(S)linkse Rutte

Wat niemand weet is dat Rutte stiekem een hele linkse jongen is. Rutte droomde vroeger in zijn ledikantje al van Paars Plus. Dat verzin ik niet, dat schijnt een "onderstroom" binnen de VVD te beweren. Je kent dat wel de geruchtenmachine ergens onderin de politieke partij, die altijd met handzagen rondloopt om wat poten hier en daar te verwijderen.

Rutte is helemaal niet zo rechts als hij beweert. Rutte is echter wel ontzettend (s)links. Hij zegt dat hij over rechts wil, wetende dat een coalitie met de PVV nooit gaat gebeuren. Dat ligt niet aan hem, maar aan die dekselse Verhagen. Rutte zegt dat zijn tweede optie door het midden gaat, met CDA en PvdA. Hij weet dat die coalitie ook nooit gaat gebeuren. Dat ligt niet aan hem, maar aan die dekselse Cohen. Dus blijft er weinig anders over dan Paars Plus. Dat ligt niet aan hem, maar aan die dekselse Tjeenk Willink.

Maar ondertussen komt wel zijn droom uit. Premier van een links kabinet. Hij wilde altijd al zo graag. Maar hij kwam maar niet binnen bij PvdA en D66. Wel bij die rechtse rakkers van de VVD. Omdat zijn enige concurrent daar Rita Verdonk heette en Rita Verdonk tegenwoordig nergens meer is te vinden. Wat dat betreft kan enige toekomstvisie de VVD niet worden ontzegd. Dat hebben ze toch maar goed gezien. Wat ze minder goed gezien hebben is dat Rutte ze een links kabinet in de maag al splitsen. (S)linkse jongen die Rutte. Ik vind het allemaal niks, maar dat doet die dan toch heel aardig.

Spanish Inquisition

Het Nederlands elftal was altijd het elftal dat de finale nooit haalde, maar wel altijd het mooiste voetbal speelde. Althans dat was van de mening van de zelfbenoemde voetbalkenner. Van dat eeuwige jaren '90 elftal met Kluivert, Davids, Seedorf, de broertjes De Boer, waren diezelfde kenners altijd van overtuigd dat het eigenlijk de feitelijke kampioenen waren. Tomeloze arrogantie. Die ploeg strandde altijd op penalties en anders op hun eigen ego's.

Zo anders was de ploeg van Van Basten. De ploeg die vervolgens door Van Marwijk is overgenomen. Bescheiden jongens. Jongens van de hoek. Je ziet Snijder en Boulahrouz bij wijze van spreken nog een balletje trappen tegen het muurtje achter de supermarkt. Robben zou zo die joviale buurman kunnen zijn. Kuijt is gewoon die knul uit de Calve pindakaas reclame. Bovenal spat het plezier er van af. De ploeg vind het leuk. Dat vonden ze het al op het EK 2008 en dat vinden ze nu nog steeds. Stond dat jaren '90 elftal altijd met enorm zure gezichten in het veld (ze waren immers de beste, dus wat had het voor een nut om nog 90 minuten achter die bal aan te rennen); het huidige elftal is gretig en wil werken. Bikkelen tot dat de laatste graszode onderste boven ligt.

Het team van Van Marwijk dwingt het af. Gewoon door er voor te werken, knokken en bikkelen. Geen vooringenomendheid over de enorme schoonheid en klasse van het eigen spel. Een elftal dat het Nederlandse adagium "doe maar gewoon" hoog in het vaandel heeft staan, wordt wellicht wel gewoon wereldkampioen. En wie weet. Zien we De Boer dan wel een keer echt lachen. Maakt die dat ook nog eens mee. Dat mag best. Immers, "Nobody expects the Spanish Inquisition"......"Well, actually""....

