Koperstropers

Het begon als vanouds. De inmiddels bekende lichtblauwe letters op een donkerblauw scherm straalden me tegemoet vanmorgen. Dit had niks te maken met enige Microsoft foutmelding maardit is de huisstijl van de NS om aan te geven dat een trein niet rijdt. En er rijden nogal wat treinen niet de afgelopen twee weken. Reden? Meestal onbekend. Het lijkt soms volstrekt willekeurig. Alsof de machinist heeft besloten wat eerder naar huis te gaan of zichzelf zojuist ziek, zwak en misselijk heeft afgemeld. Deze trein rijdt vandaag niet. De gevreesde woorden in het lichtblauw op de blauwe monitoren van de NS. Het was vanmorgen weer eens raak.

Gisteren stond het nog in de Metro. De nieuwe dienstregeling mag een succes worden genoemd. Door wie? Door de NS zelf? Of door die tevreden reizigers in de Randstad? Want daar schijnt het aardig goed te gaan. Mijn trein, althans dat Gele Geval dat zich elke dag op mijn reistraject begeeft is de afgelopen twee weken 1 maal (!) op tijd gereden, 5 malen las ik bovenstaande blauwe lettertjes en alle overige keren was hij in ieder geval veel te laat. Maar goed, als de Metro dat zegt dan zal het wel.

En dan ben je met veel moeite toch op je werk gekomen, dan blijken de koperstropers, want dat waren het naar het schijnt, ook daar actief. Weg stroom, weg werk, weg dag. Dit moet niet te vaak gebeuren. Zeker niet zo vlak voor kerst. Pfff....

Nouvelle Vague

Shoot me! Sinds ik een paar weken geleden dat iets te kitscherige, iets te lieve, iets te franse stemmetje hoorde, krijg ik het niet meer uit mijn hoofd. Maar ik vergat steeds op te zoeken wat het was. Welke kitscherigheid had van mijn hoofd bezit genomen? (Vrij naar Frank Boeijen). Waarom zong ik dag in, dag uit, heel zachtjes die klassieker van The Undertones. Maar dan ontdaan van zijn punk/new wave/hippe Britse look. Verbasterd naar iets, naar iets. Naar iets waar ik niet zo goed in een hokje kan plaatsen. En wat blijkt? Het is een bandje of is het alleen een zangeres? Geen idee eigenlijk. Maar zij, hij, het heeft allerlei klassiekers omgedraaid, verpakt en voorzien van een soort Burt Bacharach sausje. En Burt is sinds Trijntje haar Blue Note Trip helemaal hip. Maar Nouvelle Vague is dat misschien al lang niet meer. Ik weet het eigenlijk niet. Ik weet ook niet zo goed wat ik er eigenlijk van moet vinden. U wel (klik)? Maar dat nummer krijg ik al weken niet uit mijn hoofd. En nu weet ik eigenlijk wie het is. Wat het is. Whatever. Het is Nouvelle Vague. En ze zingen veel te liefjes:

I'm gonna call her on the telephone
Have her over cos i'm all alone...
I wanna hold her wanna hold her tight
Get teenage kicks right through the night

Don't feel like dancing

Kijk, als Damien Rice het nodig vindt om in 013 te gaan staan waarbij alle tickets binnen 8 minuten met de noorderzon zijn vertrokken, dan gooien wij het gewoon over een totaal andere boeg. 22 april 2007 staat namelijk het leukste New Yorkse bandje van de afgelopen jaren in de Heineken Music Hall. Lichtelijk foute, Elton John meets The Bee Gees achtige pop, geheel herboren uit de jaren '70. Absoluut heerlijke kost voor op de koptelefoon en sinds ik gister een glimp opving van het gebeuren op Trafalger Square denk ik dat de HMH ook wel eens geheel worden omgedompeld in een heus jaren '70 discofeest. De Scissor Sisters komen naar Nederland en daar gaan wij gewoon heelijk heen. Eindelijk een hele avond geen zieleroerselen over 'long lost love' maar een hele avond zingen: Don’t feel like dancin’, dancin’ Even if i find nothin' better to do Don’t feel like dancin’, dancin’ Why’d you break down when I’m not in the mood?

La Cienega

Met de zon die glinstert door de laatste gele bladeren aan de boom voor ons huis. Natte straten, opdrogende plassen, mensen diep wegdoken in hun winterjas. Het is nog lang niet zo koud als het eigenlijk hoort te zijn deze tijd van het jaar. Maar het is december. Het einde van het jaar nadert. Ik knijp mijn ogen even samen en neem een slok van mijn ochtendkoffie. In de cd-speler ligt een klassieker. Lang niet meer gehoord. En dan draai je haar ineens weer. En je bent getroffen door haar schoonheid. Sentimental Geek in de bocht, maar wat een verdomd mooi album. Nog steeds. Ik moet haar weer wat eens wat vaker luisteren. Wat een album...

And I hold you close in the back of my mind

Feels so good but damn it makes me hurt

And I'm too scared to know how I feel about you now

La cienega just smiled... "see ya around"

Toppers House

Het is een beetje een vreemde aandrang. De drang om steeds maar weer terug te willen kruipen in de huid van Martin, Maureen, JJ en Jess. De '"suicide gang of four." Maar elke keer als ik deze week terug naar de trein loop, voel ik die drang om weer in het leven, zolang dat nog duurt, te duiken van vier mensen die er helemaal klaar mee waren.

Met het leven wel te verstaan. 4 mensen komen elkaar tegen op oudejaarsavond c.q. nieuwjaarsnacht. Bovenop het dak van "Toppers House". Iedereen met een eigen verhaal, eigen achtergrond, eigen redenen maar allemaal vastbesloten "to call it a day", sterker nog "to call it a life." Vreemd concept zou je denken, maar het werkt prima. Dat wil zeggen Long Way Down is verslavend. Intrigerend. Het boek kruipt naar binnen, de personages worden een beetje onderdeel van je en bij elke bladzijde vraag je het jezelf toch stiekem af. Zouden ze nu toch? Aan het eind? Of tussendoor? Of gewoon niet? En is het dan te begrijpen?

Een interessant concept, gecombineerd met het uitstekende gevoel voor (overigens overduidelijke Engelse) humor en een heerlijke vlotte manier van schrijven. Hornby is de kunst nog steeds niet verleerd. In het Verenigd Koninkrijk wordt dat talent ook wel erkend. In Nederland kunt u de gemiddelde Hornby titel vandaag de dag al voor een appel en een ei bij de bij u bekende ramsj-handelaar vinden. Hoewel voor deze moet u ongetwijfeld even naar de 2e-hand Eng.Lit. afdeling, maar die tocht is het meer dan waard...

Inconvenient Truth

Eigenlijk is het te gemakkelijk om gelijk te vervallen in "alsdan" cliches. Als niet ene campagnevoerder van George W. de leiding had over de elections in Florida, als het Supreme Court geen conservatief bolwerk was geweest, als de GOP niet had besloten om alle kiesdistricten Republikeins verantwoord in te delen. Het is te gemakkelijk. Net als te stellen dat ik de man al kon waarderen in zijn ambt van vice-president. Maar toch, hoe makkelijk het ook kan zijn, feit is wel dat Gore eigenlijk teveel credit heeft opgebouwd om hem slechts af te doen als een "bijna-president" van de Verenigde Staten van Amerika. Gore is net iets meer als de gemiddelde "altijd beter dan een GOP-per" presidents-kandidaat. Zonder te willen stellen dat de wereld er heel anders uit had gezien met Gore aan het roer, kan toch moeilijk ontkent worden dat er waarschijnlijk een hele andere wind had gewaaid vanuit het Wilde Westen als Rehnquist een keer zijn politieke bagage thuis had gelaten.

Hoe dan ook, geheel afgezien van het bovenstaande is een Inconvenient Truth precies datgene wat de titel zegt. Inconvenient. Erg inconvenient. Niet slechts voor politici, niet slechts voor Amerikanen, niet slechts voor u of voor mij, maar ongeveer voor 6 miljard mensen en ieder ander levend schepsel op deze aardkloot. Schokkend? Of meer een bevestiging van iets wat je altijd al wel wist? Maar je had toch ooit een artikel gelezen dat het allemaal wel meeviel? Dat het wel los zou lopen? Als we maar een beetje zouden opletten? Ik doe toch altijd alle lampen uit? Zet de verwarming keurig laag? En ik laat de tv nooit op stand-by staan? Ik reis voornamelijk met de trein en als ik een auto zou kopen dan wordt het een LPG. We kopen eigenlijk alleen nog biologisch vlees, of helemaal geen vlees. En al helemaal geen kip. (Als je dat nog wel doet dan moet je de M van het NRC Handelsblad van afgelopen weekend even doorbladeren, maar dat is weer een andere discussie).

Maar goed, eigenlijk wil ik er niet zoveel woorden aan vuil maken. Je moet gewoon maar gaan kijken. Ook als je denkt dat je het allemaal wel weet. Of dat het allemaal wel los zal lopen. Juist dan. Want loslopen doet het voorlopig niet. Helemaal niet zelfs. Daarom maak ik er verder geen woorden aan vuil. Ga maar gewoon kijken. En doe ermee wat je wilt. Maar als je er niets mee doet, dan, ach...Kijken. Nu: An Incovenient Truth.

Frits & Bram

Frits is mijn nieuwe dagopener. Nou ja, direct na Fokke & Sukke dan. Vroeger was dat Youp, maar die was er alleen op de zaterdag. Later werd het Bril, maar dat was nog voor de hype. Voordat Bril zijn eigen tv-serie kreeg, althans voor dat zijn ficiteve personage Evelien met verve door Kim van Kooten op tv werd gelanceerd. Al die eerdere columnisten zijn achter me verbrand. Vandaag de dag lees ik Frits Abrahams op de achterkant van de NRC. Pal tegenover die immer vrolijke kuiken en eend. Waarom? Om zijn kleine beslommeringen. Bespiegelingen van het Nederland wat iedereen kent. Beschrijvingen van de huwelijkse sleur. Gemormel over het politieke gerommel.

Of over Sinterklaas. De echte Sinterklaas dan wel te verstaan. Wat hoewel Sinterklaas niet bestaat, wist het NRC gisteren in ieder geval ook te vertellen dat de echte Sinterklaas wel bestaat. Bram van der Vlugt heet hjj in zijn normale leven, naar het schijnt, maar tussen eind november en de Sesamstraat uitzending van 5 december is Bram van der Vlugt Sinterklaas. Of Sinterklaas is Bram van der Vlugt. Hoe dan ook, ik dwaal geheel af. Hoewel de Sinterklaas discussie en dan met name de Sinterklaas in trainingspak discussie en soortgelijk gemekker zeker een nuttige discussie is. In ieder geval voor 's avonds bij de thee met een speculaasje. Cultuurbarbarij! Anyway! Frits Abrahams is mijn nieuwe favoriete columnist. En zo ineens is de achterkant van de NRC mijn favoriete stukje krant van de dag. 's Morgens, als u nog op een oor ligt, lees ik heerlijk de achterkant van de NRC in de trein. Over Sinterklaas, het huwelijkse bed, Wouter Bos en Tom Waits. Want hij is ook nog eens van alle markten thuis. Met Giel Beelen op mijn koptelefoon, mis ik alleen nog echte goede koffie....

