Kerstpakket

"Kerstpakketten zijn zo jaren '90." De vrouw slaat haar ogen ten hemel en zucht diep. Zo op het oog zijn het twee hoogopgeleide, succesvolle carrierevrouwen. Verzorgd gekleed, prachtige schoenen, mooie jas, papieren tassen van mode- en schoenenwinkels zwaaien om hun middel als een hoepelrokken. In de trein waren ze elkaar aan het aftroeven wie het dit weekend het drukst had. De één moest een kerstdiner voor de twintig hippe vrijgezellen voorbereiden, -"Brain wordt mijn kersttoetje"- en de ander krijgt haar complete vriendinnenclub over de vloer -"behalve dan Janine want die gaat gourmetten bij haar schoonouders"-. Ze trekt een ongelooflijk vies gezicht bij zowel het woord "gourmetten" als bij het woord "schoonouders". Hoogstwaarschijnlijk is het voornamelijk de combinatie die haar nachtmerries bezorgd.

Hoe dan ook, de twee moderne, hippe, hoogopgeleide, redelijk vermogende yuppen staan nu met een meewarige blik op het perron te staren naar al die mensen die met moeite de trein uit komen, daar die prachtige dozen met wijn en ingeblikte tonijn eigenlijk alleen geschikt zijn om achter in de auto te gooien, althans zeker qua formaat niet geschikt zijn voor transport in het OV. -"Ik weet nog dat David ooit thuiskwam met zo'n verschrikkelijke taartschaal. Op zo'n pootje, weet je wel." Ze schatert het uit. "Ik heb gelijk tegen hem gezegd dat we geen kerstcadeau meer hoefden te zoeken voor zijn moeder, want dat ding kwam mijn huis niet in." Haar schouders trokken even. "Maar ja, je weet het met mannen he, het is van de baas dus het wordt niet weggeven". Haar vriendin schudt haar hoofd. -"Verschrikkelijk ja, die kerstpakketten lijken voor zo'n man belangrijker dan wat jij met kerst aantrekt. Ben blij dat ik daar geen last meer van heb. Mijn man met kerst hoeft zich alleen zorgen te maken over hoe die het uittrekt." Ze klakt even met haar tong en zwaait parmantig met de papieren tassen rond haar heupen.

-"Heb jij eigenlijk nog iets voor kerst gekregen van je kantoor?" De ander schudt haar hoofd. -"Nee, niet echt. Buiten dan die fles Pommery en die dinerbon voor 250 euro, maar dat was meer een flirt van de baas. Maar goed ik heb een dertiende maand, een persoonlijke bonus en collectieve winstdeling. We mogen niet klagen." De andere vrouw knikt instemmend en stoot haar gelijk aan. "Moet je daar kijken". Er zit een man op het bankje, druk pratend door zijn telefoon terwijl hij graait in een grote rode doos. -"Ja, een fles witte wijn, een fles rode wijn, chocolade, een soort koekjes, een blikje met olijven en iets van glas."De man glundert en straalt terwijl hij de inhoud van zijn kerstpakket doorneemt met het thuisfront. "Ja" zegt hij, "inderdaad, ik zal een beetje opschieten dan trekken we vanavond gelijk een flesje open." Hij doet de doos dicht, veert op en loopt met een grote glimlach het perron af, de meewarige blik van de twee hippe singles brandend in zijn nek.

America Votes 2008

Het is nog bijna 12 maanden weg, maar zelfs hier aan de overkant van de oceaan is te merken dat het circus alweer op volle kracht de staten langs trekt, met een voorlopige extreem grote aandacht voor de staat Iowa. Op 3 januari 2008 mogen daar de plaatselijke leden van beide partijen alvast hun kandidaat aanwijzen en klaarblijkelijk is dat gelijk een goede graadmeter voor wie in november de sleutels van het Huis aan Pennsylvania Avenue kan opeisen.

Nu kan je vinden van de VS wat je wilt, de presidentsverkiezingen zijn inderdaad veel circus en herrie, maar feit is dat dit circus van vrij groot belang is voor welke wind er gaat waaien aan de overkant. Zeker de laatste 7 jaren moge duidelijk zijn dat die wind net zo beroerd kan voelen als een naargeestige oostenwind op een koude winterdag. Bovendien is de presidentsverkiezing in Amerika elke keer weer een mooie rituele dans rondom de, theoretisch prachtige, trias politica leer zoals vastgelegd in de US Constitution. Gelukkig wordt dat feestje tegenwoordig zelfs in Nederland erkent gezien het feit dat nu al bekend is dat op 4 november 2008 een heuse President's Night plaats vindt in de Melkweg (zie hier). Ik word er al helemaal vrolijk van. Laat dat 2008 maar beginnen...

Thirst for Romance

MTV Brand New is tegenwoordig mijn voornaamste bron tot nieuwe muziek. Het is in de eerste plaats één van de weinige muziekzenders waar nog daadwerkelijk muziek wordt gedraaid. Bovenal is het, naast VH-1, de enige zender die met een zekere regelmaat ook nog verdomd goede muziek voorbij laat komen. 's Avonds stem ik dan ook vaak even snel af op MTV Brand New, in de hoop dat er net een bandje, zanger, zangeres of wat dan ook voorbij komt die mijn hart iets sneller laat kloppen. Zo ja, dan begint daarna de hectiek want dan moet ik voordat de aftiteling voorbij komt ergens in huis een pen hebben gevonden om enkele steekwoorden op te schrijven. Enkele weken geleden schreef ik op die manier de steekwoorden "People"en "Cherry Ghost"in mijn agenda. Inmiddels heb ik de hand weten leggen op het achterliggende project. Het debuutalbum van de Britten heet, gelijk aan het fijne openingsnummer, Thirst For Romance en de single die ik op MTV Brand New voorbij zag komen was het minstens zo mooie: People Help The People (zie clip op YouTube)

Cherry Ghost bezorgt zo op de valreep een album dat zou kunnen meedingen naar een eervolle plaats in de jaarlijst. Fijne stem, neigt soms naar Ozark Henry, en mooie melodieen maken een zeer verdienstelijk en sfeervol album. Tip voor onder de kerstboom: Cherry Ghost- Thirst for Romance.

Briljant

Ik was het al ergens tegengekomen, dat de EP de kwaliteit had van een volwaardig album en misschien zelfs nog wel iets meer. In Europa is het schijfje uitgebracht onder de titel Everybody Knows, in Amerika onder de titel Follow The Lights en met een veel fraaier hoesje. De Europese versie heeft meer iets weg van een verlengde single daar Everybody Knows ook op het laatste album Easy Tiger is verschenen.

Hoe dan ook, de lovende kritieken lijken terecht. Follow The Lights is een pareltje, met op zich maar vier nieuwe nummers, maar de nieuwe bewerkingen van de reeds uitgebrachte titels op dit mini-album glijden dermate heerlijk door het oor dat ik er rillingen van kreeg. Het van Rock 'N Roll afkomstige en ophitsende This Is It wordt omgetoverd tot een rustgevend voortkabbelend beekje en ach, Dear John is een Adams klassieker die wat mij betreft thuishoort in de bovenste regionen van welke Top 2000 dan ook....

Als u nu echt waar voor u geld wilt voor € 8,00 en nog steeds twijfelt over dat betaalbare kerstcadeau voor onder de € 10,00....De krijger zal zich afvragen of u niet ver over budget bent geschoten met dit pareltje....

The Staircase

Zelden, wellicht nooit heb ik zoveel uren achter elkaar met verbijstering gekeken naar een scenario dat zich op mijn tv-scherm afspeelde. Uren tikten weg, zonder dat er moment aanbrak dat ik wilde dat het stopte. Want het was intrigerend, verbijsterend, schokkend. Het was alsof het schouwspel een soort surrealistische wereld schepte. Helaas was het realistischer dan iedere thriller uit de hand van Grisham of enig andere thrillerauteur. En helaas tevens was het verloop tevens minder rooskleurig dan Hollywood de wereld vaak voorschotelt. Dit was de waarheid. En tegelijkertijd werd er gespeeld met de waarheid. Hoewel... Zeker weten doe je het natuurlijk nooit. Maar dat er iets niet klopte. Dat hier zich iets afspeelde dat het daglicht eigenlijk niet kon verdragen, dat was wel duidelijk. En dat hier misschien wel een juridische systeem werd tentoongesteld dat op sterven na dood is. Zoveel is ook wel duidelijk. Althans, in ieder geval een juridisch systeem dat strijdig lijkt te zijn met alles waar het systeem voor zou moeten staan. Voor rechtvaardigheid, vrijheid en gelijkheid. Loze kreten voor 18e-eeuwse filosofen en idealisten? Helaas niet. Zo blijkt uit de onthutsende reportage The Staircase van Jean-Xavier de Lestrade. Dit is televisie die eigenlijk het hele Amerikaanse rechtssysteem op zijn grondvesten zou moeten laten schudden. De wereld zou moeten schokkeren. En iedereen de straat op moeten zou laten gaan. Want natuurlijk; uiteindelijk weet je het nooit. Wat er nu precies gebeurd is. Maar om te beseffen dat wat hier gebeurd is niet in de haak is, daarvoor hoef je geen jaren naar Law-school. Schokkerend. Onthutsend. Maar bovenal een van de betere documentaire's die ik ooit gezien heb. En er voor zorgde dat ik uren aan HollandDoc zat gekluisterd en beelden zag, die ik voorlopig niet meer zal vergeten. En misschien wel nooit....

Gegokt...en verloren

Fantastisch geluid! Een lachende en goed gehumeurde Adams die zelfs nog een grapje maakt dat hij vanavond allesbehalve chagrijnig was; ongetwijfeld een knipoog naar het concert van vorig jaar in Paradiso.

Ik ben niet gegaan, ik heb gegokt dat een concert in de RAI niet zoveel zou zijn. Ik heb gegokt en ik heb verloren. Tenminste als ik de recencies op internet en in de Trouw mag geloven. Ryan was klaarblijkelijk weergaloos, het geluid was fantastisch, de band stond zo mogelijk nog beter te spelen en het repertoire was een samenspel van het meeste inspirerende werk wat de man ooit gemaakt heeft. Ryan Adams is John Lennon, Bob Dylan en Neil Young bij elkaar las ik zelfs ergens. Ik heb gegokt. In tegenstelling tot die 1.750 mensen die er wel bij waren. Want die kregen klaarblijkelijk een van de betere concerten van dit jaar voorgeschoteld.

Een schrale troost, de chagrijnige Adams van vorig jaar speelde gewoon 2 uur vol in de poptempel van Amsterdam. De vrolijke Adams van afgelopen maandag hield het na 1.40 uur voor gezien in de beurshal van de hoofdstad des vaderland. Tweede schrale troost. De net uitgebrachte EP (Everybody Knows) schijnt een juweeltje te zijn. Moeten we die maar snel gaan halen. Om een beetje bij uit te huilen.....

Wonderbaarlijk

Christopher is een wonderbaarlijke jongen. Legt de wereld uit in wiskundige verbanden. Wordt rustig door het getal 2 tot in het oneindige met elkaar te vermenigvuldigen. Gooit rode kleurstof, wat ik toevallig afgelopen zaterdag bij de Toko zag staan, door zijn eten omdat hij een hekel heeft aan de kleuren geel en bruin. Kwam nooit verder dan de hoek van de straat, maar ziet zich ineens genoodzaakt om van het saaie Swindon naar het bruisende London af te moeten reizen. Met zijn zakmes in zijn broekzak en zijn rat in de binnenzak van zijn jas. Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht houdt het tussen een kinderboek en een fantasierijke roman. Met een realisme geschreven waardoor je twijfelt of Christopher nu eigenlijk Mark Haddon is, of dat Mark Haddon Christopher is. Het boek is bekroont met allerhande prijzen, van de Guardian Children's Fiction Award tot de Whitbread Book of the Year Award. En eigenlijk is de recensie op de achterkant van het boek wel het meest treffende: "Hoe oud je ook bent als je dit boek leest, vergeten zul je het nooit". Of in ieder geval zul je Christopher nooit vergeten. Alsof je ineens een nieuwe buurjongen hebt. Een jongen met zijn onafscheidelijke rat die constant wiskundige problemen probeert op te lossen en je vooral maar niet aankijkt. Niemand. Want daar houdt Christopher niet van. Van mensen. Maar des te meer van getallen. Het is een vreemde snuiter, die Christopher, maar op de een of andere manier...ga je hem toch wel waarderen.

