Shelter From The Storm

Het was een vroege maandagochtend. De zon brak langzaam door. Dreef de aanwezige mist weg. Door de auto klonk Bob Dylan. Ik draaide nooit Bob Dylan. Ooit een verzamelalbum aangeschaft, maar die lag voornamelijk te verstoffen onder het tevens in de cd-kast aanwezige Blonde on Blonde. Maar goed, deze maandagochtend stond ik om half zeven 's ochtends voor de cd-kast en wist ik dat Bob moest zingen. In de auto. Op de snelweg. Met de rood opkomende zon in mijn spiegels.

Ik was moe. Dat ben ik al een tijdje. Een beetje uitgeblust. Toe aan vakantie. Het werd weer een mooie dag. Die maandagochtend. Maar mijn gedachten gingen eigenlijk alleen maar uit naar alles wat nog moest gebeuren. Zag de stapel werk al voor mijn ogen opdoemen voordat ik uberhaupt achter mijn bureau zat. Ik had eigenlijk zin om te vluchten. Volgende afslag van de A15 af en gewoon ronddolen onder de bloesem in de Betuwe. Een beetje in de zon zitten langs de waterkant. Krant erbij, kopje koffie. Verder niks. Stuk appeltaart misschien. Met slagroom. Bob zong lustig voort. Ik zette de radio wat harder: "Everything up to that point had been left unresolved.Try imagining a place where it's always safe and warm."Come in," she said,"I'll give you shelter from the storm." Precies. Dat is wat ik nodig had. A shelter from the storm.

Ik draaide nooit Bob Dylan. Tot afgelopen maandag en de hele rest van de week. Ik draai nooit Bob Dylan. Tot blijkbaar de week dat zijn grootste fan komt te overlijden. Tja...

Martin Bril

Het is sowieso het verkeerde seizoen. Nee, het is sowieso veel te vroeg. Dat moet ik eigenlijk als eerste zeggen. Het is sowieso veel te vroeg. 49 is geen leeftijd om te gaan. Om de deur dicht te gooien en de dagelijkse realiteit te verlaten voor de eeuwige jachtvelden. Maar het is ook het verkeerde seizoen. Ik heb daar namelijk wel eens over nagedacht. Wanneer ik wil gaan. Nu heb je daar meestal geen invloed op. Maar vetrekken in de lente lijkt mij niks. Te mooi, te energiek, te jong. De lente nodigt uit tot meer. Niet tot een afsluiting. Wanneer is de wereld, nou ja Nederland, nu mooier dan juist deze weken. Zeker met dit weer. Of je moet juist willen gaan met dit beeld op je netvlies. Mocht er dan toch een hiernamaals zijn dat je dan in ieder geval een mooi laatste beeld hebt van de wereld. Die mooie aardkloot met haar blauwe luchten, lichtgroene bladeren en frivole bloesem.

Ik zag hem voor het eerst in Zomergasten. Markant figuur dacht ik toen. Daar wil ik wel eens iets van lezen. Ik denk dat hij toen nog in Het Parool stond. Hij was in ieder geval nog niet het publieke figuur van de laatste jaren. Althans dat houd ik mezelf graag voor. Ik houd mezelf graag voor dat ik Bril al kende voordat het doorbrak tot het grote publiek. Voordat Bril een icoon werd. Met een dagelijkse column in de Volkskrant. Met Evelien op t.v. Met zijn ongezouten mening in De Wereld Draait Door. Ik kende Bril daarvoor al. Niet dat het een donder uitmaakt. Maar soms krijg je daar een lekker gevoel van. Het gekke met Bril was dat hij nog meer een "bekende" leek dan al die andere "bekende Nederlanders". Misschien omdat hij verslag deed van het leven op de hoek. Het leven dat je kende. Zijn schetsen van het meisje op de markt, de man in het cafe, de vogel in Frankrijk, de bloesem in de Betuwe. Waar Bril over schreef dat had je ook wel een keer gezien. Alleen had jij niet dat er bij gedacht. Of zoals Campert het vandaag verwoorde, wij zien dingen. Bril wist waar dingen over gingen. Alledaagse dingen. Alledaagse mensen. Ik zal hem missen. Bril hoorde bij de dagelijkse rituelen. En die zij nu ineens weg. Ach hoor ik hem bijna zeggen: "op de eeuwige jachtvelden is het altijd lente en rokjesdag, wat wil een mens nu nog meer".

