10 jaar

Ze zijn weg. 10 jaar. Gewoon voorbij. Feitelijk betekent het natuurlijk weinig. Wat is nu het verschil tussen 2010 en 2004? Tussen 1994 en 1999?

10 jaar geleden liepen we morgen over Whitehall. Richting Westminster Palace. We kochten wijn in een achteraf winkeltje om ongeveer half elf nog een fles wijn. Bij een Indier in zo'n achteraf straatje achter Westminster Abbey. Eentje die het meest briljante idee had om op oudejaarsavond nog zijn zaak open te gooien. Alsof heel London het wist, zo druk was het daar. Een half uur voordat Nederland het nieuwe millenium inging.

Maar wij zaten in London. Voor de start van een nieuw decennium. We sliepen ergens bij King's Cross omdat er in heel London geen plek meer te krijgen was. For some reason or the other kom je dan altijd in King's Cross terecht. Het was 10 jaar geleden. 30 december 1999. We dronken Guinness in een lokale pub tegenover St. Pancras. Morgenavond zou het nieuwjaar van de eeuw zijn. De opening van de London Eye. De Millenium Dome. Tony Blair was nog een held in eigen land. De economie rees sky-high. Enige probleem was de vraag of computers raar gingen doen om 01/01/2000 om 0.00 uur. Ze hadden nergens last van. We gleden "smooth" de jaren '90 uit.

Het is 10 jaar later. 10 jaar ouder. 10 jaar verder. Het is zo snel gegaan. Politiek gezien ging het natuurlijk al mis in 2000. "Too close to call" was de start van de weg naar beneden. Vervolgens acht jaar Bush in Amerika. 9/11. De oorlog in Irak. ICT-crisis. Krediet-crisis. En ondertussen het sluimerende beest van de opwarming van de aarde. We hadden in Kopenhagen nog iets kunnen maken van dit decennium. We hebben het niet gedaan. Hoe zouden ze de geschiedenisboekjes ingaan? De jaren '00? Overal aandacht voor, behalve daar waar het nodig was. Terroristen bedreigen de westerse wereld? Of bedreigt de westerse wereld zichzelf? Al Qaida is niet de vijand van de wereld. CO2. Helaas kwamen ze daar pas in 2017 achter....

Ach, 10 jaar later. 10 jaar ouder. Er zijn wel goede films gemaakt het afgelopen decennium. Ik bedoel Amélie was gewoon 2001. Goede muziek ook genoeg. Gold was ook dit decennium. En ach, sinds een jaar zijn George W. ook kwijt. Het is 10 jaar later. We gaan een nieuw decennium in. En eigenlijk ziet het er misschien wel rooskleuriger uit dan toen in 1999. Hoewel het anders voelt. Maar dat heeft te maken met leeftijd geloof ik. Op je 20e is de wereld nog zorgeloos. Op je 30e? Is dat allemaal anders. Ik heb ineens de drang om dit nummer heel hard op te zetten. Zingt u mee:

Said I'm gonna buy a gun and start a war,
If you can tell me something worth fighting for,
Oh I'm gonna buy this place is what I said,
Blame it upon a rush of blood to the head.....

Was ook dit decennium. Als je dat weer vergelijkt met wat er begin jaren '90 uit kwam. Dan hebben we het aardig goed gedaan de afgelopen 10 jaar. Happy 2010!

De Hel van 24 December

Bent u wel eens op 24 december in de supermarkt geweest? Nee? U bent er waarschijnlijk wel ooit geweest, maar weet u sindsdien dat u daar niet moet komen op 24 december. Op 24 december wil namelijk, om welke reden mag Joost weten, iedereen naar de supermarkt. En op 24 december wil ook ineens iedereen sorbetijs. Of verse munt. Of die geinige puntpaprika's. Of paté. Het hele jaar ligt de champignonpate in zijn eigen vocht weg te drijven, maar nee, op 24 december willen we allemaal pate. Zo lekker bij het kerstontbijt.

En slagroom. Ongeklopt. Geklopt. In een spuitbus. In een pakje. Gezoet. Ongezoet. Maakt niet uit als het maar veel is. Sowieso is de zuivelafdeling een slagveld op 24 december. Klaarblijkelijk heeft iedereen weer dat recept uit de Allerhande gezien waar creme fraiche in moet. Je moet eens op 24 december 5 minuten bij de zuivel gaan staan. Wedden dat je minstens 10 mannen aan hun vrouw hoort vragen: "er staat hier nu wel creme fraiche, maar mag het ook zure room zijn. De creme fraiche is namelijk op". Vrouwlief loopt dan rood aan, want dit is nu al de tiende idiote vraag van manlief waarmee hij laat blijken een complete supermarktnitwit te zijn.

