Caos Calmo

De rust van het plein in een immer voortrazende wereld. De symbolische aspecten van het rouwproces. Anderhalf uur kleine speldenprikjes over het het werk, de liefde, het verlies, de ontmoetingen, de verrassingen, het mooie en het lelijke van het leven. Op prachtige muziek, op een pittoresk Italiaans plein. Grimaldi is met Caos Calmo er in geslaagd een film te maken die ontroerd, laat lachen, laat genieten en doet verbazen. Een film met een in eerste instantie somber dramatisch uitgangspunt. Een film gefundeerd op een familie-drama. Met de focus op de hoofdpersoon, die briljant en ongekend geloofwaardig wordt geacteerd door Nanni Moretti. Caos Calmo is geen film die het verhaal, het drama en de verwerkingen daarvan in beeld brengt. Het is juist de film die het allemaal buiten beeld laat en het laat vertellen door symboliek, gezichtsuitdrukkingen en de kleine details van de dagelijkse ontmoetingen en omhelzingen die de hoofdpersoon heeft. Knap staalje filmwerk met als uitwerking een rustgevende glimlach. Klasse.

America Votes VII - Schreeuwlelijk Palin

Het is aardig uitgekiend. Er is ongetwijfeld goed over nagedacht. Wanneer is het juiste moment. Wie maakt een mooie balans. Jong-Oud. Man-Vrouw. Bescheiden-Luid. De twee eerste verschillen vielen mij echter niet meer op toen de gouverneur van Alaska haar mond opendeed. Hillary kan haar stemvolume aardig omhoog stuwen. Maar het stemgeluid van Sarah Palin slaat echt alles. Het gaat door merg en been en na twee zinnen was mijn irritatiegrens al bereikt. Als dat in het Witte Huis gaat zitten, dan zou ik, in het hypothetische geval dat ik Amerikaan zou zijn, morgen verhuizen. Een president van 72 met een uitstraling of hij morgen om kan vallen en een schreeuwlelijk ernaast van 44. Een combinatie die ik niet kan verdragen.

Maar goed, de Republikeinen hebben zich vast in de elkaars handjes geknepen. Zij doen het maar even. Een vrouw aan het roer. Nou ja, naast het roer dan. Aan het roer staat een veteraan. Een ijzervreter. Een man van staal. Tenminste 30 jaar geleden. Nu iets minder. En je moet het ze nageven. Mochten ze winnen met dit duo, dan is de kans zeer aanwezig, en wie had ooit durven dromen, de eerste vrouwelijke president van Amerika, een republikeinse is. Want of McCain zijn hart het vier jaar uitzingt? Ik durf mijn hand er niet voor in het vuur te steken. Maar goed, bovenal hoop ik dat de gemiddelde Amerikaan toch een even lage tolerantiegrens heeft als ondergetekende. Want mijn God, het zal je moeder zijn, maar het moet toch helemaal niet de vice-president worden...

Oud Ondergronds Nijmegen

Soms is Nijmegen net Rome. Als ze in de hoofdstad van Italie gaan graven voor het aanleggen van een weggetje, het omleggen van een kabel of het vervangen van de riolering dan staan er in no-time een groep archeologen om het kuiltje heen om zich te vergapen aan de kopjes, schoteltjes, pilaren, beeldhouwwerken en andere Romeinse restanten. In Nijmegen was het deze week klaarblijkelijk ook weer raak. Er kan geen straat worden opgebroken of de stadswallen, kannetjes, verborgen huizen en allerhande andere archeologische hoogstandjes komen boven drijven. Een waar walhalla voor de archeoloog, ongetwijfeld een hel voor de middenstander. Want voorlopig zal die kuil wel niet dichtkunnen. Daar moet eerst een team met witte jassen en kleine kwastjes in. En terecht overigens. Het kleine beetje historie dat niet is weggevaagd moeten we koesteren. Maar toch, soms begrijp je de zuchten van die Romeinen als er weer eens een straat moet worden opengebroken. Het is namelijk altijd prijs.