Blokkerboeddha

"Mot ge kieken, hier hebben ze ook zo'n Boeddha." Drie vrouwen van middelbare leeftijd, gekleed in ruime spijkerbroeken en winterjassen die in de jaren '80 erg hip waren, staan stil voor een raam van een winkel met exotische artikelen. Het is zo'n winkel die tegenwoordig als paddestoelen uit de grond springen met allerhande hippe oosterse snuisterijen voor in de woonkamer. Producten die waarschijnlijk voor 100 roepies in India en omstreken worden gekocht en hier schaamteloos voor € 19,99 worden aangeboden. -"Jan wil zo'n beeldje voor Sinterkloas" gaat de vrouw verder. De andere twee trekken een vies gezicht terwijl ze door de winkelruit naar binnen gluren. -" Twintig euro's, man zo'n ding hedde bij Blokker voor een tientje, of nog minder. Dat modde ge hier nie kope." Ze schudt hard met haar hoofd om duidelijk te maken dat wat haar betreft de verkopers van de hippe exotische winkel de grootste malloten zijn die er rond lopen. -"Bij de Blokker? Maar zijn dat dan wel echte Boeddha's?" De andere vrouw die klaarblijkelijk aandelen in het Blokker-concern heeft, knikt nu driftig. -"Tuurlijk zijn da echte Boeddha's. Die dingen zien toch allemaal hetzelfde, komen zo uit de fabriek in China. Kosten daar nog geen euro. Je dacht toch niet dat deze Boeddha's heilig waren of zo. Da's allemaal een pot nat." De vrouwen lopen weer verder. -"Nu dan motten we maar naar de Blokker want ik heb anders geen idee wat ik voor Jan moet kopen." De derde, tot nu toe zwijgende vrouw, fronst haar voorhoofd. -"Waar gaat ge zo'n ding eigenlijk neerzetten. Want ech mooi is het niet, wel?" De Boeddha-zoekende vrouw grijnst. -"Achter op de vensterbank, ergens tussen die beeldjes van Oma Kuipers, die zijn ook zo afzichtelijk. Maar ja, het is van Jan's moeder he. Daar magde dan niks van zeggen." De vrouwen lopen hoofdschuddend verder. -"Het is wat met die wensen van die kerels" zegt de Blokker-vrouw. -"Die van mij krijgt gewoon een paar sokken hoor, zoals ieder jaar." Dan schatert ze het uit. -"Misschien hebt de Hema ook wel van die sokken met een Boeddha erop. Vindt Jan ook vast goed."

Rough State

We dronken koffie. Wat anders. In een Starbucks aan de Boardwalk. Was dit nou de stad waar iedereen het over had? Het Las Vegas van het oosten. De enige plek waar New Yorkers gezien wilde worden buiten de Big Apple. Ik kon het me niet voorstellen. We staarden naar de oceaan. In een staat waar inderdaad het enige echte leven plaatsvond op de tolweg richting Newark. Deze staat was lang niet datgene wat "it was cracked up to be". Verlaten parkeerplaatsen, lege casino's, saaie gebouwen en een draaimolen. Een "Diner" langs de snelweg, een Motel 6 in New Brunswick als uitvalbasis voor NYC. Shopping Malls, een K-mart en een GAP-outlet. Veel meer had New Jersey niet te bieden.

Het artikel in de Volkskrant van deze zaterdag beschrijft New Jersey zoals het is. Een lelijk stukje Amerika, maar tegelijkertijd een stukje Amerika waar het leven een soort rauwheid heeft wat het weer aantrekkelijk maakt. Staal, beton en industrie. Een "diner" waar de plaatselijke bevolking zwijgend in zijn of haar mok koffie staart. Pick-ups op grote parkeerplaatsen. Volgeladen stationwagens. Familie's met de tassen gevuld. Inkopen voor kerst. De sfeer was ver te zoeken. Geen prachtige victoriaanse huizen met grote veranda's zoals in Pennsylvania en New England, maar saaie bakstenen woonwijken, zonder opsmuk, zonder tierlatijnen. New Jersey is een beetje de arbeidersstaat van het oosten. Waar het geld wordt verdiend door hardwerkenede mensen in lang vergeten steden. Buiten Ashbury Park dan. Glorieus bezongen door Bruce Springsteen. Nee, New Jersey is niet het Amerika waar je geniet van de prachtige wijdse vergezichten, maar New Jersey is wel de staat waar Amerika nog een beetje echt lijkt. Rauw, ongepolijst en winderig.

Politiek Broederschap

De vergelijking was natuurlijk snel gemaakt. Alleen is zij geen Lewinsky en is hij slechts wethouder van een provinciestad. Van de andere kant is hij politicus met nationale ambitie en zijn broer doet het al lang en breed in Den Haag. Dus die familiaire drang naar het pluche van de macht is er wel, net als bij dat stel aan de overkant van de oceaan. Al zijn dat natuurlijk weer geen bloedverwanten.

Depla besluit zijn mond te houden. Prima, moet hij weten. Alleen kost het hem dan waarschijnlijk uiteindelijk zijn kop. Geruchten zijn vaak hardnekkiger en gevaarlijker dan de waarheid. Als Clinton gelijk had gezegd: "ja, dat was een beetje dom en Hillary is tamelijk teleurgesteld in mij" dan was hem de impeachment-procedure wellicht bespaard gebleven. De "het was een beetje dom" redenering heeft immers al voor velen zijn vruchten afgeworpen, al lijkt het een extra dimensie te krijgen indien uitgesproken met Argetijns accent; maar wie weet welke onverbloemde accenten Depla uit zijn keel weet te toveren. Vooralsnog alleen een "Nimweegs" accent, maar wat niet is, kan nog komen.

Al met al blijft het natuurlijk een aanfluiting. Dat was de rel rond Clinton en zijn stagiaire en dat is dit weer net zo goed. Als er sprake is van handelen of nalaten dat directe politieke/beleidsmatige effecten heeft op besluitvorming en/of het dagelijks bestuur, dan mag u van mij boven in de pen klimmen (hoewel ook daar bij tijd en wijlen een zekere remming niet verkeerd is), maar een handelen of nalaten met slechts directe gevolgen voor de privesfeer? Kom op, pak je spullen, camera, notitieblokje en microfoon en reis af naar gebieden die je aandacht wel verdienen. Die plekken zijn er meer op deze wereld dan Depla en Van Veluw in een gemeenteraadsvergadering kunnen opnoemen. Maar goed, dat verkoopt dan weer een stuk minder lekker. En er moet toch brood op de plank. Tja...

SSDD

Ik zou het zo vergeten. Dat komt voornamelijk omdat ik door de late vakantie en de terugkomst in een stormend, koud en nat land een beetje seizoensstoornissen heb. Een soort jet-lag maar dan met betrekking tot het jaargetijde. Intern heb ik het gevoel dat er nog een nazomer moet komen, extern blijken de bomen al kaal en vinden de weergoden het klaarblijkelijk fantastisch om windstoten ad. 110 km/h over het land te gooien, alsmede al het water dat ze net uit de Noordzee hebben opgezogen boven mijn hoofd weer te laten vallen. Als extra verstorende factor in mijn SSDD (serious season disorder deficit) komt binnenkort in de nazomer ook nog een keer die man uit Spanje om de hoek kijken. Tel daar de kerstkrans die sinds vorige week al op het Centraal Station van Nijmegen hangt bij op en u kunt zich voorstellen. We hebben hard medicijnen nodig om deze shock te kunnen opvangen.

Anyway, om een lang verhaal nog wat langer te maken. Als gevolg van mijn SSDD was ik helemaal vergeten mijn herstplaatje voor dit jaar vast te stellen. Nu heb ik er ook geen, dus misschien dat ook een reden is voor het gebrek daaraan, maar dat wil niet zeggen dat deze herfst geen mooie nieuwe klanken in de plaatselijke huiskamer kent, waarbij het knapperend haardvuur dan wel fysiek afwezig is, maar in gedachten....laat ik hier maar stoppen. Wat ik alleen maar wilde zeggen. Die Kings of Convenience. Dat kende ik nog niet. En dat was best een gemis. Maar nu wel. En de beide albums zijn spontaan mijn herfstplaatjes van 2007. Het is maar dat u het weet....

How To Talk To A Widower

"It's a girl," Claire says, looking up at me, smiling through her tears. -"How do you know?" -"Because I'm naming her Hailey, so if it's a boy, he'd better learn how to fight."

Ik voelde me even vol schieten. Staarde door het raam van de trein naar buiten, waar de zwartgrijze regenwolken net hadden plaats gemaakt voor een voorzichtige zonnetje. De hemel was een explosie van kleuren door de ochtendzon die probeerde door te dringen en de lucht blauw, geel en rood licht liet uitstralen, terwijl aan de andere kant de regenwolken als een front samenpakten. Waarom om het me zo raakte kon ik niet zo goed begrijpen. Hoewel het boek zeker wat doet. Het heeft me al vele malen zacht laten grinniken en nu kon het me zelfs even laten slikken. Even doen vol schieten. Zachte vochtige ogen op een vroege morgen in de trein. En in de trein wil je dat soort momenten eigenlijk niet. Maar het gevaar loert natuurlijk altijd op de hoek als je wegduikt in fictie tussen allerlei vreemdelingen.

Toevallig zag ik afgelopen week de Nederlandse versie van het boek in de boekwinkel. Het werd op de backcover vergeleken met Kluun en Nick Hornby. Goed, de vrouw van Doug is ook overleden, Doug is ook de weg kwijt en het boek is ook in licht cynische stijl gescheven. Maar Doug is geen hufter. Niet iemand waar je een hekel aan krijgt. Maar veel meer iemand waar je sympathie voor voelt en goed, ook wel een gezonde portie medelijden. Doug is namelijk zijn vrouw verloren en sindsdien loopt de 29-jarige weduwnaar met zijn ziel onder zijn arm in een godvergeten dorpje ergens in The State of New York zijn dagen te slijten.

Leven na Hailey heet het boek in het Nederlands. How To Talk To A Widower klinkt echter veel beter en het is ook zeker een boek dat volgens mij moeilijk met al zijn facetten kan worden vertaald. Maar goed, het is ook in het Nederlands te verkrijgen. Geen hoogstaande literatuur, maar het heeft mij al vaker doen grinniken en sinds vandaag dus ook officieel ontroerd dan menig Nick Hornby boek. So for that matter. But then again, ik word ook wat ouder. En zo mogelijk ook nog wat sentimenteler. En bovenal kan ik altijd de schuld aan de muziek op mijn koptelefoon geven in combinatie met sentimenteel geneuzel. Jonathan Tropper heet de auteur. How To Talk To A Widower, of Leven na Hailey in het Nederlands, het boek. En het is zonder meer de moeite waard voor het genre....U kunt natuurlijk ook altijd wachten op de film met Hugh Grant, want het script is al verkocht....

And I'm fractured, from a fall, and I wanna go home, Now it takes two, and it used to take one.....

