. En dat maakt mij, op vele honderden kilometers afstand, toch weer een beetje kalm. Want met dit weer, dat zonnetje, kan ik niet anders dan smachten om weer een op een mooie zondagochtend te struinen over Camden Market. Wat wil een mens nog meer...

Love Spreads

Ze konden de 10 jaar nog niet gepasseerd zijn, de twee jongentjes die vandaag naast mij in de trein zaten. Nou ja, ik vind dat met de jaren ook steeds moeilijker schatten, maar ze leken me 9, op zijn hoogst. Het gesprek was vermakelijk en tegelijkertijd bevreemdend. Ze hadden het over YouTube. En dan met name over al die leuke filmpjes die ze daarop hadden gezien. Nu is dat nog niet zo spannend, maar ze konden alle verschillende filmpjes ook nog eens woordelijk opratelen. Het zal de eerste generatiekloof wel zijn, maar ik kan me weinig voorstellen bij een jeugd die wordt geregeerd door YouTube.

Anderzijds waardeer ik het medium wel enorm. Je hele historie, nou ja muzikale historie, kun je er op terug vinden. En dat is voor vandaag wel leuk. Want heel toevallig, nou ja toevallig, ik weet nog precies welke 2 nummers ik 4 jaar geleden heel hard draaide op deze dag. Dit en dat namelijk. En is gewoon te vinden op YouTube, daar hoef je geen archieven met grijsgedraaide tapes meer voor bij te houden. Dat is ontzettend handig, maar totaal niet romantisch of nostalgisch. Maar als ik uit het artikel over Boudisque in Amsterdam in de Volkskrant van vandaag mocht begrijpen is nostalgie, romantiek en stoffige platenzaken, laat staan "tapes" iets voor een hele andere generatie. Dus wat dat betreft. YouTube is geweldig!

Wallander The Sequel

Volgens mij heb ik het nog nooit gedaan. Maar meestal kan het ook niet. En nu dus wel, dus had ik er ook gewoon lak aan. Ik had namelijk nog helemaal geen zin om afscheid te nemen van het team van Wallander. Achteraf had het makkelijk gekund, daar de moordzaken in Ystad qua smeuigheid nauwelijks het 8-uur journaal van vandaag overstijgen. Bovendien is er in Zweden klaarblijkelijk nog geen journalist die de krenten uit de pap pikt. Maar goed, dat terzijde en daar wil ik het ook helemaal niet over hebben.

Ik heb het nooit eerder gedaan, maar meestal is het ook niet mogelijk. Meestal houd je "relatie" met een bepaalde persoon, familie of wat dan ook op nadat je de laatste bladzijde van het boek heb dichtgeslagen. Maar dit keer hoefde dat dus niet. Nadat ik Wallander op de laatste pagina's van Dwaalsporen richting Rome zag vertrekken, bleek hij in De Vijfde Vrouw gewoon net weer uit Rome te zijn teruggekeerd. Dat liet ik mij natuurlijk niet ontnemen en ik verblijf dan ook de komende tijd nog heerlijk in het Zweedse Ystad. Zo'n lieflijk dorpje in de provincie Skane waar in het leven van alledag waarschijnlijk niets noemenswaardigs gebeurd, maar in de boeken van Mankell des te meer. Heerlijk....even helemaal weg van eeuwig durende verhalen over Aruba. Wie verkiest Aruba uberhaupt boven de pracht van het Hoge Noorden?

America Votes (V) - Super Tuesday

Amerika is een van die landen waar de idee rond democratie in theorie prachtig is uitgevoerd. Zelfs bij het papieren ontwerp van de overheidsgebouwen in Washington D.C. werd aansluiting gezocht bij de trias politica theorie zoals onder andere verwoord door Montesquieu. Helaas is papier geduldig en hoewel D.C. inderdaad een visuele uitwerking van de trias is, blijkt de politieke werkelijkheid toch minder ideaal.

Neem daar het door de Republikeinen succesvolle uitgemolken "gerrymandering", het zogenaamde herindelen van kiesdistricten opdat jouw kandidaat verzekerd is van een meerderheid. Het leverde de Republikeinen in ieder geval in 2000 en 2002 een meerderheid op in het US Congress. Ook de huidige president, George W., heeft de nadelen van het Amerikaanse kiesstelsen in 2000 prachtig in zijn voordeel weten om te buigen. Het was een simpele aanpassing opdat de kleine staten, van oudsher democratisch, naar zijn kant omsloegen. De Deomcraten, Gore & Co., maakten tegelijkertijd de fout door de staten rond de Rocky Mountains links te laten liggen. De economische voorspoed van de jaren '90 was aan deze staten in de middle of nowhere grotendeels voorbij gegaan. Het was dan ook niet lastig om een stel ontevreden kiezers bij elkaar te gooien en te zorgen dat ze massaal op de Republikeinse kandidaat stemde. Het verklaart ook het feit dat Al Gore in 2000 de zogenaamde majority-vote binnenhaalde maar Bush uiteindelijk met de kiesmannen er vandoor ging. Een simpele kwestie van ontevreden plattelandsgemeenten aan elkaar koppelen, opdat deze voldoende tegenwicht bieden tegen de van oorsprong Democratische grote stadsmentaliteit. Het is het kiesstelsel waar de Amerikaanse democratie hapert en sputtert, maar tot op heden lijkt geen hond bereid daar wat aan te willen doen.

