Fysiotherapie

"Daar zitten we weer. Komt Jan niet?" -" Nee, die is weg met zijn zoon geloof ik. De kerstmarkt. Munster of zo?" De vrouw knikt en glimlacht. "Dus je zit hier al de hele tijd alleen". -"Nee" glimlacht de man, " ik zit hier samen met die aardige meneer"  en hij knikt bemoedigend naar mij. Ik knik even terug. Een korte glimlach. Ik schuif even in mijn stoel. -"U komt voor de fysiotherapie" vraag ik. Ze knikken instemmend. -"Versleten knieeen"  zeg de man. -"Versleten heup"  zegt de vrouw. "En u?" -"Nog niks versleten" lach ik, " ik kom gewoon voor de huisarts". Ze knikken en staren wat voor zich uit. De losse flodders in de wachtkamer van een huisartsenpraktijk.

Het is een ouderwetse wachtkamer. Met schrootjes aan de muur. Er hangt een soort speaker boven de deur naar de praktijkkamer. Vroeger werd je daardoor waarschijnlijk naar binnen geroepen. Ik hoorde het kraken van de speaker in mijn gedachten. "Janssen." En dan stond Janssen op. Hoed in de hand. Schuifelend. Voetje voor voetje. De kamer binnen van de alwetende. De huisarts. De alwetende. Dat is die al lang niet meer. En die speaker wordt ook niet meer gebruikt. Te onpersoonlijk. Te autoritair misschien ook wel. Het rode lampje doet het nog steeds. Rood als er een patient binnen is. Uit als de kust veilig is.

"Het zal wel de laatste keer zijn" sombert de vrouw. De man knikt. -"Heb jij thuis ook zo'n fiets". -"Wat zeg je"  vraagt de man. "Zo'n fiets" zegt de vrouw nog een keer. De man kijkt mij vragend aan. -"Wat zeg je nou?" -"Of je thuis ook zo'n fiets hebt?" -"Of ik naar huis fiets? Natuurlijk niet, ik fiets al jaren niet meer." De vrouw slaat haar ogen ten hemel. -"Volgens mij vraagt ze of u thuis ook zo'n apparaat heeft waar u op kan fietsen" zeg ik. "Dat heeft u denk ik hier wel he" en ik wijs naar de deur met het bordje "fysiotherapie" De ogen van de vrouw beginnen te glinsteren. -"Ja, hier hebben wel allemaal apparaten. Echt prachtig". -"Ik heb thuis zo'n stepding" zegt de man ineens. "Dus ik kan wel wat bewegen. Maar ja." Sombere blik. "Het is niet zoals hier he. Het is hier ook altijd wel gezellig. Zo met zijn drieen. Thuis ben je toch maar alleen". De woorden vallen in de stille wachtkamer. "Thuis ben je toch maar alleen". Ze zwijgen. Kijken weemoedig voor zich uit. "Alleen". De vrouw schraapt haar keel. Ze kijkt me aan. "Het is volgend jaar niet meer te betalen he. Ze haalt haar schouders op. "Vandaar."

Ik had er nog niet zo bij nagedacht. Maar dit waren ze. De slachtoffers van de bezuiniging. Ze zijn gelukkig met een fiets. Een loopband. En wat aanspraak. Een praatje een keer in de week. Een uurtje bewegen onder leiding van een fysiotherapeut. Goed voor lichaam en geest. Klein geluk op de vierkante meter. Er is geen geld meer voor. Gelukkig is er wel geld voor een missie in Kunduz met Playmobil politiepoppetjes, want anders was de wijsheid toch ver te zoeken in dit land.

Lees verder ----- 2012*

Joni Mitchell

Wat een mooie scene in Love Actually al niet kon doen. Afgelopen week vloog ik weer langs de scene dat Karen (Emma Thompson) tot de constatering komt dat de door haar man (Alan Rickman - "Harry") gekochte ketting niet voor haar was. Ze vlucht naar de slaapkamer en zet daar Both Sides Now van Joni Mitchell op. Ik heb nooit iets geluisterd van Joni Mitchell, terwijl ik van dat nummer altijd kippenvel heb gekregen. Toen hij afgelopen week weer langs kwam, ben ik maar overstag gegaan. En terecht. Wat een prachtalbum. Volgens mij is dit verplichte kost in uw platencollectie. Is het niet wettelijk verplicht een Joni Mitchell album in de kast te hebben? At least in the winter? Want dat is het ook wel. Wintermuziek. Voor bij flakkerende kaarsen en knisperend haardvuur. Zo voor de dagen net voor of na kerst. Hij is al een tijdje uit. Maar mag gewoon mee als de ideale kerstcd.
I've looked at love from both sides now
From give and take, and still somehow
It's love's illusions I recall
I really don't know love at all

Kerstplaatjes

Afgelopen week keek ik door de natte ramen van mijn trein de nacht in. Er gleden huizen langs mijn netvlies. Lampen aan. Hier en daar al een kerstboom. Op mijn koptelefoon zongen Smiths & Burrows: "The years go by so fast, let's hope the next beats the last". Ik ben de herfstplaatsjes helemaal vergeten, of het moet Last Smoke Before The Snowstorm van Benjamin Francis Leftwich zijn, maar voor de kerstplaatjes hebben zich uit het niets twee gegadigden aangediend.

Het Funny Looking Angels van gelegenheidsduo Smiths & Burrows is nog de meest toegankelijke kerstplaat van de twee. Leuke niemendalletjes, fijne covers en prima garantie voor een ongecompliceerde kerstsfeer. Daar komt nog bij dat het album de kwaliteit van de de gemiddelde Sky Radio tranentrekker ruimschoots overstijgt. Deze winter dus alstublieft geen Buble onder uw boom, maar gewoon de warme stem van Editors frontman Tom Smith in samenzang met Andy Burrows (ex-Razorlight). Als je bovendien de zin: "God damn, this government. Will they ever tell me, where the money went" subtiel in je nummer weet te verwerken, dan heb je sowieso een streepje voor.