Blackwater

Op de een of andere manier verbaast het me nog steeds als ik politiek gevoelige onderwerpen aantref in de Amerikaanse pers. Het artikel America's Other Army in Time van 29 oktober jl. is echter een schokkend relaas van de praktijken van Blackwater in Irak en laat weinig heel van de verantwoordelijkheid van de Amerikaanse regering in dezen.

Blackwater is een van de 'private contracters' die worden ingehuurd door de Amerikaanse overheid om allerhande "beveiligingswerkzaamheden" te verrichten in Irak. Een soort Securicor maar dan met militaristische inslag. De bedrijven worden voornamelijk ingehuurd voor het "beschermen" van ambassadeurs, diplomaten en ander ambtelijk personeel. In de theorie is het passieve baan, dat wil zeggen dat ze niet actief gebruiken van geweld maken, maar alleen als het noodzakelijk is voor hun beschermingstaak. In de praktijk gedragen 'contracters' zich voornamelijk als cowboys in het Wilde Westen, waarbij behoorlijk veel 'casualties' vallen onder de Iraakse bevolking. Wie daarvoor verantwoordelijk is? Of wie de 'contracters' controleert? Dat is een beetje het probleem. De 'contracters' (ongeveer 25.000 man in Irak) opereren in een 'legal blackhole'. De Amerikaans regering is niet verantwoordelijk want ze vallen immers niet onder het Department of Defence. Theoretisch zouden de werkgevers (Blackwater Ltd.) natuurlijk vervolgd kunnen worden voor eventuele strafbare feiten, maar ook dat zal in de praktijk niet zo snel gebeuren.

Hoe dan ook, langzamerhand begint duidelijk te worden dat de manier van opereren van deze 'contractors' bijzonder veel slachtoffers maken, waarbij de vraag is of dit op enige manier valt te legitimeren. Vaak lijkt het vooral een gevolg van dermate autoritair opereren dat slachtoffers slechts worden gezien als een vervelende bijwerking van de taak. Blackwater verdedigt zichzelf in het artikel bijvoorbeeld voornamelijk met het feit dat nog niemand onder haar bescherming is komen te overlijden of gewond is geraakt. Dat kan dan waar zijn, Blackwater vergeet er bij te vermelden dat die constatering alleen geldt voor de opdrachtgever. Onder de Irakezen en tevens onder het eigen personeel zijn al bijzonder veel slachtoffers gevallen bij de uitvoering van de beschermingstaken.

Op zich zegt het ook al genoeg dat het personeel van de 'contractors' voornamelijk bestaat uit voormalig US-Army personeel die na hun taak in het veld werden geplaatst op kantoorbanen. Dit beviel ze niet, waarna ze voor een slordige 15.000 US dollars per maand (ingehuurd door de overheid, dus u weet wel wie dat betaalt) bij een contractor in dienst gingen om het betere cowboy-werk te doen. Ondertussen begint de US Army zelf te morren daar de 'contracters' niet echt positief bijdragen het imago van Amerika in Irak, waar sowieso al geen enkele militair over naar Pennsylvania Avenue zal schrijven. Waar de US Army aan een kant van de stad "opbouwwerkzaamheden" verricht, rijdt aan de andere kant van de stad een Hummer van Blackwater alles overhoop wat op haar weg komt teneinde de"veiligheid" van een of andere diplomaat te beschermen.

Er lijkt eindelijk een beetje licht te komen in de 'legal blackhole' nu de Iraakse regering heeft ingegrepen na een incident van september jl. waarbij 17 Irakezen om onduidelijke redenen door personeel van Blackwater werden doodgeschoten. De wapenvergunning van Blackwater is aan banden gelegd en voortaan moet ieder konvooi van Blackwater worden begeleid door een "ambtenaar". En daarmee lijkt in ieder geval het begin van het einde van de "nieuwe cowboy" ingeleid. Maar het is natuurlijk, zoals alles in de Irak-kwestie, weer veel te laat....

Thuis

God, het was een prachtig uitzicht. Het panorama van de Himalaya wat wij kregen voorgeschoteld vanuit het vliegtuig op onze weg van Kathmandu naar Delhi. Alsof het hele massief zich aan onze voeten had geworpen. Met een zonsondergang die de witte toppen van wereld's hoogste bergen in vuur en vlam zette. Het was het afscheid van het land waar dat massief altijd op de achtergrond aanwezig was. Het was een afscheid wat het land zijn naam eer aan deed. Want Nepal is bovenal een prachtig stukje aarde.

De transit op Delhi was aanzienlijk minder adembenemend. Hoewel, wellicht was de overstap wel adembenemend maar om hele andere redenen. We hadden nagenoeg 8 uur (!) overstaptijd. We hebben alle 8 uur bijna moeten gebruiken om te verzekeren dat we richting Helsinki konden. Maar wij gingen. Er zaten Nederlanders al 48 uur vast in de meest miserabele transit-hal die ik ooit van mijn leven heb gezien. Er waren Amerikanen die het plaatselijke grondpersoneel van American Airlines smeekten of ze dan tenminste een vlucht naar Europa konden krijgen. Want vanuit Europa kwamen ze wel weer thuis. Nee, de Transit Area van Delhi zorgt voor heel veel stress, heel veel vertraging, heel veel drama en heel veel onzekerheid. Maar zoals een plaatselijke beamte tegen ons zei: "This is India. You have no idea how we do things around here." Daar had hij helemaal gelijk in. En dat wil ik ook niet weten ook....

Twee foute Bollywoodfilms later landden we op wat onlangs tot het mooiste vliegveld van Europa is verkozen. En ik kan u verzekeren de cultuurshock die wij kregen toen we in Delhi aankwamen, was weer even groot toen we terugkwamen. Opschuivende glazen wanden, enorme ramen, blinkende openbare toiletten, zo mogelijk schoner dan thuis. We waren weer terug. Het was even wennen. Gelukkig liepen er nog wat Indiers achter ons. Dat zagen we niet, dat hoorden we. De geruststellende keelrochel gevolgd door het slijmerige spuuggeluid . We waren toch nog een beetje in India. Anders was de shock wel heel groot geweest....

Thuis aangekomen kan ik eindelijk dat nummer eens hard aanzetten. Dat nummer dat al de hele vakantie door mijn hoofd zweeft. Vraag me niet waarom. "This is India. You have no idea...."

I'm going back to 505, If its a 7 hour flight or a 45 minute drive, In my imagination you're waiting lying on your side, With your hands between your thighs....

Pashupatinath

Het heilige der heiligen voor Hindoe's in Nepal is Pashupatinath. Hoewel de tempel niet door niet-hindoe's bezocht mag worden is Pashupatinath een toeristische trekpleister van jewelste. Oorzaak is voornamelijk de openbare lijkverbrandingen die aan de Bagmati-rivier plaatsvinden (op de zogenaamde Ghats). Een schouwspel dat zowel door vele toeristen als door lokale Nepalezen met belangstelling wordt gadegeslagen. Hoewel wij ons enigszins ongemakkelijk voelden bij de situatie (als paparazzi bij een andermans begrafenis) hebben wij een en ander ook met verwondering gevolgd.

De Bagmati-rivier mondt uit in de Ganges (Varanasi, India) en is daarom heiliger dan heilig voor hindoe's. Enigszins merkwaardig is (naar westerse opvattingen) wel dat ook deze rivier uitermate vervuild is. Klaarblijkelijk vormt dat geen enkele belemmering om de rivier als heiligdom te aanvaarden.

Een overledene wordt allereerst gewassen met water uit de rivier. Vervolgens wordt het lichaam in doeken gewikkeld. Daarna dragen 4 mannen (de vrouwen worden op verre afstand gehouden) het lichaam een aantal malen rond een aantal blokken hout, waar de overledene op wordt gelegd. Bij de ceremonie die wij bekeken mochten daarna de vrouwen afscheid nemen, door tevens om het lichaam heen te lopen. Dit ging gepaard met een hartverscheurend gehuil. Naar wij later hoorden is dit ook de reden dat vrouwen ver weg van dergelijke crematies worden gehouden, omdat de dood volgens het hindoe-geloof een blijde gebeurtenis is,waarbij de persoon uit zijn lijden van het leven wordt verlost, althans op weg kan naar het veel mooiere hiernamaals.

In principe begint dan de belangrijke rol voor de oudste zoon van de overledene (als er geen zoon is, gelden er andere protocollen). Bij de ceremonie die wij gadesloegen was de oudste zoon een jongen van 15 die zichtbaar veel moeite had met alles. Hij moest zich eerst wassen in de rivier, waarna hij verschillende rondjes om het lichaam moest lopen. Vervolgens moest hij via een soort aanmaakblokje onder het hoofd van de overledene het vuur aansteken. Daarna moest hij zich weer wassen in de rivier. Vanaf dat moment staat eigenlijk de rest van de familie al een eind weg en met de rug naar de overledene toe, waardoor de jongen een enigszins verloren indruk maakte. Op het moment dat het lichaam van de overledene brandt lijkt de ceremonie afgelopen en verdwijnen de meeste familieleden. Als alles grotendeels tot as is verbrand worden de restanten in de rivier geveegd.

Andere trekpleisters in Pashupatinath zijn de vele apen die over de tempels, langs de tempels, onder de tempels en langs de kade schieten. Ze geven een vrolijke noot aan het alles. Daarnaast genieten de sadhoe's (heilige mannen met dreadlocks en besmeurd met as die hun leven hebben gewijd aan het aanbidden van de godin Shiva) veel bekijks. Helaas zijn ze zich daar zelf ook van bewust en proberen zo hun dagelijks brood te verdienen aan die fotograferende toeristen ("you want to take picture, 100 roepies"). Daar doen wij lekker niet aan mee.

Bodhnath

Na Pashupatinath zijn we doorgelopen naar een van de grootste stoepa's ter wereld, waar vele boedhisten hun rondjes maken (altijd linksom, met de wijzers van de klok mee) langs de gebedsrollen, terwijl het eeuwenoude mantra Om Mani Padme Hum (O, gij juweel in de Lotus) met eindeloze herhaling door de lucht galmt. Volgens de overlevering bevat de stoepa de beenderen van een van de oerboeddha's. Op de koepel staat de voor stoepa's kenmerkende koperen kubus met aan alle zijden een paar ogen, de alziende blik van boeddha die de mensheid aanschouwt. Boven zijn ogen zit een klein derde oog, noodzakelijk voor de nodige zelfreflectie van Boeddha. Er zijn geen oren aanwezig want Boeddha is geheel niet geinteresseerd in gebeden te zijner ere. Tevens is er geen mond aanwezig daar Boeddha mediteren prevaleert boven preken. De vraagtekenvormige neus is het symbool voor 1 en staat voor de eenheid van het mensdom en de eenwording met Boeddha.

Hoewel Bodhnath zonder meer een van de bekendste stoepa's is, vinden wij Swayambhunath toch duidelijk mooier. De stoepa geeft een prachtig uitzicht over Kathmandu en doet zijn bijnaam "Monkey Temple" zonder meer eer aan. Het krioelt er daadwerkelijk van de apen.

Het schrikbarende is dat je nergens in Nepal zo met armoede geconfronteerd als op deze heilige plaatsen. Het zijn echt schrijnende beelden die we nabij de tempels zien van moeders met kinderen en mensen met duidelijk zichtbare ziektes. Het maakt er zeker niet makkelijker op en je moet jezelf soms overtuigen dat het geven van 200 roepies de situatie van deze mensen op de lange termijn echt niet verbeterd, maar waarschijnlijk alleen maar voor meer schrijnende toestanden zorgt. We vragen ons echt terdege af, hoe zo'n land deze structurele armoede zou kunnen aanpakken....