Rock Werchter 2010

Gelukkig was daar Canvas. Dat gisteravond tussen 20.15 uur en 0.00, maar liefst vier uur Rock Werchter 2010 voorbij liet komen. Enerzijds maakte dat het gemis natuurlijk alleen maar groter, anderzijds kant was het toch prettig om vanuit de luie bank, met de kleine wonderbaarlijk stil in de wieg, even het veld te kunnen overkijken. Om te constateren dat we de Editors toch wel graag bezig hadden gezien aldaar. Of oudgedienden Faithless. Temper Trap natuurlijk. Pearl Jam. Stereophonics is ook nog zo'n jeugdzonde. Maar ook voor de nieuwe lichting Belgische bands. Customs & Sweet Coffee klonken  toch ook als heerlijke festivalmuziek. Nee, als het mij ligt doen we Rock Werchter 2011 gewoon weer mee. Want ik miste het veld weer net zo hard als vorig jaar net na Rock Werchter. Nooit geweten dat je een grasveld zo kan missen. En ach ja, die pintjes he. Da's toch anders dan een fleske bier op de bank.

Deutschland

Misschien is het schijn, maar Duitsland lijkt een last van haar schouders te hebben geworpen. In feite leek dat al in 2006 toen het WK daar plaatsvond en het "Duitse sprookje" bijna waarheid leek te worden. Maar goed, dat is interne tevredenheid. Het is niet zo vreemd dat Duitsers zichzelf wel aardige jongens vinden. Wel een nieuwigheid van het laatste decennium is dat anderen dat eigenlijk ook vinden. Berlijn wordt al jaren als een van de hipste steden van de wereld gezien. In heel de wereld wordt het vooruitstrevende milieubeleid van Duitsland geroemd. Merkel is wellicht niet de meest tot de verbeelding sprekende regeringsleider, maar wel vakkundig, integer en bovenal vrouw in wat nog steeds een mannenwereld lijkt.

En dan dat voetbal. Er klinken voor het eerst geluiden dat Duitsland eigenlijk wel heel goed voetbalt. Was het altijd dat Duitsers geluk hadden in de laatste minuut, of weer eens een "schwalbe" wist uit te buiten, nu hoor je links en rechts "die Mannschaft" voetbal speelt dat een wereldkampioen waardig is. Het is daarnaast een symphatieke en multiculturele ploeg, waarin teamverband voorop lijkt te staan, in plaats van allerlei individuele haantjes (u kent ze wel die van Le Blue). Ook de nationale volksfeesten die bij iedere wedstrijd van het Duitse elftal losbreken duiden op een nieuw gemeenschapsgevoel. Het is natuurlijk een vreemde gewaarwording dat dergelijke gemeenschapsgevoelens alleen bij voetbal naar boven komen en het is bovenal de vraag wat er na het WK van over blijft, maar toch even lijken alle Duitsers blij met elkaar. En in welk land zie je dat nog. In ieder geval niet in een land waar een PVV bijna 30 zetels haalt.

Er is een nieuw Duitsland opgestaan lijkt het. Of de rest van de wereld heeft het nieuwe Duitsland omarmd. Dat kan ook. Het vooruitstrevende, milieubewuste, toekomstgerichte en nog immer zo degelijke Duitsland. Misschien moet we het maar als "pilot-staat" voor Europa gaan uitroepen. Al krijg je dan toch weer gelijk enge associaties. Anyway, voor historici lijkt me het een interessant processen. 60 jaar na WOII lijkt het juk gevallen. Duitsland staat terug op de kaart en misschien wel alsnog als voortrekker van Europa, maar dan wel in de meest positieve zin van het woord. Is het dan toch "Deutschland uber alles"?

