They've shut down Marks & Spencer

De mensen krioelden langs hem heen in het kleine wereldje op zich dat het Centraal Station is. Iedereen had haast, iedereen moest ergens heen, iedereen had een doel voor zijn ogen. Niemand leek even te kunnen stoppen, te kunnen wachten, te kunnen kijken naar de rood ondergaande zon aan het eind van de stad. Of het eind van de wereld zoals het even leek.

Het was een hectische dag geweest, hij trok wat mijn schouders en schudde even zijn hoofd. Soms lijkt het begin van een dag, zo ver van het einde. Natuurlijk de omgekeerde dagen zijn er ooit. Dat het begin ongemerkt doorloopt in het einde. Maar vandaag leek de dag in stukken geslagen. Er was een moment van ervoor en een moment van erna. Ervoor was er niks aan de hand, daarna alles. Natuurlijk was ervoor ook iets aan de hand, maar dat was het gebruikelijke. Datgene wat er elke dag aan de hand is. Iets wat in het dagelijkse ritueel paste, met zijn kleine maar te makkelijk te verdragen verrassingen. Zo niet vandaag. Vandaag maakte de rituele dans plaats voor een ferme tango, zonder overigens die charme te bezitten.

De jongen keek het perron af en leek onzichtbaar voor de forenzen die langs hem heen schoten naar hun volgende plek. Naar huis waarschijnlijk, op dit tijdstip. Of naar de kroeg. Misschien een restaurant en enkeling naar een concert. Hij niet. Hij stond daar alleen maar. Te proberen of hij dag van zich af kon laten glijden. Langzaam maar gestaag. Afstand te nemen van alles. Van de omslag. Van de kloof. Van vandaag. Even rust in zijn hoofd. Even niet de volle snelheid van alledag. Een soort pauze-knop op de wereld. Maar die was er niet. De gele buizen reden af en aan. Zonder een moment van rust. Mensen stapten in en uit. Aankomst en vertrekborden klapperden. De wijzers van klok gleden gestaag verder. De zon ging onder. Hoe hij het ook wende of keerde. Er kwam een einde aan. Ook aan deze dag. Hoe lang dat ook leek te duren en hoe rigoreus de omslag ook was geweest. Hij trok de knoop in zijn sjaal iets strakker, zette zijn kraag omhoog en begon te lopen. Rustiger dan alle andere mensen op het perron, maar langzaam aan voegde hij zich toch weer in de dagelijkse stroom om mee te doen aan de rituele dans. Hij zong, zachtjes, een oud nummer: It's this thing I have with change. That I have never had. They've shut down Marks & Spencer. The windows all are blind....

Ik haat.....

De dominantie van Albert Heijn, niet de man maar het winkelbedrijf, wordt weer aardig tentoongesteld door de huidige smurfenhype. Dat blijkt niet alleen uit het dat de kleine blauwe dwergen van Peyo overal opduiken, maar ook het feit dat het "goeiemoggel" uit het kantoorjargon langzaam wordt verdrongen door "dat zullen we wel eens even smurfen" of "kun je voor mij ook een kop koffie smurfen".

De smurfen hebben een bedenkelijke reputatie. Je haat ze of ze je houdt van ze. Ik voel voornamelijk wat jaren '80 melancholie opborrelen bij het zien van de blauwe dwergen en kon het zeker niet nalaten even flink te grijnzen bij de uitsmijter van moppersmurf in de AH-reclame: "ik haat gratis." Dat was ook het leuke van die blauwe opdonders, dat ze allemaal hun eigen, vrije eendimensionale karaktertje hadden. Lolsmurf, moppersmurf, potige smurf, brilsmurf, Grote Smurf. Stuk voor stuk neergezet met hun eigen taak in het smurfendorp. Bril had vandaag in zin column in de Volkskrant wel iets weg van moppersmurf met "ik haat smurfen". Maar hij had tegelijkertijd natuurlijk wel een vooruitziende blik, want op 30 april 2009 liggen al die smurfen, met ietwat grauwige smoezelige mutsjes en broekjes, weer op versleten kleedjes op de vrijmarkt. En geen hond die dan nog een smurf wil hebben. Want zo gaat dat met hypes. Vandaag moet die opdonders massaal worden gesmurft. Morgen moet diezelfde opdonders weer zo snel mogelijk naar de zolder worden gesmurft. Ik haat hypes. Dat dan weer wel....

