You Tube

Corbino had al reeds een fraai werkje van Swim with Sam gemaakt, ergens ver weg op de Kaapverdische eilanden, maar de nieuwe videoclip van a balladeer (Fortune Teller) mag er toch ook zeker wezen. Dat bewijst maar weer eens dat niet alles wat je ver weg haalt per definitie beter is. MTV heb je daar tegenwoordig trouwens niet meer voor nodig. You Tube groeit langzamerhand uit tot de videoclip database van de wereld. En als een beetje zichzelf respecterend blog hoor je af en toe niet al te veel onzin te kletsen maar vooral melige linkjes te geven waar de lezer iets mee kan. Dus als we nu toch bezig zijn. Hier maar wat You Tube linkjes. Voor uw vermaak en plezier. Wat dacht u van deze zeer geslaagde Bush impressie van Frank Caliendo? Of als u nog twijfelt aan Bush zijn intellect, probeert u dan deze maar eens. Ook leuk voor een dood moment, de White House Correspondents' Association Dinner. Nou vooruit, nog twee dan. Voor als u nu echt melig bent: Bush en zijn generaal en Bush en Saddam.

Verkiezingen 2006 - I

Nu de partijprogramma's langzaam naar buiten druppelen wordt duidelijk welke koers de gevestigde politieke partijen met Nederland voor hebben. Strijdpunten? De zorg, de sociale zekerheid, waarschijnlijk de (vermeende) (inter)nationale veiligheid en zoals altijd, de belastingdruk op de arbeidsmarktparticipant. De VVD heeft als een van de eerste partijen de koers uitgezet. Het is ronduit spijtig te noemen dat de VVD in al haar liberale streven nog steeds met stokpaardjes aan komt draven die in andere landen al lang op stal zijn gezet. Het eeuwige privatiseren en het bejubelen van de marktwerking is toch hopeloos achterhaald als gekeken wordt naar de uitwerking van Thatcheriaanse tactieken in het Verenigd Koninkrijk of naar het land der liberalen: de Verenigde Staten. Zo niet bij de VVD. De liberalen blijven streven naar een staat die zichzelf bedruipt door middel van marktwerking. Het meest in het oog springende feit is wel de visie op zorg van de VVD.
De zorg in Nederland is sinds enkele jaren opgedeeld in regio's met de bijbehorende zorggroepen. Deze zorggroepen krijgen allemaal een bepaald budget waarmee zij hun doelstelling in de regio moeten zien bol te werken. Enige weken geleden bleek dat de zorggroepen in Limburg en Noord-Brabant door hun budget heen waren. Gevolg? Aanvragen bij bijvoorbeeld de thuiszorg en GGZ moeten worden afgeketst of mensen worden op de toch al overvolle wachtlijsten geplaatst. U heeft een depressie? We kunnen u over, pak hem beet, 9 maanden misschien behandelen. Hoezo dan is het waarschijnlijk niet meer nodig? Schrijnend hierbij is niet alleen dat mensen niet de zorg kunnen verkrijgen die nodig is, maar dat dit klaarblijkelijk ook nog kan verschillen per regio. Als we het heel zwart-wit stellen is Limburg op dit vlak al een soort Louisiana van Nederland. Wat doet de VVD? De liberalen komen met het voorstel dat er nog wel verder kan worden gesneden in de zorg. Waarom? Om de belastingdruk op de bovenmodale inkomens te verlichten. Waarom dat? Dan stijgt daar de koopkracht en dat komt de economie ten goede. Wil dat dan ook zeggen dat de VVD er maar van uitgaat dat die bovenmodale inkomens voortaan gebruik maken van particuliere zorginstellingen? Daar heeft deze groep dan immers het geld voor en dan snijdt het mes nog een beetje aan twee kanten. Het lijkt me sterk.
Je bent een politieke partij. Je stippelt een bepaalde koers uit. Je maakt keuzes. Maar waarom maak je dan in vredesnaam de keuze om in het grootste zorgkindje van nu en gezien de vergrijzing zeker in de toekomst verder te gaan snijden in plaats van deze tak een behoorlijke financiële impuls te geven? Noodzakelijk is dat de zorg klaar wordt gemaakt voor 2030 a 2040 wanneer de vergrijzing in Nederland zijn top bereikt. De eerste politieke partij die dat hardop durft te zeggen en daarbij ook een fatsoenlijk plan aanreikt heeft bij mij al een streepje voor. Een partij die ten bate van zijn eigen electorale gewin en ten bate van het hier en nu de belastingbetaler probeert te paaien mag van mij zijn biezen pakken en ergens achteraan in de Kamer plaatsnemen. Of nog beter, op die 50 zetels die de VVD wil afschaffen.