Obama ' 08 - I

Door de overvloed aan media-aandacht tijdens de primaries lijkt het soms of de "next president of the United States" al over zijn hoogtepunt heen is. Of de magie is uitgewerkt. Alsof de retoriek alleen nog maar hol klinkt. De opgerolde hemdsmouwen wel wat stoer ogen, maar eigenlijk ook een beetje kwajongensachtig. Het is natuurlijk het grootste gevaar dat Obama achtervolgt en dat door Hillary zeker niet kleiner is geworden. Voor je het weet kampt de kiezer ver voor 4 november a.s. met een enorm Obama-fatigue. Het is het gevaar van de atleet die 2 weken voor Beijing op de atletiekbaan van Zundert een wereldrecord loopt. Leuk, maar je hebt er zo weinig aan als je later met zilver aan de haal gaat. Desondanks, steeds als Obama weer op het scherm verschijnt en de woorden "Yes We Can" door de conventiehal schallen, kun je toch moeilijk voorstellen dat iemand in Amerika nog serieus overweegt om op een 72-jarige ex-militair te stemmen, die nog conservatiever oogt dan Bush en Cheney bij elkaar. Eerlijkheidshalve mag mijns inziens iemand van boven de 70 sowieso niet het hoogste ambt van de Verenigde Staten bekleden. (Een mening waar de voormalige Chief Justice van het Supreme Court het overigens zowel niet wat betreft de leeftijdkwestie, als wat betreft "het hoogste ambt", mee eens zal zijn). Daarnaast blijft er iets kleven aan Obama. Een soort magie of vreemd soortig niet te verklaren gevoel dat als hij het huis aan Pennsylvania Avenue betrekt er daadwerkelijk iets zal veranderen. Een gevoel dat er ook een beetje was toen Clinton het Witte Huis introk, maar thans wellicht in veel sterkere mate. Een gevoel dat het leven weer leuk mag zijn. Dat er vooruitzichten zijn, en dan met name vooruitzichten die niet alleen de "National Security" betreffen. Het is even nog de vraag of Obama dat gevoel ook in de debatten straks neer kan zetten. Het gevoel dat het leven met Obama in D.C. weer een leven wordt met blauwe luchten en het leven met McCain slechts een voortzetting wordt van grauw grijze dagen met miezerregen. En er is niets zo ellendig als miezerregen.

Grandeur

Het is soms fijn te constateren dat niet alleen de zon voor niets opkomt, althans de zon het enige fraaie element is wat zonder kosten boven aan de hemel staat te schitteren. Nu is die hele uitspraak sowieso onzin, want eigenlijk draait de hele natuur voor niets. We spenderen er miljarden aan, voornamelijk om te herstellen wat we zelf kapot maken, maar normaliter zal "De Natuur", de bloempjes, de beestjes en de bijtjes ook zonder subsidie uit Brussel doordraaien. Hoe dan ook, het is soms ook fijn om te constateren dat totaal andere dingen voor niets zijn te bewonderen. Zoals de fraaie internationale beeldententoonstelling in Park Sonsbeek te Arnhem (Grandeur). Nu is Park Sonsbeek al een park om je vingers bij af te likken en dat wil wat zeggen om een dergelijke mening te ventileren als Nijmegenaar, maar om door dit park te kunnen flaneren langs fraaie kunstuitingen maakt het helemaal de ideale zondagmiddagwandeling. Een en ander is nog te bewonderen tot 21 september a.s., dus mocht u in de buurt van Arnhem zijn, laat het redelijk lelijke centrum links liggen en begeef u gelijk naar Park Sonsbeek. Een van de pareltjes waar Nijmegen toch stiekem wel jaloers op mag zijn. Voor de rest is het natuurlijk helemaal niets, dat Arnhem, althans dat zul je mij nooit 'on the record' horen zeggen...

Reminder

Opdat ik het zelf anders toch weer vergeet, bij dezen alvast een "reminder" voor de komende maanden, interessant luistervoer van artiesten waarvan vorige albums al met enige regelmaat in de cd-speler zijn verschenen, wat overigens lang niet altijd wil zeggen dat de onderstaande albums die eer ook weer gegund is, maar kunnen terugvallen op een lijstje biedt altijd weer wat houvast.

Snow Patrol - A Hundred Million Suns (20/10)

Brett Anderson - Wilderness (01/09)

The Verve - Forth (25/08)

Travis - Ode To J Smith (29/09)

Keane - Perfect Symmetry (13/10)

Oasis - Dig Out Your Soul (06/10)

En dat is dan ook alleen nog maar het Britse kant van het verhaal. Voor oudgedienden uit andere werelddelen moet ik wat verder spitten.