De tweede gegadigde is het bijna magisch klinkende "50 Words for Snow" van Kate Bush. Het album begint met het bijna 10 minuten durende "Snowflake" en is alleen voor dat openingsnummer zijn aanschaf meer dan waard. Mocht u echt geen andere muziek in huis hebben, deze kerst dan adviseer ik u Snowflake op de repeat te zetten, het liefst op een ietwat krakende plaat, de kachel wat hoger, de kaarsen aan. U krijgt een magische kerst.

dEUS @ The Vereeniging

Een van de betere bands uit de Lage Landen stond vorige week zaterdag in de Vereeniging in Nijmegen. Oorspronkelijk  een zaal voor klassieke stukken of zogenaamde theaterconcerten, maar sinds de samenwerking met de poptempel Doornroosje komen er af en toe ook heuse rock gespeeld in Nijmeegs mooiste zaal. Afgelopen zaterdag dEUS. Hoewel ik Worst Case Scenario al vrij vroeg na zijn release had (en is grijsgedraaid), had ik Tom Barman en co. nog nooit live gezien.

Blijven bands uit de Lage Landen soms toch wat achter  bij het muzikale geweld van de Anglo-Amerikanen, dEUS staat live als een huis. Jammer genoeg stond het geluid iets te hard in de fraaie zaal. Zo hard soms zelf dat ik vreesde voor het stucwerk, maar Barman & Co. lieten in ieder geval horen dat ze nog steeds bij de top horen van de Benelux. Hoewel het laatste album mij nog niet helemaal heeft weten te overtuigen, is het een feit  dat Constant Now de zaal op stoom kreeg. dEUS mag vaker naar de stad aan de Waal komen.

Elbow at the Vorst

Vorst Nationaal gaf nu niet direct de aanleiding om te denken dat in deze zaal een intimiteit kon worden gerealiseerd die normaal gezien kenmerk is van de kleinere concertzalen. Vorst is het Ahoy van Brussel, althans het lijkt weliswaar iets kleiner dan Ahoy of zijn zusje de Lotto Arena in Antwerpen, maar niettemin is het aardige betonkolos. Elbow slaagde er echter in om deze betonkolos binnen 10 minuten om te toveren tot een kleine concertzaal, waarbij zelfs de achterste rij op het twede balkon het gevoel had dat samen met Guy Garvey & Co in de stamkroeg te zitten. Het is zonder meer een verdienste van de frontman die met allerhande grappen en grollen het publiek naar zijn hand kan zetten, maar het is ook een opmerkelijke kwaliteit van een band die eigenlijk helemaal niet direct toegangkelijke muziek maakt. Wat dat betreft bezit Elbow nagenoeg alle kwaliteiten die je maar kan bezitten als band. Ze maken buitengewoon hoogstaande pop, zijn live nagenoeg nog beter als op hun albums, kunnen een zaal opzwepen (met Grounds for Divorce) en een zaal kippenvel geven van melancholie (Dear Friends en het live magistrale Lippy Kids). Elbow deed weer eens gooi naar de topregionen van de popmuziek. Een plaatsje waar ze andere Britse bands langzamerhand ver achter zich lijken te laten.

Linkse Leugens

Het uitgangspunt van de regering is dat mensen niet gebaat zijn bij afhankelijkheid.

Geen regel uit het manifest van de Tea Party, maar gewoon een regel uit de Troonrede van 2011. Het scenario wat Rutte bij het aantreden van zijn kabinet heeft beloofd, ontvouwt zich langzaam. De VVD versnelt het onder Balkenende ingezette proces om van Nederland een kopie van de Amerikaanse maatschappij te maken. Een samenleving met burgers die klaarblijkelijk niet gebaat zijn bij afhankelijkheid. Anders gezegd, een regering die zich zo veel mogelijk terugtrekt uit de maatschappij en voornamelijk niet kan worden aangesproken op enige verantwoordelijkheid. Leiderschap is geen noodzaak. Zeker niet in crisistijden. Allen voor zich en God (i.v.m. gedoogsteun SGP) voor ons allen.

Is het u wel eens opgevallen dat de VVD  het  altijd heeft over "de belastingbetaler" (het individu) als er uitgelegd moet worden waarom er op sociale zekerheid moet worden bezuinigd. Het is echter de samenleving (het collectief) die moet bijdragen aan investeringen in de infrastructuur. Oftewel de belastingbetaler (het individu) moet niet lastig gevallen worden als een andere individu niet kan of wil werken, althans geen eigen inkomen wil of kan genereren, maar de samenleving (het collectief) mag wel aangesproken worden als er middelen worden aangewend om de stalen rossen (de auto) te laten razen.

Het subtiele verschil in retoriek klinkt natuurlijk als muziek in de oren van de VVD-stemmer. Dat die muziek de maatschappij in haar kern onderuit schoffelt maakt dan minder uit. Het collectief hoeft enkel nog bij te dragen aan het asfalt. Voor de rest moet de belastingbetaler worden gespaard. We gaan overigens niet minder belasting betalen. Dus het is nog holle retoriek ook.

Wat veel merkwaardiger is dat Liberaal Rechts klaarblijkelijk niet begrijpt dat het terugtrekken van de regering uit de maatschappij, feitelijk betekent dat de maatschappij c.q. het collectief van belastingbetalers zich terugtrekt uit de maatschappij. De regering is namelijk niet veel meer dan een soort vertegenwoordiging van dat collectief. Dat collectief dat er voor zorgt dat de maatschappij als geheel, inclusief de minder bedeelden, blijft draaien.

