Plaatjes, plaatjes, plaatjes

Het is goed zoeken door al de opnieuw uit te brengen albums de komende tijd. Behalve het feit dat alles wat Jackson heeft uitgebracht weer opnieuw de winkels in gaat, lijken platenmaatschappijen dat bij nagenoeg iedere artiest een waar must te vinden. Veel bomen, weinig bos zeg maar. Of precies andersom. Om toch nog wat bos te zien, bij dezen een korte update van mogelijk potentiele leuke plaatjes in de nabije toekomst. Nimmer limitatief, nimmer gegarandeerd goed. Wel de moeite waard om te zijner tijd eens te beluisteren. Op 6 oktober 2009 gooit AIR het album Love 2 in de bakken. Iets eerder al doet David Gray nog een keer zijn kunstje met Draw The Line (14-09-2009). Eens kijken of hij nu zijn oude glorie weer kan oppakken. Meer bijzonder is het opkomende werk van de onderschatte Pete Yorn en actrice Scarlett Johansson. Break Up heet het album en ligt op 17 september 2009 in de winkel. Het kan prachtig worden. Het kan ook een sentimentele draak zijn. Of de Editors over hun vorige meesterwerk heen komen, wordt bewezen op 7 september a.s. Dan ligt In This Light And On This Evening in de schappen. Athlete werpt haar nieuw kunstwerkje op 24 augustus a.s. de winkel in (Black Swan). De Artic Monkeys doen dat op dezelfde dag (Humbug). Eigenlijk vind ik het side-project (LSP) veel leuker, maar goed. Toch maar in het lijstje. Je weet tenslotte maar nooit...

Dag 1

Het is een van de mooiere foto's van ieder jaar. Tegelijkertijd ook de meest standaard foto, hoewel het natuurlijk altijd even afwachten is of de zon zich daadwerkelijk op dat vroege uur laat zien. Ze zijn weer onderweg. Op die jaarlijks terugkerende derde dinsdag van juli. En elke keer als ik die foto zie, dan kriebelt het toch weer even. Vierdaagsekoorts is wat dat betreft hardnekkiger dan de Mexicaanse griep. Het blijft ook een ietwat tegenstrijdig gevoel dat ik juist deze week Nijmegen uitga. Gevoelsmatig klopt dat niet. Maar goed, alleen morgen nog. En volgend jaar. Ach, wie weet. En anders het jaar daarop. Of daarop. Of als de 100e wordt georganiseerd. Ooit, ongetwijfeld.

Marike Jager

Het begint een mooie traditie te worden. De aftrap van de Zomerfeesten (door sponsoren Vierdaagsefeesten genoemd) in de Sint Stevenskerk. Al enkele jaren wordt daar tegelijkertijd met het festival in de stad, Kunst in de Kerk georganiseerd. Muziek in een intieme setting, waarbij het met name de bescheidenheid van de artiest tot kunst wordt verheven. Een iets te uitbundige uithaal wordt immers gelijk gestraft met de nagalm van de gewelven. Hoe dan ook, vorig jaar hadden we een zeer geslaagde start van de Zomerfeesten met Room Eleven in de Sint Stevenskerk. Dit jaar was de eer aan Marike Jager. Net als 2008 betrof dit tegelijkertijd een kennismaking met de muzikant (ondanks reeds herhaalde aanprijzingen van M.). Vorig jaar was dat een bijzonder fijne kennismaking met Janne Schra & Co., dus de lat voor Marike lag aardig hoog. Niet dat zij daar enige boodschap aan heeft, maar toch. Na zo'n mooie avond in 2008, hoop je altijd op een herhaling in 2009.