Finale

Het was het eerste waar ik aan moest denken. Ik was 11. Het was de halve finale van de clubkampioenschappen. Magnifiek tennis. Ik speelde als nooit tevoren. Het gravel stoof op van de lijnen. Prachtige groundstrokes. Met een 6-2 stoomde ik op naar de finale. Maar toen kwam de regen. De tweede set werd gestaakt op 2-1. De zon brak door de volgende dag en de wedstrijd nam een vervolg. Ik kwam er niet in. Het werd 6-6. Een tie-break. Ik werd weggevaagd. De derde set werd een miserabel 1-6 voor de tegenpartij. Weg droom. Weg finaleplaats. Het was het eerste waar ik aan moest denken. Misschien is het wel een soort jeugdtrauma. Die tenniswedstrijd. Die halve finale. Dat clubkampioenschap dat nooit kwam. Het is een manke vergelijking eigenlijk, want ik stond nu in de finale. En de laatste set was een spannende strijd. Een soort matchpoint bij advantage (40-40) waarbij de tegenpartij toevallig een ace slaat. En ik naar huis kan met een zilveren bordje. Met de toezegging dat er een nieuwe finale komt. Een nieuwe kans. Die ik zonder meer mag spelen. Maar op dit moment zegt me dat niet zoveel. Want ik zit met dan zilveren bordje op de schoorsteenmantel, in plaats van met die gouden beker. Het werd 6-8, maar het had net zo goed 8-6 kunnen zijn. Ik pak het bordje van de schoorsteenmantel en kieper het in een verhuisdoos. Volgende keer staat hier een beker. Een gouden, met een kroontje bovenop. 6-2, 6-3, 6-2. Mark my words.....

Huisstijl

Soms moet je een huisstijl veranderen. Als je het gevoel hebt dat het gedateerd is, of niet meer representatief genoeg, of gewoon altijd al saai geweest is. Maar ik miste mijn oude huisstijl. Was mijn nieuwe lay-out langzaam aan het omtoveren tot datgene wat ik al had. Alsof ik in mijn nieuwe huis al muren wilde doorbreken om maar te zorgen dat ik dezelfde ruimtes krijg als in mijn vorige huis. Kan ik niet goed tegen verandering? Ik denk dat het credo meer is: 'never change a winning team'. Of zoals Engelsen weer wat negatiever menen te moeten formuleren: 'if it ain't broken..' Maar goed. We zijn weer terug bij af. Mijn dynamische lay-out, met elke week een andere header. Wat dat betreft is het eigenlijk een lay-out die optimaal kan worden aaangepast aan de vraag van de tijd. Ooit vroeg iemand aan mij of ik een Apple gebruikte voor mijn grafische werk. 'Mijn grafische werk?' Mijn website bedoelde diegene. 'Nee hoor, ik gebruik andersmans scriptjes en die verdraai ik net zolang tot er iets uitrolt wat me bevalt. HTML-taal is mij onbekend, maar ik ben heel goed in het verdraaien van HTML. Een beetje knippen en plakken. Een 'p align left' hier en een 'br' daar en je komt al een heel eind.' Kan ook nog wel op mijn c.v. "Vaardig in het verdraaien van scriptjes." Wat je daar dan ook aan hebt....Iets heel anders, ik heb al heel de morgen Sgt. Pepper in mijn hoofd zitten...Hoe ik daar dan weer aan kom. De remedie. Even heel hard draaien. Zingt u mee?

