Jaarlijst?

Als ik de Volkskrant en OOR mag geloven is deze discussie nu, medio april 2007, al voorbij. Het beste album van het jaar ligt in de bakken, het is te koop en thuis te beluisteren. Einde discussie. Favourite Worst Nightmare heet het schijfje en het is dat moeilijke tweede album van de hype van vorig jaar (en dit jaar klaarblijkelijk): The Artic Monkeys. Ik heb het nog niet gehoord, nog niks, noppes, nada van het hele album, maar als ik het mag begrijpen uit een en ander dan loop ik nu al, twee dagen na release, hopeloos achter de feiten. Daarom maar even hier genoteerd. Ik ben er bij, ik heb het gehoord. Waarvan AKTE!

Energy

Soms gebeurt je dat. Je "zapt" wat rustig wat op je televisie. De volgende zender in de rij is MTV. En je wordt gegrepen. Je mondhoeken bewegen zich omhoog, je knieen worden wat onrustig, je voeten beginnen en ritme mee te tikken. Soms gebeurt je dat. Dat MTV je nog ouderwets overdondert. MTV zoals MTV bedoelt is. MTV Brand New wil dat nog wel eens lukken. Zoals vanavond. Met dat heerlijke niemendalletje van The Apples In Stereo. Ik sta op het balkon, kijk naar de blauwe lucht, zie de laatste zonnestralen van de dag door de lichtgroene bladeren. Ik wil het het uitschreeuwen. Over de grasvelden. Over de stad. Het is lente! Soms gebeurt je dat. And the world is made of energy, and the world is electricity, and the world is made of energy, and there's a light inside of you, and there's a light inside of me. Soms gebeurt je dat. Mijn lenteplaatje 2007 is geboren....

Pareltje The National

Al speurend op internet kom je soms nog eens wat tegen wat je klaarblijkelijk moet bekoren. Het is en blijft een van de mooiste eigenschappen van het wereldwijde web. Er bestaat een bandje Minibar. Werkelijk nog nooit van gehoord, maar op het wereldwijde web kwam ik allerlei verwijzingen tegen naar Whiskeytown en Pete Yorn. Het zijn van origine een stel Britten die zich in L.A. hebben gevestigd en nu een beetje rondhangen in de scene die het midden houdt tussen pop en alt.country. Of het echt goed is daar ben ik nog niet achter, maar de tekenen zijn gunstig en maken in ieder geval nieuwsgierig.

Wat volgens mij wel echt als een aanrader de boeken in kan is The National. Ik was al vrij verrukt van het nummer About Today (luister uitgesponnen live-versie), maar ook het overige materiaal op Cherry Tree is volgens mij zonder meer de moeite waard. De zware stem van de zanger, het melancholieke bandgeluid, de prachtige gitaarloopjes. The National is een klein, volgens mij nog relatief onbekend, pareltje. Het nummer heb ik al lang grijs gedraaid, nu wordt het echt eens tijd om te kijken of ze meer van zulke kippenvelnummers heb geschreven. Geen muziek voor prachtige zonnige zomerdagen overigens, maar wel weer voor lange avonden met een rode ondergaande zon of voor in de auto over "those long narrow stretches". Overigens heeft de band na Cherry Tree (2004) al reeds twee andere albums opgenomen: Alligator (2006) en onlangs verschenen The Boxer (2007). Voor Cherry Tree zagen al Sad Songs for Dirty Lovers (2003) en het titelloze debuut (2001) het levenslicht. Op MySpace is het nieuwe album te beluisteren en het zou zomaar kunnen dat The National mijn nieuwe bandje voor het voorjaar van 2007 wordt. Ondanks het ietwat te donkere geluid voor deze stralende dagen. Voer genoeg in ieder geval en dat is altijd wel zo fijn als je in een nieuw bandje wil duiken.

Today you were far away, and I didn't ask you why, What could I say, I was far away