Susan Boyle

Het lijkt een perfecte truc uit de doos van John de Mol of aanverwante media-goeroes. Nu de "weet-je-wat-ik-kan" shows langzamerhand hun hoogtepunt hebben bereikt, was het tijd voor een nieuwe impuls. Even weer een 'swung' aan het genre, opdat we nog 5 jaar vooruit kunnen met het concept. Leunen op een bestaand concept is immers -tig keer goedkoper dan allerhande nieuwe concepten bedenken waarvan minimaal 90% na de pilot weer van de buis kan. Oftewel, het eerste wat door mijn hoofd schoot bij het zien van "dit" was: dit is doorgestoken kaart. Dit is een leuk geintje uit het hoofd van een of andere media-fantast. Iemand die midden in de nacht wakker werd en dacht 'dit is het'. Dit is de redding van alle Idols en aanverwante programma's op de wereld.

En dat is het ook geworden. Het is een hype blijkbaar. En het is eigenlijk ook wel heel leuk om te zien. Je wordt er een beetje vrolijk van. Ik weet niet hoe het werkt, maar het werkt. En als het geen doorgestoken kaart is, dan wordt je alleen maar nog vrolijker van. Als het dat wel is, dan werd je er toch in ieder geval even vrolijk van. En dan is de media-goeroe ook weer geslaagd in zijn taak. Het is een win-win situatie...

Bakkerij Schuthof

Bij Bakkerij Schuthof is er op de vroege zaterdagochtend een levendige handel in nummertjes. Geen voetbalplaatjes, geen smurfen, geen eftelingzegels die hier de klok slaan, maar doodgewone ouderwetse nummertjes. U kent ze wel, die pijlvormige papiertjes die je uit zo'n rood apparaat trekt (meestal meer dan bedoeld) en waar dan zo'n mooi volgnummer op staat. Ik had 079 op de zaterdagochtend om 8:34 precies. Het bord aan de muur, zo'n ouderwetse, met van die fraaie flapnummers, stond op dat moment op nummer 31. Ach, dat waren maar 48 wachtenden voor mij. Het zonnetje scheen, er werd wat gelachen, kinderen keken hun ogen uit naar de taartjes in de vitrine. Sommige mensen liepen naar De Schut, in de hoop daar eerder brood te krijgen, anderen gaven de moed simpelweg op. En van deze opgevers moesten we het hebben. Voor je het weet gaf nummer 049 zijn briefje aan nummer 057, die dan vervolgens weer zijn nummer gaf aan 061 en u raadt het al, nummer 061 gaf het uiteindelijk aan 079. Zo was ik binnen 15 minuten maar liefst 18 plaatsen gestegen. Er werd nog wat doorgeschoven met nummertjes, terwijl onze magen begonnen te rommelen van al die heerlijke geuren die uit de bakkerij kwamen. Nee, wij vermaakten ons wel. Bovendien concludeerden we met zijn allen: "we hebben geen haast". Want haast dat heb je niet op Schier. Haast is een woord dat in het Schierse woordenboek, zover het al bestaat, niet voor zou komen. Haast is iets voor bewoners van het vaste land. Landrotten. Niet voor op Schier. Daar trekken we gewoon een nummertje en lachen we naar de zon als er nog 48 wachtenden voor ons zijn. In mijn stad zou zoiets leiden tot rellen en opstanden. In Schier slechts tot levendige handel in nummertjes. En voor de rest hebben we alle tijd. Wat een leven. Was heel Nederland maar zoals Schier..."we hebben geen haast, we hoeven nergens heen"...