Stem. Stem Links.

U heeft iets te doen morgen. Of vandaag, als u dit vandaag leest. Of nog erger, gisteren als u dit overmorgen pas leest. Ik las positieve berichten afgelopen week. Iets over 80%. Eigenlijk niet meer dan normaal. Na zulke sukkelende jaren, die overigens weer vergeten zijn bij een florisante troonrede en miljoenennota, is eerder de vraag waarom er geen percentages in de krant verschijnen van 96,2%. Laat u zich maar eens horen, schudt de boel maar eens wakker. Niet door vanuit de luie stoel een of andere schreeuwlelijk de Tweede Kamer in te sturen, al dan niet zonder haar, al niet met waterstofperoxide haar, maar door gewoon eens voor fatsoenlijke verandering te stemmen. Verandering met een boodschap, idealen, missie, wil, durf en ambitie om die verandering vorm te geven. Een ander geluid. Van Thuiszorg tot Irak. Tenminste dat hoop ik dan toch...Wat u ook doet morgen...stem & nog beter: Stem Links!

Damien & Lisa

U weet het ongetwijfeld al lang. En als u het nog niet weet, dan heeft u waarschijnlijk helemaal niet zo veel behoefte. Wat ik vreemd vind. Ongewoon zelfs, onvoorstelbaar. Dat u hier geen kippenvel van krijgt, of hiervan. Dat kan er bij mij eigenlijk niet in. Maar goed, het is natuurlijk uw keuze. Uw smaak. Daar doe ik toch niets aan. Maar ja, als u dit wilt missen, of dit. Dan blijft u 20 maart 2007 maar lekker thuis. Misschien is de Gouden Kooi dan nog wel op tv. Wie weet. En anders? Anders weet u vast wel dat u zich 20 maart 2007 bij 013 moet melden. Want dan geeft Damien Rice acte de presence. En dat mag ieder zichzelf waarderend singer-songwriter liefhebber eigenlijk niet missen. Maar dat wist u allang. Ik herhaal het alleen maar even voor de zekerheid. Met al die drukke agenda's van tegenwoordig...

De ondraagdelijke politieke keuze van de beroepsgroep

UJG, een soort veredeld uitzendbureau in het midden in het land voor juristen, checkt om de zoveel tijd of de vooroordelen, clichés en andere ellende die er over deze eigenzinnige beroepsgroep worden tentoongespreid ook daadwerkelijk kloppen. Oftewel zijn al die "mits, maren en tenzijs" roepers in de woestijn nu werkelijk zulke rechtse omhooggevallen geldwolven annex ballen? Nou, het UJG kan u, als drager van dat vooroordeel, in ieder geval trakteren op zo'n 34,45% pure bal. En het gat met de linkse jurist, althans relatief links, bedraagt toch bijna 15%. Oftewel u kunt ook het komende jaar weer ongegeneerd uit het raam gaan hangen als u die rechtenballetjes richting de universiteit ziet fietsen en ze beschuldigen van iedere conservatieve wangedachte die dit land maar rijk is. Dat moet een goed gevoel zijn. Het is maar goed dat u mij waarschijnlijk nooit als lid van deze beroepsgroep zult herkennen. Want het is wat de politieke keuze betreft weer armoe troef onder zogenaamde collega's. Maar goed, managers noemen zoiets met een lelijk woord "uitdaging" geloof ik. Ik ben gelukkig geen manager....

42%

Rijdt u wel eens over de A7, iets ten westen van Groningen? Nee? Baalt u dan ook zo enorm dat u daar wel belasting voor betaalt, althans voor het onderhoud van die weg? Heeft u wel eens aanspraak gemaakt op een sociale uitkering? Nee? Dan moet u 's nachts wel wakker liggen van het feit dat u al jaren premie betaalt, of niet?. Volgt u of directe familieleden nog openbaar onderwijs? Nee? Jeetje, heeft u de begroting van OCW wel eens bekeken? Jawel, uw centen. Gebruik gemaakt van de zorg het afgelopen jaar? Ook al niet? En daar betaalt u 42% voor?

Mocht u het bovenstaande nu helemaal begrijpen dan is de woede van een lezer in de Spits of Metro van afgelopen week ook ongetwijfeld gesneden koek. Of de PvdA nu helemaal mesjogge was geworden om de kinderopvang gratis te maken voor drie dagen per week. Pure discriminatie voor mensen zonder kinderen. Of voor mensen met kinderen maar die geen gebruik maken van de kinderopvang. En daar betalen ze dan wel belasting voor. Mesjogge. Totaal mesjogge. U moet eens een lijstje maken in uw hoofd. Over al die dingen waar de centrale of decentrale overheid geld aan uitgeeft met dus eigenlijk uw centen zijn en waar u tegelijkertijd nooit gebruik van maakt. U slaapt vannacht niet meer...

Tenzij u natuurlijk het bovenstaande vanuit een andere invalshoek bekijkt. Iets met solidariteit, maatschappelijke betrokkenheid, verantwoordelijkheidsgevoel. Maar als u daar in zijn geheel geen last van heeft, dan kan ik me wel voorstellen dat u 's nachts niet meer sliep toen de PvdA op 50 zetels stond. Maar u heeft geluk, de individuele verantwoordelijkheid neemt weer de overhand. Woorden als marktwerking, efficieny, meer doen met minder, economische groei eerst en veel meer van dit soort prachtig bedrijfskundige kreten vieren weer hoogtij. U kunt weer gerust gaan slapen. Nog een paar jaartjes van dit soort kabinetten en u betaalt straks alleen nog voor die publieke diensten waar u gebruik van maakt. Publieke diensten? Dat is over 20 jaar een lelijk woord. Particuliere betrokkenheid wordt het credo. Maar dan wel voor een iets duurdere prijs dan nu. Maar daar ligt u dan ook vast niet wakker van. U had namelijk ook altijd geld zat om die 42% belasting te betalen, alleen slaapt u beter als u uw geld aan eigen doelen uitgeeft. Groot gelijk hoor, maar misschien slaapt u aan de overkant van Atlantische Oceaan wel nog veel beter....

22 november 2006

Het geheim achter het succes van het CDA is niet de plotselinge wederopstanding van J-P, hoe jammer ook voor de Andries Knevels van deze wereld.

Nee, het geheim achter de komeetgang van het CDA in de peilingen is waarschijnlijk de goeroe annex spin-doctor achter de verkiezingscampagne van het CDA. "Van een nood een deugd maken" heeft deze jongen (of meid) goed in zijn oren geknoopt. Wat was namelijk de voornaamste kritiek op het CDA de afgelopen vier jaren? Jawel, dat het CDA teveel naar de pijpen van de VVD danste. Wat doet het CDA? Ze schuiven alle ellende van de afgelopen 4 jaren op een hoop en leggen die bij de VVD neer. Opgeruimd staat netjes en het CDA wast haar handen in onschuld. "Jullie hadden gelijk, daarom hebben we ze ook gedumpt" gniffelt Verhagen in zijn vuistje.

De tweede troef die het CDA met groot succes in de strijd gooit is stiekeme indoctrinatie. Herhalen, herhalen & herhalen. Net zo lang tot iedereen je napraat. "Ze draaien, hij is onbetrouwbaar en het geeft alleen maar onzekerheid." Eerst zei alleen Verhagen het om de vijf minuten, daarna nam J-P het over, Rutte (VVD) ging ook om, vervolgens sloeg het virus zelfs over naar het in principe vijandige kamp van GroenLinks en de SP. Na een tijdje was heel Nederland overtuigt. "Ze draaien, hij is onbetrouwbaar en het geeft alleen maar onzekerheid." Wie of wat? Ze is de natuurlijk de PvdA, Hij is Wouter Bos en Het is die gewraakte partij in de regering.

De laatste gouden greep van het CDA is om het vooral niet te veel over de inhoud hebben, althans niet over de eigen inhoud. Nee, wat veel beter werkt is om punten van de wederpartij uit zijn context halen, ze presenteren als de grootste misser allertijden en ook hier weer, het werkt altijd, dit herhalen tot Maxime een ons weegt. De aanpak legt de partij geen windeieren. Iedereen doet weer gezellig mee en binnen no-time is heel Nederland ervan overtuigt dat de PvdA de hypotheekrente gaat afschaffen, belasting gaat heffen over dat schamele AOW-bedrag, kinderen in staatscreches gaat opsluiten (en daar waarschijnlijk gaat infecteren met het sociaal-democratische gedachtegoed) en alle zuurgespaarde centjes al dan niet over de balk gaat smijten, al dan niet in een willekeurige sloot gaat kieperen.

Nee, J-P is niet het geheim van het CDA. De man die straks de echte gouden eieren kan binnenhalen is die man daarachter (of vrouw). Ik voorzie nu al een jaarsalaris 3x dat van de M-P. En dat mag dan weer wel van het CDA.

Christmas State

Je kan maar ambitie hebben. Soms zelfs te veel. Je kan maar ambitie hebben, uit die ambitie een doel hebben geformuleerd en in beginsel heb je ook voldoende Inzet, Enthousiasme, Doorzettingsvermogen & Inspiratie (IEDI) om dat doel te halen. Het probleem is eerder dat je te veel IEDI onder de leden hebt.

Sufjan Stevens heeft een paar jaar geleden zich het doel gesteld om van elke Amerikaanse staat een album te maken. Nobel doel en de geniale zoldermuzikant begon heel aardig met Greetings from Michigan en Come On Feel The Illinoise. Na dat tweede album ging Stevens echter al geljk de mist in. De jongen had zoveel geschreven, opgenomen en geproduceerd van dergelijke kwaliteit dat het kunstschennis zou betekenen om dat niet uit te brengen. Zo gezegd, zo gedaan en The Avalanche: Outtakes & Extras from the Illinois Album was een feit.

Met de kerst voor de deur komt het volgende projekt uit de hoge hoed van Stevens: Songs for Christmas. Niks volgende federale staat, niks wat betreft doelen en ambitie rchting die doelen. Gewoon inspiratie, spontaniteit & enthousiasme. Gewoon Sufjan Stevens. Gewoon eigenijk teveel genialiteit. Hoewel, voor luisteraars kunnen artiesten als Sufjan eigenlijk nooit teveel genialiteit hebben.

En dan komen we langzamerhand waar we zijn moeten. Bij het grootste gemis van 2006. Daar staat hier iets over....maar ja, wie weet geeft de Christmas Box wat relief.

7 november

In Nederland moeten we nog twee weken wachten, maar in de Verenigde Staten is het morgen al zover. De gevreesde mid-term elections. In tegenstelling tot de zittende ambstdrager in Nederland, moeten de zittende politieke macht in de VS vrezen voor het ergste. De populariteit (aprroval rate) van George W. is gedaald tot een krappe 35%; het uitgesproken vonnis tegen aartsvijand Saddam lijkt weinig invloed te hebben op deze uitermate belabberde approval rate.