Makkik binnen om een lieke te beginnen?

Ik moest even door mijn eigen vooroordeel heen bijten. Mijn eerste primaire reactie was namelijk dat de melodieen heel leuk waren, maar dat Nederlands met een accent als zang niet aan mij besteed was. Tot dat ik even verder luisterde. Het was namelijk geen Nederlands met een accent. Het was Vlaams. En de teksten waren eigenlijk wel heel leuk. En de melodieen lagen wel heel lekker in het gehoor. En dat accent klonk voornamelijk warm. Daar komt nog bij dat het een Excelsior Bandje was en over Excelsior Bandjes niets dan lof. Nee, ik moest mezelf even tot de orde roepen en nogmaals luisteren. Gelijk in de "rewind" en een tweede kans. Waarbij de plaatjesdraaier gelijk het hoogtepunt van het album door de huiskamer liet schallen. Kvraagetaan

Ik waarschuw u, u verstaat er in eerste instantie wellicht geen donder van. Maar als de tekst tot u doordringt (zie hier voor enige hulp) en u bovendien de jaren '80 bewust heeft meegemaakt, dan houdt u het niet droog...U houdt het echt niet droog. Zeker niet met dat melancholieke melodieke. Briljant. Wat? Fixkes. Vlaamse parel uit Stabroek (waar???) van hoge originaliteit...

er was nog gene gsm gene vtm, en niemand die hannibal of murdock wilde zen, rons honeymoon carolientje merlina met de parafix.......outrun in plaats van onze commodore, er waren geen cd’s geen mp3’s, alleen mor wa cassetjes,en buurman wa doet u nu veur ons allereerste tetjes....

Lenteplaatje 2008 - Re-opened

Het bleek gisteren toch iets te voorbarig te zijn. Het bombardement van Chasing Pavements tot het lenteplaatje van 2008. Niet dat ik het nummer vandaag zat ben, verre van dat zelfs, maar er liggen meer kapers op de kust. Reden genoeg om Chasing Pavements van winnaar terug te zetten tot genomineerde en de race tot het daadwerkelijke begin van de lente, althans tot 21 maart a.s. volledig open te houden. Reden voor deze heropening van de race? Mr. Rock And Roll van Amy MacDonald. Genomineerd met stip. Vanaf vandaag. Mag als tweede vrouw met gitaar lekker strijden met Adele en wie weet welke zangeressen zich nog meer aandienen. Daarmee is de hype wel een feit. 2008 wordt het jaar van de alternatieve zangeressen. Amy mag inderdaad wel oppassen dat ze niet zonder verdere vooraankondiging van de troon wordt gestoten, al dan niet zichzelf er vanaf snuift.

Rock chick of the century. Is acting like she used to be. Dancing like there's no one there. Before she never seemed to care. Now she wouldn't dare. It's so rock and roll to be alone...

Adele

Natuurlijk, het ligt gewoon in het verlengde van de stoere, jonge, rebelse zangeressen met een dijk van een stem. Maar, daarmee doe je haar volgens mij gelijk weer te kort. Het is ook vrij makkelijk om haar als lid van de bandwagon van Kate Nash & Co. te beschouwen. Als ik links en rechts de geluiden in de media opvang, wordt haar talent daarvoor iets teveel op zeer hoge waarden geschat. Niet dat ik daar enige boodschap aan heb. Ik heb aan de hele media een broertje dood en zeker aan die muziekrecenscenten die nog steeds in katzwijm liggen over dat fantastische concert van Neil Young in 1974. Anyway, wat ik maar wil zeggen dat mij die mening van de media gestolen kan worden als een nummer zo lekker in mijn hoofd blijft zweven, alsof het eerste lentemuziekje van 2008 zich al heeft laten horen. Wat zo is het wel. Chasing Pavements dook mijn hoofd in en ging er niet meer uit. Adele. 19 jaren en met het gelijknamige album (19) bij voorbaat al de hype van 2008. Maar met zo'n single mag dat van mij zonder meer.

Should i give up, or should i just keep chasing pavements. Even if it leads no where, or would it be a waste...