Openluchtmuseum

Het was gewoon de dagelijkse werkelijkheid waar we doorheen liepen. Het was gewoon het leven van alledag in Bhaktapur, een plaatsje net buiten Kathmandu, maar voor ons westerlingen leek het meer een museum, met ingehuurde mensen die graan te drogen legden op de pleinen, met de jongetjes met zelfgemaakte vliegers, met de piepkleine huisjes en winkeltjes. Met Durbar Square dat is volgepakt met tempels, met Potters Square waar werkelijk allerhande aardewerk wordt verkocht en het hele plein ligt bezaaid met, jawel potten. De tijd heeft totaal stilgestaan in Bhaktapur. Ijsjes en ballonen worden verkocht door mannen op de fiets, eenden worden verkocht door jongetjes met grote manden. Er is een klein groenteboertje, een schattig vishandeltje, een oud mensje dat in haar donkere en bedompte huisje koekjes maakt en verkoopt. Bhaktapur is een museum. Een levend museum, waar je even in de middeleeuwen waant. Prachtig om te zien, maar tegelijkertijd gepaard gaande met een armoede die wij niet meer kennen sinds pak hem beet de Gouden Eeuw. Patan (ook net buiten Kathmandu) is tevens de moeite waarde met zijn indrukkwekkende Durbar Square volgestouwd met tempels en het prachtige Boeddhistische klooster (Gouden Tempel), maar voor een echte reis terug in de tijd moet je toch echt naar Bhaktapur.

Volgende keer meer over onze indrukken bij Pashupatinath en Bodhnath. En dat zijn er nogal wat......

Olifanten II

Een smal trappetje leidde naar een klein platform, waar de olifant zich zojuist met een uitstekende achteruitsteek-manoeuvre had ingeparkeerd. Vervolgens was het een kwestie van over de rug van de olifant naar het zitplateau proberen te komen. We werden met zijn vijfen (wij 2-en een Nepalees gezin, waarvan papa ook jurist bleek te zijn en helemaal enthousiast werd van het feit dat hij een vakgenoot ontmoette) in het zitplateau/hok/iets gestouwd en vervolgens gingen we op weg naar de deep, deep jungle.

Het zitten op de rug van een olifant is zonder meer een hele aparte ervaring, maar dat wil zeker niet zeggen dat het een comfortabele manier van voortbewegen is. Verre van dat zelfs. Het is heel bijzonder om te zien hoe zorgvuldig de olifant zijn stappen zet en zich geheel bedachtzaam voortbeweegt. Helemaal met liefde voor de plantjes en boompjes gaat dat overigens niet; als er iets in de weg staat is een flinke greep met zijn slurf genoeg om een einde te maken aan de natuurlijke blokkering.

Het ultieme doel van een olifantensafari is (zo heeft de plaatselijke toeristenindustrie bepaald) is het zien van rhino's (neushoorns). Op een gegeven moment klinkt er dan ook een flink geschreeuw uit de jungle, waaruit blijkt, zo wij van onze gids mogen vernemen, dat de andere olifantenberijders een rhino hebben ontdekt. Het daarop volgende tafereel is even bijzonder als absurd. De andere olifanten hebben een moeder-rhino en haar kindje ingesloten, waardoor de moeder behoorlijk opnrustig wordt. De baby-rhino vindt het allemaal wel best en kauwt rustig verder op plantjes en takjes. Van alle kanten flitsen de digitale camera's en zijn de "ooh's" en "aah's" niet van de lucht. Bijzonder, zonder meer, maar er is nauwelijks sprake van een natuurlijke encounter met een rhino. Helaas is het toeristisch geweld in Nepal zelfs doorgedrongen tot in de jungle. Waarbij de Nepalezen zelf nog de hoofdrol spelen, daar zij al rokend en chips etend op de rug van een olifant de jungle aan zich voorbij laten trekken.

Op de terugweg spotten wij nog enige aapjes, herten en een wilde haan, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Bovenal valt het aantal aapjes in de jungle helemaal in het niet, vergeleken met het aantal dat we op de "highway" richting Kathmandu tegenkwamen en vandaag bij Pashupatinath. Dat waren pas veel aapjes, zowel letterlijk als figuurlijk....

Olifanten, olifanten & olifanten I

Hij had me er binnen 10 seconden af. Na eerst een douche te hebben gekregen, kreeg onze olifant de opdracht even flink te schudden en zijn berijders eraf te gooien. Ik lag er gelijk af, Anne hield het nog iets langer vol.

Het is allemaal wel wat dubieus, al die olifanten hier. Eergisteren zijn we al naar het Elephant Breeding Centre geweest, om de baby-olifantjes te bekijken. Allemaal heel erg schattig natuurlijk (hoewel we allebei wel even terugdeinsden toen zo'n schattig kleintje "uitbrak". Het was echter een hele lieverd die alleen geinteresseerd was in de olifantenkoekies die je bij de ingang kon kopen), maar met moeder-olifant aan de ketting vroegen wij ons toch af of ze niet iets teveel worden beroofd van hun natuurlijke habitat. Later hoorden we overigens dat ze alleen voor het eten worden vastgelegd.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor het "olifantenbadderen". Hoewel de olifanten duidelijk genieten van hun dagelijkse waterfestijn en de stevige schrobbeurt is maar de vraag of ze er op zitten te wachten dat allerhande toeristen op hun rug klimmen. Van de andere kant lijkt het ze ook niet zoveel te deren en eerlijk is eerlijk; de ervaring om in je zwembroek en t-shirt op een olifant te zitten is een ervaring die bij gelegenheid zonder meer moet worden genoten. Het is een uniek waterfeest zo samen met een olifant in bad....

Volgende keer meer over de Elephant Safari, de Rhino's, de apen en nog veel meer. Ik heb nu geen zin meer...

19-10-2007 Chitwan

(Onderstaande tekst komt integraal uit mijn dagboekje)

De zenuwslopende activiteiten hebben we nu wel achter de rug denk ik. De spannende rafting, om nog maar te zwijgen over de zenuwslopende jungle walk van gisteren (18-10-2007) met verdacht bewegende bomen, sporen van neushoorns, tijgers en een huilende luipaard. Ik moet toegeven , al wandelend door het hoge olifantengras, knepen wij hem af en toe wel een beetje. Een Rhino van 2 ton schoon aan de haak voor je neus is niet echt iets waar je in Nederland op enige manier op kan worden voorbereid. Hoewel we wel een "peptalk" van onze zeer humoristische gids hadden gehad, vooraf aan de walk ("Do as I do, don't run, don't scream, just hide and cover") mocht al die gezellige beesten van ons toch een beetje wegblijven.

De voorafgaande kanotocht was overigens een lust voor het oog. Vooral de in verschillende kleuren voorbij vliegende ijsvogels waren beter dan iedere foto uit de Peterson Vogelgids. Verder werden we beloond met verschillende krokodillen, waaronder een klaarblijkelijk zeldzame witte visetende krokodil. De gevaarlijkste krokodil van het gebied lag overigens al de hele dag vlak voor ons hotel op een eilandje in de rivier. Volgens onze gids met humor vooral erg "keen on dutch tourists". We hebben hem in ieder geval een uur lang een kat en muis spel zien spelen met een zwerfhond die langs de waterlijn heen en weer liep. In het verleden schijnt hij al meerdere honden te hebben gegrepen, alsmede een hele koe. Bepaald geen huis-, tuin- en keukenkrokodilletje dus...Dachten we na de jungle walk dan ook het ergste te hebben gehad moesten we nog met zo'n hevig wiebelende boomstam naar de overkant van de rivier, pal langs Mr. Kroko himself. Maar goed, we zitten hier dus dat zegt genoeg.

Anne ligt vandaag doodziek op bed (maagproblemen). Vanmorgen is de plaatselijke dokter al geweest en heeft haar wat medicijnen voorgeschreven, maar ik zie tot nog toe helaas weinig verbetering. Volgens de zeer joviale arts moeten we het echter een uur of 24 geven. Vanavond komt hij weer even langs. Ik zit op dit moment aan een sublieme Dal Bhaat in Alfredo's, dus ik mag verder niet klagen.

19-10-2007 Chitwan (avond)

Zo de arts is net geweest en dat klonk allemaal zeer positief. Anne deelt dat positivisme nog niet, maar hopelijk komen zijn voorspellingen uit. Ik zit ondertussen weer aan zo'n heerlijke Everest Beer en een Enschillada in Jungle View (de enige plek waar nog iemand zat, vandaar). Vliegen hier wel duizenden van die groene beestjes, geen idee wat het is, maar irritant zijn ze wel daar ze met zijn alleen een snoekduik maken in mijn bier. En je weet het...een man en zijn bier, of zoiets....

Er zitten in Chitwan opmerkelijk veel Nederlanders, wat de vervelende bijwerking heeft dat alle hotel/restaurant medewerkers veel te veel Nederlandse woorden kennen en deze dan ook te pas en te onpas gebruiken. Tevens staat op elke menukaart (in wisselende spelling) de fantastische snack "patatje oorlog", ik begin er nog eens niet aan....Overigens snak ik qua eten sowieso wel naar een wat grotere plaats. Had ik al verteld over die fantastische ontbijten bij Boomerang (Pokhara) met uitzicht over het meer? Of over die fantastische diners bij Moondance (tevens Pokhara)? Om je vingers bij af te likken.

Ook nog het vermelden waard is onze moordende tocht naar de World Peace Pagoda in Pokhara. God, wat waren we beiden chagrijnig toen bleek dat het nog zo'n eind lopen was in de brandende zon. Toen we onderweg ook nog een slang tegenkwamen was het feest helemaal compleet. Volgens de overlevering woont er overigens een python in de bananenboom voor ons hotel. Ook een heel gezellig huisdier. Over huisdieren gesproken, er lopen hier heel veel zielige zwerfhondjes c.q. vlooienbalen rond, die we eigenlijk het liefst zouden adopteren. Maar ja, praktisch wordt dat allemaal heel lastig. En ze hebben echt heel veel vlooien.

Een topic wat ik tot nog toe een beetje heb vermeden is de armoede in Nepal. Op de een of andere manier is de armoede hier minder opvallend dat het schrijnende en schokkende wat we in Delhi hebben gezien, maar zeker niet minder aanwezig. De dingen die we vooral "onderweg" vanuit de bus zien, zijn dermate mensonterend dat ik me als westerling toch ieder keer weer een beetje geneer over de luxe waarin wij leven en door dit land kunnen reizen. Indrukwekkend was ook de foto-tentoonstelling die wij in het Mountain Museum in Pokhara zagen. Foto's uit de jaren '40 uit Tirol werden tentoongesteld naast foto's uit 2005 van de Annapurna regio. Het verschil was nihiel, waarmee zonder meer duidelijk werd dat de tijd in Nepal eigenlijk doodstil lijkt te staan.

Ook het feit dat wij hier voor 200 roepies (= 2,40 euro) echt een fantastische maaltijd kunnen eten, terwijl buiten de auto's rondrijden van het UN World Food Program werkt niet echt goed voor de gemoedsrust.

Ander schokkend feit is de manier waarop de westerse samenleving omgaat met het natuurschoon in Nepal. In het Mountain Museum in Pokhara was tevens een expositie gewijd aan het afval dat door de jaren heen was achtergebleven op de Everest. Klaarblijkelijk leven er op deze planeet mensen die niet weten dat de natuur zich geen raad weet met metalen, chemicalien, kunststoffen en andere gefabriceerde materialen. Na mij de zonvloed lijkt een beetje het motto. Overigens schijnen vooral Japanners er een handje van te hebben alles maar achter te laten in de bergen. Wel weer goed nieuws is dan ook dat een andere Japanner enige jaren geleden het initiatief heeft genomen de rotzooi weer op te ruimen, uit de foto's is op te maken dat dat echter een hels karwei wordt, dat nog jaren in beslag gaat nemen....