Ooit dachten we in dit land dat het goed was om ook bepaalde bestaansvoorzieningen te garanderen voor de minder bedeelden. Ongeacht of het nu een "niet kunnen" of "niet willen" was. Gewoon omdat dat een samenleving was waar het voor iedereen (redelijk) goed toeven was. Rijk had geen belang bij grootschalige armoede. Arm kon zich staande houden en daarmee onderdeel voelen van de maatschappij. Onder Rutte is dat ideaal omgedraaid. De belastingbetaler (rijk) heeft geen belang bij het betalen voor de kansloze (arm). Arm heeft er in de retoriek van Rutte geen belang bij afhankelijk van de overheid (lees: de "rijken"). Dat belemmert enkel hun creativiteit en daarmee hun "drive" om onderdeel tel blijven van de maatschappij. Rutte is klaarblijkelijk nog nooit in de buitenwijken van Detroit geweest. Daar zie je een heel andere "drive" bij mensen die niet meer afhankelijk zijn van de overheid. Een tipje van de sluier. Het is een "drive" waar echt niemand belang bij heeft, nou ja, uitgezonderd de plaatselijke drugsbaron.

Één zinnetje in de troonrede zegt alles. Dit kabinet breekt met het sociaal stelsel waar Europa ooit om werd benijd. Afbraak binnen 12 maanden. Met de garantie dat Liberaal Rechts, excuses De BelastingBetaler kan blijven rijden. Op mooie gloednieuwe asfaltwegen. 's Morgens naar het kantoor in het glanzende kantoorcomplex aan de A2. 's Avonds weer naar uw mooie Vinexwijk. Toevallig ook vlak bij die A2. Wordt Liberaal Rechts ook niet geconfronteerd met die kansloze en vrijwillige werklozen. Allen voor zich en God voor het asfalt. Licht u uw kinderen alvast in? Ooh ja, vertel ze dan gelijk dat de opwarming ook een Linkse Leugen is. Linkse leugens verstieren alles volgens Liberaal Rechts. En ze geven alleen maar geld uit aan culturele onzin. En op culturele onzin kun je niet rijden met je auto. Nee, Liberaal Rechts heeft het goed gezien. Hervormingen? Gewoon slopen. Dat is veel effectiever.

Ryan Adams - Ashes & Fire (11 oktober 2011)

Camden

Camden, rephrase that, Camden Lock Market was ook in de jaren '90 natuurlijk al lang niet meer de hippie-enclave die het klaarblijkelijk in de jaren '60 en '70 is geweest. Als je daarover nadenkt vraag je je af waar de volgende generatie zijn "nostalgie" moet halen. Wat is nu echt jaren '90? Althans, waar zou de volgende generatie zich nog mee willen asscocieren? Er zullen ongetwijfeld neo-gabbers komen, of hoe je dat dan ook mag noemen, maar dat zal hopelijk een randverschijnsel blijven.

Maar het is natuurlijk lange tijd ontzettend hip geweest, om met enige gevoel voor nostalgie, associatie op te roepen met de hippie-cultuur. Ik kan mij absoluut niet voorstellen dat het ooit hip zal zijn om je helemaal "jaren '90" te kleden, gedragen en weet ik veel wat nog meer. En in zoverre dat wel hip wordt, dan is het waarschijnlijk toch weer teruggrijpen naar de jaren '60/'70. Want dat was in de jaren '90 nu eenmaal hip. Om je te gedragen, kleden en weet ik veel nog wat meer wat als ware je een echte hippie. Of Mod. Dat kon natuurlijk ook. Anyway, ik dwaal af.

In de jaren '90 was Camden Lock Market ongetwijfeld al niet meer die hippe plek die het tijdens de jaren '70 was. Desondanks was de grote commercie ook nog net niet toegeslagen, althans niet zoals ik het in 2009 aantrof. Van de andere kant is Camden nog steeds het uitstapje voor de zondagochtend. Zeker als je een beetje vroeg bent, lees rond 10.00 uur, is het nog heerlijk rustig struinen. Dus om 09.00 de Northern Line in en op naar het hoge noorden van Londen. Tegen 12.00 uur moet je tegenwoordig wegwezen, want dan is er van rustig struinen niets meer aan. Laat staan dat je nog iets leuks op de kop tikt, want als je dat wilt moet je eerst over 83 andere toeristen heen klimmen.

Maar ja Camden is net als Greenwich een dorp in de metropool waar je niet om heen kunt. En Camden was ook zo'n dorp waar vorige week de "hoodies" hun best deden. Ik zag bovenstaande foto in de krant en dan slaat de weemoed toch gelijk weer toe. Als iets wel niet hoort dan is het wel een overmacht aan politie in die hippie-enclave.
Vroeger (sic!, lees 1997) was de eerste week augustus standaard Londen. Eerste zondag van de maand augustus: Camden. Eerst de markt. Om 13.00 de pub aan Camden High Street. Formule 1. Nurburgring. Met een Guinness. En een paar lokale Engelsen. Geen toeristen te bekennen Ik kijk nooit meer Formule 1. En in Camden kom ik ook al veel te lang niet meer. Weemoed. En 's middags door naar Hampstead. Maar daarover later meer.

Greenwich

In de Volkskrant van 10 augustus jl. stond een heel artikel over Greenwich, een van de lieflijke dorpjes van de metropool Londen en met name bekend van de aantal jaren geleden uitgebrande Cutty Sark en de meridiaan (nullijn) waar iedere Japanner graag een keer over heen stapt. Rondom de Royal Observatory ligt echter bovenal een heerlijk park (Greenwich Park) waar het in de zomer, met uitzondering van de weekends, goed toeven is. In de weekends kun je er enkel over de hoofden lopen en is allemaal een stuk minder lieflijk. Als je die drukke dagen echter mijdt, is het een walhalla aan eekhoorns, bloemen en licht glooiende wandelpaden en een prima uitstapje voor de middag. Je hebt vanaf de heuvel sowieso een fraai uitzicht over Canary Wharf en de stad, dus de klim biedt op heldere dagen een ware traktatie. Sinds de Jubilee Line is doorgetrokken ben je er zo, hoewel ik nog steeds gecharmeerd blijf van een tochtje met de Docklands Light Railway vanuit Canary Wharf.