Ander juweeltje in de praktijk van deze prachtige democratische staat zijn de onvolprezen aanhangsels die aan wetsvoorstellen worden gehangen. Het is in de praktijk mogelijk om aan een bepaald wetsvoorstel een specifiek aanhangel te plakken wat op generlei wijze van doen heeft met de oorspronkelijke inhoud van het wetsvoorstel. Zo kan ieder lid van het Congress zijn idee via de achterdeur er doorheen duwen. Je hangt je idee aan een wet die sowieso wordt aangenomen en hoopt dat de meeste lezers bij pagina 334 ophouden met lezen, jouw aanhangsel komt echter pas op bladzijde 401 aan de orde en wordt dus zonder verdere discussie afgehamerd. Zo is in het verleden al geld vrijgekomen voor een plaatselijk museum in de binnenlanden van Minnesota voor allerhande curiositeiten en is zelfs ooit voorgesteld een brug aan te leggen in Alaska waar werkelijk geen hond woont, laat staan dat er ooit een hond over die brug zou gaan.

Met Super Tuesday voor de deur drijven de gedrochten van de Amerikaanse democratie weer boven. Hoewel de voorverkiezing enerzijds de democratie levendig maken tot op iedere straathoek, wordt in de vergaderkamertjes voornamelijk druk geschoven met gedelegeerden voor de conventie. Deze gedelegeerden wijzen namelijk de daadwerkelijke kandidaat aan. Een net zo vreemd systeem als die rare kiesmannen bij de landelijke presidentsverkiezingen. Het maakt geen donder uit wat de meerderheid stemt (praktische meerderheid in Amerika ligt nog altijd onder de 50%, gezien de geringe opkomst), als je maar je mannetjes op het droge hebt. De rest is mooie theorie. Papier is namelijk ongevoelig voor het groene papier dat de laatste tijd in zwaar weer verkeert. De praktijk is nog steeds afhankelijk van ditzelfde groene papier.

Zo is Super Tuesday een interessant fenomeen en lijkt democratie op deze dag even levendiger dan ooit. Maar in de praktijk is het maar de vraag of de uitkomst anders zou zijn als er niet op iedere straathoek een steunkantoor zit voor iedere willekeurige kandidaat. Maar dat neemt niet weg dat het wel weer even spannend is. Ik log morgen zo snel mogelijk in op CNN. Dat dan weer wel...

Moord in Ystad

Bij mijn voormalige werkgever kende hij een groot aantal liefhebbers. Niet onder mijn collega's, maar onder een aantal vaste klanten. Een klein gerespecteerd groepje die altijd zocht naar een 2e-hands exemplaar over de inspecteur uit Ystad. Steeds werd mij aanbevolen toch eens een keer wat van de Zweedse auteur te lezen, die een meester moest zijn in het beschrijven van moordonderzoeken in de Zweedse provincie Skane. Mijn kennismaking is Dwaalsporen. Met 5 sterren in de VN Detective- en thrillergids een van de beste gewaardeerde titels van Mankell.

Eerlijk gezegd vroeg ik me de eerste 150 bladzijden af waarom uitgerekend deze man zoveel liefhebbers kende. Na 250 bladzijden kwam langzamerhand de erkenning. Bij bladzijde 300 was ik geheel om. Mankell is een bijzondere bekwame thriller-auteur. Niet een auteur, die zoals de meest populaire thriller-auteurs gebruik maakt van de "who-dunnit" spanningsopbouw, maar een auteur die op geraffineerde wijze de puzzelstukjes in elkaar laat vallen. Beschreven vanuit zowel de ogen van hoofdpersoon Kurt Wallander als vanuit het perspectief van de dader, weet Mankell de aandacht vast te houden en de spanning gestaag op te laten lopen. Als metgezel van de hersenspinsels van Wallander voel je je bijna onderdeel van het team dat belast is met het pakken van de dader. En probeer maar eens uit dat teamoverleg weg te lopen wanneer de ontknoping nabij is.....

Beurzen

Ik moest even omkijken. Of ik nu wel echt zag, wat ik dacht te zien. Maar het was helemaal waar. Het werd aangekondigd in grote dikke blokletters op zo'n wit affiche in een advertentiezuil op Centraal. Ik kon het nauwelijks geloven. Bestond er ook al beurs voor dat? Goed, je hebt tegenwoordig overal een beurs voor. Voor je carrieredip c.q boost, voor je studiedip c.q. boost, voor je schoonmaakdip c.q. boost, voor je 4-wheeldrivedip c.q. boost, voor je woningdip c.q. boost, voor je interieurdip c.q. boost. Voor alles waar je eigenlijk maar een beurs voor kan verzinnen is er ook daadwerkelijk beurs. Maar dat hiervoor nu ook al een beurs is, dat gaat mijn bevattingsvermogen te boven.

De website maakt het allemaal iets concreter. Op de beurs kun je namelijk horen hoe je het je partner moet vertellen, of je kinderen, of je ouders. Welke praktische zaken er om de hoek komen kijken en wie je daar bij kan helpen en bovenal hoe veel dat dan moet kosten. Op de beurs kan je zelfs een flitsende workshop annex powerpointpresentatie volgen over hoe je het kan voorkomen. Hoogstwaarschijnlijk is alleen het gezamenlijk uitje naar deze beurs al zo'n hilarisch gebeuren en bovenal bindende factor dat alleen dit bezoek de hele ellende al voorkomt. Wat? De scheiding. Want daar is tegenwoordig ook een beurs voor. Voor scheidingen. Alsof je op zo'n moment al niet genoeg ellende hebt, maar goed misschien heeft het juist wel een hele positieve uitwerking en dan is er wel wat voor te zeggen. Van de andere kant geen advocaat, echtscheidingsbemiddelaar, mediator die belang heeft bij een dergelijke bijwerking van zo'n beurs. Dus dat zal vast wel niet....