Hoewel in Nederland de frontman van de politieke partijen ook steeds meer een beslissende rol begint te spelen, in de VS is de frontman allesbepalend. De Republikeinen staan in de 'polls' tevens op een belabberde 35%. De Democraten pakken zo rond de 55%. De overige procentpunten worden verdeeld over de "zwevers" en de "independents". Helaas zeggen de 'polls' lang niet alles over de uiteindelijke verdeling in het House of Representatives, maar de tekenen worden wel steeds gunstiger In de US Senate is een 'sweep' krap mogelijk en zou de meest positieve uitslag een 54/46 zijn voor de Democraten, in het US Congress kan een 'sweep' betekenen dat de Democraten een meerderheid van 29 zetels pakt en de verhouding derhalve 232/203 wordt.

Al met al lijken de angsten van de grote pessimisten morgen hoe dan ook omver worden gegooid. Enkele jaren geleden doken er nog berichten op dat de Republikeinen zo stevig in het zadel zaten, dat een omslag bijna onmogelijk leek. De omslag gaat komen, de vraag is alleen hoe groot en de veel grotere vraag is of er direct iets van te merken is. Maar misschien de allergrootste vraag is wel of de omslag niet te snel komt. Mochten de Democraten de 'sweep' namelijk pakken, dan zullen ze hard aan de bak moeten om te zorgen dat ze echte 'sweep' in 2008 ook nog kunnen maken. Van de andere kant, misschien is een lekkere "impeachment" voor die tijd wel mogelijk met een fikse democratische meerderheid in het House. Hij heeft namelijk gelogen. Mochten ze het al weer vergeten zijn....

Onbekend

Het was vroeg. Vroeger dan ik ooit opstond. Ik trok de deur achter me dicht en zag de rode zonvloed langzaam boven de bomen van het park optrekken. Er klonken onbekende tonen door mijn koptelefoon. Ik stapte de drempel af en liep onder de gekleurde bomen richting het station. Een piano zweefde door mijn hoofd. Iemand begon te zingen. Wie zou het zijn? Ik staarde even naar mijn mp3-speler. Maar ik heb nog zo'n ouderwetse. Eentje zonder lcd-scherm. Zodat de onbekende stem, en de onbekende piano, geheel onbekend bleven. De zon rees verder. De hemel kleurde roder en roder. Het was een mooie ochtend. Kwart over zeven op een doordeweekse dag. De trein in. Op weg. De muziek zweefde verder. Het landschap schoot voorbij. Een land dat langzaam wakker wordt. De koeien staarden in de verte, de wegen stroomden vol, op de perrons schuifelden steeds meer mensen. Een akoestische gitaar. Ik sloot mijn ogen en luisterde. Onbekend waarnaar. Onbekend wat. De tonen bleven me de rest van de dag bij. Ik zou vanavond thuis eens moeten kijken welke tonen mijn dag toch hadden gevuld. Onder welke tonen ik door de ramen van het gele gevaarte ik de wereld weer als levende videoclip had aanschouwd. Ik kreeg er een beetje kippenvel van. Wie zou het zijn? Wie bespeelde die piano. Wie liet de akkoorden van zijn akoestische gitaar door mijn hoofd zingen? Ik reed wer naar huis. De dag was voorbij. Zo mooi als de zon 's morgens was gerezen, zo snel was die 's avonds weer verdwenen. De wereld was donker op de lichtjes van de neonreclame na, de lichtjes van de huizen, de lichtjes langs de autoweg. Thuis eerst even achter de laptop. Wie speelde op die piano? Wie zong daar in mijn hoofd?....

Pennsylvania Bar

We rijden door onbekende straten. Langs de neonverlichting van motels. Langs donkere huizen. Vervallen houten schuurtjes en roestige auto's. "No Vacancy" flikkert voor onze ogen. De hond bij het tankstation blaft. We stoppen even om de kaart te raadplegen. "Het is snel gegaan." De jongen achter het stuur wrijft door zijn ogen. "Sneller dan ik eigenlijk had gewild." Ik glimlach. -"Ik begin dingen al te vergeten. Te verdraaien soms. Dat ik niet meer weet hoe het nu precies ook weer eens is gegaan." Rustig draaien we de weg weer op. Ik zie een groep jongeren hangeren voor de plaatselijke bar. De meisjes drinken Desperado's en lachen hardop, de jongens roken Marlboro's en nemen wat ongemakkelijke poses aan. "Het leek alsof we alle tijd van de wereld hadden." -"Dat hadden we natuurlijk ook." De jongen trekt een grimas. "En nog steeds eigenlijk. Alleen voelt het niet meer zo. Op de een of andere manier lijkt het alsof de klok steeds snelller gaat tikken. Of de wereld harder draait. De dagen worden korter, de weken vliegen voorbij, een jaar is al niks meer." -"Ik denk tegenwoordig al bijna in decennia. Of in ieder geval in periode van vijf jaren." -"Zullen we anders hier wat" zeg ik. De jongen knikt en draait de auto de parkeerplaats op. Het grind knarst onder de banden. Ik kijk naar het vervallen bord dat naast de bar staat. 'Live Music' staat erop. Vervlogen tijd waarschijnlijk, want het aanplakbiljet eronder dateert al van enige tijd geleden. Rustig lopen we over het zandpad richting de ingang Achter de bar staat een vrouw van middelbare leeftijd. Haar grijze haren opgestoken, gekleed in een ruitjesblouse en een spijkerbroek die een gemiddelde cowboy niet zouden misstaan. Haar groene ogen staan echter op scherp. Het is duidelijk dat we haar domein hebben betreden. Ze neemt ons even op en loopt dan naar de tap. "Wat mag het zijn jongens" roept ze ons van een afstand toe. "Twee biertjes." Ze knijpt even haar ogen samen. -"21?" We schieten in de lach. -"Helaas al jaren ja." Ze glimlacht en knikt naar een man aan een van de tafeltjes. Aan een klein tafeltje bij het raam zit een oudere man, met een vermoeide blik en een grote cowboyhoed op. Hij slurpt wat aan zijn koffie. Hij plukt wat aan zijn snor en tikt dan tegen de grote gouden ster op zijn overhemd. Een norse blik is ons deel.
We schuifelen rustig naar de andere kant van de bar en kiezen een tafeltje uit waar we een beetje uit zijn gezichtsveld zitten. Ik kijk even om me heen en dan neem een slok van mij flesje bier. Er klinkt muziek uit de jukebox. Ik spits mijn oren en staar door het raam naar buiten. De regen is begonnen. Slierten water druipen langs het raam. "Het gaat zo verdomde snel, maar laatst hoorde ik dat zoiets na 15 jaren ongeveer weer stopt." De jongen tegenover mij glimlachte. "Stoppen?" -"Langzamer gaat. Weer meer te behappen is. Zoiets. Ik weet het eigenlijk ook niet." De muziek kabbelt rustig verder. Buiten heeft de herst besloten zijn welkom te beginnen. De bladeren vliegen van de bomen, de regen klettert steeds harder naar beneden, door het raam is nauwelijks nog iets te zien. In de bar heerst een serene rust. Wat oudere mannen praten rustig met elkaar. Twee meisjes spelen een onduidelijk spelletje. De mensen aan de bar praten wat over de verkiezingen. Ik luister naar de muziek. -"Misschien is dit het wel. Deze rust. Misschien is dit wel wat iedereen op een gegeven moment wilt. Deze plek waar het leven nog even rustig lijkt als vijftig jaren geleden. Waar mensen de hele dag bezig zijn met het uitstallen van pompoenen in de voortuin. Waar mensen overdag werken in de winkel, fabriek of op kantoor en 's avonds een biertje drinken in dezelfde bar. Waar ooit 's avonds jonge mannen zielige liedjes hebben zitten spelen maar nu John Mayer door de jukebox klinkt." -"Ben jij daar al aan toe dan." Ik glimlach. -"Nee, nog niet. Nog lang niet. Maar, wie weet ooit. Ik kan er nu wel stilletjes van genieten. Even in die rust. Van een onbekende bar, in een onbekend dorp, in een onbekend land, met onbekende mensen en onbekend bier. Dat. Je weet wel. Onbekend maakt zeker niet onbemind." Ik tik wat mee met de muziek. -"Heerlijk nummer trouwens. Voor in een onbekende bar ergens in het midden van Amerika." Ik glimlach en sluit mijn ogen. "Reizen geeft rust. Af en toe dan..."

Don't stop this train
Don't for a minute change the place you're in
Don't think I couldn't ever understand
I tried my hand
John, honestly we'll never stop this train

Mayer & Rice

Rasartiest. Degelijk. Saai. Het is zo'n rijtje wat je nogal eens in een adem hoort. Een artiest die zijn vak beheerst, kwalitatief hoogstaand en degelijk gitaarwerk aflevert is vaak ook een tikkeltje saai. Of wellicht zelfs behoorlijk saai. Ik kan me goed voorstellen dat velen bij John Mayer spontaan gaapneigingen krijgen. Slaperig worden van zoveel perfectie en geliktheid. Toch kan ik Mayer wel waarderen. Inderdaad niet om zijn rauwheid, niet om zijn ongepolijste rockalbums, maar veeleer om zijn Sunday Afternoon Lay-back gevoel. Een gevoel wat hij op Continuum zonder problemen lijkt voort te zetten. En dat doet hij ook nog met muzikaal vakwerk. Spectaculair? Nee. Eigenlijk iets voor 40+? Zou zomaar kunnen. Hoort eigenlijk in hetzelfde rijtje als die artiesten waar ik vroeger hoofdpijn van kreeg (Knopfler & co.)? Ik vrees van wel, doch Mayer heeft een veel fijnere stem. En er is niks mis mee voor een herfstige Sunday Afternoon.

Maar goed, er bestaat natuurlijk ook een klasse beter, een klasse mooier en veel meer van belang: 9. Het album van Damien Rice. Dat nog uit moet komen. Maar dat inderdaad wel eens het herfstplaatje van 2006 kan worden. Het is altijd lastig. Die tweede plaat. Zeker als je eerste van een dergelijke pracht is als O. Maar goed, stel dat. Stel dat...en bij een eerste luisterbeurt lijkt hij aardig in de beurt te komen, stel dat Damien Rice er gewoon in geslaagd is. En inderdaad blijkt dat Lisa & Damien met 9 gewoon zijn geslaagd in hun missie. De eerste luisterbeurt voorspelt veel goeds. Heel veel goeds. En heel veel herfst....

Dybdahl for President

Heel soms gebeurt het. De verbazing van een prachtig concert in je eigen achtertuin. Op een doodordinaire dinsdagavond in het kleine Doornroosje. De Noorse singer-songwriter Thomas Dybdahl maakte zijn belofte gisteravond meer dan waar. Veel meer dan waar zelfs. Getooid in pak en met kek hoedje op, verraste Dybdahl en zijn zeskoppige band iedere vriend en vijand. De band, waarbij de trompetist/contrabas/xylophoon speler toch wel de grootste credit verdient, zette samen met Dybdahl een optreden neer dat zonder veel moeite mijn top-10 van beste concerten ooit indendert. Dybdahl, spraakzamer dan Adams in de afgelopen 3 jaren, bleek perfect in staat om de melancholieke sfeer van zijn albums te combineren met de energie die een goed optreden in zich heeft. Van sprookjesachtig gitaarspel tot springere gitaarpop. Van zwevende klanken van de trompet, tot Zuidelijke klanken van de slide-gitaar. Puike klasse en tijd voor een veel grotere erkenning. En dat voor 10 euro. Het kan dus nog wel.....