Ook beneden aan de heuvel is het trouwens heerlijk dwalen over het terrein van het National Maritime Museum, waar op de een of andere manier altijd de plaatselijke blaaskapel een klassiek stuk aan het spelen is. Eetgelegenheid is er ook genoeg en aan het einde van de wandeltocht strijk je neer in de King's Arms (King William Walk 16) voor een goed glas. Ze hebben een heerlijke tuin, waar je bij goed weer om een tafeltje moet vechten, maar daar het interieur authentieker is dan menig pub is het ook geen straf om daar aan een glas Guinness te nippen. Er zit altijd wel een groep Engelsen die met verbazing de laatste voetbaluitslagen, paarden c.q. hondenraces aan het bespreken zijn, dus ook voor integratie in het wonderlijke leven van de Engelsman is ruimte genoeg.

Anyway, het artikel van Volkskrant beschreef dat ook Greenwich zijn maatregelen nam tegen de rellen en helemaal werd dichtgetimmerd met hardboard platen. Ik word daar altijd een beetje weemoedig van. Net zoals ik een beetje weemoedig werd van het afbranden van de Cutty Sark. Plekjes als Greenwich zijn plekken op de aarde die moeten blijven zoals ze waren. Daar moet niets aan veranderen. Ik wil bij wijze van spreken over 10 jaar nog de King's Arms in willen kunnen lopen, zonder dat ik merk dat er 10 jaar zijn verstreken. Ach, eigenlijk is dat al niet meer sinds de voetgangerstunnel niet meer de toegang is tot het dorpje. Tegenwoordig dendert zelfs de tube door naar Greenwich.  Zelfs die "goeie ouwe tijd" kwam te voet en gaat te paard.

Cameron's Sick Society

David Cameron heeft vandaag in zijn persconferentie glashelder laten blijken dat hij en daarmee waarschijnlijk zijn politieke achterban, geen snars begrijpt van de huidige uitbarstingen in de Britse straten. Zijn antwoord op de door hem gestelde vraag waar de oorzaak van de rellen is gelegen was beschamend: "It is a complete lack of responsibility in parts of our society"

Ongetwijfeld. Maar is dat een oorzaak? Of is dat juist al een eerste gevolg van de daadwerkelijke oorzaak. Laten we wel wezen een individu dat gelukkig is met zijn thuissituatie, zijn werksituatie, meer globaal gezegd met zijn leven. Met zijn of haar mogelijkheden, kansen en uitdagingen in de dagelijkse maatschappij, zal 's avonds nooit en te nimmer de straat op gaan om daar zijn  "mogelijkheden, kansen en uitdagingen" nog eens wat willen vergroten. Want dat is wat er feitelijk gebeurd op de Britse straten. Er is geen verantwoordelijkheid, omdat men geen redenen heeft om zich verantwoordelijk te gedragen. Wat een mens niet heeft kan hij ook niet verliezen. Sterker nog, er valt dan alleen maar te winnen. Een breedbeeld bijvoorbeeld. Het klinkt simpel, maar er zit meer waarheid in dan de zin dat de "force of law" zal zegevieren Het zou veel politici sieren en Cameron in dit geval in het bijzonder als men zich wat meer zou verdiepen in socioligische achtergronden van dit soort uitbarstingen.

Na de eerste schrik klinken er gelukkig al wat geluiden van maatschappelijk werkers en sociologen dat er geen sprake is van een simpele uitbarsting van criminaliteit. Natuurlijk, de relllen, plunderingen en brandstichting zijn zonder meer te labellen als deviant en strafrechtelijk laakbaar gedrag en moeten ook zonder meer strafrechtelij flink worden aangepakt. Tegelijkertijd zal keihard repressief optreden, een stokpaardje van Cameron & Co, op de lange termijn weinig tot niets opleveren. Cameron's andere fantastische one-line was dat "there are pockets of our society that are not just broken, but are frankly sick". Indeed, maar hoe los je een ziekte op. Met paracetamol? Of verzacht je daarmee slechts tijdelijk de hoofdpijn?

Rechtse regeringen hebben altijd de mond vol van bezuinigingen op de onderste lagen van samenleving. Uitkeringen worden dicht gedraaid. Buurthuizen gesloten. Bezuiniging op sociaal-maatschappelijk werk. De geestelijke gezondheidszorg moet op de schop. Iedereen een eigen verantwooordelijkheid. Dat kost zo lekker weinig, zo denkt de doorwinterde rechtse rakker en liberaal. Zo in dat plaatje ooit de kosten van wat rellene jongeren worden meegenomen. Waarschijnlijk niet. Toch een gemis dat politici de complexe lagen van maatschappij nog steeds niet weten te doorgronden. Als iemand het toch zou moeten begrijpen? Maar goed, in ons land is het gelukkig op dit moment weinig beter. Rutte kwam al op de thee bij Cameron voordart hij goed en wel minister-president was. We hoeven daar dus  niet veel van te verwachten.

De maatschappij is ziek volgens Cameron. Ongetwijfeld. Helaas mist Cameron de capaciteiten om die maatschappij maar enigszins beter te maken. Was het maar 1997 en kwam New Labour maar aan de macht. Cool Britania is ineens heel ver weg.

The Death Of You And Me

De vraag is nu natuurlijk of hij het waar kan maken. Niet in de laatste plaats om het ultieme gelijk te halen. Broerlief heeft met zijn "Beady Eye" eigenlijk voornamelijk een vrij middelmatig Oasis album afgeleverd (in zoverre de laatste Oasis albums niet sowieso al middelmatig waren). Noel moet dat toch stukken beter kunnen. Nu moet ik bekennen dat ik het artwork er al beter uit vind zien, maar dat zegt natuurlijk niet zoveel. 17 oktober is er pas echt duidelijkheid, dan ligt Noel Gallagher's High Flying Birds (sic!) in de winkel. Voor nu moeten we het even doen met zijn eerste single, The Death Of You And Me.Of dat dan weer duidt op de teloorgang van broederliefde tussen beide heren, laat ik aan uw eigen oordeel over.