Beijing 2008 - I

Tuurlijk, de sprong uit het water, met de oog op het scorebord was een mooi plaatje. Ook de foto's vanmorgen in de krant mochten er zijn. Zeker omdat, uit mijn hoofd Femke Heemskerk, even was vergeten dat men, volgens een vaag en onbegrijpelijk ritueel, op een Olympische medaille moet bijten en deze niet moet kussen. Ik vond het kussen eigenlijk wel mooier. Die tanden in zo'n edelmetalen plak maken de foto meestal niet fraaier. Wie dat ooit verzonnen heeft, is in ieder geval onbekend met de lens van een camera en gezien het feit dat de camera tegenwoordig overal aanwezig is moet het ritueel eigenlijk maar gewoon worden afgeschaft. Maar ik dwaal af. Waar het mij om gaat is dat de dames dichtbij waren maar dat Het Moment nog niet is geweest. Het moment van pure kippenvel. Nu heb ik persoonlijk die momenten meestal toch niet bij de Zomerspelen. Ik ben meer van de wintervariant. Van de huilende sporters op het ijs. De schaatsers die uitgeput op het bankje naast de baan vallen en vergeten te kijken of ze eigenlijk nog aanspraak kunnen maken op de felbegeerde plak. De sfeer rond de Winterspelen is altijd wat mystieker. Misschien omdat we in dit land het fenomeen sneeuw niet meer zo kennen. En ijs is eigenlijk ook al verdomde lang geleden. Toch hadden Athens 2004, Sydney 2000 en Atlanta 1996 ook wel haar momenten. De momenten van kippenvel. De finale tussen Thorpe en Van de Hoogenband om maar een zijstraat te noemen. Maar dat moment heeft Beijing 2008 nog niet gehad. Ook al kwamen Veldhuis, Dekker, Kromowidjojo en Heemskerk dichtbij. Maar het is ook pas dag 3. Het duurt nog bijna twee weken dit festijn. De enige twee weken in de twee jaar dat ik vrijwillig sport kijk en God knows why.....

De fiets die roerloos tegen het tuinbankje stond

Roerloos. Tegen het bankje in de tuin. Hij was rood ooit. Nu neigt hij meer naar roze. Er zitten twee zwarte canvastassen achterop. Van die tassen die vroeger absoluut niet konden op een herenfiets, maar vandaag de dag juist duiden op een hippe, moderne, midden in het leven staande man. Van een man die op de zaterdagmorgen bij de groentekraam de beste groentes uit staat te zoeken. Daarna stevig doortrapt naar de kaasboer en de viskraam. Alleen het verste, alleen het beste. Op weg naar huis puilen de tassen uit. Links kijken de kopjes van artisjokken net boven de flap uit. Rechts steken de stokbroden ver uit. De fiets kreunt van het gewicht. De tandwielen kraken, de remmen piepen. Maar hij houdt vol. Want dit is nog zo'n fiets die altijd vol houdt. Zo'n fiets die is gemaakt voor de jaren '80. Toen men nog fietsen kon maken. Of wat dan ook. Degelijk. Kwaliteit. Robuust.

En nu staat die fiets tegen het tuinbankje. Roerloos. Te wachten op wat komen gaat. Al een week of twee. Het gras naast het tuinbankje is al hoog opgeschoten. Wat wil je ook met dit weer. De paardebloemen geven het nog een kleurig gezicht, maar het mag wel wat onderhoud hebben. Het is zo'n augustustuintje. Als het gras, de bloemen en het onkruid tierig groeien, maar haar verzorgers even in het buitenland vertoeven. De fiets kleurt er mooi bij. Bij al die gele paardebloemen. Maar soms lijkt hij een beetje te kreunen. Hij wil weer op weg. Weer wat aandacht. Weer de olie over zijn tandwielen voelen lopen. Weer tevreden naast het tuinbankje staan als zijn eigenaar na de ochtendboodschappen de zaterdageditie van de Volkskrant openslaat, met een dampende kop koffie in zijn linkerhand. Maar de fiets blijft roerloos staan. Tegen het tuinbankje. Te wachten op betere tijden. Hij weet nog niet, dat die niet gaan komen. Nooit meer. Hij zal de rest van zijn dagen slijten tegen dat tuinbankje, in ieder geval tot het moment dat iemand hem uit zijn lijden komt verlossen. Maar zijn eigenaar zal hij nooit meer zien. En dat is een gemis voor die fiets. En voor dat tuinbankje. En voor nog veel meer. Maar voor nu, alleen al even voor dat mooie beeld. Op de zaterdagochtend.