America Votes (VI) - Obamania

Het is moeilijk voor te stellen. Dat Balkenende een dergelijk filmpje zou maken. Het geeft wel gelijk het idee goed weer wat een president voor Amerika eigenlijk betekent. Het is een soort huisvader. Hij of zij, en in dat geval een soort huismoeder, moet een beetje onderdeel van de familie worden. De algemene verklaring voor de verkiezing van George W. was destijds dan ook dat veel mannen, met name het grote aantal 'rednecks' in het Zuiden zich wel een biertje zagen drinken met Bush, maar niet met Gore. Waarschijnlijk niet in de laatste plaats omdat het gekrakeel van Bush een beetje op hetzelfde vlak lag, althans de verhalen van Gore voor deze groep weinig herkenning gaven. Anyway, ik moest wel even grijnzen om de overdaad aan zuurstokken-romantiek van het promotiefilmpje van Obama (zie hier). Kunt u zich een dergelijk filmpje voorstellen van enige Nederlandse politicus? Inclusief zoetsappig achtergrondmuziekje?

Het blijft een intrigerende kandidaat die Barack Obama. Zowel HP De Tijd als Vrij Nederland hadden vorige week grote voorpagina-artikelen van de man die nog eens geen kandidaat is voor president, laat staan dat hij daadwerkelijk president wordt. Desondanks wordt de beweging rond Obama klaarblijkelijk van genoeg belang gezien om hem zelfs in Nederland van overweldigende media-aandacht te voorzien. En hoewel ik het wel eens bent met de criticasters over de wat lege verkiezingsleus: "Yes We Can" van Barack Obama, kan ook ik niet ontkennen dat het momentum inspirerend is. Zowel HP De Tijd als VN gaan in op het feit dat de achtergrond van Obama nog enigszins zwak is, althans vergeleken met zijn opponent, de door de wol geverfde Hillary Clinton. De senator uit Illinois heeft die ervaring niet en zal dat ook niet met kreten als Yes We Can kunnen verbloemen. Maar toch, zo aan het begin van de 21e eeuw en na 8 jaren rampbeleid door Bush is die enkele kreet, die kreet zonder ogenschijnlijk veel inhoud, wel datgene wat de VS en wellicht de wereld nodig heeft. Niet meer het negatief getinte gekrakeel van Bush & Co. die rampspoed en terreur voorspellen, maar een jonge, frisse Amerikaan van een, zoals door VN scherp opgemerkte, Post-Vietnam kandidaat die durft te roepen: Yes We Can. Als je het zo bekijkt zegt die kreet eigenlijk alles. Het is maar hoe ver je durft te laten leiden door de kleine illusie die een verkiezingscampagne eigenlijk is. Maar illusies, beter gezegd dromen, zijn soms zo slecht nog niet als uitgangspunt.

Lady's Bridge

Ik weet niet zo goed wat ik er nu van vind. Of ik het goed vind. Of dat niet echt 'my cup of tea' is. Wat ik wel weet dat als ik je me dit 5 jaar geleden had voorgeschoteld dan was ik hard weggerend. Of dan had ik het schijfje in ieder geval zonder pardon uit mijn cd-speler gebonjourd. Maar nu twijfel ik een beetje. Het heeft namelijk wel wat. Ik hoor, niet gehinderd door enige kennis van dat genre, een beetje Presley, een beetje Cash en ik vind het eigenlijk wel geruststellend klinken. Het heeft iets looms. Iets zomers. Iets van in de trant van een Sunny Lazy Afternoon, zonder dat het maar enigszins op The Kinks lijkt overigens. Maar dat gevoel, dat roept het een beetje op. En daar is niet zo veel mis mee. Maar van de andere kant. Dit is eigenlijk helemaal niet mijn genre. Maar misschien wordt het dat op deze manier. Opent Richard Hawley met zijn Lady's Bridge allerhande deuren die tot nog toe gesloten bleven. En in dat geval alleen maar lof voor dit plaatje. Maar of het nu echt 'my cup of tea' is, daar beraad ik me nog even over....

Those people, they got nothing in their souls. And they make our tvs blind us from our visions and our goals. Oh the trigger of time it tricks you so you have no way to grow. But do you know that. Tonight the streets are ours...