Note: voor de ongelovigen, het concert van 27/10 in Paradiso wordt uitgezonden en herhaald via Fabchannel.

Afslag

Het is gek. Zo'n eerste week. Het moment van afslag. De bal licht nog roerloos, de Green is nog ver weg. Nieuwe wegen, nieuwe gangen, nieuwe mensen. Het is nog vreemder als je bedenkt dat dit de gangen zijn waar ik over heb gedroomd. Dat dit de gangen zijn die ik wilde lopen. Waar ik mijn zinnen op had gezet. Soms geloof ik in niet zo in dingen waar ik mijn zinnen op heb gezet. Alsof ik een beetje twijfel aan het credo "willen is kunnen", maar meer een aanhanger ben van het credo "water bij de wijn." Het was niet nodig. Ik stond op het afslagpunt en tikte de bal ver weg. Richting de Green. Ik weet niet of die gelijk op een lekkere plek terecht komt, maar ik heb er wel vertrouwen is. Par moet ik toch wel halen. Het is gek. Zo'n eerste week. Nieuwe wegen, nieuwe gangen, nieuwe mensen. En dan was er toch even kippenvel. Even dat besef. Toen dat bekende nummer door die onbekende gang klonk. Eerste week. Eerste afslag. Op weg naar The Green...

and give me your hand -
I’ll do what I can to get you calm
by making up the meaning of the lines in your palm
(fortune teller - a balladeer)

Kluun

Stijn is een hufter. Of Kluun het daarmee ook is, is mij niet helemaal duidelijk. Maar Stijn is een hufter. Maar wel zo'n hufter waar je eigenlijk niet echt hekel aan kunt hebben. Komt een vrouw bij de dokter heeft u natuurlijk al lang gelezen. De hype van 2006 wint prijs na prijs en er is geen hond die niet weet wie Stijn is of wat of waar De Bommel in Breda precies is.

Behalve ik dan, want ik had hem dus nog niet gelezen. Tot afgelopen week. Sinds afgelopen week heb ik namelijk zo'n twee uur per dag echt niks te doen (u kent het wel, dat lamlendige gehang in die blauw-paarse stoelen van duizenden Nederlanders in van die prachtige gele buizen) en heb dus maar gelijk mijn goede voornemen opgepakt. Ik ga weer eens boeken lezen, in plaats van aan de man brengen. Stijn & Carmen waren de eerste die mijn uurtjes mochten doodslaan. En dat heb ik geweten. Schichtig keek ik af en toe om me heen of niemand zag dat ik even moest slikken. Dat ik even een traan uit mijn rechterooghoek moest vegen. Malend liep ik over het perron. Of ik Stijn kon begrijpen of dat ik Stijn echt alleen maar een waanzinnige hufter vond? Ik kan het niet geloven. Dat Stijn een waanzinnige hufer is. Stijn is wel een hufter, maar er iets sterker dan de hufter in Stijn. En dat is wel een mooie gedachte. Dat er iets groter kan zijn dan de hufter in Stijn. Ik weet alleen nog niet zo goed wat dat is. Wat ik wel een beetje weet is dat de hype een beetje terecht is. Er komt een vrouw bij de dokter is een boek met impact. Of je Stijn nu een hufter vind of niet.

Daily Show

Over het algemeen ben ik niet zo kapot van Amerikaanse Late Night Shows. Het is een ander soort humor zeg maar. Grote uitzondering is The Daily Show van Comedy Central. Groot pluspunt is dat frontman Jon Stewart niet bepaald de grootste fan van George W. Bush is. Waarschijnlijk kijkt er dan ook geen enkele zichzelf respecterende republikeinse kiezer naar Jon Stewart en dat is jammer want dat had in 2004 waarschijnlijk voorkomen dat de Texaan voor een tweede ambsttemijn werd verkozen. Maar goed You Tube doet zijn werk weer goed en heeft een dertigtal dozijn Daily Show fragmenten in zijn gelederen. Zoals hier, hier, hier, daar, daar en daar. Zo heeft de huidige man in het Witte Huis toch nog enig positief nut voor lering en vermaak....

Strangers Almanac

Kale bomen. Het was het enige wat hij zag als hij uit het raam van zijn woonkamer keek. Het was een lange rit geweest naar huis. Lege wegen in een gitzwarte nacht. De witte strepen gleden langzaam onder zijn auto door. De lichten van de paar andere auto's die langskwamen veranderden in sterren. De radio werd overstemd door het geluid van onder de motorkap. Verder was het stil. Doodstil. Hij rilde even toen hij zijn auto parkeerde en langzaam naar de voordeur liep. Het huis was donker en verlaten. Geen licht, geen geluid, geen teken van leven. Met een zucht stak hij de sleutel in het voordeurslot en de deur draaide krakend open. Alsof de vloer van glas was stapte hij de woonkamer binnen. Behoedzaam en afwachtend. Misschien verwachtte hij dat er iets zou zijn als hij maar rustig genoeg bleef. Dat de werkelijkheid iets anders was dan hij wist. Niets. De kamer was leeg. Het enige geluid in huis was het gebrom van de koelkast in de keuken. Hij staarde naar zijn antwoordapparaat maar het lampje bleef donker. Hij pakte de hoorn en legde hem voorzichtig naast de haak. Voor een moment bleef zijn blik rusten op de telefoon. In de hoop dat het apparaat alsnog een teken van leven zou geven. Maar het ding bleef zwijgen. De jongen liep naar de bank in de hoek van de kamer en liet zich langzaam zakken. Hij keek rond tot zijn ogen iets op eettafel zagen liggen. Het glinsterde in het flauwe maanlicht dat door het raam naar binnen scheen. Toen hij besefte wat het was liet hij zijn hoofd zakken. Hij snakte naar wat warmte. Iets dat hem kon bevrijden van die rillingen op zijn rug die met de minuut erger leken te worden. Misschien moest hij wat gezelschap gaan zoeken in de bar op de hoek. Maar hij had geen zin in allemaal bekende gezichten. Hij had geen zin om te vertellen hoe het met hem ging en hoe het nu verder moest. Hij had geen zin in bemoedigende verhalen. Hij wilde eigenlijk gaan slapen, maar hij was bang voor de nacht. Bang voor zijn dromen, bang voor de leegte in bed, bang voor de kou. Er was een film op t.v. die hij al duizend keer had gezien. Erger nog, die hij duizend keer met haar had gezien. Er lagen boeken naast zijn bed. Boeken die hij al duizend keer had gelezen. En haar uit had voorgelezen. Het zou een lange nacht worden. De jongen pakte zijn gitaar en wist dat hij de nacht wel zou overleven. En de nacht zou weer een dag worden, en de week weer een maand en de maand weer en jaar. En tegen die tijd was hij haar allang vergeten. Maar vannacht nog even niet. Vannacht zou hij spelen tot de vellen erbij hingen. Vannacht werd de langste nacht ooit.

I left all the lights on

In our old room

To pretend that you and I were home

(waiting up somewhere for your boy)

(I'm not home)

I left all the lights on

(I'm not home. anymore)

You are still waiting up for me in our old room?...

Second Best

Het was het ultieme vakantiegevoel dat langzaam over de akkers gleed. Met mijn handen in de aarde, wroetend naar de aardappelen. Slechts het geluid van de vogels en het zachtjes ruisen van de wind. Een plotselinge onderbreking van een week die eigenlijk al lang stond volgeboekt. Het was lang geleden besefte ik me. Dat ouderwetse vakantiegevoel. Altijd moest er wel iets of stond er nog iets op de stapel. Altijd was er dat knagende gevoel. Dat monster achter de deur dat vroeg of dit al had gedaan of daar al voor had gezorgd. Het begon allemaal op een dinsdagmiddag. Ergens bij een BP tankstation aan de A1. Tankstations langs snelwegen, het geluk van het niet- zijn van een snelwegforens, roept bij mij nog steeds het gevoel van vakantie op. Het gevoel op weg te zijn naar een onbekende bestemming. Ergens ver weg. Waar het mooi, warm en ontspannend is. Ik nam plaats op het bankje, dronk vieze koffie uit een papieren bekertje en staarde naar de voorbijrazende auto's over het asfalt. Niks moest meer. Even niet tenminste. Het was over, het was gedaan. Ryan Adams klonk uit de openstaande deuren van de auto. Dat album dat ik pas sinds vorige week ben gaan waarderen. Met dat prachtige slotnummer. Die aloude klassieker. Omgebogen tot een pareltje door de zanger en zijn band. Nog een keer op repeat. Ik had al zin in het glas Leffe van vanavond. Even genieten. Even helemaal niks. Even helemaal vakantie. Het gevoel bij een tankstation aan een drukke snelweg en in een klein en rustig tuintje ver buiten de levendige stad. Het kan soms overal. En dat nummer zingt maar door in mijn hoofd...

And maybe I didn't treat you

Quite as good as I should have

...If I made you feel second best

Girl, I'm sorry I was blind

But you were always on my mind

Military Commissions Act

G-dverdomme. Dat is het eerste wat ik dacht bij het bekend worden van de Military Commissions Act. Leek het even dat het systeem van checks and balances nog aardig werkte in de Verenigde Staten, met deze wet haalt het US Congress die hoop snel overhoop. Het US Supreme Court deed moeilijk over Guatanomo Bay en de bevoegdheden van de Executive ten aanzien van zogenaamde "vijandige strijders". Geen probleem dacht de Executive. Dan zorgen we gewoon dat de Executive die bevoegdheid toch gewoon krijgt via de Military Commissions Act (door een jurist ook wel de Military Dictartorship Act genoemd). In een sneltreinvaart (lees: voor de verkiezingen voor het US Congress dit najaar) werd de Bill door het parlement heen gejaagd en zie daar, de Executive mag samen met zijn minister van Defensie ineens bijna alles met zijn "vijandige strijders" doen wat haar goeddunkt. Het US Supreme Court had eerder gewezen op de Geneefse Conventie. Geen probleem voor de Executive. De conventie geeft immers de ruimte tot "enhanced interrogation techniques". Wat dat is? Dat maakt de Executive wel uit. Verkrachting? Dat is geen marteling. Dus blijkbaar is dat volgens de Executive een "enhanced interrogation technique."
De wet geeft daarnaast de mogelijkheid om een zogenaamde "vijandige strijder" het recht om zijn gevangenhouding voor een rechter aan te vechten te ontnemen. In strijd met de US Constitution? Zou zomaar kunnen, maar dat moet het US Supreme Court tegen die tijd maar uitmaken (zo zeiden de Republikeinse congresleden, die overigens zelfs van mening waren en hoopten dat het US Supreme Court dit zou doen.....). En tegen die tijd zijn we snel weer 5 jaar verder. De Executive voelt zich blijkbaar niet geroepen om zelf rekening te houden met de US Constitution. De Military Commissions Act kan wel eens het laatste noodgreep blijken van een regering die het einde in zicht ziet komen. Het is maar de vraag of ze deze wet na de komende verkiezingen nog door het US Congress heen hadden gekregen. Dat neemt niet weg dat het een van de meest schrijnende stappen is van de Bush Administration. En bovenal het meest belastende bewijs dat de grootste ramp die de Verenigde Staten ooit is overkomen toch wel de Bush Administration is. Het is maar de vraag wie straks nog zin heeft om deze puinhopen op te ruimen.