Britannia Rules The Fields

Pinkpop ken ik alleen van de 2e pinksterdag Pinkpopmarathon op t.v. en die is de laatste jaren zelfs minder als vroeger heb ik het gevoel. Er staat mij iets bij dat Bram van Splunteren vroeger allerhande obscure bandjes in de VS ging opzoeken en daar leuke documentaires over maakte. De uitzending begon dan al om een uur of 14.00 en ging door tot de laatste bezoeker van het festivalterrein afkroop. Maar hoogstwaarschijnlijk romantiseer ik het allemaal. Tegenwoordig moeten we het doen met de samenvattingen van na 20:30 uur en dan is het nog maar de vraag of de band (lees: de gesjeesde advocaten van de betrokken platenmaatschappijen) wel toestemming geeft om beelden te maken van hun bandje en deze beelden vervolgens ook nog de ether in te gooien, althans tegenwoordig jaagt alles over de kabel maar daar worden ze nog panischer van.

Anyway, hoewel het festivalterrein met een beetje geluk weer een grote modderpoel wordt, zag ik dat het programma zaterdag a.s. wel vol staat van Britse Nostalgie. Ik bedoel nostalgischer als "Though she never told me her name, I still love you, Girl From Mars" kan ik ze u niet bieden. Klikt u even mee?

Zomer

Mocht u het vergeten zijn, over pak hem beet 20 dagen begint de zomer. Metereologisch ligt dat allemaal compleet anders, maar ik houd gewoon mijn basisschoolkennis aan omtrent de jaargetijden. 21 juni, 21 september, 21 december en 21 maart. Lekker duidelijk. Maar goed, daar wil ik het helemaal niet over hebben. Zomer betekent zomerplaatjes.

Het is volgens mij allemaal de "sixties revisited" wat deze zomer de klok slaat. Maar goed, daar ben ik al nooit vies van geweest. We beginnen de zomer met Lola Kite en Two Door Cinema Club. Respectievelijk Amsterdams en Noord-Iers. Da's weer eens wat anders. Nou goed, Miles Kane er ook nog een keer bij. Omdat het zo'n lekker nummer is. En Miles Kane is een held natuurlijk. Maar dat is weer een geheel ander discussie.

A Deal With God

Soms komen er albums boven drijven in mijn kast die op zichzelf geen (persoonlijke) nostalgische waarde hebben, maar dat eigenlijk wel hadden moeten hebben. Ze zijn oud genoeg om onderdeel te zijn van de soundtrack van mijn vroege tienerjaren. Helaas, of gelukkig alsnog heb ik "Hounds of Love" van Kate Bush pas enkele jaren geleden op haar waarde weten te schatten (is een album vrouwelijk? Een album van Kate Bush ongetwijfeld). En nu is dat op zichzelf nog geen verdienste van Kate Bush zelf, het was meer een causaal verbandje door de cover van Running Up That Hill van Placebo. Anyway, dat 'Running Up That Hill" is nu gelijk ook een van mijn favorieten van het magnifieke album van Kate Bush. De intensiteit van het nummer, de dramatiek en de "grootsheid" waarmee het nummer gebracht wordt en waar ik destijds, (lees in de jaren '80) kromme tenen van kreeg, zorgt nu voor kippenvel van genot. Smaak kan veranderen. Of rijpen. Dat is een beter woord. "Hounds of Love" heeft 20 jaren gerijpt en is daar zeker niet slechter door geworden. De geluidskwaliteit van onderstaande YouTube clip heeft er overigens wel onder geleden.

Sing 'O' The Times

Sommige nummers krijgen in de loop van de jaren een tweede leven. Sign 'O' The Times behoorde van oudsher wel tot de meer gewaardeerde songs van de kleine man uit Minneapolis, maar het was pas enkele jaren geleden dat ik me realiseerde dat de tekst genialer was dan ik aanvankelijk dacht. Of eigenlijk was de tekst daarvoor meer een verzameling losse klanken. Pas toen ik pak hem beet 8 jaar geleden nog eens onderstaande clip zag, realiseerde ik mij dat het nummer een tijdsbeeld pur sang was. "In France a skinny man died of a big disease with a little name". Krijg dat maar eens in een song verwerkt. Geniaal. Stiekem toch wel.

Hotellounge

Klassiek goed album. Wat dat betreft hunker ik soms nog naar een album als Worst Case Scenario van dEUS. Ineens had je het gevoel dat er iets compleet nieuws onder de zon was. Een sensationeel album, dat spetterde van energie, inspiratie en innovatie. Het was waarschijnlijk het jeugdige enthousiasme van de late tienerjaren. Neemt niet weg dat er pareltjes op Worst Case Scenario staan. En verdomme, hij spreekt nog nederlands ook, nou ja vlaams. Tom Barman was een instant-held.

Whatever makes her happy

Ik heb altijd een zwak gehad voor nummers die op een subtiele manier refereerden aan de tijd vooraf aan de "night out". Nummers die referen aan vanavond. Vannacht. Het "Whatever makes her happy on a Saturday Night" uit  "Saturday Night" van Suede of de prachtige zinnen: "Man I love the feeling, When I go out, Dancing with the women at the bar" uit het gelijknamige "Dancing with the women at the bar" van Whiskeytown. Het interessante aan beide nummers is dat ze absoluut niet besteed zijn aan het gemiddelde Nederlandse uitgaanspubliek. Het zijn geen kaskrakers voor in het cafe. Anders gezegd, het zijn geen feestnummers, maar kleine monumentjes voor het gevoel dat speelt bij de laatste uren voordat de zaterdagavond begon. Je moet het gevoel waarschijnlijk kennen, om de nummers te kunnen aanvoelen. Ze vangen het allebei, op hele eigen manier, bijzonder goed.

Bij de videoclip van Suede komt daar natuurlijk nog bij dat deze op de perfecte locatie is gefilmd. Het is een videoclip die eigenlijk alles wat jeugdsentiment heet, in zich draagt.  Het is het moment vooraf, tussendoor en achteraf. Subliem. De clip ruikt naar de zaterdagnacht. Ook dat is kunst.

Voor "Dancing With The Women At The Bar" is nooit een videoclip gemaakt, althans zover ik weet, maar voor het idee en voornamemlijk om aan te tonen dat het werelden van verschil zijn, over hetzelfde fenomeen. Bij dezen. Net zo subliem. Op zijn hele eigen manier.

