Associatie

Muziek wordt pas echt bijzonder door de associatie. De beste albums, alléz, de beste albums naar mijn zeer bescheiden mening zijn een brug naar het verleden. Soms herken je dat wat sneller, soms ook pas na enkele jaren. Zo galmde laatst na lange tijd Sullivan Street weer door de kamer. Het was zo'n mooie avond, die we er toch een paar gehad hebben, eind vorige maand. De tuindeuren open, de avondzon als een rode gloed de houten vloer, wijntje in de hand. Een beetje "oude muziek" draaien. En dan hoor je zo'n zin: 'I'm almost drowning in her sea. She's nearly crawling on her knees. She's down on her knees' en dan ben je verkocht. Of beter gezegd, dan ben je ineens 15 jaar jonger. En ergens anders. Dromend over een meisje. Of mijmerend over een vakantie. Het zijn nummers die de tand des tijds doorstaan.

Mary Jane's Last Dance is nog zo eentje. Het is, pak hem beet, 1997. Ik daal een trap af naar de spelonken van een plaatselijk cafe. Tom Petty schalt door de speakers. De dansvloer is vol. Snel een blik door de ruimte. Ja. Ze is er . Desperado in de hand. Nochalante blik. Mijn avond is goed. En Tom Petty mocht van mij op de repeat.

Liedjes zijn niet alleen maar liedjes. Het zijn meer een soort poorten naar herinneringen. Naar lang vergeten plaatsen, gebeurtenissen, vage dromen. Trouble betekent kronkelende wegen door de Ardennen. Groene heuvels. Kabbelend water. Een glas wijn met blote voeten in het water. Yellow daarentegen is tamelijk het tegenovergestelde. Yellow is grote stad. London bij nacht. Een donker cafe in Islington. Dansende mensen. Allemaal Op dat ene nummer, dat ik die week overal in de stad hoor. Ik ruik het zweet, het bier en de sigarettenrook nog in mijn neus. En iedereen zingt: Look at the stars, Look how they shine for you, And everything you do, Yeah they were all yellow...

En ach, soms ligt het wat meer voor de hand. New York, New York is Fifth Avenue. Central Park in de winter. Blistering cold. Kerstbomen overal. Hete hazelnootkoffie. Ik hou helemaal niet van hazelnootkoffie, maar als ik Adams zingt (I remember Christmas in the blistering cold. In a church on the upper west side) dan lust ik niets anders meer.

Ik neem mij voor het eens bij te gaan houden. Welke associatie ik bij welk nummer heb. Better Than This. Keane is sinds afgelopen mei gelijk aan de heuvels van Umbrie en Toscane. Keane staat gelijk aan vergezichten van middeleeuwse stadjes. Heerlijke olijfolie. Fantastisch eten. De afslag links of rechts. Of toch maar rechtdoor. Vrijheid. Eeuwige vrijheid op de Italiaanse wegen. Het is pas de eerste week en we zijn nog drie weken weg. Ik laat de auto rustig glijden over de draaiende wegen. De lucht is zoet, warm en kalmerend. Deze vakantie lijkt eeuwig te duren. De radio een tikje harder. Is this what you meant?Is thisWhat you dreamed of? Geen idee, maar zolang Keane mij terugneemt naar Italie dan is het alles waar ik over gedroomd heb...

MJJ

Ben het bed maar uitgegaan. En alsof ik niet genoeg shit had. De radio aangedaan...Vanochtend toen de krant kwam. Heb ik de oplossing bedacht. En ik heb hem terug gegeven. Ik heb hem teruggegeven. Aan de jongen die hem bracht... (Acda & De Munnik, Laat me slapen).

Het eerste besef kwam pas toen mijn trein langs De Kuip denderde. Even was er zo'n klein sprongetje van mijn hart. Daar had ik hem natuurlijk nog gezien. Toch al gauw weer zo'n 17 jaar geleden. We hadden om 05.00 's nachts voor de ticketshop gelegen voor kaartjes. Dat deed je toen nog. De echte die-hards lagen er zelfs al om 23:00 de vorige avond. In een slaapzak en een thermosfles koffie. Dat waren de tijden van voor LiveNation.nl.

