Britannia Rules The Fields

Pinkpop ken ik alleen van de 2e pinksterdag Pinkpopmarathon op t.v. en die is de laatste jaren zelfs minder als vroeger heb ik het gevoel. Er staat mij iets bij dat Bram van Splunteren vroeger allerhande obscure bandjes in de VS ging opzoeken en daar leuke documentaires over maakte. De uitzending begon dan al om een uur of 14.00 en ging door tot de laatste bezoeker van het festivalterrein afkroop. Maar hoogstwaarschijnlijk romantiseer ik het allemaal. Tegenwoordig moeten we het doen met de samenvattingen van na 20:30 uur en dan is het nog maar de vraag of de band (lees: de gesjeesde advocaten van de betrokken platenmaatschappijen) wel toestemming geeft om beelden te maken van hun bandje en deze beelden vervolgens ook nog de ether in te gooien, althans tegenwoordig jaagt alles over de kabel maar daar worden ze nog panischer van.

Anyway, hoewel het festivalterrein met een beetje geluk weer een grote modderpoel wordt, zag ik dat het programma zaterdag a.s. wel vol staat van Britse Nostalgie. Ik bedoel nostalgischer als "Though she never told me her name, I still love you, Girl From Mars" kan ik ze u niet bieden. Klikt u even mee?

Zomer

Mocht u het vergeten zijn, over pak hem beet 20 dagen begint de zomer. Metereologisch ligt dat allemaal compleet anders, maar ik houd gewoon mijn basisschoolkennis aan omtrent de jaargetijden. 21 juni, 21 september, 21 december en 21 maart. Lekker duidelijk. Maar goed, daar wil ik het helemaal niet over hebben. Zomer betekent zomerplaatjes.

Het is volgens mij allemaal de "sixties revisited" wat deze zomer de klok slaat. Maar goed, daar ben ik al nooit vies van geweest. We beginnen de zomer met Lola Kite en Two Door Cinema Club. Respectievelijk Amsterdams en Noord-Iers. Da's weer eens wat anders. Nou goed, Miles Kane er ook nog een keer bij. Omdat het zo'n lekker nummer is. En Miles Kane is een held natuurlijk. Maar dat is weer een geheel ander discussie.

A Deal With God

Soms komen er albums boven drijven in mijn kast die op zichzelf geen (persoonlijke) nostalgische waarde hebben, maar dat eigenlijk wel hadden moeten hebben. Ze zijn oud genoeg om onderdeel te zijn van de soundtrack van mijn vroege tienerjaren. Helaas, of gelukkig alsnog heb ik "Hounds of Love" van Kate Bush pas enkele jaren geleden op haar waarde weten te schatten (is een album vrouwelijk? Een album van Kate Bush ongetwijfeld). En nu is dat op zichzelf nog geen verdienste van Kate Bush zelf, het was meer een causaal verbandje door de cover van Running Up That Hill van Placebo. Anyway, dat 'Running Up That Hill" is nu gelijk ook een van mijn favorieten van het magnifieke album van Kate Bush. De intensiteit van het nummer, de dramatiek en de "grootsheid" waarmee het nummer gebracht wordt en waar ik destijds, (lees in de jaren '80) kromme tenen van kreeg, zorgt nu voor kippenvel van genot. Smaak kan veranderen. Of rijpen. Dat is een beter woord. "Hounds of Love" heeft 20 jaren gerijpt en is daar zeker niet slechter door geworden. De geluidskwaliteit van onderstaande YouTube clip heeft er overigens wel onder geleden.