White Water Bonanza & Elephants

Ook geschikt voor familie's stond er in de LP. De tweedaagse rafting trip op de Seti, wel met verschillende "rapids" maar het was nergens een "white water bonanza". De Seti was met name geschikt voor mensen die wilden genieten van de prachtige omgeving. Allemaal helemaal waar, de hangbruggen over de rivier, waarover de mensen met gekleurde papaplu's liepen van de ene groene heuvel naar de andere groene heuvel, leverden prachtplaatjes op. Alleen dat geschikt voor familie's? Daar dacht ik toch iets anders over toen ik, Anne en de 6 anderen onder de omgekiepte boot lagen en naar beneden werden gezogen in de wild kolkende rivier....

Anne, ik en de gids konden ons op een gegeven moment vastgrijpen aan de boot, de anderen waren op miraculeuze wijze aan de kant van de rivier terecht gekomen. Eenmaal met behulp van de gids op een rots geklommen, zat de schrik er goed in. Gelukkig was de campingplaats een paar honderd meter verderop en konden we daar onder genot van een kop thee helemaal bijkomen. De gidsen + onze multi-inzetbare safety-kayaker ( zo bleek er ook een zeer goede kok in hem te schuilen) gooiden vervolgens een prachtige maaltijd op tafel, wat na deze avonturen bijzonder welkom was.

De volgende dag was misere, maar dat kwam voornamelijk door het weer. Het was 's nachts begonnen met regenen en onweren, met enkele verschrikkelijke klapppen. Sta je daar met je tentje in het open veld, met de kleren buiten aan de waslijn te drogen van het omkiep-avontuur. Daar moest ik wel even doorheen bijten. Eenmaal op de rivier was alles echter snel weer vergeten, zeker omdat vandaag nog een paar flinke "rapids" op het programma stonden. Met een ietwat voorzichtige gids hebben we die echter allemaal prima overleefd en anderhalf later stonden we bibberend van de kou weer veilig aan wal, waar onze multitask kayaker nog eenmaal een maaltijd in elkaar flanste.

Op naar Chitwan. Wisten wij veel dat het avontuur nog niet was afgelopen. De gids hield zoals afgesproken voor ons een public bus aan, die keurig stopte. Nu moet je voorstellen, een "public bus" betekent hier een bus uit de jaren '60 a '70 van het befaamde merk Tata, die zijn glorieuze jaren in India heeft beleefd en nu zijn pensioen mag slijten in Nepal. Dat betekent stoeltjes waar geen hond inpast, nou ja geen Nederlander, en een gebonk en gestoot waar je kotsmisselijk van wordt. Om dat te bevestigen hing er voor onze neus gelijk een vrouw uit het raam van de bus die haar maaltijd half verteerd weer op straat gooide. En toen zaten wij nog eens niet in de bus. Maar goed, wij wilden naar Chitwan.

Nu is hier momenteel tot begin volgende week het belangrijkste hindu-festival aan de gang, waarbij elke loslopende geit zo ongeveer wordt geofferd. Dat betekent dat iedereen zijn eigen geit meeneemt naar zijn of haar familie om aldaar de feestelijkheden in gang te zetten. U raadt het al, niemand heeft hier eigen vervoer, dus die geiten moeten ook met het OV. Zo zagen wij geiten vrolijk rondkijkend op het dak van een mini-van (zo'n Suzuki-busje), geiten achterin in de pick-up laadbak en jawel ook een geit in onze bus. Om de enige nog beschikbare plaats te bereiken moesten wij letterlijk over deze geit heenklimmen. De geit boeide het allemaal niet zoveel, maar Anne had twee hoorns die constant tegen haar knie aan beukten. Desondanks hadden we allebei wel medelijden met het beestje. Het lijkt me niks voor zo'n geit om urenlang in een bus te moeten hobbelen.

Anyway, rond 15:00 waren we in Chitwan. Nu zijn we ondertussen wel gewend aan allerhande beesten op de weg, de koeien lopen hier immers overal, maar de eerste olifant tegenkomen was toch wel een bijzondere aanblik. Die hobbelen hier namelijk vrolijk rond met hun vaste berijder die ze al vanaf de geboorte kennen. Vanmorgen tijdens het dagelijkse bad kon je goed zien wat voor een bijzondere band zij hebben met hun dieren. Morgen gaan we met de olifanten mee in bad en lekker meeschrobben aan de die dikke huid. Ik ben heel benieuwd...

06/10/2007 - Ghorepani

Rustdag vandaag. Hoewel mensen over het parcours razen alsof het niks is (u kent ze wel de afgetrainde types, grote bonkige spiermassa's, relatief vaak afkomstig uit de V.S.), hadden wij met 3 uur onafgebroken stenen trappen lopen, het wel even gehad. Voor de statistici, de eerste drie uur van Tikhedungga naar Ghorepani bestonden uit 3.280 treden en ik kan u verzekeren, dat zijn veel treden. En toen waren we pas halverwege. Ook de rest van de dag was het stijgen, stijgen en nog eens stijgen. Gelukkig werden we onderweg wel beloond op een prachtige uitzicht op de Annapurna South.

De tweede helft van de dag, na een goede lunch en een kop heerlijke Nepali Tea (thee met kaneel, cardemon, suiker en melk, de goede is heerlijk pittig), ploegden we lustig verder door de bossen, waardoor de zon in ieder geval niet meer alles in vuur en vlam zette, en we zelfs nog twee aapjes hebben gespot.

Al met al zijn we vandaag bijna 1.500 meter gestegen (1549 m naar 2.860 m), wat naar ik heb vernomen in stijgingsmeters een flinke stijging is. Enige symptomen van hoogtezieke staken dan ook gelijk de kop op. Hoofdpijn, dorge hoest en wat suf. Alleen al daarom leek een acclimatisatiedag ons een zeer wijs idee. Dat en het feit dat het magnifieke uitzicht dat je van uit Ghorepani behoort te hebben op zowel Dhaulagiri als Annapurna vandaag letterlijk in de mist hing. Oftwel er was geen donder te zien. Tijd zat, dus gaan gewoon een dagje theeleuten, boekje lezen en Yak-kaas eten.

(Totale looptijd: 8 uur)

07/10/2007 - Tadapani

De ingelaste rustdag van gisteren loonde zonder meer de moeite. De uitzichten op zowel de Dhaulagiri en Annapurna waren fenomenaal deze morgen, met als absoluut hoogtepunt de view vanaf Ban Thanti op 3.180 meter.

De rest van de tocht vandaag verliep dalend door een prachtig bos met een wild stromende river. Over de behoorlijke gladde treden donderde ik een eindje naar beneden, maar dat mocht verder geen naam hebben. Wel leken we onze enorme "stijgingswinst" van 2 dagen geleden als sneeuw voor de zon te verdwijnen op deze manier. We gingen zoals onze gids het verwoordde "down, down, down". Na een heerlijke lunch op een prachtige plek met zicht op de kolkende rivier, waarna we langzaam verder trokken naar Tadapani. Gelukkig werden we op het eind van de wandeling nog beloond met een enorme trap omhoog, waardoor ons verlies in hoogte werd beperkt tot 200 meter. (Tadapani ligt op 2.630 m).

Tadapani is een beetje treurig. Dat heeft in de eerste plaats te maken met het miserabele weer van vanmiddag. Het zonnetje van vanochtend heeft plaats gemaakt voor druilerige grijze bewolking, waar wat miezerige regen uitkomt. Het beloofde mooie uitzicht op Machhapuchhre (Fishtail) was dan ook voor ons niet weggelegd. Voor de rest is het wat "chilly" hier, de w.c. allesbehalve fris (Anne kwam er kokhalzend vanaf door de geur..) en de douche, tja de douche. Het is een hok, waar ik niet ik kan staan en waar een straaltje water uit iets komt wat klaarblijkelijk door moet gaan voor douchekop. Nee, ik word niet zo vrolijk van Tadapani.

Maar er kwam vooruitgang. Op het moment dat ik dit schrijf (in mijn notitieboekje) hebben ze onder de grote tafel in de "eetruimte" twee stalen potten met hete kolen gezet. Aan de tafel zelf hangen zware kleden zodat ik nu als een oude oma met een kleedje op schoot aan mijn Nepali Tea zit te slurpen. Ach, en de Engelse berenmokken waar de thee in wordt geserveerd maken ook een hoop goed. Inmiddels hebben alle gasten van onze lodge zich om de eettafel geschaard en wordt het nog best gezellig. De Engelsen leggen een kaartje, De Spanjaarden lezen wat, De Noren kletsen honderduit en wij spelen een potje schaak. Zometeen weer een heerlijke Dal Bhaat. Mmmmm....

(Totale looptijd: 5 uur)

08/10/2007 - Chhomrong

We hebben al dagen geen auto of ander gemotoriseerd verkeer gezien, bedacht ik me vanmorgen ineens. Alles wordt hier in de bergen aangeleverd door kleine groepjes zwaar bepakte paardjes, pony's en ezeltjes en door mannen en vrouwen met grote manden op hun rug, waarvan ze het hengsel om hun voorhoofd doen, in plaats van om hun schouders. Het ziet er indrukwekkend uit.

Vanmorgen vroeg vertrokken uit dat ietwat troosteloze Tadepani (hoewel het beloofde uitzicht vanochtend meer dan waarheid werd), waar het ontbijt weinig meer positiefs toevoegde aan dat wat we al ervaren hadden. Ik zit hier 's morgens aan de pannenkoeken, maar die "deegschijf" van vanmorgen was alesbehalve een pannenkoek. Na een flinke afdaling naar beneden kwamen we langs een prachtige lodge, waar we dan ook maar even een echt ontbijt hebben genoten. Daar het vannacht flink had geregend, maakte ik ook gelijk kennis met de allereerste bloedzuiger in mijn leven. Het was een kleintje, maar het monster had zich aardig vastgezogen.

Echt opmerkelijk is dat we iedere dag in een andere landschap lopen. Vanmorgen liepen we door een prachtige groene vallei met grasland, aan het eind staken we een woeste rivier over (via zo'n altijd fijne gammele hangbrug) en 's middags slingerden we vervolgens over een smal pad langs de heuvel naar boven. Vandaag was ook wel de dag van de beste lunch. Het mannetje kwam helemaal stralend met een verse tomaat uit zijn moestuintje aanzetten toen Anne om nog een kopje tomatensoep vroeg. Verser dan vers!

Uiteindelijk kwamen we aan in Chhomrong. Decision point. Hier zouden we beslissen of we door zouden lopen naar Annapurna Base Camp (ABC) of dat we terug zouden. Doorgaan zou een tocht van 14 dagen beteken. Teruggaan zou het ongeveer in totaal 9 a 10 dagen trekking betekenen. De keuze was snel gemaakt. Hoewel we zelf verbaasd stonden dat we de trekking tot nog toe relatief makkelijk hadden gelopen, vonden we het ook wel leuk geweest. Anne had het vooral gehad met het wandelen, ik vooral met de krakkemikkige slaapvertrekken, de vieze w.c.'s (gaten in de grond) en de koude (en vieze) douches. Bovendien had ik op 3.000 meter al wat last van de hoogte, laat staan op de 4.100 meter van ABC. Het wordt dus terug naar Pokhara. 10 dagen trekken is leuk zat....