Schuif Gezellig Aan

Aart Staartjes, de man die altijd al rond de 60 leek maar ook weer nooit ouder lijkt te worden, sprak afgelopen maandag in de Volkskrant zijn zorgen uit over het voortbestaan van Sesamstraat. Nu ben ik de laatste tijd met veel bezig, maar het onderwerp Sesamstraat behoort daar niet bij. Desondanks was ik wel lichtelijk geschokt toen ik las hoe de publieke omroep solt met het klassieke kinderprogamma. Niet alleen zijn Bert, Ernie & Co. al sinds een jaar terugverwezen naar half zes, de laatste tijd rolt het kinderprogramma klaarblijkelijk al om 5 uur de huiskamer binnen. 5 uur. Zoals Aart terecht opmerkte, dan rijden de gesjeesde papa en mama van vandaag de dag net de file in. Met een beetje geluk rollen ze net de AH uit en haasten ze zich naar de keuken om het avondeten te bereiden. Maar geen moderne yupmama of yuppapa die al om 5 uur met kroost voor de buis kan zitten.



Het hele idee van Sesamstraat is ook weg als je om vijf uur al beelden laat zien van Bert & Ernie die gaan slapen. Of rond die tijd afsluit met een verhaaltje van Dikkie Dik. Een kind ging immers keurig na Sesamstraat naar bed, zo rond kwart voor zeven. Papa en mama waren om zeven uur dan vrij. Je kan je kind moeilijk om kwart over vijf zonder eten naar bed sturen. Daarmee is alleen pedagogisch gezien vijf uur al een ramp. Je zou het bijna kindermishandeling kunnen noemen om Sesamstraat al om dat tijdstip op de beeldbuis te gooien. Nee, ik ben het helemaal met Aart eens. De publieke omroep verzaakt zijn plicht. Sesamstraat hoort om half zeven en geen minuut eerder. En als er om dat tijdstip dan zeven miljoen nederlanders naar SBS6 zappen, dan moet de publieke omroep dat een rotzorg zijn. Het is immers niet haar taak om zeven miljoen Nederlanders te entertainen met onzin. Om half zeven is het haar taak om de nieuwe generatie van Nederland pedagogisch te vertroetelen met het Koekiemonster. Misschien moeten we er maar een comite voor oprichten. Met Aart als ere-voorzitter. Zijn ze daar in Hilversum nu helemaal van de zotte...

77/100

77 dagen. Ik krijg ons huis binnen zo'n termijn in ieder geval niet af. Mijn eigen opleiding duurt fiks langer. En de beste man krijgt nog eens geen opleiding. Training on the job is het meer. Toch komen de eerste 100 dagen met rasse schreden dichterbij. En je kan er donder op zeggen, dat met het dichterbij komen van de eerste 100 dagen ook de eerste evaluaties worden geschreven. De crisis is nog niet opgelost. De oorlog is nog niet voorbij. Het milieu nog niet florisant omhoog geschoten. Desondanks is het wel duidelijk dat er al 77 dagen een hele andere wind waait. Een bijna tegenovergestelde wind dan die we acht jaar gevoeld hebben. Het alleen al spreken over "afschaffing van kernwapens" en de betwisting dat Amerika in oorlog is met de Islam is een teken aan de wand. Het zijn woorden. Maar zoals Bert Wagendorp in de Volkskrant ook al opmerkte. Eerst woorden, dan daden. Zijn voorganger deed het vaak andersom. En dan bleken de daden vaak een ramp en de zogenaamd verklarende woorden maakte het niet veel beter. Wat dat betreft blijft het een zegen. Ook na 77 dagen. Maar goed, wij in Europa zijn natuurlijk nog steeds een beetje verblind. Uit de afgelopen tour van Obama langs een reeks Europese landen bleek toch nog wel dat de Europese leiders op een roze wolk rondzweven rond de huidige president van Amerika. Europa heeft die luxe misschien ook wel. Het is hier nog aardig toeven in de luwte van de storm. Er staat in Europa bij mijn weten geen bedrijf met de grootte van GM op omvallen. En goed, zelfs al stelt het praktisch allemaal weinig voor. Hoe lang is het geleden dat we twee lachende presidenten van Amerika en Rusland op een foto zagen. Tel daar de lente bij op en misschien is dat wel genoeg om ons al zwevend de crisis uit te loodsen. Uiteindelijk blijken veel dingen namelijk slechts gestuurd door de algehele "state of mind". En die "state of mind" is op bepaalde vlakken best positief. Misschien dat we over 25 jaar in de geschiedenisboekjes kunnen terugvinden dat die "state of mind" en de vroege voorjaarszon de wereld van de ondergang hebben gered. Met Obama als lachende voorganger en heel Europa op een roze wolk daar achter aan.