Camden Fire

Het was wel even schrikken. De oplaaiende vlammen, de enorme rookontwikkeling, het feit dat het 8-uur journaal op Nederland 1 er zelds aandacht aan besteedde. Mijn favoriete zondagochtend plek stond in brand afgelopen zaterdagnacht. De plek waar ik, helaas, maar hoogstens 1 keer per jaar kom, maar waar ik wel sinds het begin een zwak voor heb. Iedereen in mijn buurt die de woorden in de mond durft te nemen dat hij of zij naar het stad der steden gaat, sommeer ik zonder pardon om zondagochtend de Northern Line naar Camden Town te nemen. Want London zonder Camden op de zondagochtend is als, wel naar London gaan en auto huren. Dat kan ook niet en dat doe je ook niet. Als je tenminste een beetje "common sense"hebt. Anyway, daags na de grote brand in het ondertussen uitermate toeristische, maar daarom niet minder charmante Camden, blijkt dat het allemaal relatief meevalt. Klaarblijkelijk zijn de gedeelten direct langs het kanaal uitgebrand, maar staan Lock Market en Stables Market nog gewoon overeind en waren deze afgelopen zondag ook open voor business as usual. En dat maakt mij, op vele honderden kilometers afstand, toch weer een beetje kalm. Want met dit weer, dat zonnetje, kan ik niet anders dan smachten om weer een op een mooie zondagochtend te struinen over Camden Market. Wat wil een mens nog meer...

Love Spreads

Ze konden de 10 jaar nog niet gepasseerd zijn, de twee jongentjes die vandaag naast mij in de trein zaten. Nou ja, ik vind dat met de jaren ook steeds moeilijker schatten, maar ze leken me 9, op zijn hoogst. Het gesprek was vermakelijk en tegelijkertijd bevreemdend. Ze hadden het over YouTube. En dan met name over al die leuke filmpjes die ze daarop hadden gezien. Nu is dat nog niet zo spannend, maar ze konden alle verschillende filmpjes ook nog eens woordelijk opratelen. Het zal de eerste generatiekloof wel zijn, maar ik kan me weinig voorstellen bij een jeugd die wordt geregeerd door YouTube.

Anderzijds waardeer ik het medium wel enorm. Je hele historie, nou ja muzikale historie, kun je er op terug vinden. En dat is voor vandaag wel leuk. Want heel toevallig, nou ja toevallig, ik weet nog precies welke 2 nummers ik 4 jaar geleden heel hard draaide op deze dag. Dit en dat namelijk. En is gewoon te vinden op YouTube, daar hoef je geen archieven met grijsgedraaide tapes meer voor bij te houden. Dat is ontzettend handig, maar totaal niet romantisch of nostalgisch. Maar als ik uit het artikel over Boudisque in Amsterdam in de Volkskrant van vandaag mocht begrijpen is nostalgie, romantiek en stoffige platenzaken, laat staan "tapes" iets voor een hele andere generatie. Dus wat dat betreft. YouTube is geweldig!

Wallander The Sequel

Volgens mij heb ik het nog nooit gedaan. Maar meestal kan het ook niet. En nu dus wel, dus had ik er ook gewoon lak aan. Ik had namelijk nog helemaal geen zin om afscheid te nemen van het team van Wallander. Achteraf had het makkelijk gekund, daar de moordzaken in Ystad qua smeuigheid nauwelijks het 8-uur journaal van vandaag overstijgen. Bovendien is er in Zweden klaarblijkelijk nog geen journalist die de krenten uit de pap pikt. Maar goed, dat terzijde en daar wil ik het ook helemaal niet over hebben.

Ik heb het nooit eerder gedaan, maar meestal is het ook niet mogelijk. Meestal houd je "relatie" met een bepaalde persoon, familie of wat dan ook op nadat je de laatste bladzijde van het boek heb dichtgeslagen. Maar dit keer hoefde dat dus niet. Nadat ik Wallander op de laatste pagina's van Dwaalsporen richting Rome zag vertrekken, bleek hij in De Vijfde Vrouw gewoon net weer uit Rome te zijn teruggekeerd. Dat liet ik mij natuurlijk niet ontnemen en ik verblijf dan ook de komende tijd nog heerlijk in het Zweedse Ystad. Zo'n lieflijk dorpje in de provincie Skane waar in het leven van alledag waarschijnlijk niets noemenswaardigs gebeurd, maar in de boeken van Mankell des te meer. Heerlijk....even helemaal weg van eeuwig durende verhalen over Aruba. Wie verkiest Aruba uberhaupt boven de pracht van het Hoge Noorden?