(Totale looptijd: 5 a 6 uur)

09/10/2007 - Jhinti

Zo, dat was me de discussie weer wel, vanmiddag met Raj. Hij had even gebeld met HQ dat we eerder terug zouden zijn dan gepland en hij was behoorlijk "determined" om ons ook de overige 4 dagen "full service" te bieden. Ondanks het feit dat het goed klikte met hem, was dat zeker iet de bedoeling. Na een twee uur kletsen, wat steun van 2 Zweedse meiden die tevens ervaringen hadden met vastklevende gidsen was hij er eindelijk van overtuigd dat we in Pokhara onze eigen weg zouden gaan.

Vandaag hebben we maar een uurtje gelopen en blijven we even in relaxen in Jhinti bij de Hot Springs. Heerlijk warme natuurlijke bronnen, waar we perfect tot rust komen. Nu zit ik aan zo'n heerlijk Banana Lassi (die dingen zijn echt lekker en drinken ze hier in Nepal en India volop) en droom weer een beetje over het uitzicht van vanochtend, toen we tijdens het ontbijt Fishtail bijna konden aanraken, zo dichtbij leek de berg. Chhomrong was een gezellige stop, heerlijke gegeten aan de grote tafel en wat gekletst met "die-hards" die wel gewoon naar ABC gingen of daarvan terugkwamen.

Anne beweert dat ze vannacht nog een beer c.q. sneeuwluipaard om de lodge heeft horen sluipen. Ik weet van niets, maar ik sluit niets uit in deze bergen. Al zijn het voornamelijk loslopende koeien en honden waar je hierover struikelt.

(Totale looptijd: 1 uur en 1 uur retourtje Hot Springs)

10/10/2007 - Tolka

Raj wilde graag dat we in Landruk verbleven vandaag, maar toen we reeds om 11:45 in het ondergesneeuwde broertje van Ghandruk aankwamen, besloten wij gelijk dat we door zouden gaan. Dit betekende echter gelijk dat we waarschijnlijk nog een dag eerder in Pokhara zijn, omdat het morgen nauwelijks de moeite waard is om voor anderhalf uur lopen naar de "finish" in Dhampus te blijven. Raj werd hier niet al te vrolijk van, maar goed.

Hoogtepunten van vandaag (ik blijf niet in herhaling vallen over die verbluffende uitzichten, heowel ze er nog steeds adembenemend zijn): de langste hangbrug van de tocht tot nog toe en die was best wel eng. Het ding zwierde boven de kolkende smeltwaterivier echt alle kanten op. De wandeling door de rijstvelden aan het eind van de ochtend leverden de prachtigste plaatjes op. Ach, ach het leven in de bergen is zo slecht nog niet. One Nepali Tea for me please!

(Totale looptijd: 6 uur)

12/10/2007 - Pokhara

Na een laatste pittige klim naar Deurali (2.100 meter) door een bos vol met bloedzuigers als gevolg van de heftige regen, was het vandaag rennen naar beneden. We denderden over stenen trappen, door groene velden omheind met grote struiken rhododendrons (helaas pas in bloei in februari) en in Damphus met een prachtig uitzicht op de groene vallei voor Pokhara. Om 15:00 zetten we "voet aan de grond" in Phedi, stappen we in een taxi en barst de hemel open. Net op tijd beneden....Een half uur later staan we onder de douche in ons hotel en ik kan u verzekeren, hoewel het geen geweldige douche is, heeft die zelden zo lekker gevoeld.

(Totale looptijd: 7 uur)

Vanaf de 15e a.s. zijn we 2 dagen aan het raften op de Seti, daarna gaan we naar Royal Chitwan National Park voor de betere ritjes op derug van een olifant. Daarna is het tijd voor de heiligdommen in Kathmandu en omgeving. Maar nu eerst, een lekkere Everest Beer of iets dergelijks. Het is namelijk verdomde warm hier in Pokhara.

4/10/2007 - Tikhedungga

Het was weer een adembenemend uitzicht op de weg van Pokhara naar Naya Pul, het beginpunt van onze trek. Helaas niet alleen ons beginpunt, daar de wegen rond de Annapurna aardig zijn gevuld met toeristen van overal ter wereld.

Wat overigens weer niet wil zeggen dat de trekking "appeltje-eitje" is, zeker niet met een hoog aan de hemel staande zon, waarvan zelf onze gids/porter begon te klagen. Ook is de luxe ver te zoeken. Het bed in de Guesthouses bestaat uit een paar houten planken, met daarop iets van schuimrubber. De toilet is het befaamde gat in de grond en de douches leveren op papier altijd "hot water", maar in de praktijk zelden.

Japanners doen daar overigens niet zo moeilijk over, dat ontbreken van alle luxe, ze slepen gewoon alles van thuis mee. Dat wil zeggen, ze huren genoeg porters (dragers) in zodat hun digitale foto's aan het eind van de dag gelijk op hun HP Laptop kunnen worden ge-upload. De plaatselijke bevolking stond letterlijk met open mond te staren. Wij hadden alleen maar medelijden met de door de Japanners ingehuurde porters die met touwen en allerhande constructies de koffers op wieltjes de berg op moesten dragen. Wij gaan er overigens vanuit dat deze, overigens best aardige Japanners, na "tourist-trap" Poon Hill gewoon afvallen, terwijl wij dan nog heerlijk doorbikkelen.

Maar wat een dag. De bossen, de groene rijstveldenm, de kolkende rivier, de huisjes tegen de heuvel, de felblauwe lucht zorgen voor een plaatje dat elke reisfolder overtreft. Nu zitten we hier heerlijk met een heerlijke pot verse Ginger Tea en staren over de heuvels de verte in. De eerste dag hebben we overleefd. Dit gaat een bijzondere ervaring worden.

Van slapen kwam het deze eerste nacht overigens weinig. Het is een lang verhaal, maar de oorzaak lag hem voornamelijk in een spin bij de buren met een omvang van een goede pizza. Details op aanvraag….:-)

(p.s. bovenstaande tekst is integraal overgenomen uit mijn notitieboekje, morgen meer…..)

Dak van de wereld

Wat een uitzicht. Zelden, zeg maar gerust nooit heb ik zo'n hemels uitzicht gezien vanuit het kleine raampje van een Boeing 737. We hadden het geluk een plaatsje aan de linkerzijde van het vliegtuig te kunnen bemachtigen, wat werd beloond met een vergezicht over de wolken, waar boven de machtige besneeuwde toppen van de Himalaya uitstaken. Een soort surrealistisch wereld, waarin de wereld was veranderd in een wit wolkendek met hier en daar een grijze rots met sneeuwsporen.

Nauwelijks bekomen van dit uitzicht werd het uitzicht zo mogelijk nog beter. Terwijl het vliegtuig daalde en we in de buurt van Kathamandu kwamen zagen we langzaam de ultiem groene vallei opdoemen. Heuvels, trapgewijze rijstvelden en hier en daar werkelij in prachtig stijl gebouwde huizen. Wat gelijk datgene is wat me gelijk opviel in vergelijk met India. De Nepalezen hebben een aanmerkelijk mooiere bouwstijl van de Indiers. Er staan hier paleisjes tussen, met prachtige, rijkelijk gevuld met bloemenpotten, dakterassen.

Wat zonder meer een overeenkomst is met Delhi is het sprookjesachtige. Zonder oneerbiedig te willen klinken had ik in Delhi af en toe het gevoel in Sprookjesland te zijn beland, nog iets "door westerse beschaving verpest" uitgedrukt: ik had af en toe het gevoel in een levend Fata Morgana van het beroemde park in Kaatsheuvel te zijn beland. Met als enige het wat voor Europeanen verstorende element het feit dat de "swastika" in India werkelijk overal wordt gebruikt.

Opmerkelijke anekdote, leuk voor later, toen ik tussen de mannen in witte gewaden (waarschijnlijk op weg naar oliestaatjes, een leek er verdomde veel op die man van t.v., met die baard, u weet wel) de Hindustan Times zat te lezen vroeg er een (oudere man, grijzend, een jaar of vijftig) toch vrij dringend om de sectie met "shownieuws". Hij was vervolgens een half uur geheel verdiept in de verhalen over Britney Spears en Jeniffer Aniston. Toen ik hem vriendelijk de overige krant aanbod sloeg hij dat met een handgebaar af. Blijkbaar is het overige wereldnieuws in Quatar (daar ging hij heen) niet zo belangrijk.

Inmiddels twee dagen in Nepal ("Aah, Holland: Roet von Nistelroei") en ik moet zeggen, die Nepalezen bevallen me wel. Kathamndu en dan met name de wijk Thamel is een grote "tourist trap", maar in positieve zin. De sfeer is leuk, ontspannen en het eten is fantastisch. Het religieuze leven is zonder meer indrukwekkend, interessant en fascinerend.

Morgen om 6:30 a.m. (bij jullie een uur of 1.00) vertrekken we naar Pokhara en vandaar gaan we het Annapurna gebied in voor 14 dagen. Waarschijnlijk zal het hier dan ook 14 dagen erg stil blijven, als wij allerlei ontberingen doorstaan, maar wel de mooiste uitzichten van de wereld zien. Als we een heel klein beetje dichter bij het dak van de wereld komen. Ik ben heel erg benieuwd, wat wij allemaal gaan zien. Maar dat het mooi, erg mooi gaat worden dat staat wel vast! Namaste!

Delhi - Day I

De geur die zal me nog lang bijblijven. De geur van wierook, verbrand hout en onbekende specerijen. Niet de stank die ik misschien had verwacht, maar een zeer aangename geur, gecombineerd met een beklemmende warmte was de ontvangst van de hoofdstad van India.

Het was een lange reis, die was begonnen met een dodemansrit naar Dusseldorf International (DI) (althans dat interpreteerde ik toen nog als dodemansrit) om 3:45. Met een 160 km/h over de snelweg verscheen Dusseldorf Int. (DI) al een uurtje later op de afritborden. Finnair bleek niet de luchtvaartmaatschappij die de touwtjes in handen heeft op DI daar het Finnair-meisje zowel de check-in deed, als de koffers, als het "boarden". Ze stapten nog net niet in als stewardess. Vervolgens met zijn 10-en (niet zo goed voor onze Co2-quota) naar Helsinki, waar de hoge slanke naaldbomen langs het vliegveld en het fraaie houten designwerk en speelgoed in de tax-free shops ons gelijk deed beseffen dat die Finnen wel smaak hebben.

Na 3 uur wachten, 6 uur in een MD-11 waren we om 23:15 plaatselijke tijd eindelijk in Delhi. Wonder boven wonder stond onze "pick-up" helemaal vooraan in de rij van "bordjesmannekes" en leek onze aankomst buitengewoon soepel te verlopen. Soepeltjes totdat we met onze chauffeur in zijn auto, een overige vrij nieuwe Suzuki, kropen. Vergeet alles over de dodemansrit naar Dusseldorf. Vergeet alles over de rijstijl van Italianen en andere Zuid-Europeaanse inwoners. Indiers zijn de enige echte wegpiraten. Met zijn 4-en naast elkaar op een 2-baansweg, of je pakt zonodig de andere helft van de snelweg. Inhalen doe je waar het "past" en "past betekent dat letterlijk, als het "past" tussen twee vrachtwagens dan doe je het daar. Voor optimaal "pasvermogen" klap je dan ook je zijspiegels in, want dan "past" er nog veel mee. Voor de rest gebruik je je claxon en als auto heb je veel meer rechten dan welk ander vervoersmiddel dan ook. In ons land wordt je denk ik opgepakt voor Joy-riding, hier gaat dat allemaal vrij soepeltjes. Om een idee te geven, ik had mijn arm op de deurpost liggen en die haalde ik af en toe naar binnen om schaafwonden door vrachtwagens te voorkomen...

