Blergh

Bent u bekend met die dagen, die dagen die je heel af en toe nodig hebt? Zo'n dag waarbij je het gevoel hebt dat de hele wereld moet werken, maar jij gewoon even geen zin, fut of conditie hebt. Zo'n dag dat je hoofd al zeer doet voor je bent opgestaan. Zo'n dag dat je twijfelt of je ziek bent, maar wel spontaal misselijk wordt als er werkscenario's door je hoofd schieten. Kent u dat. Zo'n dag dat het buiten druilerig weer is, de wegen al weer vol files staan en er die keuze is. Die keuze om dan toch maar binnen bij de verwarming te blijven zitten, met een kopje thee, eventueel een stukje ontbijtkoek en je af en toe beetje door het raam kan staren. Staren naar al die werkende mensen, naar de grijze luchten en de mismoedige druppels op het raam. Dat allemaal, terwijl je af en toe contstateert dat die koppijn nog steeds niet weg is. Het is echt druilelig weer en de Artic Monkeys maken het er ook niet vrolijker op. Mmm...ik hoop wel dat die hoofdpijn vanavond weer zijn biezen pakt...

Don't you know, oh it's a funny thing you know. We'll tell em if you like. We'll tell em all tonight. They'll never listen. Cause their minds are made up. And course it's all okay to carry on that way.

The Lords Are Back In Town

Er is een tijdje geleden weer eens zo'n prachtige White Paper verschenen, in de voetnoten bekend als Cm 7027 (2007), over de Reform of The House of Lords. Leader of the House of Commons en voormalig minister van Buitenlandse Zaken Jack Straw doet nogmaals een gooi (10 jaar na het Labour Manifesto!) om de hervorming van het Hogerhuis voor eens en altijd te regelen. Twee a drie jaar geleden zou ik er helemaal warm van worden, nu was het me even ontschoten, hoewel zelfs de Volkskrant de niet te versmaden Lords vorige week frontaal op de voorpagina plaatste.

Hoe dan ook, het White Paper is een mooi boekwerk geworden en zeker lezenswaardig als u niets anders te doen heeft en toch een idee wil hebben over dit prachtige instituut. Tevens is het natuurlijk een aanrader voor de late uurtjes, bij een dampende kop Earl Grey thee (met melk, my Lord), als u een niet aflatende interesse ten toon wenst te spreiden over een intellectueel fenomeen als bicameralisme. Want het mag gezegd worden, deze White Paper maakt alle overige overbodig. U kunt natuurlijk ook ervoor verkiezen om het zorgvuldig gefabriceerde werk van ondergetekende over dit nimmer vervelende onderwerp er op na te slaan, maar dit schrijven van de zeer ervaren en ongetwijfeld zeer geleerde Straw is een goed basiswerk.

In een kleine 20 pagina's voert Straw u allereerst langs de prachtige laaglanden van de Parliament Act 1911, naar die democratische Salisbury Convention en vervolgens de Parliament Act 1949. Straw stoomt daarna op naar The House of Lords Act 1999 en staat stil bij die prachtige Reform Commission. Hoe zou het zijn met die fijne oude mannen club, die onder de rook van subtiele sigaren en pijptabak, een fijne Scotch dronken en filosofeerden over The Second Chamber.

Straw neemt u vervolgens mee langs een heerlijke verhandeling over de prioriteit van The House of Commons en bloemrijk vergelijk van het bicameralisme in de westerse wereld. Langzaam aan zien we en voelen we de spanning oplopen als de White Paper opstoomt naar het al om de geroemde verhandeling over een "elected, appointed of hybrid chamber". Ik vraag u: bestaat er betere lectuur voor een regenachtige zondagmiddag? Het is fabuleus en zo gedetailleerd. Als ik de tijd zou hebben, zou ik het rapport van A tot Z spellen en weer terug. Om vervolgens de vloer aan te vegen met het plannetje van Straw en Brown om de optie over election of appointment maar weer eens voor The Commons te gooien. Hebben ze mijn scriptie dan nog steeds niet gelezen daar aan de overkant van die heerlijke blauwe Noordzee?

2007 on the run

Met de tweede maand net op weg begint de stapel leuke releases zich langzamerhand behoorlijk op te hopen. Hoog tijd, teneinde ons en uw geheugen te ondersteunen, om weer eens een overzichtje te maken. Met stip op numero uno is daar het solo-project, althans klaarblijkelijk is het eenmalige samenwerkingsverband met Bernard Butler weer in de wachtstand gezet, van mr. Brett Anderson, 23 maart ligt het titelloze "debuut" in de winkel. 7 mei 2007 staan oudere oudgedienden op de kalender, wanneer Francis Healy & Co., beter bekend als Travis het album The Boy With No Name het daglicht laten zien. Andere oudgedienden die nog altijd bij elkaar zijn, in casu de Manic Street Preachers, gooien op 28 mei 2007 het agressief klinkende Sent Away The Tigers de schappen in. Nog meer? Zeker, zonder meer leuk voor uw "in ieder geval even luisteren" lijstjes: Modest Mouse - We Were Dead Before The Ship Even Sank (2 april 2007). Of wat dacht u van die andere solo-ganger. Kelly Jones probeert het eens zonder zijn Welshmen en doet dat op Only The Names Have Been Changed (sic!). Bij uw plaatselijke platenboer te vinden vanaf 26 maart. Iets later doet de 2006 hype al zijn vervolgspelletje op Favourite Worst Nightmare. De Artic Monkeys gooien op 23 april hun zegje in de winkel. Ls but not least, mag de "officiele" vermelding van Saturdaynights & Sundaymorning hier natuurlijk niet ontbreken. Het langverwachte nieuwe album van het nooit teleurstellende Counting Crows ligt ergens dit jaar bij uw platenboer in de kast. 2007 on the run!