Marike Jager kon het grotendeels waarmaken. Wat een fijne stem, wat een mooie liedjes en gelijk aan Janne Schra, wat een charmante verschijning. Marike had me ingepakt na het eerste nummer op de vleugel. Toen daarna ook de toetsenist nog een vleugje jazz op zijn orgel toevoegde was ik om. Marike is inderdaad een verdomd leuke zangeres. Jaren geleden zou ik er spontaan verliefd op zijn geworden. Hoewel, het zou een puberale strijd worden tussen Janne en Marike. En dan weet ik het zo net nog niet hoor.

Beide maken nogmaals hun opwachting op de Zomerfeesten. Room Eleven staat vanavond op het Habana Strand. Marike Jager mag morgen met voltallige band het hoofdpodium op de Waalkade beklimmen. Het festival is daarmee al zonder meer geslaagd.

Rock Werchter 2009

Ik mis het veld. Ik mis het om een uur of half twee een grasveld oplopen waar de gewone wereld niet bestaat. Een grasveld met twee podia waar de een na de andere heerlijke band staat te spelen. Het was snikheet vorige week donderdag. Na anderhalf uur in de brandende zon te hebben gestaan stonden we net op tijd in de ring voor Dave Matthews. Door de enige "miskleun" in de programmering daar snel weer weg voor de Fleet Foxes in de Pyramid Marquee. Het festival was onderweg. Na de Fleet Foxes snel weer terug naar het hoofdpodium voor de "eye-opener"van het festival: Placebo. Vond ik dat 10 jaar geleden nog een vervelende band met een nasaal zingende zanger, nu was ik verkocht na de eerste tonen. Battle for the Sun ligt momenteel standaard in de cd-speler. Oasis is jeugdsentiment, maar Oasis bevestigde voornamelijk dat Noel zijn broer 10 jaar geleden al had moeten dumpen om nu nog serieus genomen te worden. Het kan nog altijd...Daarna was de nacht voor de Prodigy. Niet voor te lang, want het hele gebeuren duurde nog drie dagen. Nog een pintje en dan naar bed.

Vrijdag was het natuurlijk opstaan met de ukkies van White Lies. Wat een leuk bandje is dat toch. Vervolgens een tweede hoogtepunt, Elbow, zelden een band gezien die live beter is dan de plaat. Elbow is dat. Zonder twijfel. Het spreekwoordelijke dak van het festival ging er af met de opening van The Killers. Bij Human leek 80.000 mensen spontaan te gaan springen. De toon was gezet om alleen nog te worden ingehaald door Coldplay die een van de betere concerten neer zette die ik van de band gezien heb. Het was even dringen daarna om met 80.000 mensen door het poortje naar buiten te gaan, maar het mocht in een heerlijke roes. Nog een pintje dan maar en drukte even laten gaan.

Zaterdag wakker worden met Rodrigo Y Gabriela. Heerlijke akoestische gitaarmuziek in een brandende zon. Wat een leven. Doe mij nog maar een pintje. Vervolgens Mogwai, een stukje Franz Ferdinand, Nick Cave, de Kings of Leon en de nacht in met de 2Many DJ's. Dance! Met een pintje in de hand natuurlijk. Allez!

Zondag was muzikaal (geheel subjectief overigens) eigenlijk de minste dag. Natuurlijk Seasick Steve was een grappige opening. Lady Linn in tent mocht er ook wezen, zeker met de heftige bui die buiten neer viel, de Kaiser Chiefs zijn mij te druk, Nine Inch Nails te hard en dat gold eigenlijk ook voor Metallica. Maar met nog een pintje in de hand val ik nergens over. Wat een festival. Wat een sfeer en wat een gezellige Belgen allemaal. Pintje erbij, zonnetje boven het hoofd, niks aan het handje.

En ach ja, zijn geest waarde er natuurlijk ook rond. Bijvoorbeeld als het gejuich van het veld opsteeg wanneer 2ManyDJ's Don't Stop Till You Get Enough over het publiek gooide en toen Coldplay Billie Jean inzette. Ik mis het veld. En ik heb zin in een pintje. Wanneer is Rock Werchter 2010?