Hoe dan ook, we scheurden vrolijk richting Delhi totdat het wagentje begon te spotteren en te pruttelen. Nu stond de benzinemeter al vanaf het begin op E, maar volgens de chauffeur reed e wagen op "Cingi-Gas" of iets dergelijks. Daar rijdt iedereen op hier en de letterlijk uit elkaar vallende bussen claimen zelfs onderdeel te zijn van het schoonste openbaar vervoer ter wereld. Hoe dan ook er werd wat gebeld, een half uur later stond er een mannetje met een flesje brandstof en even later reden we weer.

Dat "schoon" is nogal een vreemde term. Ik kan veel termen opnoemen die Delhi typeren, maar schoon is daar niet een van. Ik had het me nog viezer voorgesteld ("worst-case-scenerio-thinking), maar schoon is echt iets heel anders. Er wonen, slapen, werken en leven hier overal mensen. Op de stoep, in parken, op bankjes, op rotondes, op muurtjes, op vluchtheuvels. Er slapen zelfs mensen op de dunnen betonstrook tussen de beide helften van de snelweg naar Delhi. Althans ik hoopte dat ze sliepen...

Maar goed, om 1:00 stonden we bij het Hotel. Gelegen in een steegje dat Delhi uitstraalt tot op het bot. Vooral van het dakterras dringt de stad bij alle porieen naar binnen.

Delhi - Day II

Omdat reisgidsen adviseren de 1e kennismaking, die voor ons toch al zeer kort en vluchtig is, niet op eigen gelegenheid te doen, hebben we voor een kleine 20 euro per dag maar een "prive-taxi" gehuurd. Beetje te luxe, maar als je de weg opgaat begrijp je gelijk waarom zelfs de LP dit adviseert. Bussen, vrachtwagens (met de notering op de achterkant "Horn Please" en dat doet iedereen, en dan bedoel ik dus iedereen!, dan ook braaf), auto's, riskja's, fietsen, scooters, motoren, voetgangers, paard en wagen, straathonden en verdwaalde koeien (sinds kort officieel verboden in Delhi) lopen en rijden kriskras door elkaar heen. Ondertussen is elke berm, elk vrij stukje grond bezaaid met stalletjes, groepjes, mensen of bedelaars. Oftewel een "guide" is bij deze korte en vluchtige ontmoeting meer dan noodzakelijk. En we hebben bijzonder veel gezien bij onze vluchtige ontmoeting met Delhi maar daarover later meer. Het typen in een beklemmende warme ruimte, met een half funtionerend toetsenbord is niet zo heel comfortabel.

Morgen vertrekken we naar Kathamandu en laten we Delhi al weer achter ons. Het was een interessante, boeiende en spannende ontmoeting. Maar het is vooral die geur die ik ga missen. Die geur die ik al rook toen we het vliegveld uit stapte. Een geur van zoete wierook, verbrand hout en onbekende specerijen. Heerlijk....

Heerlijk

Toen ik haar zag in de primitief ingerichte studio van VPRO's 3voor12 was ik eigenlijk al verkocht. Toen ik het album voor het eerst hoorde nog een stukje meer. En toen ik een beetje op de teksten lette, was het roer helemaal om. Kate Nash is leuk. Erg leuk. Erg Brits. Erg jong. Erg hip. Daar mijn grote voornemen van 2007 het produceren van een jaarlijstje was, mag Kate Nash zich sowieso bij de "frontrunners"melden. Ze heeft in ieder geval de koppositie op mijn mp3-speler voor de komende reis naar de Nepalese Hooglanden. Ach en zo'n verrassing is het natuurlijk allemaal niet. Ryan Adams zong jaren geleden al dat "English Girls are pretty when they play guitar..."

Bovendien, en dat duidt op weinig objectiviteit mijnerzijds, als je zinsneden als "Yeah, intelligent input, darling. Why don't you just have another beer then?" zonder problemen in je songteksten weet te plakken (met niet te versmaden Engels accent) dan ben je mij toch al wel binnen hoor...Kate Nash for Queen!

Geiten & Boeing

Op de een of andere manier komen er voor je afreist naar verre oorden altijd vreemde berichtjes in de krant, op teletekst of op televisie. Ik neem er maar geen notie van, maar vermelding van het onderstaande bericht uit De Volkskrant kon ik toch niet laten. Wij vliegen overigens niet met Nepal Airlines, maar toch....

Nepal Airlines offert geiten na technisch probleem
ANP/RTR

KATHMANDU - Medewerkers van de luchtvaartmaatschappij Nepal Airlines hebben twee geiten geofferd aan de hindoegod van de lucht om hem tevreden te stellen. De maatschappij kampte met een technisch probleem aan een Boeing 757, maakte Nepal Airlines dinsdag bekend.

De vliegmaatschappij, die twee Boeings bezit, moest afgelopen weken enkele vluchten afzeggen wegens het probleem. De geiten werden zondag pal voor het haperende vliegtuig geofferd volgens hindoetradities.

Akash Bhairab, de god van de lucht, was Nepal Airlines blijkbaar gunstig gezind, want de problemen zijn inmiddels opgelost en de vluchten zijn hervat.

Mark Ronson

Mark Ronson is een hippe New Yorker. Bouwt rocksongs om tot nummers waar de New Yorkse yuppen met een groen flesje Heineken Light tot in de vroege uurtjes kunnen dansen in een hippe club ergens in de buurt van Soho. Kek hoedje, grijs "slim fit" pak en gympen. En iedereen wil hem hebben. Om even de laatste blik op zijn of haar album te leggen voordat het de platenwinkel in gaat. Bouwt Coldplay, Radiohead, The Smiths & The Kaiser Chiefs om met een, wat het NRC, "oldskook James Brown swinging beat" noemt. Geen computers, maar violen, piano's en blazers. Of ik het nu wat vind, daar ben ik nog niet zo over uit, maar als je nu een keer een hippe opmerking wilt maken onder je New Yorkse jetset vrienden dan maak je met de opmerking dat Mark op Glastonbury wel heel erg fijn was, vast wel goede sier....Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb...Rest mij nog even te wijzen op een fijne Smiths cover van Ronson. Doe er je voordeel mee...

Ryan In The RAI

In de RAI of all places. Op 26 november a.s., kunt u voor het lieve bedrag van € 36,00 kijken of Adams zijn excuses komt aanbieden voor zijn nukkige gedrag in Paradiso van september vorig jaar. Waaeschijnlijk niet, want de man heeft ooit al in een interview laten weten dat hij zich van geen kwaad bewust was. Hij had immers een geweldig optreden gegeven. Nu mag gezegd worden, als je puur voor de muziek kwam dan heeft hij een punt. Als je verwacht dat een optreden met iets meer heeft te maken dan puur het vlekkeloos spelen van het repertoire, dan was het concert in Paradiso een ramp. Hoe dank ook, zowel Ryan Adams als het publiek krijgen een nieuwe kans. In de RAI of all places. En daar word ik dan weer niet zo vrolijk van. In de RAI kijk je auto's, ga je naar een carrierebeurs of voor mijn part de presentatie van de halfjaarcijfers van Unilever. Maar naar de RAI ga je niet omdat je Ryan Adams wilt zien. Denkt MOJO nu echt dat je iedereen in willekeurige vierkante doos kan stoppen en daar dan € 40,00 voor kan vragen? Blijkbaar wel. Nu als het nog niet uitverkocht is als ik terugkom uit Nepal dan wil ik er nog eens over denken. Als iemand mij het cadeau wil doen dan sla ik dat ook niet af. Maar voorlopig sla ik een keertje over. € 36,00 voor een evenementenhal. Bah, bah....

A Spot of Bother

Ik zal ze wel weer missen. De familie Hall. George, Jamie, Katie en Jean. Niet dat het nu het meest briljante boek is wat ik de afgelopen maanden gelezen heb, maar het is wel weer typisch zo'n werkje waarbij de familie langzaam bij je naar binnen kruipt. Totdat je het gevoel hebt dat je er een beetje onderdeel van bent. Of in ieder geval elke dag gastvrij wordt ontvangen en van een surrealistisch soort afstand het reilen en zeilen kan gadeslaan. George, net gepensioneerd, voelt ineens allerlei angsten voor de dood opkomen. Jamie, homo en dat is voor zijn ouders, toch uitdrukkelijk van de oude stempel, nogal een onuitgesproken taboe. Katie, moeder van Jacob, en van plan opnieuw te trouwen met de door de familie niet zo geliefde Ray. En Jean, echtgenote van George en moeder van Jamie en Katie. Ziet haar man langzaam wegkwijnen in zijn post-werk bestaan en zit tot over haar oren in een affaire met een oud-collega van George.



Oftewel, het is eigenlijk een veredelde soap. Maar wel verdomde leuk, "witty" en bij vlagen geniaal beschreven. Enig minpuntje is dat de ellende rondom George zijn ingebeelde ziekte soms wat te uitvoerig wordt bescreven. Neemt niet weg dat als u op vakantie gaat of anderszins relaxernde plannen heeft A Spot Of Bother van Mark Haddon zonder meer in uw rugzak kan. U zult er geen spijt van krijgen. Hij is zover ik weet ook al vertaald onder de titel: Een Akkefietje. Dat dekt de lading van het boek eigenlijk ook wel verdomde goed.


Genre: vakantieliteratuur.
Sterren: *** (out of 5)

Najaar Releases

Met het najaar alweer in aantocht komt langzamerhand het stuwmeer aan releases weer op gang. Voor uw en mijn herinnering is het daarom raadzaam weer even een overzicht te maken, in de hoop dat ik een keer niet "blanco" bij de plaatselijke cd-toko sta.

3 september a.s. ziet Beyond The Neighbourhoud van het door mij eer geliefde Athlete het daglicht. Athlete wil over het algemeen nog niet zo doorbreken, maar dat is zeker gezien het zeer verdienstelijke debuutalbum (Vehicles & Animals) niet te wijten aan de band zelf. Veel vroeger al en zonder dat ik het eigenlijk door had, komt op 28 augustus Saybia's Eyes On The Highway uit. Volgens Plato meer van hetzelfde, maar dat hoeft niet zo'n probleem te zijn als je helemaal wegzwmijmelde bij het vorige werk van de Deense band. Ik twijfel nog, daar het tweede album aanmerkelijk minder in de cdspeler lag dan het debuut. Richting kerst zien we tevens de verzamelalbums verschijnen. Meest noemenswaardige is de Best Of (getiteld Until tomorrow then) van Ed Harcourt. Mocht je nog steeds niet van de zanger hebben, dan is dit je niet te missen kans (8 oktober a.s.). Ander leuke release van een niet volwaardig album is de aangekondigde b-sides van The Killers. Gezien de frequentie waarmee Sam's Town het afgelopen jaar door de huiskamer heeft geschald, zijn deze zonder meer welkom.

Ik ben ze al een beetje uit het oog verloren maar 1 oktober gooien tevens Welshmen Stereophonics weer een album in de winkels, met een oerlelijke hoes en luisterend naar de naam Pull the Pin. Volgens mij ondertussen al beschikbaar The Historical Conquests van Josh Ritter. Muzikanten die Josh heten brengen over het algemeen heerlijke najaarsmuiek uit.

Maar goed, meest spannende release wordt natuurlijk het concept van de Counting Crows dat uit moet komen. Saturday Nights & Sunday Mornings moet klaarblijkelijk een album worden voor de, ja dus Zaterdagnacht en Zondagmorgen. Cheer Up & Lay Back muziek dus. Ik kan niet wachten, daar ik al de hele week de hele collectie van de Crows weer volop aan het draaien ben. Het is Crows tijd en het is nog eens geen herfst...