Blur - Coffee & TV

Humor in videoclips kan dodelijk zijn. In Coffee & TV van Blur is het met name aandoenlijk. Kunst met een hoofdletter K. Als je het voor elkaar krijgt dat de kijker empathie gaat voelen voor een melkpakje, dan ben je mijns inziens als "muziekvideofrobelaar" goed bezig. Dit soort juweeltjes zie ik niet zoveel meer. Maar goed, ik zit ook niet meer zoveel voor MTV als jaren geleden. Nog afgezien van het feit dat het MTV van weleer ook al niet meer bestaat. Het gaat hard achteruit. Dacht de "oudere generatie" nog dat met MTV de verloedering kwam, zit ik momenteel op het punt dat door de teloorgang van het oorspronkelijke MTV de verloedering pas echt is ingetreden. Maar goed, dat is een hele andere discussie.

Cold War Kids - Finally Begin

Goede muziekvideo's zijn kunstwerkjes. Het is jammer dat het product soms zo wordt verwaarloosd of te grabbel wordt gegooid, want het biedt ongekende mogelijkheden. Met een beetje geluk, en anders moet je als "muziekvideofrobelaar" maar wat kritischer worden, heb je al een perfecte soundtrack voor je filmpje. Het enige wat jij nog hoeft te doen is daar mooi beeld bij te creeren. Ultiem doel is dat de film en de muziek elkaar versterken, maar tegelijkertijd los van elkaar de moeite waard zijn. Dat laatste punt is wellicht de ultieme kwaliteitstest voor je muziekvideo. Afgezien van het feit dat ik de gemiddelde "halfnaakte vrouwen, dure auto's, veel bling-bling" video's toch al om te janken vindt, blijft er zonder de muziek helemaal niets van over.

Zo anders is het met de betere muziekvideo. Onderstaande werkje van Cold War Kids mag van mij zo in het rijtje "betere muziekvideos". Heerlijk nummer. Prachtig clip. Ook zonder de muziek spreken de beelden.  De kop koffie en de sigaret buiten op de veranda. De plaat die langzaam op de platenspeler wordt gelegd. Met dan die prachtige zin aan het begin van het refrein: "When we go out tonight"......Ik heb altijd een zwak gehad voor dat soort zinnen, maar daar heb ik het nog wel eens over....

Miles Kane - Rearrange

Ryan Adams Ellende

Geachte concertganger,

Zoals u wel bekend is het concertgebouw Amsterdam een waardeloze plek. De akoestiek is diepe ellende. Als je daar ook nog een depressieveling als Ryan Adams neer zet, die vreselijke kwijlliedjes op zijn akoestische gitaar gaat zitten spelen, dan is de ellende helemaal compleet.

Ik kan daarom goed begrijpen als mensen hun kaartjes ad  € 43,00 liever kwijt zijn, dan rijk. Dat zal nog niet meevallen. Maar goed, ik doe u een plezier. Ik neem ze graag over. Ik ga wel een avondje tenenkrommend in het Concertgebouw zitten luisteren naar dat neurorische geneuzel van een man die denkt dat hij Bob Dylan is.

Het is een opgaaf, maar als u die kaartjes daarmee kwijt raakt, dan strijk ik graag over mijn hart. Ik snap in dat verband trouwens niet dat u allemaal massaal naar de ticketshop bent gerend, zonder mij vooraf te informeren. Dat had u namelijk kunnen voorkomen dat het concert uitverkocht zou raken en er mensen gaan denken dat een avond luisteren naar gezever op de akoestische gitaar de moeite waard is. Dat is het namelijk absoluut niet. En het Concertgebouw zelf is ook diepe ellende. Bovendien moet u helemaal naar Amsterdam en dat is helemaal 3x niks op de dinsdagavond. U zult zien dat het regent, storm en hagelt, ook al is het eind juni en de treinen ook spontaan niet meer rijden Nee, u bent blij als u verlost bent van die kaarten. U kunt contact opnemen via bovenstaand adres. Ik verneem graag van u.

Met vriendelijke groet,

Platenspeler

Ik word oud. Dat is niet enkel leeftijdtechnische constatering, maar veel meer een gevoel dat voortkomt uit mijn reactie op bepaalde gebeurtenissen, handelingen, voorvallen. Ik heb vanavond mijn hedenmiddag bij de kringloopwinkel aangeschafte 2e-hands platenspeler aangesloten. Toeval wil dat ik momenteel maar een LP in huis heb. Frank Boeijen Groep. Dans in Sow Motion. 1988. Ik was elf.

Mijn mondhoeken krulde al omhoog toen de zwarte schijf uit de hoes gleed. Hoe je het ook went of keert, het gevoel een LP in je handen te laten glijden is veel bevredigender dan het openklappen van een plastic cd-hoesje. Wat dat betreft zijn, mits fraai uitgevoerd, de kartonnen cd-hoesjes al een verbetering.

Vervolgens leg je die prachtige glimmende zwarte schijf op de speler. De arm gaat omhoog, de schijf begint te draaien, de naald zakt naar beneden. Het is een opeenvolging van gebeurtenissen die allemaal kleine tintelingen van plezier geven. En dan begint die ruis. Die zachte tik. En de stem die zo vertrouwd was op 11-jarige leeftijd. De stem die gelijk stond aan de grote stad. Frank Boeijen stond toen nog gelijk voor de grote stad. Voor Nijmegen.

Ik glimlach. Het verbaast me dat ik alle nummers nog ken. En dat geluid. Het is anders. Is het nu echt beter?O f word ik dan echt oud?

Ed Harcourt

Twee namen op het affiche van Crossing Border van afgelopen jaar, waren reden om jacht te maken op kaarten. Te laat zo bleek op dat moment. Het affiche van Crossing Border 2010 lonkte in de eerste plaats en bovena metl The National. De tweede naam die het affiche opsierde was Ed Harcourt. De man van het fantastische "Here Be Monsters" dat daarna nooit meer overtroffen werd. Ook niet door het op zichzelf niet verkeerde "Lustre" dat in 2010 verscheen.