It was twenty years ago today,
Sgt. Pepper taught the band to play
They've been going in and out of style
But they're guaranteed to raise a smile.
So may I introduce to you
The act you've known for all these years,
Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band.

Vergeelde Tijd
Ooit. Dat had ik me voorgenomen. Als ik een keertje tijd heb. Nu heb ik dat nooit. Dus dan moet het maar gewoon een keer. Een keer als ik denk tijd over te hebben. Zoals vandaag. Ik plukte de doos uit de kelder. Opende de deksel. En keek. Tientallen hoesjes. Kruidvat. Hema. Presto Print. London, London & London. Oxford, Cambridge & Brighton. NYC, Boston, Washington DC, Pennsylvania & New England. Barca, Dublin & Berlijn. Griekenland en Guatemala. Maar ook gewoon dichtbij. Efteling, Zeeland & Friesland. Josh Rouse klinkt door de speakers, de regen tikt tegen het raam, de koffie dampt in een hoek op de tafel. Het lijkt wel zondag. Een beetje ordening in de chaos. Sorteren. Negatieven apart. Foto's in een hoesje. Wat een nostalgie. Jaren vliegen voorbij in een paar uur. De snelheid van een stad, de geur van een kop koffie aan de andere kant van de wereld, de kleuren van Camden Town, de loomheid van Belgie. Een decenium afgemeten op 10x15. Een glimlach, een gedachte, kippenvel. Foto's als geheugensteun. Van dat wat was. Dat wat we nog een keer moeten doen. En dat wat ik al weer bijna vergeten was. En Josh Rouse zingt rustig verder. Altijd maar op weg. Ach, vergeelde tijd, vervaagde foto.

And now I've fallen under your charms
And now I fall into your arms
It's where I feel alright

Herfstplaatjes

Was de herfst niet altijd het moment voor spannende nieuwe releases? De tijd van het jaar om mee te dingen naar de felbegeerde titel: herfstplaat van het jaar? Vooralsnog zie ik weinig kandidaten. Of het moet Nux Vomica zijn, het vervolg op het mooie Runaway Found van The Veils (11/09). Of wellicht Continuum van John Mayer (ook 11/09). Verder zijn het voornamelijk plaatjes voor onder de kerstboom die de klok slaan. Albums leuk voor mensen die een bepaald bandje helemaal zijn misgelopen in eerdere decennia. Legacy: the best of Mansun op 18 september bijvoorbeeld. En, alweer(!), een best of Depeche Mode (13/11). Of The Essential Mercury Rev (02/10). Nee weinig potentiele herfstplaatjes dit jaar. Of het zou Born in the UK van mutsdrager Badly Drawn Boy (23/10) moeten zijn. Of wellicht Shine On van retro-rockers Jet (02/10) . Het kan natuurlijk ook nog zo zijn dat Bob Dylan (Modern Times) het licht nog een keer gezien heeft. Maar ik zie het somber in. Maar misschien mis ik wel iets hoor en ontdek ik het mooiste herfstplaatje van 2006 pas in de winter van 2008. Dat wil ook nog wel eens voorkomen.