5 oktober

Wij hebben de vervelende gewoonte om in het buitenland te verkeren als er interessante concerten in Nijmegen plaatsvinden. Nu is dat meestel wel te overzien, one can't have it all, maar dit is toch wel weer een hele zure appel die mij door M werd voorgehouden. Zeker op zo'n leuke locatie. Als u nu wel in het land bent en toevallig ook nog in de buurt van Nijmegen en u heeft 5 oktober a.s. niets te doen. Tom McRae kan uw avond in de Lux prima vullen met ingetogen vermaak. Voor € 15,00 kunt u daar bovendien niet echt een buil aan vallen. Behalve als u omvalt van verbazing over zoveel schoonheid. Voor meer informatie verwijs ik u naar de site van Roosje. En daarna wel even verslag uitbrengen he? Want wij zitten rond die tijd in de bergen rond Kathmandu. Ook omvallen van verbazing over zoveel schoonheid waarschijnlijk, maar toch...

10 jaar

Het is een jubileum. Het is 10 jaar later. Een heel decennium. Toen gingen we met de bus naar Calais en met de boot naar Dover. Nu doet RyanAir dat sneller en goedkoper. Het verschil van een decennium. Hetzelfde hotel, dezelfde buurt, vlak achter Queensway. Het is 10 jaar later en over een paar uur zitten we weer in de Central Line. Ik werd verliefd 10 jaar geleden. Ik studeerde net. London was het kloppend hart van de Cool Brittannia hype. Blair was net aangetreden, Diana leefde nog. Het is 10 jaar later. Een waar jubileum. Alles verandert, maar dat lijkt op dit moment even vergeten. Want wij gaan gewoon weer die eerste week van augustus naar Kensington Garden Square. Mmmmmm...even de tijd stil zetten, die normaal zo vliegt.

Someone hit the light' Cause there's more here to be seen. When you caught my eye. I saw everywhere I'd been. And wanna go to...

Nachtschade

Slaughter is nogal populair geloof ik. Het hele fenomeen literaire thriller is voornamelijk nogal een hype geworden. Al is die term vooral een marketingtruc om al die lezers en nog veel meer lezeressen die ooit zijn gevallen voor Nicci French over de streep te trekken. 'Koop dit boek, het is een literaire thriller' oftewel 'koop dit boek, het is net zoiets als Nicci French'. Om op elk boek nu een verwijzing naar Nicci French te zetten werd uitgevers ook iets te gortig klaarblijkelijk, daarom verzonnen ze een synoniem: "literaire thriller".

Anyway, doet er ook niet toe. Ik lees op zijn tijd ook graag een Nicci French. Solo-uitspattingen van het duo heb ik nooit gelezen, maar samen doen ze het zeker niet onverdienstelijk. Met een Nicci French is het goed afsluiten van de wereld om je heen zeg ik altijd maar.

Nu was dus de vraag of Slaughter dat ook kon. Ik zoefde immers elke dag langs de grote vooraankondigen op het Centraal Station van Onaantastbaar. Slaughter was hip, iedereen las het en het was minstens zo goed als Nicci & French (klinkt veel beter, is het niet). Zo gezegd en zo gedaan want Nachtschade lag voor een zeer schappelijke prijs bij de voormalige werkgever.

Pas na de aanschaf (ik lees nooit de achterkant van een boek, maar altijd de eerste bladzijde...) kwam ik erachter dat ik een ware trilogie had te pakken met de inmiddels beroemde kinderarts Sara Linton in de hoofdrol. Dat was gelijk een beetje een spelbreker want ik heb het nooit zo op die typetjes. Dan ga ik gelijk aan Baantjer denken en ik heb het niet zo op Baantjer. Dat is niets persoonlijks tegen Baantjer, maar meer iets persoonlijks van mij. Hoe dan ook, ik heb me even over de drempel heengezet om aan een boek uit de "beroemde Linton-serie" te beginnen en sloeg de eerste bladzijde om.

Eerlijk is eerlijk. Ik bleef lezen, dat is het gevaar met dit soort "whodunnit" verhalen, je wilt het uitendelijk toch weten, hoe slecht het ook geschreven is. Nu schrijft Slaughter allesbehalve slecht, maar dit debuut haalt het toch bij lange na niet bij een goede Nicci French. De dialogen zijn soms wat klungelig, de wendingen niet altijd even handig en vaak is de diepgang wat ver te zoeken. De gespannen verhouding tussen Jeffrey ("chef") en Sara is natuurlijk een gouden regel uit het "hoe-schrijf-ik-een-literaire-thriller"boekje, maar had in dit geval toch wel wat beter uitgewerkt mogen worden.

Nee, Slaughter schrijft niet slecht, maar eigenlijk kon het me pas echt bekoren toen we pagina 300 al voorbij waren. De rest van het boek mist een beetje de snelheid, spanning en complexe complotten. Het is vooral heel veel fysiologie (misschien interessant voor een forensisch patholoog, maar ik hoef het niet te weten) en wat te weinig criminologie of psychologie.

Maar goed, ik heb vernomen dat de Linton reeks beter wordt, naarmate Slaughter vordert in de reeks. Misschien proberen we nog eens wat. Maar tot die tijd geef ik misschien eens wat Nederlands talent een kans, een Saskia Noort en Simone van der Vlugt. Of iets anders waar literaire thriller op staat en de Seattle Times (de wat...) van brullen dat het ""the best thriller of the year"is....

Duizend Schitterende Zonnen

Natuurlijk. Je vergelijkt altijd. Zeker als het vorige insloeg als een bom. Of misschien is dat een wat boute uitdrukking in dit verband. Zeker als het vorige van zulke zeldzame kwaliteit was. Een boek waar je van kon lachen, huilen, kwaad worden en omgekeerd. Duizend Schitterende Zonnen kan dat ook allemaal. En bij vlagen met dezelfde fenomenaliteit. Hosseini is nu eenmaal een begaafd verteller, met oog voor detail en sfeerschetsen. Je ruikt, voelt en proeft het stof van Kabul. Je ruikt, voelt en proeft de drukkende, zware lucht in de kolba van Mariam en Nana. Je geduld wordt tot het uiterste op de proef gesteld. Ik had hem al vermoord op pagina 100 bij wijze van spreken.

Het is die subtiele mengeling van liefde vermengd met haat en geluk met bittere ellende die Hosseini ook weer in dit boek geraffineerd toepast. De juichende recencies ijn dan ook zonder meer terecht. Maar toch, volgens mij vond ik De Vliegeraar beter. Maar goed, in schalen van 1 op 10 had De Vliegeraar een 9 en Duizend Schitterende Zonnen een 8,3. Dat doen toch weinige hem na. En dan dat gemekker in de NRC Next dat het boek geen realistisch beeld gaf van Afghanistan vandaag de dag? Ach, het fonds waar De Bezige Bij dit boek in heeft opgenomen heeft fictie. Dat is niet voor niks. Had de NRC Next ook in één stukje van twintig woorden kunnen constateren.

Péage

Met een stokbroodje brie in mijn hand staarde ik een beetje verdwaasd naar de langstrekkende taferelen. Vader stapte stoer met zijn zoon op de picknicktafel af. De picknicktafel zat onder de graffiti, kerven en woorden die vader in ieder geval nooit zei; maar dat mocht de pret niet drukken. Vader met de thermoskan. Zoon met het pakje Taksi. Of iets soortgelijks. Moeder rende met dochter aan de hand naar de winkel van het benzinestation. Of gezien hun tempo, de wc in diezelfde winkel. Vader schonk zichzelf een kop dampende koffie in en keek tevreden naar zijn stationcar van dat bekende merk. U weet wel die u ook heeft, of ander suw buurman. De auto zakte iets door zijn achteras, maar ze gingen het wel redden. Het lachende gezicht van "Patrick" (u kent hem wel, de zeester) keek hem vrolijk aan door de achterruit van de auto. Hij knikte even. Ze waren op weg. De wereld lag voor hem open. De Péage was nog maar 200 km verwijderd.

Ik stond op Galgeveld. Mijn favoriete tankstation annex rustplaats aan de A27, net voor de afslag Breda-Noord. Een parkeerplaats met een vakantiegevoel. ongeacht de taferelen. Maar de taferelen van afgelopen dinsdag maakten de parkeerplaats compleet. Niet één vader met één zoon aan de picknicktafel, maar wel tien. Niet één volgeladen stationcar, maar wel tien. Of busjes, Espace-klonen en andere te grote gezinsblikken. Met of zonder sleurhut. Met of zonder vouwwagen. Vaders aan de koffie. Moeders rennend naar de w.c. met zoon- of dochterlief aan de hand. Ze gingen op weg. Doken binnen afzienbare tijd België in. Richting Antwerpen en daarna scheidde alleen de Péage hun nog van het verre achterland van Frankrijk. Ze namen nog een laatste kop koffie in dat heerlijke Nederland, dat ze vanaf nu 2 of 3 weken hartstochtelijk zouden missen.

Ik was een beetje jaloers. Op de auto's volgeladen. Op de lachende Patrick op een strandbal achter in de auto. Op de kinderen met het Groot Zomerboek van Donald Duck (al uit voor je de Belgische grens had bereikt). Op de vaders met thermoskannen, de moeders met koelboxen. Het dubbeldik zomernummer van HP de Tijd lag op het dashboard naast de Michelin kaart van Frankijk. De Fruit-Tella wikkeltjes vielen massaal uit de auto als de deur opengaat. En wacht, zag ik daar een potje pindakaas en pak hagelslag uit die super stevige boodschappentas van land's grootste kruidenier boven de slaapzakken uitsteken? Er gaan jaren voorbij. De hele wereld verandert. Ik verander. Maar sommige dingen. Lijken nog precies hetzelfde.

Ik stap weer in mijn auto. Voor de laatste 15 minuten naar mijn werk. De radio zingt. Ik ben een beetje jaloers, maar op een lekkere manier. This crime is eternity. When time lost its certainty. The Indian Summer...

God's Gym

Naar ik verwacht leest iedereen een boek op zijn of haar manier. Leest iedereen dat wat hij of zij wilt lezen. Een beetje zoals je vaak hoort, wat je wilt horen. De eeuwige subjectiviteit van de menselijke geest. Je zit nu eenmaal met je eigen ervaringen, herinneringen, wijsheid en genetica opgescheept. Al datgene om je heen interpreteer je heel anders dan die man/vrouw naast je in de trein, die weer geheel vanuit zijn/haar eigen perspectief door het raam staart. Misschien dat daarom ook wel zo'n waarde wordt gehecht aan collectieve gebeurtenissen. De helende werking van volksvermaak waarin iedereen voor een moment vanuit hetzelfde perspectief naar de wereld lijkt te kijken. Klaarblijkelijk heeft een mens toch af en toe de behoefte aan lotsverbondendheid met zijn soortgenoot.

Hoe dan ook, vanochtend sloeg ik de laatste bladzijde om van God's Gym. Leon de Winter zijn politieke uitlatingen doen mij soms gruwelen, maar schrijven kan de man behoorlijk. In God's Gym zitten meer aspecten dan ik perspectieven ken. Fenomenaal vond ik, als jurist, de "causaal verband" proloog op de kern van het verhaal. Het langzaam ontrafelen van de lange keten naar de dagelijkse rompslomp. Door sommigen tot in de extremiteit doorgevoerd. Als Adam een Eva geen kinderen hadden gekregen (twee zonen, maar dat terzijde), was dit alles vandaag niet gebeurd. Maar Leon de Winter fietst even makkelijk door andere perspectieven. Religie, ethiek pscyhologie, "harde wetenschap", en politiek komen voorbij. Niet diepgravend, maar net genoeg om de hersens even extra te laten werken. En goed, de ultieme test doorstaat het boek ook zonder meer. Ik mis ze al een beetje; Joop, Mirjam en God. Hoewel Mirjam ondertussen al weer een beetje is vervangen door Mariam. Maar toch, nog even vermelden: mooi werk, goed boek. Zeker voor Nederlandse begrippen.