Het was een vreemde dag gisteren. Enerzijds was het een heerlijke dag. Waarin alles gestroomlijnd leek te lopen. Maar de hele tijd met die gedachte in je achterhoofd. Overleden? Klopt het wel? Nog maar een keer inloggen op CNN. Ja, het klopt. Maar...kan zoiets dan? En waarom voel ik me daar zo rot over?

Een psycholoog op de radio. Of hij de massale rouw kon verklaren? Er kwam een vaag gemompel over dat iedereen wel een stukje van zichzelf in de man herkende. Maar dat is het niet. Het is meer wat Georgina Verbaan gisteren zei. Het is een stukje jeugd wat af wordt gesloten. Het is een deur die dicht wordt gegooid. Het is iemand waarmee je op bent gegroeid. De nummers van Jackson staan, gewenst of ongewenst, als een soundtrack naast allerlei gebeurtenissen uit je leven. Als je in de jaren '80 hebt meegemaakt dan was Jackson iemand die bijna onderdeel van het dagelijks leven was. En dat is weg. Finito. Einde.

Tel daarbij op dat nare gevoel dat je krijgt als zijn levensverhaal in moordtempo voorbij komt. Dat iemand die in 1983 op handen werd gedragen, in 2006 zo verguisd kan worden. Het waren 25 jaren steil omhoog en daarna 25 jaren steil naar beneden. En de vraag is of de beste man zelf daar enige invloed op had.

Ik staarde gisteren in mijn cd-kast. Besefte me ineens dat ik een tijdje geleden nog geheel uit het niets Off The Wall had opgezet. Ik pakte het album weer. Legde het glimmende schijfje in mijn cd-speler, skipte naar de titelsong (luister hier) en toen kwam die toch ineens. De brok in mijn keel. Die vertrouwde stem. Jaren vlogen langs mijn netvlies. Off The Wall, Thriller & Bad staan voor een onbezorgd leven. Lange woensdagmiddagen. Altijd zon. Altijd buiten spelen. Altijd Michael Jackson op de radio. En dat is voorbij. Dat gaat nooit meer komen. En daar krijg ik zelfs tranen van in mijn ogen.

Pinkpop 40

Jan Smeets speelt op veilig. Dat is op zich wel de meest gehoorde kritiek op het afgelopen Pinkpop. Radio-vriendelijke bandjes die hun sporen al hebben verdiend en een gestage kaartverkoop verzekeren. Tel daarbij held Bruce bij op en Smeets was binnen voor Pinkpop 2009. Als ik de recencies mag geloven dan had het sowieso beter Bruce In The Park (with special guests) kunnen heten, want nagenoeg ieder zichzelf respecterend bandje speelde een nummer van de aardige man uit New Jersey. Hoewel ik weinig met Bruce heb, kon ik het Momentum wel waarderen. Er stond een grootheid op het podium. Een grootheid zonder al te veel eigendunk. Het is een gewone jongen gebleven die Bruce. En gezegd mag worden, het optreden stond als een huis.

Maar voor het overige. Inderdaad weinig verrassing op Pinkpop 2009. Anouk heeft een stempelkaart. Krezip mag zelfs komen als ze niet meer bestaan. In de jaren '90 hoorde ik Smeets nog wel eens verkondigen dat hij het als zijn taak zag ook nieuwe bands een podium te geven. Hij moest immers ook muzikale opvoeding geven aan de nieuwe generatie. Die taak lijkt hij terzijde hebben geschoven. Of wellicht gedelegeerd aan Lowlands. Kwalijk kun je het hem nauwelijks nemen. De man heeft ooit nauwelijks 20.000 kaarten verkocht voor het festival. Nu zijn de 60.000 kaarten gegarandeerd weg. En dat zijn keiharde euro's. Ik hoorde het Jan Smeets al zeggen. "Ik weet niet waar jij de bakker mee betaalt, maar die van mij accepteert alleen euros'. Oftewel, uiteindelijk gaat het om de pegels. Bovendien zijn het wellicht niet de meest verrassende acts. Een slechte Pinkpop is er toch ook nog nooit geweest. En het gaf mij in ieder geval behoorlijk veel zin in Rock Werchter. Waar we stiekem toch lekker heen gaan....