White Tiger

Wellicht dat je in Delhi moet zijn geweest om het boek te kunnen waarderen, want hoewel het is bekroond met de prestigieuze Man Booker Prize, vallen de recensies over het algemeen wat negatief uit. Te saai, te langdradig, te monotoon. Ik kan me die kritiek wel voorstellen. Het boek haalt het bijvoorbeeld niet bij De Vliegeraar. Nu zijn de overeenkomsten daar ook niet zo heel groot mee, hoewel beide boeken draaien rondom het verschil tussen arm en rijk en de uitbuiting die daarmee gepaard gaat. Bedrog, chantage, de verwarrende weg die India aflegt van een oud kastensysteem naar een maatschappij die steeds meer wordt beinvloed, zeg gerust geleefd door het Westen. Hoewel het boek me nergens wezenlijk kon ontroeren, daarvoor is de vertelwijze veel te rauw, eigenlijk is het boek besmeurd met de modder van de straten in Delhi, kon ik het ook moeilijk aan de kant leggen. Ik wilde toch steeds weer weten hoe de ontwikkelingen waren van Balram Halwai. Hoe zijn leven verder dwaalde door de straten van de smerige hoofdstad van India. Maar wellicht is de voornaamste reden daar ook voor dat ik de straten van Delhi heb gezien. Vanuit een ei. Afgesloten van het echte India. De verwezenlijking van de scheiding tussen rijk en arm door een autoraam. Wie dat wilt proeven, ruiken en voelen komt met White Tiger van Aravind Adiga zonder meer aan zijn trekken.

America Votes VIII -President-Elect Obama

Geen internet, geen t.v., zelfs geen radio. Een behoorlijke ontbering in een verkiezingsnacht. Maar stipt om 08.00 op kantoor, inloggen op CNN en we zijn er. Het tijdperk Bush is voorbij. De neo-conservatieven zijn weg. Nou ja, over 76 dagen dan. Zowel in het Witte Huis, als in de Senaat , als in het Huis van Afgevaardigden kleurt de meerderheid van de zetels weer het frisse blauw van de Democraten. En dat is eigenlijk toch het beste nieuws dat de afgelopen 8 jaar uit Amerika is gekomen. Niks "too close to call", niks "winner takes all", geen "dubieuze stemcomputers" in Florida, gewoon 338 kiesmannen voor Barack Obama. Hoogstwaarschijnlijk verwacht menigeen in Europa meer van de man dan feitelijk mogelijk is. Maar feit blijft dat we een nieuw tijdperk ingaan, dat we sowieso getuige zijn van een stukje dat de geschiedenisboeken in kan en dat we in ieder geval de komende 4 jaar weer fatsoenlijk kunnen onderhandelen met de grootmacht aan de andere kant van de oceaan. Starting Up A Brand New Day....

Next Generation

"Don't Stop Thinking About Tomorrow", was destijds het overwinningsnummer van Clinton. Ik was pas 14, maar dat nummer en de positieve "vibe" die uitging van de overwinning van de Democraten in 1992 is me altijd bij gebleven. De "next generation" kwam aan de macht. Een na-oorlogse president. Het stokje werd overgenomen van de oude garde die WO II hadden meegemaakt en met enige angst naar de wereld keken. Eigenlijk gaat de strijd van vandaag weer tussen die oude garde die met angst naar de wereld kijkt, een ziekte die de "Old Party" nimmer kwijt lijkt te raken" en iemand die lid is van de "next generation". Iemand met hoop. Een frisse blik op de toekomst. Niet geregeerd door angst, maar door het geloof dat het morgen altijd beter kan. En met de huidige mineurstemming in de media over de economie hebben we dat eigenlijk wel nodig. Iemand die in de basis lijkt te denken, hoe kan het ook anders als je uit Hawaii komt, dat het leven leuk is, in plaats van dat er op elke hoek gevaar dreigt. Iemand die denkt dat er verbeteringen mogelijk zijn, in plaats van iemand die de focus legt op het voorkomen dat het nog slechter wordt. Actief tegenover Repressief. Jong tegenover Oud. Maar bovenal de generatie van morgen tegenover de generatie van voor de oorlog. Het is de 21e eeuw. Dat vereist een president die weet wat de 21e eeuw vraagt. Nu alleen nog een lekker overwinningsnummer...