Niemendalletjes

Soms komen er ineens van die albums voorbij die uitblinken in ongecompliceerdheid, in niemendalletjes, in 3 minuten liedjes, in Beatlesesque melodietjes, in vrolijkheid. Van die albums die eigenlijk met een grote waarschuwingssticker moet worden verkocht. Zo iets als: "kan het gemoed uitermate positief beinvloeden" of "potentieel zomerplaatje" of "bijzonder geschikt voor consumptie in de auto op weg naar een zonnige bestemming." Gimme Fiction van Spoon lijkt na een eerste luisterbeurt namelijk zo'n plaatje. Al verschenen in 2005, dus ik loop weer een beetje achter de feiten aan, maar dit had zomaar het zomerplaatje van 2005 kunnen zijn. Ongecompliceerd, ongehinderd door al te veel originaliteit, zorgvuldig beinvloed door de betere Britse pophistorie en kruipt gelijk op een lekkere manier naar binnen.

Iets soortgelijks, een soort Nada Surf effect, bekruipt me bij Logic Will Break Your Heart van The Stills. Al weer uit 2004 is de band snel op de bandwagon gesprongen van de jaren '80 revival en put uitgebreid uit het oeuvre van Echo & The Bunnymen en The Smiths. Is het daarom niet versmaden? Dat valt wel mee denk ik, maar het is waarschijnlijk wel weer een heerlijk plaatje voor in de auto, op de fiets, op weg naar het werk. Niets wereldschokkends, maar een aanstekelijk geluid. Het probleem is alleen dat er momenteel genoeg in dit genre te verkrijgen is. En als je dan toch in die jaren '80 revival wil duiken kun je waarschijnlijk beter eerst aan de Razorlight. Maar als je bij voorbaat weet dat je toch niet genoeg kunt krijgen van dat hele geluid dan kun je The Stills net zo goed aan het rijtje toevoegen.

Nukkige Adams

Dat de inmiddels 32-jarige Ryan Adams zijn nukken heeft is bij insiders wel bekend. Zo weigerde hij ooit verder te spelen toen iemand uit het publiek bleef vragen om nummers van bijna naamgenoot Bryan Adams. Zijn interactie met het publiek is vaak even wisselvallig als het weer in Jacksonville. Soms zegt hij niks, dan weer mompelt hij vooral tegen zichzelf, maar soms praat hij ook honderduit en vertelt hij allerhande verhaaltjes. In Paradiso was het weer eens goed raak. Om 21:15 kwam zijn begeleidingsband (The Cardinals) het podium om, snel gevolgd door de gedoodverfde opvolger van Bob Dylan. Zonder een woord te wisselen begon de band te spelen en gooiden ze de versnelling erop. Geen pauzes tussen nummers, geen moment van rust, geen woord teveel. Adams is sinds zijn verbintenis met The Cardinals erg teruggegaan naar zijn roots (country/blues) en dat is te merken. Van oorsprong intetogen akoestische nummers als Please Do Not Let Me Go & Dear Chicago zijn met een Cardinal-sausje overgoten waardoor je twee keer moet luisteren voordat je door hebt welk nummer er nu gespeeld wordt. Van de ene kant een kwaliteit van Adams, van de andere kant doet het soms geen recht aan de schoonheid van de oorspronkelijke nummers. Maar goed, dat alles neemt niet weg dat de band uitstekend staat te spelen. Het geluid staat als een huis, met als enige kanttekening dat de piano soms lastig tot niet te horen is door de brullende gitaren. Na een klein anderhalf uur, en een streaker later, lijkt Adams een beetje los te komen. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht en hij lijkt een soort solo-jam op zijn gitaar tussendoor te gooien, waardoor de Cardinals de draad even kwijt zijn. De band praat wat met elkaar, terwijl ze zich om het drumstel heen hebben gegroepeerd en dan gebeurt het onmogelijke. Adams zet plotseling zijn gitaar weg, grijpt zijn spijkerjack en stampt het podium af. The Cardinals staan er een als een stel onverlaten bij. Ze gebaren wat, mompelen iets in de microfoon en besluiten dan na een kort knikje naar het publiek ook maar te vertrekken. De lampen gaan aan, de reguliere muziek knalt weer door de zaal en dat is het dan. Voor ons wordt de geluidsman furieus. Een medewerker van Paradiso die verhaal komt halen krijgt de wind van voren. "You told me 22:45, so I told the kid (Adams) 22:45." Aangezien het op dat moment al 22:50 is er blijkbaar nogal een miscommunicatie geweest tussen Paradiso en de band. Het publiek kan het in ieder geval niet waarderen. Bierglazen vliegen in grote getalen richting het podium. Maar Ryan & Co. laten zich in geen velden of wegen meer zien. De streaker wel daarentegen. Een merkwaardige avond met een band die op zich behoorlijk goed stond te spelen, maar elke connectie met het publiek miste. Een Ryan Adams die zich iets vaker af moet vragen of hij alles moet opdienen met een Cardinal-saus en een afloop die van weinig respect getuigt voor het publiek. Dat Adams zich over zijn imago in Nederland niet al te veel zorgen hoeft te maken blijkt echter wel uit de recencies in de kranten. Adams is en blijft een fenomeen (zie NRC en Parool, negatiever is: OOR), maar een fenomeen met nukken. Of is dat nu Rock 'N Roll?

Update: een serie foto's van het stuk chagrijn

4 jaren verder

I think you'd better turn your ticket in, and get your money back at the door klinkt het door de speakers van de radio. Het is 3 oktober 2006. Bewolkt zal het blijven zei zojuist de man van het KNMI op de radio. Ik glimlach als ik de eerste zonnestralen op de motorkap van mijn auto zie schitteren. De KNMI had daar blijkbaar geen rekening mee gehouden. Maar wie kan dat de KNMI kwalijk nemen. Ik had ook met bepaalde dingen geen rekening gehouden. Wel gehoopt natuurlijk. En hoop doet leven. Het is 3 oktober 2006. En ik had het nog eens niet als een D-Day aangemerkt. Maar gewoon als een dag. Een goede dag weliswaar, want Ryan Adams geeft vanavond acte de presence in Paradiso. En dan moet het wel een goede dag worden. Het is immers alweer bijna 4 jaren geleden, waar blijft de tijd, het is al weer 4 jaren geleden dat ik de man voor het eerst zag tijdens een intiem concert in Vredenburg. Ik was verkocht toen. Kippenvel. Een legendarische avond. Het was vlak voor dat we naar Amerika zouden gaan. Is dat ook al weer 4 jaren geleden dan? Zijn we 4 jaren verwijderd van Fifth Avenue? Van de besneeuwde heuvels van Adirondacks? Van de kronkelende wegen van Pennsylvania. 4 jaren verwijderd van Concord & Cape Cod? Van het dichtgesneeuwde Beacon Hill in Boston? Het is 3 oktober 2006. Op dit soort dagen vraag ik me altijd af, in een vlaag van melancholie wat ik een jaar geleden deed. Of dacht. Of hoopte. Of 4 jaren geleden. Ik zweerde toen we terug kwamen dat er iets was veranderd. Ik wist alleen nog niet zo goed wat. Maar er is wel iets veranderd. En er is vandaag zeker iets veranderd. Een mens heeft dromen en verwachtingen en hoop. In zakelijke termen noemt men dat ook wel ambitie. Als het ambitie is, dan is het dat. Maar het is wel waarheid geworden. Die droom, die verwachting, die hoop. Het heeft wat voeten in aarde gehad, wat hobbels, bergen, valkuilen misschien wel. Maar daar staan we dan. Of beter gezegd, daar rijden we dan. Weer op weg naar huis. Met Adam Duritz op de radio. En ineens ga je die tekst heel anders interpreteren. Ik grijns, bal mijn vuisten en steek ze in de lucht. Terwijl de zon steeds verder doorbreekt door de wolken. Get right to the heart of matters, It's the heart that matters more, I think you'd better turn your ticket in, And get your money back at the door...

Nominatie

Hij is er. De eerste genomineerde voor de herfstplaat 2006. Ik heb er nog niks van gehoord, as usual, maar op basis van reeds verdiende veren en pluimen mag hij gewoon op de bankjes der gelukkigen plaatsnemen. 6 november is de datum, Damien Rice de naam en de albumtitel 9. Of het een makkelijke strijd wordt? Nu, andere genomineerden zouden eventueel kunnen worden, maar zeker niet bij voorbaat: Aimee Mann (One more drifter in the show, 30/10), Badly Drawn Boy (Born in the UK, 23/10), Isobel Campbell (Milk White Sheets, 23/10) & Bright Eyes (Noise Floor, 09/10). Daarnaast gaan er in de wandelgangen geruchten dat er weer een hele lading Ryan Adams zit aan te komen, maar "confirmations" zijn mij nog onbekend. Natuurlijk zou ik theoretisch The Killers (Sam'sTown, 02/10) ook nog een kansje kunnen geven, The Kooks hebben namelijk in ieder geval mijn nazomer-plaatje afgeleverd enInside In/Inside Out is nauwelijks het opnieuw uitgevonden wiel; sterker nog het is meer een "het is allemaal al een keer gedaan en wellicht zelfs beter" plaatje , maar dat boeit mij nooit zoveel. Als het wiel maar lekker draait en dat doen The Kooks wel....

Mooiste Grafiek

Het mooiste grafiekje van 2006 is nog niet ontdekt in Nederland, wellicht moeten we nog even wachten op de grote verkiezingsdebatten, maar in de VS. Het land tumbles and falls langzaam de andere kant op. Hoewel de huidige opinie-polls allesbehalve de uiteindelijke samenstelling van het US Congress voorspellen, geven ze wel een aardige trend weer. Probleem is dat de GOP (Republikeinen), liefhebbers van een gestuurde democratie, de laatste jaren veel kiesdistricten zo hebben hergestructureerd dat een verkiezingszege voor hun aanhangers gegarandeerd is. Een kwestie van veel plattelandsgemeenten in het zuiden en het midden van de VS zo hergroeperen dat de republikeinse fans een beetje bij elkaar zitten. Een systeem dat de GOP de afgelopen 8 jaren geen windeieren heeft gelegd. Nog geheel afgezien van de zeer legitieme vraag of de GOP hier niet elke democratische grondslag met handen en voeten treedt is de huidige trend in ieder geval een bewijs dat de kiezer niet helemaal monddood kan worden gemaakt door politieke trucs van de machthebbers in Washington DC. De huidige politiek van George W. Bush lijkt ervoor te zorgen dat zelfs van oudsher diep rood gekleurde kiesdistricten omzwaaien naar de andere kant. Tekenend voor de huidige trend in Amerika is ook het feit dat de uitval van Clinton (hier) naar het ultra-conservatieve en grof subjectieve Fox News met een zucht van verlichting werd onthaald. De GOP had, om welke reden dan ook, waarschijnlijk heeft het iets van doen met US Dollars (zie de weerzinwekkende documentaire: OutFoxed), de laatste jaren behoorlijk profijt van een welwillende media. De grote netwerken (met Murdoch's Fox News als haantje de voorste) waren de Bush Administration bijzonder gunstig gezind. Geen grote kritische reportages over het falen in Irak, Afghanistan of de binnenlandse aangelegenheden. Nee, slechts jubelverhalen over de daadkracht, moed en het doorzettingsvermogen van deze regering. Voor negatieve verhalen over de Bush Administration heeft Fox slechts 1 antwoord: "just shut up". Clinton sprak uit wat veel Amerikanen de laatste jaren al dachten maar uit angst voor de publieke opinie (lees: de opinie van Rupert Murdoch) nauwelijks naar buiten durfde te brengen. Tenzij je dan weer in het verfoeide linkse New England, New York of Pennsylvania woont waar de New York Times durfde te schrijven dat de Bush Administration misschien wel de grootste ramp is die de VS ooit is overkomen. In het extreem conservatieve zuiden of midden was er geen krant of televisie-netwerk die er maar over dacht om de grote leider van de GOP af te vallen. Maar zelfs dat tij is aan het keren. Sterker nog, langzamerhand staan er dissidenten binnen de GOP op en als klap op de vuurpijl,Texas, u weet wel "home sweet home" Texas, staat in de opiniepeiling op winst voor de Democraten. En als het in Texas kan, dan kan het overal. Dromers hebben het al over een Gore/Clinton 2008 & 2012 en een Clinton/Edwards in 2016 & 2020.

