Te Laat

Alweer te laat voor het leukste bandje van het jaar. Nu staan ze nog in Roosje en in de kleine zaal van de Melkweg. Volgend jaar met een beetje pech enkel nog in Paradiso en de HMH. Nu is er met Paradiso niks mis, maar da's toch anders dan de zaal in de achtertuin. Het Australische Temper Trap verovert Europa in rap tempo en ik wist dat natuurlijk weer net iets later dan de oplettende muziekliefhebbers. Die staan namelijk straks wel lekker in het dik uitverkochte Roosje

Herfstplaatje 2009? Wat dacht u van Conditions van de Temper Trap? Het eerste goede uit Australie na INXS....Nou ja, da's ook een beetje onzin. Leuk bandje in ieder geval en niemand die mij wat vertelt....

This Is It

Een reis door een paar decennia. This is It. Nummers die je jeugd hebben getekend. Een choreografie die je bijna kunt dromen. Even terug naar de jaren '80, begin jaren '90. Thriller, Bad en Dangerous lagen rond de cd-speler. Ik danste op mijn slaapkamer op Beat It en Man In The Mirror.

Ik moest ervoor waken niet te gaan klappen na elk nummer. This Is It zuigt je wat dat betreft een beetje op. Of je ineens heel dichtbij mag komen. Onderdeel bent van de repetities. Je ziet iemand aan het werk die een meester is zijn vak. Met pure vakmensen om zich heen. Passie. Inspiratie. Een geloof in datgene wat ze doen.

De laaiende recencies na het uitkomen van de film zijn wat mij betreft terecht. This is It laat zien wat had kunnen zijn. De koning van entertainment. De koning van de dans. Elke vezel van Jackson ademde het ritme van zijn eigen muziek. Bij het starten van de beat kon hij niet meer stil blijven staan. This is It is het beste eerbetoon dat Jackson had kunnen krijgen. This Is It is de soundtrack van de popmuziek eind 20e eeuw. En dan kun je het allemaal niks vinden, niet te ontkennen is dat This Is It een man laat zien die wist waar hij goed in was, die wist waar hij wellicht de beste in was.

Boeijen

En toen was het stil (de straten zijn leeg...) Liesbeth List kwam het podium op en het was doodstil. In het normaal toch zo rumoerige Doornroosje. Het was tegelijkertijd het hoogtepunt van de avond. List en Boeijen die een mooie versie van De Verzoening brachten.

Boeijen speelde afgelopen dinsdag een thuiswedstrijd. Een keer niet in de schouwburg maar in de zaal waar hij vroeger reperteerde. In een zaal die gevuld leek met collega's, familie en vrienden. Ik voelde me een beetje de gast zonder uitnodiging.

Maar goed, in de week van de jeugd kon Boeijen niet ontbreken (zie Jackson). Later ben ik ook Stef Bos gaan luisteren, maar Boeijen was daarvoor de enige Nederlandstalige artiest die mij kon bekoren. In hoeverre die voorliefde gekleurd was door de band met de thuisstad, de latere herkenning in het Paleis of op de Valkhof Affaire is mij onbekend. Feit is wel dat Boeijen zijn aandeel heeft op de soundtrack van mijn jeugd. En laten we wel wezen. Er worden in Nederlandstalige muziek vele slechtere dingen gedaan. Sterker nog, Boeijen mag zich toch nog rekenen bij de hogere regionen van het Nederlandstalige lied (al dan niet onverstaanbaar). Ach en als je ze mengt die twee. Dan krijg ik toch nog steeds de kriebels. Boeijen en Bos doen wel wat met de mens.

Herfstplaatjes

"In this light an on this evening. London's become. The most beautiful thing I've seen". Met een dergelijke opening van je nieuwe album ding je natuurlijk gelijk aardig mee naar een nominatie voor herfstplaat 2009. Het nieuwe album van de Editors kan nog niet helemaal beklijven, maar dat komt ook doordat het nieuwe werk vol synthesizers eigenlijk alleen tot zijn recht komt via de koptelefoon. De single Papillon klonk over de autoradio wel aardig. Papillon klinkt fantastisch door de koptelefoon. Dat wordt enkel nog versterkt met een levende videoclip van dreigende herfstluchten.

Andere kanshebber is wellicht het gelegenheidskwartet Monsters of Folk. Een combinatie van My Morning Jacket en Bright Eyes en daarmee qua ingredienten ideaal voor de herfst. Ik moet er nog even inkomen, maar een nominatie kan ze bijna niet ontgaan.

Verrassend goed is de nieuwe plaat van David Gray. Draw The Line is misschien het eerste album na het succes van White Ladder dat weer sprankelt. In ieder geval is de single Fugitive weer van ouderwetse kwaliteit. Iets wat van het laatste album van Pete Yorn absoluut niet gezegd kan worden. Het blijft een mirakel, dat iemand een prachtig debuutalbum kan neerzetten (musicforthemorningafter) en dat het daarna met moordende snelheid bergafwaarts gaat. Het projectje met Scarlett Johansson kunt u in ieder geval links laten liggen. (Edit: ik zie nu ineens dat Yorn afgelopen zomer al een album heeft uitgebracht (Back and Fourth), dat dient nog aan inspectie te worden onderworpen).

Ach en uiteindelijk, de beste herfstplaat 2009, ontdek ik ongeveer in de winter van 2011. Dus we hebben nog even.