Vorst Nationaal gaf nu niet direct de aanleiding om te denken dat in deze zaal een intimiteit kon worden gerealiseerd die normaal gezien kenmerk is van de kleinere concertzalen. Vorst is het Ahoy van Brussel, althans het lijkt weliswaar iets kleiner dan Ahoy of zijn zusje de Lotto Arena in Antwerpen, maar niettemin is het aardige betonkolos. Elbow slaagde er echter in om deze betonkolos binnen 10 minuten om te toveren tot een kleine concertzaal, waarbij zelfs de achterste rij op het twede balkon het gevoel had dat samen met Guy Garvey & Co in de stamkroeg te zitten. Het is zonder meer een verdienste van de frontman die met allerhande grappen en grollen het publiek naar zijn hand kan zetten, maar het is ook een opmerkelijke kwaliteit van een band die eigenlijk helemaal niet direct toegangkelijke muziek maakt. Wat dat betreft bezit Elbow nagenoeg alle kwaliteiten die je maar kan bezitten als band. Ze maken buitengewoon hoogstaande pop, zijn live nagenoeg nog beter als op hun albums, kunnen een zaal opzwepen (met Grounds for Divorce) en een zaal kippenvel geven van melancholie (Dear Friends en het live magistrale Lippy Kids). Elbow deed weer eens gooi naar de topregionen van de popmuziek. Een plaatsje waar ze andere Britse bands langzamerhand ver achter zich lijken te laten.