Mannen zijn vaak ook de enige die de kerstboodschappen leuk vinden. En dan het liefst op 24 december. Zijn ze vrij van de zaak. Gezellig. Lekker boodschappen doen. Lekker. Leuk. Kneuterig. Met van die fijne kerstmuziek op de achtergrond. Wham. Last Christmas. Je weet wel. Leuk. Gezellig.

En terwijl manlief genietend van zijn gratis koffie een beetje zwijmelt achter zijn boodschappenkarretje, krijgt zijn echtgenote het volgende hartinfarct omdat de varkenshaas ook al op is. En morgen komen zijn schoonouders. En zijn schoonouders hadden wel drie keer gebeld deze week. Wel drie keer! Of ze alstublieft de varkenshaas niet wilde vergeten. En of ze die niet beter konden bestellen? "Neuh", had manlief gezegd. "We gaan vroeg". Een uurtje of 10. Op 24 december. Dan is het nog rustig.

Niet dus. Het is de hel. Ook al om 10.00 uur 's ochtends. En weet je wat manlief dan zegt, genietend en relaxend van zijn kopje koffie achter de boodschappenkar? En weet je wat hij dan zegt als moeder de vrouw witheet terug komt omdat de varkenshaas op is? "Ach, dan neem je toch gewoon biefstuk. Wie merkt het verschil?". Nee, het is geen wonder dat de echtscheidingsadvocaten het retedruk hebben op 27 december. Helaas was dat dit jaar een zondag (lees: een extra ergenisdag), dus het zal 28 december wel feest zijn geweest bij mening familierechtkantoor. Werd dat target voor 2009 toch nog gehaald. En dat allemaal te danken aan het feest op 24 december om 10.00 uur 's-ochtends bij AH.

Nee, dan had die vrouw bij de kassa voor mij het beter voor elkaar. Haar enige inkopen voor de kerst waren 2 dozen wijn en drie doosjes Panadol Plus. Niemand die haar kerst ging verknallen. Zelfs de alcohol niet. Ik snap haar wel. Levenservaring heet dat....

Slow Attack

Tot nog toe heeft Brett me solo nog niet echt kunnen bereiken. Sterker nog, zijn eerste album vond ik eigenlijk tenenkrommend. Het vorig jaar uitgekomen Wilderness heb ik nog nooit echt beluisterd. De tragedie van een eerste album dat geheel verkeerd valt. In dat restaurant waar je ooit kotsmisselijk uit bent gekomen, kom je ook niet zo snel meer terug, is het wel?

Brett produceert echter lustig voort en zonder dat ik er erg in had lag 2 november jl. alweer het derde solo-album in de winkels met de fraaie naam Slow Attack. Wat ik er van hoor op YouTube (The Hunted, Frozen Roads) vind ik al stukken beter aan te horen dan het m miraculeuze geneuzel van het eerste album. Toch mist de man een Bernard Butler of Richard Oakes aan zijn zijde. Het heeft weinig te maken met Suede. Hoewel de ballads op de albums van Suede volgens mij ook altijd van Anderson alleen kwamen, was de balans met de wat meer "catchy" songs de kracht van de band.

Maar toch, laten we het maar weer eens een kans geven. Brett is een van de laatst overgebleven iconen uit mijn jeugd die nog wat zinnigs doet. De rest slaan of elkaar de hersens in of verzakken steeds verder in tienduizend maal bewandelde en sterk geplaveide paden. Man staat op 24 januari a.s. in Tivoli. 10 jaar geleden was ik daar wild van geworden. Maar ja, toen stonden ze dan ook nog in Vredenburg. En dat bestaat ook al niet meer in zijn oude glorie...

Battle For The Sun - 06-12-2009

Een achtbaan. Met uitzondering van Follow The Cops Back Home stonden Molko & Co. in de vijfde versnelling afgelopen zondag in Antwerpen. In dik anderhalf uur joeg Placebo het grootste deel van hun laatste plaat erdoor en een handje overgebleven klassiekers van voorgaande albums. Indrukwekkend, niet in de laatste plaats omdat vanaf de opening For What It's Worth de zaal al leek te ontploffen, dat ging onverminderd voort met Ashtray Heart en oudje Every Me and Every You. Het dak van het, overigens wat "shabby" sportpaleis ging er compleet af bij The Bitter End en The Never-Ending Why. Wat dat betreft was van timide publiek, het euvel klaarblijkelijk in Ahoy, geen sprake. Placebo pakte de zaal, geheel terecht overigens, vanaf de eerste minuut in. Enig nadeel? De band maakte, op één moment na, weinig contact met de aanwezigen. Maar goed, als je in een achtbaan zit dan heb je helemaal geen tijd om te praten. En als het ook nog eens zo'n lekkere rit is, dan mis je dat ook niet echt. Placebo was nooit echt mijn band. Dat is na Werchter en het Sportpaleis wel anders. Placebo for President...