Kaskraker

Het begon al gelijk met een kaskraker. Philomena Bijlhout had verteld dat ze geen vriendjes was geweest met Bouterse. Fout. Dat bleek ze wel te zijn. Althans, ze had in politieke termen "connecties" met Bouterse. Reden genoeg om de kortste staatssecretaris ooit te zijn. Enkeltje naar huis. De eerste LPF-ster was geloodst.
De volgende die mocht vertrekken was een stuk minder spectaculair. Korthals was minister van Justitie geweest tijdens de bouwfraude-affaire en mocht daarom Balkenende-I verlaten. Het was het begin van een lange reeks bewindslieden die zouden moeten vertrekken onder Balkenende. Het was onrustig geworden in politiek Den Haag in 2002 en Balkenende heeft het nooit voor elkaar gekregen om de rust weer te hervinden

De volgende in de rij zorgde weer voor oudewets spektakel. Met de LPF-ers in het kabinet was er immers altijd vuurwerk. Daimler-liefhebber en "ik ben snel, flitsend, zakelijk, heb verstand van platen en centen en kan dus minister spelen" Herman Heinsbroek was de volgende. Het boterde niet meer zo tussen Herman en de fractie. Herman besloot zijn biezen te pakken en dreigde met het oprichten van een eigen partij. Sindsdien is nooit meer iets van hem vernomen. De Daimler-rijders waren blijkbaar te beroerd om een handtekening te zetten in verband met de Kieswet. In hetzelfde schuitje huiswaarts zat mijnheer de Professor Eduard Bomhoff. Net als Heinsbroek had Bomhoff last van LPF-arrogantie. Een aanstekelijke kwaal die heftig in de fractie rondzwierf waardoor elke LPF-er zichzelf eigenlijk te slim, te goed, te wijs en te mooi achtte voor het vak.
Uiteindelijk donderde het hele kabinet en mochten de LPF-ers grotendeels naar huis en doen waar ze echt goed in waren: kankeren vanaf de zijlijn.

In Balkenende II, niet na vier jaar, maar al aangetreden in 2003, ging eerst staatssecretaris Nijs naar huis. Zij had haar baas (van der Hoeven) uitgemaakt voor van alles wat mooi en lelijk was en dat was klaarblijkelijk niet bevorderlijk voor de sfeer. Dag, dag. Zwaai, zwaai. Gelijk daarna werd het weer tijd voor het lozen van dat andere blok aan het been. Dit keer lag namelijk niet de LPF te stangen, maar zat D66 een beetje het zwarte schaap te spelen in het circus van het CDA en de VVD. Acrobaat J-P werd doodmoe van die vijfde, zesde en zevende wielen aan zijn wagen. Jurist de Graaf ging als eerste. Geen gekozen burgemeester, geen referendum, geen de Graaf. Simpel is dat en gelijk had die. In 2005 trok de D66-fractie de stekker eruit. Verdonk was het "keyword". Pechtold, Brinkhorst en van der Laan stapten op en klap daar ging het kabinet al weer languit. Balkenende besloot de reservewielen maar eens thuis te laten en met de belofte van vervroegde verkiezingen koos men de woelige wateren met Balkenende III. Hij had de grootvader van het CDA Ruud Lubbers in drie jaar geevenaard. Wie deed hem dat na?

Balkenende III sukkelde rustig verder. Sterker nog, voor het eerst in zijn politieke leven als minister-president leek Balkenende goed nieuws te kunnen brengen. Er werd gejubeld met Prinsjesdag. Maar in het zicht van de haven struikelen oproerkraaiers Donner en Dekker alsnog. Drie jaar lang hadden ze herrie over anti-terreur wetgeving en huurliberalisatie en dan moeten ze alsnog overboord. Schrijnend. Zeker daar Verdonk helemaal buiten beeld is gebleven. Formeel was de brandveiligheid niet haar verantwoordelijkheid, maar bij een dergelijke ramp kun je je sowieso afvragen wat politieke verantwoordelijkheid nog voor een betekenis heeft.

"Gaat het kabinet aftreden" vroeg iemand gisteren aan minister Zalm. De minister grijnsde even. "Lijkt me niet verstandig" zei hij. "Lijkt me niet verstandig." En daarmee bewees Zalm dat hij misschien wel de verstandigste man van het kabinet is; wat valt er immers nog af te treden (afgezien van het staatsrechtelijke unicum). Balkendende I, II en III hebben binnen vier jaar meer littekens opgelopen dan welk kabinet dan ook. Politiek afgebrand heet dat geloof ik. Maar hoeveel daadwerkelijk de eer aan hun voorbij laten gaan na 22 november....De securalisatie leek in 2002 zijn hoogtepunt te bereiken, het land was verdeeld, de politieke stemming omgeslagen en er kwam geen einde aan de vuile was. Het zou de gevestigde politieke partijen sieren om er voor te zorgen dat de komende vier jaar in ieder geval een 100% frisse ploeg aan het werk gaat. Hoe treurig ook voor Balkenende, maar een kabinet Balkenende IV lijkt mij in ieder geval niet verstandig. Driemaal is dit geval echt scheepsrecht. Scheepsrecht om lekker naar huis te kunnen varen.

Pandora

In de eeuwige zoektocht naar nieuwe muziek kan geen mens zonder Pandora en LastFM. Bands nog te beluisteren, nog te waarderen, nog te ontdekken. Ik ben vandaag wel weer even zoet. Op een hele vreemde manier komen bij elke search The Kooks bovenaan te staan. Mmm, en het klinkt nog verdomde lekker ook. Q Music noemt dat de soft-rock revival. Is dit soft-rock? Ach kijk, Last FM linkt naar Coldplay. En Pandora besluit gewoon Keane in het rijtje op te nemen En daarmee is de cirkel rond. Soft-Rock it is. There you go.....Volgende keer maar gewoon Ryan Adams in de query gooien. Dan krijgen we weer hele andere cirkeltjes. Maar goed, voor vandaag:

Pandora Adviseert:

• Razorlight
• The Killers
• The Kooks
• The Feeling
• Artic Monkeys

Vertekend Beeld

Naar aanleiding van de laatste opening van het parlementaire jaar door de regering Balkenende bracht de Volkskrant gisteren als bijlage een eind-rapport uit over het reilen en zeilen van het kabinet. De prestaties van minister de Geus (SZW) worden het eerst onder de loep genomen en gelijk bekruipt het gevoel dat de Volkskrant een niet al te kritische supervisor is. De Geus wordt neergezet als de hervormer, degene die de WAO aanpaste en daarmee het grootste probleem op sociaal terrein durfde te hervormen. Is dat een werkelijke prestatie van De Geus dan? Dat is maar de vraag. Steeds meer geluiden, zowel vanuit het UWV, als vanuit de groep keuringsartsen, als vanuit de groep mensen die te maken hebben met het nieuwe stelsel duiden erop dat de WIA een gedrocht is. Een stelsel dat alleen gericht is op prestatiecijfers en niet zozeer op het vinden van een fatsoenlijke oplossing voor mensen die geheel of gedeeltelijk arbeidsongeschikt zijn. De WIA heeft als hoofddoelstelling om zoveel mogelijk mensen aan het werk te krijgen. Nu is dat an sich natuurlijk een nobel en legitiem streven, maar helaas lijkt de WIA zo ingericht dat het vooral kost wat kost moet. Er wordt sterk gehandeld naar de letter van de wet, zodat de omstandigheden van het geval pas op de tweede plaats komen. Heel leuk voor de prestatiecijfers van de minister, veel minder leuk voor de uitvoeringsinstantie, die nu eenmaal met de praktijk te maken heeft en helemaal rampzalig voor degene die afhankelijk zijn van hun persoonlijke omstandigheden. Omstandigheden die vaak enige flexibiliteit van de harde letters van de wet vragen. Is De Geus daarmee een groot hervormer of iemand die erg goed is in het presenteren van mooie theoretische cijfers en daarmee de aandacht kan aftrekken van de schrijnende praktijk?

Sowieso is de vraag in hoeverre de jubelende presentatie van Prinsjesdag geen schijnvertoning was. Het gaat goed met Nederland. Natuurlijk, hoe slecht is het ooit echt met Nederland als collectief gegaan? Er zijn miljoenen mensen die weinig van de recessie van afgelopen jaren hebben gemerkt. Er zijn echter net zoveel mensen die de druk op hun portemonnee nog dagelijks voelen. Wordt die druk kleiner nu de economie is aangetrokken? Merken die mensen die echt hebben ingeleverd tussen 2002 en 2006 nu ineens dat er wat stoom kan worden afgeblazen? Volgend jaar zou iedereen er ongeveer 120 euro netto per jaar bij krijgen door de verlaging van de WW-premie. Volgens het CPB gaat de basispremie voor de zorgverzekering in 2007 waarschijnlijk met 80 euro omhoog. Netto voordeel: 40 euro per jaar! De energiekosten stijgen onverminderd. Een volle tank benzine kost vandaag de dag zo'n 70 euro (= 155 gulden). Werknemers met een tankpas van de baas hebben daar niet zo'n last van, maar degene die tegen een karig loon ergens op een afgelegen industrieterrein werken destemeer.

De zorg is een langzaam instortend kaartenhuis. Te weinig personeel en dit aantal daalt eerder dan het stijgt omdat nieuw personeel (a) moeilijk te vinden is of omdat er (b) geen geld is om open gevallen plaatsen op te vullen. Sommige zorggroepen staan op de rand van het faillisement en moeten simpelweg een 'nee' verkopen tegen nieuwe zorgaanvragen. Een trend die regelrecht indruist tegen het spook van de vergrijzing. Wat willen de regeringspartijen als ze door mogen regeren? Verder bezuinigen op de zorg. Zogenaamd op de 'overhead', maar de vraag is maar wat de zorggroepen uiteindelijk daadwerkelijk doen met de hun toebedeelde budgetten.