Ed Harcourt is naar ik heb begrepen tegenwoordig een soort John Ewbank van Engeland. Hij schrijft met name hitgevoelige melodietjes voor andere artiesten, met als gevolg dat zijn eigen albums ook wat meer zoetsappige mainstream-pop gaan bevatten. Here Be Monsters was, althans in mijn beleving, nog veel rauwer en niet overgeproduceerd. Anders gezegd, "Beneath The Heart of Darkness", geeft mij het gevoel dat hij meent wat hij zingt. "Haywired" van het in 2010 verschenen Lustre, ligt zonder meer goed in het gehoor, maar is meer een niemendalletje van tien uit een dozijn. Wel een goed niemendalletje, maar toch. Een niemendalletje none the less.

Maar goed, Crossing Border ging het niet worden, maar The National wisten we een tijd geleden al in te halen. Ed Harcourt stond begin deze maand op het feestje van Carice van Houten in Leeuwenbergh Utrecht en daarmee hebben wij onze eigen Crossing Border afgerond. Het moet gezegd worden, een strijd met The National was bij voorbaat verloren, maar Ed Harcourt laat live toch in ieder geval zien dat hij zijn vak verstaat. Dat is ook gelijk weer het manco, ook live zit er geen echtere diepere emotie in. Hij doet zijn ding en dat ding doet hij verdomde goed. Tel daar een mooie locatie als Leeuwenbergh bij op, vul dat aan met een sausje, zijnde de trompettist van Mumford & Sons (Nick Etwell) en open je concert op het kerkorgel. Daar kun je zonder meer mee thuis komen. Maar toch, ik had meer verwacht. Maar dat verwacht ik na Here Be Monsters eigenlijk nog steeds. Maar dat komt maar niet. Van de andere kant, Ed Harcourt is zonder meer een groot talent. Dus hem live aan het werk zien, zeker in zo'n setting, is dan wel weer een unicum.

Ook nog het vermelden waard was het uitstekende voorprogramma van Jelle Paulusma, voormalig zanger van Daryll Ann. Zijn net uitgekomen album Up On The Roof, moet in ieder geval op het "nog te luisteren lijstje".

Intens

Tijdens de hoogtijdagen van mijn Americana-verslaving, aangezwengeld destijds door Whiskeytown en Ryan Adams, heb ik op een blauwe maandag een aflevering van Uncut gekocht. Daar zat namelijk een fraaie Americana verzamelcd bij. Het was, zo constateerde ik laatst, 2004, althans de cd bleek Americana 2004 te heten. Één nummer op die cd sprong er met kop en schouders bovenuit. About Today van The National. Ik heb destijds heel Google afgezocht naar de band, totdat ik ergens op een schimmige website terecht kwam waar ik de EP Cherry Tree kon bestellen. Voor het overige kreeg ik bij mijn zoektocht naar The National enkel links terug naar extreem-rechtse websites, of andere referenties met nationalisme. De band was onbekend voor Google.

Hoe anders is het 7 jaar later. The National heeft met High Violet (bewijs: Bloodbuzz Ohio) natuurlijk zonder meer een van de betere platen van 2010, zo niet de beste plaat afgeleverd, maar is bovenal omarmd door de muziekpers. Er was al een klein doorbraakje met het al even fijne Boxer (bewijs: Fake Empire), maar High Violet zette alle deuren open. Zo open zelfs, dat The National afgelopen weekend headliner was op het Cross Linx festival. Ik was even bevreesd dat de relatief rustige, stemmige, ingetogen en mystieke sfeer van de albums moelijk op het podium te vangen zou zijn. Niets was minder waar. The National leek de zaal vanaf het eerste moment in te pakken, met vlammend gitaarspel van broertjes Aaron en Bryce Dessner, heerlijke ritmes van de broertjes Scott & Bryan Devendorf en een charismatische zanger met heerlijke diepe stem Matt Berninger. De laatste leidde de zaal helemaal tot een staande ovatie door niet een stukje door de zaal te lopen, maar letterlijk tussen het publiek door tot in de nok van de zaal te klimmen, om daar duidelijk te maken dat het hem menens was wat hij zong. The National is live intens, geloofwaardig en krachtig. Zo zie je ze niet vaak meer....Hulde....Voor een bandje wat ik toch ooit ontdekt heb, voor het grote publiek. En dat vind ik stiekem dan toch wel weer een beetje leuk.

Albums 2011

Not to Forget:

1. Elbow - Build A Rocket Boys (07/03 a.s.)
2. Miles Kane - Collaborators (lente 2011)
3. White Lies - Ritual (17/01 a.s.)
4. Beady Eye - Different Gear, Still Speeding (28/02 a.s.)
5. R.E.M. - Collapse Into Now (07/03 a.s.)
6. Fleet Foxes - Helplessness Blues (02/05 a.s.)
7. Thirteen Senses - Chrystal Sounds (21/02 a.s.)

Winter

Het was daar. Het gevoel. Ik trok mijn jas recht. De kraag iets hoger. Staarde over het lege plein. De kasseien glansden van de gesmolten sneeuw. De lampjes van de kerstboom spiegelden op het glimmende oppervlak. Het plein was nagenoeg leeg. Een enkele verdwaalde ziel. De geur van koffie vloog uit de geopende deur van een cafe. Ik voelde de kou van de eerste vlokken verse sneeuw. Ik keek omhoog. Een winterlucht in de donkere nachten van december. Een vlaag koude wind deed me rillen. Het gevoel was daar weer even. Stilstaande tijd. Eeuwig jong. Verplichtingen stonden in een boek dat ik nooit las. Zorgen was iets waar de wereld makkelijk zonder kon en alleen de president van de V.S. zich druk over leek te maken.