Tijd

Stef Bos had het afgelopen woensdag over tijd. Ik moest onwillekeurig denken aan de toespraak van Amadeu de Prado. De toespraak die mij weer deed denken aan mijn eigen beslommeringen over de tijd. Tijd. Ongrijpbaar, maar zo noodzakelijk. Wat zou een mens moeten zonder tijd? Zonder eindigheid voornamelijk. De tijd raast voort. Seconden, minuten, uren, dagen, jaren en decennia. Onomkeerbaar. Over een minuut ben ik een minuut ouder dan een minuut geleden. Een minuut eerder bij het einde. Een deprimerende gedachte? Of is de gedachte dat de volgende minuut er slechts een is van de vele die nog zullen volgen veel deprimerender? De Prado vraagt zich af waarom de gelovigen streven naar de eeuwigheid. Naar het eeuwige leven. Wat heb je immers aan eeuwigheid? Zou er bij eeuwigheid nog iets interessants zijn om voor te leven? Bestaat er dan nog zoiets als uitdaging? Of zou de gedachte overheersen dat het morgen ook nog kan? Of overmorgen. We kunnen alles voor ons uitschuiven in de wetenschap dat er altijd nog tijd voor is. Waarom vandaag naar Rome, als het over 100 jaar ook nog kan. Waarom vandaag naar werk, als het werk er over drie dagen ook nog ligt. Waarom ons druk maken om spijt, verlies of gemiste kansen. Iedereen heeft immers alle tijd, in de letterlijkste zin van het woord, om het alsnog te doen. Of het alsnog beter te doen. Waarom dit jaar je diploma behalen voor het VWO, als je de eeuwigheid nog bezit om een diploma te halen. Waarom treurig over vandaag, als het elk moment van de eeuwigheid nog kan.

Maar dat, die eeuwige kans om het alsnog te doen, is nog niet het meest weerzinwekkende van de eeuwigheid. Het meest weerzinwekkende is dat de eerste keer altijd het beste is. De eerste keer Rome. De eerste keer London. De eerste keer die nieuwe liefde. Dat eerste optreden. Niets zal het meer halen bij die keer dat de openbaring zich voor het eerst voordeed. Natuurlijk, de kracht van herhaling mag nimmer worden onderschat. Maar dat gevoel. Dat gevoel van de eerste keer. Je krijgt het nooit meer. En zo vervalt in de eeuwigheid alles in een ondraagdelijke saaiheid. Een verlangen dat langzaam doodbloedt in de gedachte dat het altijd nog vervuld kan worden. Begeerte wordt onbetekenend. Een verlangen iets wat onodige jachtigheid oplevert. Waarom vandaag? Waarom vandaag als het ook morgen kan? Maar toch, de halve aardkloot streeft naar onsterfelijkheid. Naar de eeuwigheid. Al dan niet op jachtvelden, al dan niet achter de poort van Petrus. Zouden die dan allemaal niet beseffen dat juist de tijd. Die voortvliegende tijd. Die seconden, minuten en uren die verdwijnen als sneeuw voor de zon, alles eigenlijk alleen maar de moeite waard maken?

Stef Bos begon erover afgelopen woensdag, in zijn overigens weer ontroerende optreden in de Stadsschouwburg en ik had er al over gelezen in de Nachttrein naar Lissabon. En het bleef me een beetje bezighouden. "Geen tijd" schreeuw ik de laatste tijd ook te veel. Tijd genoeg echter. 24 uren in een dag. Alleen niet tot in de eeuwigheid. Maar nu wel. 60 seconden deze minuut. En de vorige minuut is alweer voorbij. Weer een minuut dichter bij het einde. Maar het maakt alles slechts interessanter...

Dordt



Ik was daar nog nooit geweest. In ieder geval niet op CS. De zon brak langzaam door en spreidde zijn stralen over het spoor en de perrons. Er klonk een onbekend nummer op mijn koptelefoon. Ik werd overvallen door de schoonheid. De langzame ochtend werd een videoclip. Het drukke perron vol onrustige en gehaaste forensen verdween in het geluid dat door mijn hoofd zweefde. Ik tikte het rimte mee met mijn voeten. Dordrecht. Dordt in de volksmond geloof ik. Daar moest ik helemaal niet zijn, maar ik stond er wel. Het halve land had ik al gezien, althans de CS van randstedelijk Nederland. Het gevolg van logistieke problemen van de NS. De trein zou eindelijk vertrekken. Om 9:44. Nog een klein half uur te gaan. Ik kocht een kop koffie. Zette het volume wat harder, ging uit de venijnige wind staan en staarde in de verte over de slingerende sporen. De eerdere onrust van de ruw verstoorde ochtend verdween uit mijn lijf. Een goed album ontplooit zich langzaam onder het oog van het een vreemde ochtend. De trein arriveert. Ik zak wat onderuit in een bankje. De weilanden schieten weer voorbij. Ik heb er al veel gezien vanochtend, maar nu zie ik pas haar mooie groene kleur. Vreemde ochtend. Rustig gevoel. Ik raak er langzaam aan gewend. Het kleine leed van de forens.

Once upon a time, Time’s getting on, time’s over now, I’m a little boy, you’re a little girl...