Het gaat goed met Nederland. Zalm kan zelfs een bergrotingsoverschot voor 2007 noteren van 0,2%. Heel netjes, maar het lijkt erop dat de kwaliteiten van dit kabinet voornamelijk liggen in het presenteren van mooie cijfers. Een beetje boekhouden op de Ahold manier. en dan maar hopen dat iedereen door die fantastische getallen een beetje blind wordt voor de praktijk. Maar goed, het CDA en de VVD stijgen snel in de peilingen. Dus het werkt wel blijkbaar. En daarmee bewijzen de CDA B.V. en de VVD N.V. toch hun kwaliteiten. Het is maar wat je wilt....

Vergeten woorden

In eerste instantie wilde ik er geen nadere aandacht aan besteden. Aan het paginagrote artikel in de Volkskrant over mijn huidige, en over 5 dagen vorige, werkgever. Over de verkeerde keuzes. Over het mismanagement. Maar ook over het fenomeen an sich. Over de lange boulevard van gebroken dromen, van hoop en illusies en eindigheid. Want boven alles, boven de achterliggende b.v. blijft het inderdaad een plaats waar veel meer kennis, ideeen, hersenspinsels, fantasieen en ideologieen liggen als elk trefwoord op Google. Ouderwetse kennisoverdracht. Op papier. Uitgesponnen over 800 pagina's. De achtergrond van een oude droom. Natuurlijk kun je er een bron vinden waar het marxisme in 2 zinnen staat uitgelegd, maar tegelijkertijd ligt er ook Das Kapital. Natuurlijk kun je er naslagwerk vinden waar Rousseau zijn leven in sneltreinvaart wordt behandeld, maar ook ligt er in nagenoeg elke taal Le Contract Social. Het is een verdieping van Wikipedia die op internet toch pas met enige moeite is te vinden, of helemaal niet. Maar goed, ik wilde het maar even laten voor wat het was. Totdat ik die uitspraak las van een vaste klant. Ene Martin O'Donoghue staat tussen de overvolle kasten in Alkmaar. Hij mijmert over London. Hij doet hem denken aan de vervlogen jaren toen hij uren doorbracht in de mooiste boekwinkels van de Britse hoofdstad. Hij doet hem denken aan Foyles....En toen pas viel het kwartje. Zou dat het soms zijn? Zou dat ook mijn liefde zijn? Of in ieder geval geweest? Dat ik me een beetje in Foyles droomde. De grootste boekwinkel van London. Of wellicht zelfs de wereld. Foyles was mijn winkel in London. De plek waar ik altijd even langs ging. Even door de juridische afdeling struinen op zoek naar studies over The House of Lords, even door de romans, even langs de geografie voor mooie fotoboeken van London. Even langs de geschiedenis en politiek. Op zoek naar het eerste kritische boek over de Blair Administration. Even alle uitgaven bekijken die ze hadden van Yeats, even twijfelen bij de compete set van Anthony Powell's Dance To The Music of Time. Zou dat het zijn? Dat ik me altijd een beetje heb gewaand in Foyles. Want dan hebben we toch een hele plausibele verklaring. Van de andere kant. Met alle respect. Maar een paradijs als Foyles, daar kan eigenlijk geen filiaal van De Slegte tegenop. Hoe goed ze ook hun best doen. Maar toch....in een adem genoemd. In een artikel. Toch een kleine toevalligheid. Voor mij dan.

Note: klaarblijkelijk heeft mijn logscript problemen met leestekens e.d. We werken eraan. Als iemand tips heeft, dan zijn die welkom...(trema's...kijk daar heb je het weer..)

Six Feet Under

Nate, David & Claire zijn eindelijk terug aanstaande zondag. Na een jaar zonder Six Feet Under begint de NPS zondagavond 23:00 eindelijk weer met een nieuwe reeks afleveringen met toch wel een van de betere drama-series van de afgelopen jaren. Mocht u het nog steeds nooit gezien hebben dan heeft u waarschijnlijk al teveel gemist om er goed in te komen, maar proberen is het altijd waard. Van mij hoeft u namelijk niets te kijken op tv, maar het missen van SFU is een behoorlijke aderlating De serie is bekroond met Grammy's, Emmy's en Golden Globe's, dus u verkeert in goed gezelschap. Oftewel, ik doe het zelden, maar bij deze toch echt een tv-tip: vanaf zondag 17 september, 23:00 bij de NPS (gewoon ouderwets op Ned 3): Six Feet Under. Genieten maar. Te beginnen met die prachtige lead-tune van Thomas Newman.

New Amsterdam

Bij de eerste tonen van Rain King weet je dat het goed zit. Bij de eerste tonen baal je dat het geen dubbel-cd is geworden met een complete setlist. Waar is Mr. Jones bijvoorbeeld? Waar zijn sowieso de klassiekers van August? Wel het sprankelende Miami en Hanging Around, maar niet de prachtige live-uitvoering van Round Here of Mrs. Potter. Wel het prachtige Omaha, maar ik mis de prachtuitvoering van A Long December met Adam op piano. Bij de eerste tonen baal je dat er niet gewoon een DVD is verschenen. Maar goed. Het is beter dan niks zullen we maar zeggen. En naar het schijnt is de rest wel als bootleg te verkrijgen. Dat wordt goed zoeken. Want New Amsterdam doet vooral verlangen naar meer. New Amsterdam laat vooral horen dat de Counting Crows misschien wel een van die weinige bands is die live, mits in vorm, eigenlijk gewoon beter zijn dan in de studio. Damn, waarom gewoon niet hele concert op DVD. Ik zal Duritz eens mailen. Wie weet....Nou dan maar een clipje van Rain King, om u tevreden te houden...

When I think of heaven
Deliver me in a black-winged bird
I think of flying down into a sea of pens and feathers
And all other instruments of faith and sex and God
in the belly of a black-winged bird.

Anna Ternheim

Langgestrekte fjorden, naaldbossen en een ijzige kou in de winter zorgen voor prachtige muziek. Was ik eerst al gevallen voor de prachtige, melancholieke tonen van Thomas Dybdahl; de nieuwe Noorse ontdekking is Anna Ternheim. Door puur toeval kwam ik op een filmpje terecht van Brokeback Mountain, een film die ik nooit gezien heb maar de soundtrack lijkt me niet te versmaden en daar was door een enthousiasteling een nummer van Anna Ternheim onder geplakt. Kippenvel. Beelden in grijsblauw van houten huizen in een verlaten en winderig dorp schieten als dia's langs mijn netvlies bij het horen van dit. Even verder kom ik het nummer To Be Gone tegen, alweer uit 2004. Anna Ternheim heeft onlangs het album Somebody Outside uitgebracht en ik durf het wel weer te beweren: waarschijnlijk is het een van de juweeltjes van 2006. Noorwegen brengt wonderschone muziek voort...

Lente?

Is het lente? Niet echt. Met een dampende kop koffie in mijn hand staar ik uit over het door zonlicht overgoten park. De felgroene bomen steken scherp af tegen de helderblauwe lucht. Ik hoor een deuntje in mijn hoofd. Is het lente denk ik weer. Soms mis ik het. De jaren van onbezorgdheid. De jaren waarin Stuart Murdoch nog steeds in lijkt te leven. Ik rij wat rond in een oude auto. De deuren rammelen, de ramen piepen als ik ze opendraai. Een verlaten dijk, een eenzame fietser, een visser staart in het water. Ik laat de wagen er langzaam langs rollen en tik mee met het ritme op mijn stuur. Is het lente? Of lijkt het alleen maar zo. Ik zie vervolgen beelden van zonnige dagen in mijn stad. Lopend langs vergeten pleinen, kleine cafe's, een vervallen bioscoop. Ik druk mijn neus tegen het glas en zie niks anders dan vergane glorie. Het lijkt alsof de plaats op het laatste moment is verlaten. Er ligt een omgevallen beker popcorn op de grond, de kaartjes voor de laatste film zijn al wel afgescheurd, maar liggen nog naast de kassa. Een lamp flikkert boven de bar, de koelkast vol met glazen cola-flesjes bromt geduldig voort. Even lijkt er een schaduw over het witte doek te bewegen, maar waarschijnlijk was het mijn verbeelding. Ik stap op de fiets en rij verder. Langs oude huizen, over vervallen fietspaden, een brug over de grote rivier. Ik heb een oude foto op mijn netvlies en alweer een liedje in mijn hoofd. Langzaam valt de avond. Het is tijd om naar huis te gaan. Onder de rood gekleurde lucht. Donkere ramen, stilte achter de voordeur. Ik laat de lampen uit en loop naar binnen. Ik fluit een paar tonen en ga richting mijn bed. Het lijkt wel lente.

Verloren

Strandliteratuur of niet, feit is wel dat elke keer als ik aan een boek van het duo Sean French & Nicci Gerard begin, ik er een met een sneltreinvaart doorheen dender. De boeken kennen elke keer weer het geheim om de lezer dwingen verder te lezen. Na drie boeken dacht ik het concept wel te kennen. Voor mij voorlopig geen Nicci French meer, maar dan pak je er stiekem weer een. En dan lees je het eerste hoofdstuk. En dan het tweede. En dan...en voor je het weet zit je op bladzijde 150 en moet je doorlezen. Op dat moment is het al lang geen keuze meer, maar een soort neurotische dwangmatige obsessie. Je moet weten hoe het met Charlie afloopt. Het boek heeft je bij je strot gegrepen en sleept je mee door de hoofdstukken. Nina Landry wordt een soort vriendin die je volgt in al haar doen en laten. Hoogstaande literatuur? Vast niet. Goed? Dat wel, als je dit kunstje keer op keer flikt, dan mag je jezelf toch wel een goed schrijver noemen. Of goede schrijvers in dit geval. Of ik ben gewoon veel te gevoelig voor dit genre. Dat kan natuurlijk ook.

Zembla & De Onderzoeksjournalistiek

Zembla doet datgene waar de Volkskrant en het NRC Handelsblad de laatste tijd alleen maar over schrijven in opiniestukken. Het voeren van onderzoeksjournalistiek. Niet slechts het brengen van nieuws, maar juist het uitkristalliseren van de feiten achter het nieuws. Een taak die met de opkomst van het internet-medium een nieuwe druk legt op de ouderwetse journalistiek. Een film als Loose Change, die een geheel eigen leven is gaan leiden via internet, legt bloot hoe de verhoudingen binnen de journalistiek zijn gewijzigd. Was de burger vroeger afhankelijk van onderzoeksjournalisten van de schrijvende pers en de pers van de publieke omroep; hij kan nu zijn behoeften bevredigen via internet. De makers van Loose Change lieten een ballonetje op en enige maanden later twijfelt 50% van de Amerikanen aan de waarheid rond 9/11. Wat doet de schrijvende pers, zoals bijvoorbeeld de Volkskrant, met dit gegeven? Ze wuiven de berichten weg als onzin. Net als Tweede Kamerleden van de VVD en GroenLinks. GroenLinks weet zelfs te vertellen dat er momenteel wel belangrijkere zaken aan de orde zijn. Is dat zo? Hoewel goed valt te begrijpen dat velen, zeker na de afgelopen dagen, last hebben van enorme 9/11-fatigue, moet je daarbij wel rekening houden dat veel problemen waar de wereld nu mee kampt wel een direct of indirect verband hebben met 9/11. Of het GroenLinks kamerlid moet de oorlogen in Afghanistan en Irak, de gehele spanning in het Midden-Oosten, het energievraagstuk, het verschuiven van prioriteiten van de Amerikaanse regering, waaronder ook, jawel, het milieu-vraagstuk, allemaal niet de belangrijkste vraagstukken vinden van dit moment.

