Fysiotherapie

"Daar zitten we weer. Komt Jan niet?" -" Nee, die is weg met zijn zoon geloof ik. De kerstmarkt. Munster of zo?" De vrouw knikt en glimlacht. "Dus je zit hier al de hele tijd alleen". -"Nee" glimlacht de man, " ik zit hier samen met die aardige meneer"  en hij knikt bemoedigend naar mij. Ik knik even terug. Een korte glimlach. Ik schuif even in mijn stoel. -"U komt voor de fysiotherapie" vraag ik. Ze knikken instemmend. -"Versleten knieeen"  zeg de man. -"Versleten heup"  zegt de vrouw. "En u?" -"Nog niks versleten" lach ik, " ik kom gewoon voor de huisarts". Ze knikken en staren wat voor zich uit. De losse flodders in de wachtkamer van een huisartsenpraktijk.

Het is een ouderwetse wachtkamer. Met schrootjes aan de muur. Er hangt een soort speaker boven de deur naar de praktijkkamer. Vroeger werd je daardoor waarschijnlijk naar binnen geroepen. Ik hoorde het kraken van de speaker in mijn gedachten. "Janssen." En dan stond Janssen op. Hoed in de hand. Schuifelend. Voetje voor voetje. De kamer binnen van de alwetende. De huisarts. De alwetende. Dat is die al lang niet meer. En die speaker wordt ook niet meer gebruikt. Te onpersoonlijk. Te autoritair misschien ook wel. Het rode lampje doet het nog steeds. Rood als er een patient binnen is. Uit als de kust veilig is.

"Het zal wel de laatste keer zijn" sombert de vrouw. De man knikt. -"Heb jij thuis ook zo'n fiets". -"Wat zeg je"  vraagt de man. "Zo'n fiets" zegt de vrouw nog een keer. De man kijkt mij vragend aan. -"Wat zeg je nou?" -"Of je thuis ook zo'n fiets hebt?" -"Of ik naar huis fiets? Natuurlijk niet, ik fiets al jaren niet meer." De vrouw slaat haar ogen ten hemel. -"Volgens mij vraagt ze of u thuis ook zo'n apparaat heeft waar u op kan fietsen" zeg ik. "Dat heeft u denk ik hier wel he" en ik wijs naar de deur met het bordje "fysiotherapie" De ogen van de vrouw beginnen te glinsteren. -"Ja, hier hebben wel allemaal apparaten. Echt prachtig". -"Ik heb thuis zo'n stepding" zegt de man ineens. "Dus ik kan wel wat bewegen. Maar ja." Sombere blik. "Het is niet zoals hier he. Het is hier ook altijd wel gezellig. Zo met zijn drieen. Thuis ben je toch maar alleen". De woorden vallen in de stille wachtkamer. "Thuis ben je toch maar alleen". Ze zwijgen. Kijken weemoedig voor zich uit. "Alleen". De vrouw schraapt haar keel. Ze kijkt me aan. "Het is volgend jaar niet meer te betalen he. Ze haalt haar schouders op. "Vandaar."

Ik had er nog niet zo bij nagedacht. Maar dit waren ze. De slachtoffers van de bezuiniging. Ze zijn gelukkig met een fiets. Een loopband. En wat aanspraak. Een praatje een keer in de week. Een uurtje bewegen onder leiding van een fysiotherapeut. Goed voor lichaam en geest. Klein geluk op de vierkante meter. Er is geen geld meer voor. Gelukkig is er wel geld voor een missie in Kunduz met Playmobil politiepoppetjes, want anders was de wijsheid toch ver te zoeken in dit land.

Lees verder ----- 2012*

Joni Mitchell

Wat een mooie scene in Love Actually al niet kon doen. Afgelopen week vloog ik weer langs de scene dat Karen (Emma Thompson) tot de constatering komt dat de door haar man (Alan Rickman - "Harry") gekochte ketting niet voor haar was. Ze vlucht naar de slaapkamer en zet daar Both Sides Now van Joni Mitchell op. Ik heb nooit iets geluisterd van Joni Mitchell, terwijl ik van dat nummer altijd kippenvel heb gekregen. Toen hij afgelopen week weer langs kwam, ben ik maar overstag gegaan. En terecht. Wat een prachtalbum. Volgens mij is dit verplichte kost in uw platencollectie. Is het niet wettelijk verplicht een Joni Mitchell album in de kast te hebben? At least in the winter? Want dat is het ook wel. Wintermuziek. Voor bij flakkerende kaarsen en knisperend haardvuur. Zo voor de dagen net voor of na kerst. Hij is al een tijdje uit. Maar mag gewoon mee als de ideale kerstcd.
I've looked at love from both sides now
From give and take, and still somehow
It's love's illusions I recall
I really don't know love at all

Kerstplaatjes

Afgelopen week keek ik door de natte ramen van mijn trein de nacht in. Er gleden huizen langs mijn netvlies. Lampen aan. Hier en daar al een kerstboom. Op mijn koptelefoon zongen Smiths & Burrows: "The years go by so fast, let's hope the next beats the last". Ik ben de herfstplaatsjes helemaal vergeten, of het moet Last Smoke Before The Snowstorm van Benjamin Francis Leftwich zijn, maar voor de kerstplaatjes hebben zich uit het niets twee gegadigden aangediend.

Het Funny Looking Angels van gelegenheidsduo Smiths & Burrows is nog de meest toegankelijke kerstplaat van de twee. Leuke niemendalletjes, fijne covers en prima garantie voor een ongecompliceerde kerstsfeer. Daar komt nog bij dat het album de kwaliteit van de de gemiddelde Sky Radio tranentrekker ruimschoots overstijgt. Deze winter dus alstublieft geen Buble onder uw boom, maar gewoon de warme stem van Editors frontman Tom Smith in samenzang met Andy Burrows (ex-Razorlight). Als je bovendien de zin: "God damn, this government. Will they ever tell me, where the money went" subtiel in je nummer weet te verwerken, dan heb je sowieso een streepje voor.

De tweede gegadigde is het bijna magisch klinkende "50 Words for Snow" van Kate Bush. Het album begint met het bijna 10 minuten durende "Snowflake" en is alleen voor dat openingsnummer zijn aanschaf meer dan waard. Mocht u echt geen andere muziek in huis hebben, deze kerst dan adviseer ik u Snowflake op de repeat te zetten, het liefst op een ietwat krakende plaat, de kachel wat hoger, de kaarsen aan. U krijgt een magische kerst.

dEUS @ The Vereeniging

Een van de betere bands uit de Lage Landen stond vorige week zaterdag in de Vereeniging in Nijmegen. Oorspronkelijk  een zaal voor klassieke stukken of zogenaamde theaterconcerten, maar sinds de samenwerking met de poptempel Doornroosje komen er af en toe ook heuse rock gespeeld in Nijmeegs mooiste zaal. Afgelopen zaterdag dEUS. Hoewel ik Worst Case Scenario al vrij vroeg na zijn release had (en is grijsgedraaid), had ik Tom Barman en co. nog nooit live gezien.

Blijven bands uit de Lage Landen soms toch wat achter  bij het muzikale geweld van de Anglo-Amerikanen, dEUS staat live als een huis. Jammer genoeg stond het geluid iets te hard in de fraaie zaal. Zo hard soms zelf dat ik vreesde voor het stucwerk, maar Barman & Co. lieten in ieder geval horen dat ze nog steeds bij de top horen van de Benelux. Hoewel het laatste album mij nog niet helemaal heeft weten te overtuigen, is het een feit  dat Constant Now de zaal op stoom kreeg. dEUS mag vaker naar de stad aan de Waal komen.