America Votes (V) - Super Tuesday

Amerika is een van die landen waar de idee rond democratie in theorie prachtig is uitgevoerd. Zelfs bij het papieren ontwerp van de overheidsgebouwen in Washington D.C. werd aansluiting gezocht bij de trias politica theorie zoals onder andere verwoord door Montesquieu. Helaas is papier geduldig en hoewel D.C. inderdaad een visuele uitwerking van de trias is, blijkt de politieke werkelijkheid toch minder ideaal.

Neem daar het door de Republikeinen succesvolle uitgemolken "gerrymandering", het zogenaamde herindelen van kiesdistricten opdat jouw kandidaat verzekerd is van een meerderheid. Het leverde de Republikeinen in ieder geval in 2000 en 2002 een meerderheid op in het US Congress. Ook de huidige president, George W., heeft de nadelen van het Amerikaanse kiesstelsen in 2000 prachtig in zijn voordeel weten om te buigen. Het was een simpele aanpassing opdat de kleine staten, van oudsher democratisch, naar zijn kant omsloegen. De Deomcraten, Gore & Co., maakten tegelijkertijd de fout door de staten rond de Rocky Mountains links te laten liggen. De economische voorspoed van de jaren '90 was aan deze staten in de middle of nowhere grotendeels voorbij gegaan. Het was dan ook niet lastig om een stel ontevreden kiezers bij elkaar te gooien en te zorgen dat ze massaal op de Republikeinse kandidaat stemde. Het verklaart ook het feit dat Al Gore in 2000 de zogenaamde majority-vote binnenhaalde maar Bush uiteindelijk met de kiesmannen er vandoor ging. Een simpele kwestie van ontevreden plattelandsgemeenten aan elkaar koppelen, opdat deze voldoende tegenwicht bieden tegen de van oorsprong Democratische grote stadsmentaliteit. Het is het kiesstelsel waar de Amerikaanse democratie hapert en sputtert, maar tot op heden lijkt geen hond bereid daar wat aan te willen doen.

Ander juweeltje in de praktijk van deze prachtige democratische staat zijn de onvolprezen aanhangsels die aan wetsvoorstellen worden gehangen. Het is in de praktijk mogelijk om aan een bepaald wetsvoorstel een specifiek aanhangel te plakken wat op generlei wijze van doen heeft met de oorspronkelijke inhoud van het wetsvoorstel. Zo kan ieder lid van het Congress zijn idee via de achterdeur er doorheen duwen. Je hangt je idee aan een wet die sowieso wordt aangenomen en hoopt dat de meeste lezers bij pagina 334 ophouden met lezen, jouw aanhangsel komt echter pas op bladzijde 401 aan de orde en wordt dus zonder verdere discussie afgehamerd. Zo is in het verleden al geld vrijgekomen voor een plaatselijk museum in de binnenlanden van Minnesota voor allerhande curiositeiten en is zelfs ooit voorgesteld een brug aan te leggen in Alaska waar werkelijk geen hond woont, laat staan dat er ooit een hond over die brug zou gaan.

Met Super Tuesday voor de deur drijven de gedrochten van de Amerikaanse democratie weer boven. Hoewel de voorverkiezing enerzijds de democratie levendig maken tot op iedere straathoek, wordt in de vergaderkamertjes voornamelijk druk geschoven met gedelegeerden voor de conventie. Deze gedelegeerden wijzen namelijk de daadwerkelijke kandidaat aan. Een net zo vreemd systeem als die rare kiesmannen bij de landelijke presidentsverkiezingen. Het maakt geen donder uit wat de meerderheid stemt (praktische meerderheid in Amerika ligt nog altijd onder de 50%, gezien de geringe opkomst), als je maar je mannetjes op het droge hebt. De rest is mooie theorie. Papier is namelijk ongevoelig voor het groene papier dat de laatste tijd in zwaar weer verkeert. De praktijk is nog steeds afhankelijk van ditzelfde groene papier.

Zo is Super Tuesday een interessant fenomeen en lijkt democratie op deze dag even levendiger dan ooit. Maar in de praktijk is het maar de vraag of de uitkomst anders zou zijn als er niet op iedere straathoek een steunkantoor zit voor iedere willekeurige kandidaat. Maar dat neemt niet weg dat het wel weer even spannend is. Ik log morgen zo snel mogelijk in op CNN. Dat dan weer wel...