Tijd

Ik kom er niet meer aan toe. En dat is best jammer soms. Vaak lees ik 's morgens iets in de krant en dan wil ik daar dan iets over schrijven. Gewoon om er maar vanaf te zijn. Alleen dan moet dat wel op dat moment. Dat schrijven. En vroeger kon dat gewoon. Dan gooide ik de krant aan de kant, liep ik naar mijn bureau, schonk nog een kop koffie in en begon met tikken. Voor je het weet stond er weer een stukje over het een of ander.

Ook bevordelijk waren de lange raam-staar-sessies. Ook met een kop koffie, of thee, of later op de dag een glas wijn. Dan zag je wat op straat. En daar wilde je dan wat over schrijven. Gewoon op dat moment. Niet aan het eind van de dag. Want dan was je het alweer vergeten. Ik zie nog vaak genoeg van die voorvallen. Waarover je wilt schrijven. In de trein. Op straat. Flarden van een gesprek in een cafe. Alleen dat schrijven. Op dat moment. Dat lukt niet meer. Dat even achter de computer duiken. Vroeger had de dag 24 uur en minstens 16 daarvan waren ter vrije besteding. Tegenwoordig is dat gereduceerd tot 2. Niet dat ik nu 22 uur per dag druk bezig ben, maar de tijd om te schrijven is gereduceerd tot 2. De overige 20 uur ben ik bezig. Of dat druk bezig is, is vrij relatief. Mieren zijn druk bezig. Maar mensen? Maar goed, in die 2 uur kunnen ook heel veel andere dingen. Die overigens lang niet even nuttig zijn. Soms zelfs aanmerkelijk minder nuttig dan schrijven wellicht zou zijn.

Ik realiseer me. Het heeft even geduurd. Maar ook ik ben een van die dwazen. 24 uur in een dag en elk uur gevuld. 7 dagen in een week en elke dag zo weg. 30 dagen in een maand. 365 dagen in een jaar. Zo weg. Als je niet uitkijkt. Goed voornemen voor de tweede helft van 2009 (dat begint pas op 1/7). Beter uitkijken waar de tijd blijft. Want zij (is tijd vrouwelijk?) lekt ergens weg. Ergens in het huis, ergens in de opleiding, ergens in een dossier, ergens....maar niet meer naar hier. En ach, ik vind het toch nog steeds wel leuk. Een beetje tikken. Nuttig? Misschien. Misschien ook niet. Maar dat maakt ook niet zoveel uit. De man of vrouw die 24 uur per dag nuttig bezig is, moet ik nog tegenkomen. Dus wat dat betreft. Spinnen zijn nuttig heb ik wel gehoord. En die zijn ook altijd heel druk bezig. Maar nu draaf ik door. Nuttig...pffff..., daar heb ik helemaal geen tijd voor.