Schiphol, Starbucks & London

Gek. Nu eigenlijk niet. Maar het getuigt wel van het virtuele geheugen van het gebeuren. Vorige week liep ik wat te dralen over het panoramabalkon van Schiphol, slenterde langs het restaurant en keek naar het tafeltje aan het raam. Ik herinnerde me dat we daar een keer zaten. Wachtend op onze vlucht. Ik staarde naar buiten. Naar een jongen en een meisje dat hand in hand over het balkon renden. Af en toe stopten ze, keken ze naar de lucht, omhelsden elkaar en renden dan weer verder. Een brede lach op beide gezichten. Ik nam een slok koffie en keek erna. We gingen naar Londen denk ik. En we dronken voor de laatste keer de vieze koffiedrap van Schiphol, verlangend naar onze eerste Caramel Macchiato van Starbucks. Hoe dan ook, het was het eerste waar ik vorige week aan moest denken terwijl ik wachtte op de vlucht die over een uurtje zou aankomen. En het is een van de eerste stukjes die ik lees terwijl ik mijn oude archieven in een mijn eigen archief aan het verwerken ben. Virtueel geheugen. Ik zong toen de hele reis English Girls Approximately. Dat weet ik ook nog wel. Ach, Londen. Dat kan binnenkort wel weer denk ik. Sterker nog, ik had het mezelf beloofd, wanneer...en wanneer is zover....

She's got eyes as pretty as a pair of jewels
Falling down in Camden like a couple drunken criminals
...Said you didn't love me, it was right on time, I was just about to tell you, but ok, alright
Said you didn't love me, it didn't mean a thing, English girls can be so mean

Keuzes

Op een gegeven moment sta je voor keuzes. Helemaal ophouden of een manier vinden om verder te gaan. Eigenlijk was het helemaal geen keuze, want het heeft zich al bewezen dat ophouden geen waardige optie was. Dus dan maar een manier vinden om verder te gaan. Maar niet voordat we de oude schepen op hebben geslagen in de scheepswerf. Want alles verbranden...Alles verbranden is mij te rigoreus. Maar terwijl ik de oude schepen afmeer en langzaam in de loods laat varen, besef ik mij dat het toch een soort tijdsdocument is. Sommige vinden het misschien exhibitionistisch en dat is het misschien ook wel. In ieder geval een beetje. Maar het is meer. Het is ook een verslaving. Maar ook ontspanning, een uitlaatklep en heel banaal, gewoon leuk. Leuk ook om het later nog eens terug te lezen. Nu al, laat staan over een jaar of tien. Over die films, over die reizen, over die dag, over dat moment, over die beleving, over die verandering of juist over datgene wat altijd hetzelfde lijkt te blijven. Ik lees wat voordat ik de schepen langzaam afmeer. Voordat ze de loods ingaan. En ineens zie ik Beth overal opduiken. Mooie stukjes. Al zeg ik het zelf. Mooie nummers ook. Beth zingt in mijn hoofd. Zachtjes, mooi, terwijl de zon langzaam door de regenwolken breekt en de woonkamer binnendringt. Ik word er bijna melancholiek van. Er zitten mooie schepen tussen. Hier en daar. Kleine pareltjes. Die het zeker waard zijn om later nog eens op te varen. Of in ieder geval nog een keer over het dek te lopen. Verbranden? Nooit.

So, anyway
There I was
Just sitting on your porch
Drinking in your sweetest decline
....What's the use in regrets
They're just thing we haven't done yet

Een nieuw leven

Al een paar dagen zingt dat zinnetje in mijn hoofd rond. Een collega zei het ooit. En ik dacht het als eerste. Al een paar dagen galmt dat nummer door mijn hoofd. En nu is het langzaam werkelijkheid aan het worden. Het staat allemaal nog in de steigers. Maar de steiger staat, het huis wordt gebouwd, de fundering ligt. Een blok beton in mul zand. Al een paar dagen zingt dat zinnetje in mijn hoofd. En langzaam wordt de tekening van de architect werkelijkheid. Al heeft het allemaal nog wel wat tijd nodig. Maar tot die tijd zing ik dat liedje. Soms wat zachter. Soms wat harder.

Waiting over here, for life to begin,
Still looking for the new thing,
And you were the sunshine, heading my front-line,
I was alone, you were just around the corner from me.