Ik zag haar staan aan de andere kant van het plein. Ogen dicht. Hoofd naar achteren. De sneeuwvlokken vielen op haar gezicht, haar schouders, in haar haren. We waren voor even alleen op het plein. Het plein van de eeuwige jeugd op een koude decemberavond. Weer die geur van koffie. The National op mijn koptelefoon. Ik was weer even jong. Onbezonen. Op een koude avond. Op he plein voor Rockefeller Center. December in een koud New York City. Ik liep terug naar 51th street. Glimlachte in het warme licht van Dean & Deluca. Het was dat gevoel. Voor eeuwig jong.

find out from friends
that wasn't true
go out at night with your headphones on, again
and walk through the Manhattan valleys of, the dead

Gemis

U was er niet. U had er wel moeten zijn. Ik was er niet. Ik had er al helemaal moeten zijn. Over gemiste kansen en andere misere. Je kan niet alles hebben, soms kun je wel alles missen. Blijkbaar. Paradiso was gisteravond niet Our Playground helaas. Ik kopieer de recensie dan maar integraal. Om de misere nog wat te vergroten. Whatever makes you happy on a Thursday Night. Grumbl.....

Ryan Adams & The Cardinals - III/IV

Tea Party II

Het blijft verbazen dat Palin nog zo'n grote rol kan blijven spelen in de Amerikaanse politiek. De enige verklaring zou kunnen zijn dat Amerikanen zich wel prettig voelen bij niet al te grote "lichten". Dat klinkt denigrerend en dat is het waarschijnlijk ook, maar tegelijkertijd is het tamelijk zorgwekkend. De gemiddelde Amerikaanse kiezer voelt zich thuis bij de "jolly fellow" van om de hoek. De George W. van de buurt zeg maar. Palin is dat in vrouwelijke vorm en dan ook nog wat vromer dan George W. ooit was. In woord dan, in daden is ze waarschijnlijk erger dan de hele katholieke kerk bij elkaar. Maar goed, het is het woord dat telt in Amerika.

Obama is een intellectueel. Obama leest boeken en en nog erger Obama schrijft zelfs boeken. Dat maakt hem voor veel Amerikanen bij nader inzien een behoorlijke engerd. Een president met een grotere intelligentie dan de gemiddelde kiezer zou wel eens gekke dingen kunnen gaan doen.

Het verklaart ook de opkomst van die totaal zotte Tea Party. De gemiddelde Amerikaan heeft last van "control deficit". De kiezer is bang dat dat verschrikkelijke gedrocht in Washington D.C. (lees: de federale overheid) alles gaat bepalen. Net als die verschrikkelijke Britse koning van weleer. Die angst speelt helemaal op als er een president in het Witte Huis zit die allerlei moeilijke theorieen over de samenleving in de 21e eeuw uitkraamt.

Oplossing? Mensen als Palin. Haar blik alleen al levert kippenvel op. En als ze dan haar mond opentrekt over The Great American Values. Family Life. Het is alsof de ijzige wind uit Alaska zo je huiskamer binnentrekt.

De grootste deugd van Palin is echter gelijk aan de deugd George W. Ze meent het niet. George W. interesseerde het ook allemaal geen donder. En liet dat af en toe ook goed door schemeren. Palin is wat dat betreft wat schijnheilig. Dat schijnt inherent te zijn aan extreem conservatieven. Palin zal opkomen voor de burger van de hoek. Zij zal vechten voor je wapen. Je woning. Je gezin. En als ze in Washington D.C. zit laat ze je vallen als een baksteen.

Maar dat weet iedereen ook wel. Dat is juist haar deugd. Je hebt er in de praktijk geen last van. De grootste troef van de Tea Party aanhangers is nog wel het IQ van Palin. Dat is in ieder geval niet zo groot dat ze een gevaar kan vormen. En daar worden Amerikanen blij van. Een federale overheid die zich een beetje met zichzelf bemoeit en niet teveel met hun. Een federale overheid die ook niet al te slim is en daardoor via moeilijke wegen het leven van alledag kan binnendringen. De aanhangers van de Tea Party weten dat Palin dat nooit za; doen. Die ligt na de inauguratie gewoon gelijk teut in de Oval Office. Ideaal. Palin for President. Geen schijntje pijn. En de kiezer kan gewoon weer lekker creperen in zijn eigen ellende in de woestijn van Nevada. F-ck the Government.

Tea Party

Vandaag kan Amerika, althans haar kiesgerechtigde inwoners weer laten zien dat de democratische rechtstaat toch niet de heilstaat is die zij voorstaat. In ieder geval niet op het moment dat die kiesgerechtigden om de twee jaar het schip totaal de andere kant op kan sturen.

Twee jaar geleden was er aan het einde van deze dag wereldwijde euforie. Amerika had op 2 november 2008 een president gekozen die de geschiedenisboeken zou gaan domineren. Twee jaar later wordt de balans opgemaakt. Helaas niet door capabele boekhouders, maar door de uit de klei van Minnesota getrokken Tea Party leden.

Alle troep die de Republikeinen hebben achtergelaten wordt door Palin en co. zorgvuldig op het bordje van Obama geschoven. Begrotingstekort? Obama. Oorlogen? Obama. THigher Taxes? Obama. Marxist? Obama. Moslim? Obama.

Nu mag in een vrij land iedereen roepen wat hij of zij wil, probleem is alleen dat die niet al te snuggere Amerikanen dat geneuzel van de Tea Party geloven. Het was natuurlijk al duidelijk toen men George W. voor een tweede termijn koos, maar het wordt nu weer pijnlijk duidelijk. Amerika valt niet te helpen. Zelfs niet door de meest capabele president die het land zich kan wensen. Het feit dat het de eerste president is die het land aan een fatsoenlijk zorgverzekeringstelsel heeft geholpen boeit niemand. Het zelfbeschikkingsrecht van de Amerikaan is heilig. Als ik wil creperen, dan crepeer ik.

Als ik Obama was zou ik vanavond watt zendtijd kopen, de troep laten zien die acht jaar George W. Bush heeft opgeleverd en vervolgens heel hard dat nummer van Billy Joel draaien: we didn't start the fire. Speakers in de tuin van het Witte Huis en achterover leunen. Laat ze het maar uitzoeken met hun Tea Party.