The Rifles @ The Garage

Soms kom ik dingen tegen die ik dan toch even nog moet delen. Gewoon. Omdat ik het grappig vind, omdat ik er even ouderwets van moet grijnzen. Omdat het misschien pure toeval is en misschien ook niet. Maar vooral omdat ik er weer wat jonger van wordt. In dit toch al zo moeilijke jaar...Anyway. 15 februari a.s. ga ik naar dat veel te leuke bandje The Rifles in Roosje en wat kom in net op You Tube tegen? Jawel, dat veel te leuke bandje The Rifles in dat veel te leuke en diep gekoesterde plekje in London...Jawel, You Remember Back Then, Highbury & Islington, Saturday Nights. Jeugdsentiment? Bijna wel ja. Sne naar hier om even mee te genieten....Mmmmmm...

Rifles in the Morning & Dybdahl in the Evening

Het lijkt me zo'n gemis. Terwijl de trein sukkelt door het sneeuwlandschap. Starend naar lege kantoorgebouwen aan de rand van de stad. Volgekalkt met onbekende tekens en leuzen. Ik luister stiekem naar de gesprekken in de trein, terwijl ik zachtjes de muziek hoor door mijn koptelefoon. Het lijkt me zo'n gemis. Als je nooit eens door het panorama-raam van een trein kan kijken met dit op je koptelefoon. Hoewel ik me wel kan voorstellen dat iemand niet kan bekoren. Als de term lo-fi je als een verschrikkelijke term in de oren klinkt. Maar toch, als ik vandaag weer door de ietwat viezige ramen naar het voorbij glijdende landschap keek. Afwisselend langs weiden, kleine kerkjes en dorpen. Langs lelijke vinex-wijken, stedelijke gedrochten en volle snelwegen. Langs het jachtige bestaan van eeuwige forensen. Dan maar dit op mijn koptelefoon. Voor rust in de namiddag.

Zo anders is het in de morgen. Als het land nog lijkt te slapen. De lichten in de huizen langs het spoor langzaam aangaan. Als iemand in zijn ochtendjas de gordijnen open schuift. Mijn ogen zijn nog half gesloten mijn hersenen hebben een soort aanjager nodig. Ik gaap, blader wat in de Spits,
neem een slok koffie. Buiten de lichten van de spoorwegovergang is er nog weinig te zien. Ik druk driftig op de volumeknopjes van mijn mp3-speler. Ik word wakker. Met dit, of dit, of dat. Lekker wakkerder worden kan bijna niet. Ik stap de trein uit op de plaats van bestemming. Dans een beetje heen en weer naar de uitgang. De zon is langzaam uitgestegen boven het park. En ik zing heel zachtjes: don't see how another days gonna make us change our minds So why don't we go separate ways and save us a bit of time We can't go on trying living behind this worn out and thin disguise I don't want to try talking it out I don't need another fight It just won't work when All I want is a little peace and quiet...

Van de Schaduw naar de Lucht

Ik miste ze al gelijk. Daniel, Beatriz, Fernin en Julian. De ondeugden van een goed boek. Ik miste de geuren van de straten van Barcelona, ik miste het grote huis, ik miste de gedachten aan het de rondgaande gangen vol met boeken. Ik miste de sluimerende liefde, de onderhuidse spanning, het onbekende leven in Parijs. Ik miste het trammetje richting Tibidabo. Nog maar gezwegen over het majesteuze uitzicht vanaf Tibidabo. Ik miste het allemaal direkt. De regen die tegen de ramen sloeg, de sneeuw die door de straten vloog. En die vroege morgens. Die prachtige morgenstond, rennend over La Rambla, richting Place de Catalunya. Ach, ik miste Barca op het moment dat ik de laatste pagina dichtsloeg. Maar dat was gisteren.



Want voor ik er erg in had, zat ik in de appelboom, zag ik mensen in lange gewaden. Rook ik de stoffige wegen van Kabul en voelde ik de koude marmeren vloeren aan mijn voeten. Ik zag twee jongetjes genieten van een oude John Wayne film. Ik verwonderde me over de religieuze verschillen in het Midden-Oosten. Ik voelde me in een moordend tempo onderdeel worden van de wereld van Amir en Hassan. Ik ben pas net begonnen, maar volgens mij zweef ik zo van het een prachtboek naar het volgende. Waar de NS al niet goed voor is....