Huisgenoot P

Zou er over moeders bij een voetbalvereniging uit Alblasserdam net zo veel zijn te schrijven als over de moeders van de plaatselijke kneuterclub in Bethesda? Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Of het zou moeten gaan over de ondraagdelijke saaiheid van het moeder-bestaan in Alblasserdam. Niet omdat het leven van een moeder in Alblasserdam bij uitstek saai is, maar ik hoef als lezer niet te weten dat het elke week zo gezellig is als de moeders hun zonen komen ophalen bij de plaatselijke voetbalvereniging en alle roddels van het dorp de revue passeren. Hoewel dat is wel weer leuk als er met cynische ondertoon wordt gesproken over de moeder die het stiekem doet met de man van de ander en zij nu zo gezellig het met elkaar hebben over de nieuwe jongens-collectie van H&M. Maar goed, over het algemeen leest een kort verhaaltje over diepe ellende nu eenmaal lekkerder dan wat anekdotes over een goed gelukte aardappelschotel. Hoewel dat laatste dan wel weet Witteman's kwateit is. Zij kan zowel een goed gelukte aardappelschotel in elkaar draaien, als daar vermakelijk over schrijven. Maar goed, ik dwaal af...

Het is natuurlijk prachtig dat Remarque hoofdredacteur kan worden van de Volkskrant. Maar met deze carriere-stap ontneemt de man mij wel de bron van twee favoriete journalistieke stukjes. Zowel zijn eigen artikelen over het wel en wee van de Amerikaanse samenleving en de politiek in het bijzonder, als het wel en wee van de Amerikaanse samenleving zoals vrouwlief Sylvia Witteman dat kan beschrijven zijn eerste leesvoer bij het opvouwen van een nieuwe krant. Sylvia Witteman laat in haar laatste columns ook al aardig doorschemeren dat de keuze van "huisgenoot P." nog al verstrekkende gevolgen heeft. Het gezin is net aardig aan het inburgen in land van onbegrenzde mogelijkheden, gaat mijnheer weer terug naar huis. Net gewend aan een halve liter cola bij het ontbijt, moeten de kinderen weer leren om bekertjes (!) schoolmelk tot zich te nemen. "Dorst!" hoor je ze al roepen door het klaslokaal. "Honger!" direct daarna. Het is even aanpassen. Een bruine boterham met kaas geeft toch een ander gevoel in je maag dan een donut met chocolade-topping.

Nu betwijfel ik of Witteman haar kinderen geheel heeft ondergedompeld in de Amerikaanse eetgewoonten, maar toch. Als we het over structuur hebben (en ik weet sinds kort dat je het daar veel over hebt als je bent gepromoveerd tot ouder), dan is het heen en weer emigreren tussen Amerika en Lage Landen nu niet de beste manier om mee te beginnen.

Maar goed, de keuze is gemaakt. Huisgenoot P. komt naar huis en de rest mag mee. Ben benieuwd wat dat gaat worden. Je zou er bijna een nieuwe rubriek over kunnen gaan schrijven. "Het wel een wee van Huisgenoot P. en zijn gezin". Met elke week een leuk prive-kiekje en een sappige roddel. Ik voel inspiratie komen....

Braziliaanse hitte

Ik kijk nooit voetbal. Maar bij de eerste tonen van de Vuvuzela die iets na 17.00 uur over straat schalde, moest ik toch even de t.v. aanzetten. Ik zag een slagveld. Een groen veld waarop werd geknokt. En ineens blijf je dan toch kijken. Snap je even de gekte die voetbal heet. Het is namelijkwel Brazilie. En Nederland wint nooit van Brazilie. Ja, een keer eerder blijkbaar.
Het is 1-1. En Oranje krijgt langzaam vleugels. Je ziet het gewoon gebeuren. Een team dat per minuut beter gaat spelen. Ik heb niks met voetbal. Maar hier kreeg zelfs ik dan toch de kriebels van. Ineens kan je genieten van die gekte op straat. De uitzinnigheid. Het getoeter. De oranje straten in onze volkswijk. Het is natuurlijk allemaal van de zotte. Al die hysterie rondom een spel met een balletje. Dat surrogaat voor nationale identiteit. Maar in dit soort gevallen toch ook wel weer heel leuk. En bij gebrek aan dat andere veld (snik!) En onder deze Braziliaanse hitte. Moest ook ik toch even juichen.