Hoe dan ook, Zembla liet afgelopen zondag een sterk staaltje onderzoeksjournalistiek zien. Conclusie? Veel van de door Loose Change opgelaten ideeen kunnen makkelijk onderuit worden gehaald. Loose Change, iets wat Michael Moore ook pleegt te doen, hangt samen van suggestieve beweringen. Is het daarom algehele onzin wat Loose Change naar voren brengt? Nee. Onzin lijkt de bewering dat het feitelijke gebeuren anders is gebeurd dan wordt voorgespiegeld door de Amerikaanse regering. Er zijn aanslagen geweest met vliegtuigen op het WTC en het Pentagon en als gevolg hiervan zijn de twee torens van het WTC ingestort. Moeilijkheden treden pas op bij de vraag in hoeverre de Amerikaanse regering op de hoogte was van de aanslagen. Moeilijkheden treden op bij het beantwoorden van de vraag of de zogenaamde neo-conservatieve beweging, die overigens in de gehele Westerse wereld zijn aanhangers kent, niet erg veel profijt heeft gehad en nog heeft van de aanslagen. Moeilijkheden treden op bij het instorten van WTC7, waar heel toevallig veel geheime diensten in waren gevestigd. Moeilijkheden treden op bij het het beantwoorden van de vraag wie er allemaal voorkennis had van 9/11. Conclusie II? Er zit een luchtje aan 9/11. Niet zozeer aan het feit wie de aanslagen gepland en uitgevoerd hebben, maar veel meer wie er van op de hoogte was en wie er belang bij had of in ieder geval profijt uit hebben getrokken. De stelling dat de Amerikaanse regering de aanslagen zelf heeft gepland lijkt volstrekt uit de lucht gegrepen. De stelling dat geheime diensten, en dan niet alleen de Amerikaanse, maar ook Europese geheime diensten meer wisten dan ze doen voorkomen lijkt iets minder uit de lucht gegrepen. Heet hangijzer? De financiele wereld. Er zijn miljarden verdiend met 9/11. En er worden nog steeds miljarden verdiend door de oorlog in Irak en Afghanistan. Alleen door die zogenaamde neo-conservatieven in Amerika? Door de vriendjes van Cheney en Rumsfeld? Was dat maar waar, dan kon je als Europeaan tenminste je beschuldigende vingertje heffen naar Amerika. Maar de vraag is maar of Europa niet net zo hard meelift op de gevolgen van 9/11. Misschien een leuk onderwerp voor een vervolguitzending van Zembla.

Afscheid

Blauwe lucht. Zon door het open raam. Soms denk ik dat mensen mij nakijken. Of ze even stoppen op de fiets en hun hoofd omdraaien. Het zal het nieuws van gisteren zijn geweest. Mijn laatste keer op pad; waarschijnlijk... Stef Bos klinkt door de speakers als ik langzaam door de stad rij. Ik tik met het ritme mee tegen het portier. Wat een schitterende dag. En wat een contrast met de stemming in de firma. Maar ik maak daar bijna geen deel meer van uit. Wat niet betekent dat het me niks doet. Maar meer op afstand. En bovendien kan het mijn gevoel niet wegnemen. Dat heerlijke gevoel van die straalblauwe lucht. Die zon die de motorkap doet glinsteren. Ik draai de oprit op. Stef Bos nog net wat harder. Het zal de laatste keer zijn. Ik kijk naar het witte huis. Dit zal ik misschien nog wel missen. De spanning wat je aan gaat treffen. Ik stap uit en kijk omhoog. Naar de witte lijn van een vliegtuig. Wat een fantastische dag. Wat is Nederland weer mooi vandaag. Ik loop naar de voordeur en bel aan, terwijl ik zachtjes Stef Bos blijf zingen….

Zoveel wat je ziet nog niet geschreven
Zoveel wat je denkt nog niet geweten
Zoveel wat je hebt nog niet gegeven
En je zou nog...
Duizend jaren kunnen leven

Lamp

Het is waar, het unieke momentum hiervan kun je alleen waarderen met de voorkennis dat ik, zoals dat dan in algemene termen wordt uitgerukt, twee linkse handjes heb. A-technisch, een beetje klungelig, een beetje wat dan ook. Maar als je dat eenmaal beseft en daar ook in kan berusten dan wordt het huidige resultaat toch iets heel anders. Ik heb namelijk zojuist mijn eerste zelf gefabriceerde lamp opgehangen. Ook daar zit een addertje onder het gras. Ik heb namelijk wel vaker een lamp opgehangen, dat lukt me nog net wel, maar nog nooit een zelf gefabriceerde lamp. Niet van de Gamma, Ikea, Trendhopper of enige andere meubelgrootgrutter. Nee, gewoon zelf gefabriceerd. En hij hangt. En hij doet het. Nou, dat wil zeggen. Hij hangt voor de helft. Ik moet er namelijk nog een ophangen, want het complete plan bestaat uit twee lampen en de helft hangt nu pas. Maar toch, na een dergelijk uniek momentum wil ik toch even genieten van mijn prestatie. En weet je wat? Het was an sich helemaal niet zo moeilijk. Tot nog toe dan. Want de uitdaging komt pas bij die tweede lamp. Want die moet natuurlijk mooi symmetrisch gaan hangen. En daar heb je geduld voor nodig. En geduld bij friemelwerk....dat ontbreekt nog wel eens. Maar we gaan het gewoon proberen. Lekker met de handjes werken, lekker niks aan je hoofd.....Behalve dan een plaatje van Belle & Sebastian...

Look at the kid from school
He is teaching mamas and papas how to be a little cool
He is changing fashion, the way he dress
...For a kid with the will to funk
He dances in secret; he is a part-time punk

Tijd

Je moet natuurlijk met je tijd meegaan. Kon ik altijd volstaan met een paar woorden, een simpel linkje naar een vermeende interessante site of een songtekst links of rechts; tegenwoordig ben je nergens meer zonder You Tube. Daarom heb ik maar een eigen You Tube Channel aan Charing Cross* vastgehangen zodat ik al mijn favoriete filmpjes daar neer kan zetten en u met een simpele klik gelijk kan zien waar ik over mijmer. Blijft het enige probleem dat het hele geval momenteel nog niet zo wil werken. You Tube herkent mijn eigen link niet. Maar goed, het is ook allemaal toekomstmuziek. Voorlopig daarom alleen maar Ryan Adams filmpjes. Ik moet me een beetje inwerken voor 03 oktober is het niet....

Gore 2008

De naam Al Gore valt de laatste tijd wel vaker en hoewel hij zich gisteren zeer voorzichtig uitliet, sloot de "supposed next president" van Amerika het zeker niet uit. Langzamerhand begint de ommekeer zich dan ook af te tekenen aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Polls wijzen uit dat een kleine 75% (!) van de Amerikanen ontevreden is met de huidige gang van zaken. Bovenaan de prioriteiten lijst staat daarbij de binnenlandse economie, It is the economy, stupid!, rap gevolgd door hoofdbrekers als Irak en Katrina en veel later pas door Bush zijn stokpaardje "binnenlandse veiligheid."
Helemaal rooskleurig zijn de polls voor de verkiezingen voor het US Congress dit jaar. Hele positieve polls spreken over een 56-40% lead voor de Democraten. Iets voorzichtigere peilingen spreken over 53-43%. Enige nadeel daarbij is dat de Democraten iets te vroeg pieken en daarmee de verhouding in 2008 wel weer eens totaal anders kunnen liggen. Hoe dan ook, George W. Bush was ondertussen al een "lame-duck", maar na de verkiezingen dit najaar kan hij helemaal armzalige laatste 2 jaren tegemoet zien. Niemand die daar om hoeft te treuren overigens. Een fikse "regime-change" in de VS kan wel eens de stuwende kracht opleveren die de wereld momenteel nodig heeft. Ik teken ervoor. Met Gore 2008 erbij

Robert Fisk

'Het grootste falen van de menselijke geest'. Zo noemt Robert Fisk oorlogsvoering door de mensheid. En wie kan hem eens ongelijk geven. Fisk beschrijft in het voorwoord van zijn laatste boek De Grote Beschavingsoorlog de meest gruwelijke taferelen die hij ooit heeft gezien tijdens zijn loopbaan als journalist. Hij heeft er, naar eigen zeggen, geen nachtmerries aan over gehouden, maar zijn perceptie is wel een heel andere dan de gemiddelde president of generaal met de bevoegdheid tot besluitvorming. Oorlog gaat niet over vrijheid en rechtvaardigheid. Oorlog gaat over de dood en hoofdzakelijk over de dood. Over vrouwen die nog niet weten dat ze inmiddels weduwe zijn. Over kinderen die nooit de kans hebben gekregen op te groeien. Over jonge mannen en vrouwen die ergens heen worden gestuurd en vaak nog eens niet weten wat ze daar doen. Het laatste werk van Robert Fisk is een monsterwerk, maar bij het lezen van het eerste hoofdstuk (zijn bezoek als eerste westerse journalist aan Osama bin Laden) laat al gelijk zien dat het werk zijn streven waarmaakt. Fisk probeert de lezer inzicht te geven in het Midden-Oosten. Wil laten zien waarom er binnen het Midden-Oosten dergelijke grote spanningsvelden bestaan en waarom de Westerse wereld zo weinig begrip kan opbrengen voor de levens- en zienswijze van het Midden-Oosten. Fisk doet dat zelfs zo sterk, dat de lezer al na de eerste bladzijden begint te twijfelen aan zijn perceptie van Osama bin Laden. Mocht u dan, net als ik, toch een keer het idee hebben om 1 keer flink in de problematiek van het Midden-Oosten te duiken, dan kan De Grote Beschavingsoorlog zonder meer als handboek dienen.

You Tube

Corbino had al reeds een fraai werkje van Swim with Sam gemaakt, ergens ver weg op de Kaapverdische eilanden, maar de nieuwe videoclip van a balladeer (Fortune Teller) mag er toch ook zeker wezen. Dat bewijst maar weer eens dat niet alles wat je ver weg haalt per definitie beter is. MTV heb je daar tegenwoordig trouwens niet meer voor nodig. You Tube groeit langzamerhand uit tot de videoclip database van de wereld. En als een beetje zichzelf respecterend blog hoor je af en toe niet al te veel onzin te kletsen maar vooral melige linkjes te geven waar de lezer iets mee kan. Dus als we nu toch bezig zijn. Hier maar wat You Tube linkjes. Voor uw vermaak en plezier. Wat dacht u van deze zeer geslaagde Bush impressie van Frank Caliendo? Of als u nog twijfelt aan Bush zijn intellect, probeert u dan deze maar eens. Ook leuk voor een dood moment, de White House Correspondents' Association Dinner. Nou vooruit, nog twee dan. Voor als u nu echt melig bent: Bush en zijn generaal en Bush en Saddam.