10 jaar

Ze zijn weg. 10 jaar. Gewoon voorbij. Feitelijk betekent het natuurlijk weinig. Wat is nu het verschil tussen 2010 en 2004? Tussen 1994 en 1999?

10 jaar geleden liepen we morgen over Whitehall. Richting Westminster Palace. We kochten wijn in een achteraf winkeltje om ongeveer half elf nog een fles wijn. Bij een Indier in zo'n achteraf straatje achter Westminster Abbey. Eentje die het meest briljante idee had om op oudejaarsavond nog zijn zaak open te gooien. Alsof heel London het wist, zo druk was het daar. Een half uur voordat Nederland het nieuwe millenium inging.

Maar wij zaten in London. Voor de start van een nieuw decennium. We sliepen ergens bij King's Cross omdat er in heel London geen plek meer te krijgen was. For some reason or the other kom je dan altijd in King's Cross terecht. Het was 10 jaar geleden. 30 december 1999. We dronken Guinness in een lokale pub tegenover St. Pancras. Morgenavond zou het nieuwjaar van de eeuw zijn. De opening van de London Eye. De Millenium Dome. Tony Blair was nog een held in eigen land. De economie rees sky-high. Enige probleem was de vraag of computers raar gingen doen om 01/01/2000 om 0.00 uur. Ze hadden nergens last van. We gleden "smooth" de jaren '90 uit.

Het is 10 jaar later. 10 jaar ouder. 10 jaar verder. Het is zo snel gegaan. Politiek gezien ging het natuurlijk al mis in 2000. "Too close to call" was de start van de weg naar beneden. Vervolgens acht jaar Bush in Amerika. 9/11. De oorlog in Irak. ICT-crisis. Krediet-crisis. En ondertussen het sluimerende beest van de opwarming van de aarde. We hadden in Kopenhagen nog iets kunnen maken van dit decennium. We hebben het niet gedaan. Hoe zouden ze de geschiedenisboekjes ingaan? De jaren '00? Overal aandacht voor, behalve daar waar het nodig was. Terroristen bedreigen de westerse wereld? Of bedreigt de westerse wereld zichzelf? Al Qaida is niet de vijand van de wereld. CO2. Helaas kwamen ze daar pas in 2017 achter....

Ach, 10 jaar later. 10 jaar ouder. Er zijn wel goede films gemaakt het afgelopen decennium. Ik bedoel Amélie was gewoon 2001. Goede muziek ook genoeg. Gold was ook dit decennium. En ach, sinds een jaar zijn George W. ook kwijt. Het is 10 jaar later. We gaan een nieuw decennium in. En eigenlijk ziet het er misschien wel rooskleuriger uit dan toen in 1999. Hoewel het anders voelt. Maar dat heeft te maken met leeftijd geloof ik. Op je 20e is de wereld nog zorgeloos. Op je 30e? Is dat allemaal anders. Ik heb ineens de drang om dit nummer heel hard op te zetten. Zingt u mee:

Said I'm gonna buy a gun and start a war,
If you can tell me something worth fighting for,
Oh I'm gonna buy this place is what I said,
Blame it upon a rush of blood to the head.....

Was ook dit decennium. Als je dat weer vergelijkt met wat er begin jaren '90 uit kwam. Dan hebben we het aardig goed gedaan de afgelopen 10 jaar. Happy 2010!

De Hel van 24 December

Bent u wel eens op 24 december in de supermarkt geweest? Nee? U bent er waarschijnlijk wel ooit geweest, maar weet u sindsdien dat u daar niet moet komen op 24 december. Op 24 december wil namelijk, om welke reden mag Joost weten, iedereen naar de supermarkt. En op 24 december wil ook ineens iedereen sorbetijs. Of verse munt. Of die geinige puntpaprika's. Of paté. Het hele jaar ligt de champignonpate in zijn eigen vocht weg te drijven, maar nee, op 24 december willen we allemaal pate. Zo lekker bij het kerstontbijt.

En slagroom. Ongeklopt. Geklopt. In een spuitbus. In een pakje. Gezoet. Ongezoet. Maakt niet uit als het maar veel is. Sowieso is de zuivelafdeling een slagveld op 24 december. Klaarblijkelijk heeft iedereen weer dat recept uit de Allerhande gezien waar creme fraiche in moet. Je moet eens op 24 december 5 minuten bij de zuivel gaan staan. Wedden dat je minstens 10 mannen aan hun vrouw hoort vragen: "er staat hier nu wel creme fraiche, maar mag het ook zure room zijn. De creme fraiche is namelijk op". Vrouwlief loopt dan rood aan, want dit is nu al de tiende idiote vraag van manlief waarmee hij laat blijken een complete supermarktnitwit te zijn.

Mannen zijn vaak ook de enige die de kerstboodschappen leuk vinden. En dan het liefst op 24 december. Zijn ze vrij van de zaak. Gezellig. Lekker boodschappen doen. Lekker. Leuk. Kneuterig. Met van die fijne kerstmuziek op de achtergrond. Wham. Last Christmas. Je weet wel. Leuk. Gezellig.

En terwijl manlief genietend van zijn gratis koffie een beetje zwijmelt achter zijn boodschappenkarretje, krijgt zijn echtgenote het volgende hartinfarct omdat de varkenshaas ook al op is. En morgen komen zijn schoonouders. En zijn schoonouders hadden wel drie keer gebeld deze week. Wel drie keer! Of ze alstublieft de varkenshaas niet wilde vergeten. En of ze die niet beter konden bestellen? "Neuh", had manlief gezegd. "We gaan vroeg". Een uurtje of 10. Op 24 december. Dan is het nog rustig.

Niet dus. Het is de hel. Ook al om 10.00 uur 's ochtends. En weet je wat manlief dan zegt, genietend en relaxend van zijn kopje koffie achter de boodschappenkar? En weet je wat hij dan zegt als moeder de vrouw witheet terug komt omdat de varkenshaas op is? "Ach, dan neem je toch gewoon biefstuk. Wie merkt het verschil?". Nee, het is geen wonder dat de echtscheidingsadvocaten het retedruk hebben op 27 december. Helaas was dat dit jaar een zondag (lees: een extra ergenisdag), dus het zal 28 december wel feest zijn geweest bij mening familierechtkantoor. Werd dat target voor 2009 toch nog gehaald. En dat allemaal te danken aan het feest op 24 december om 10.00 uur 's-ochtends bij AH.

Nee, dan had die vrouw bij de kassa voor mij het beter voor elkaar. Haar enige inkopen voor de kerst waren 2 dozen wijn en drie doosjes Panadol Plus. Niemand die haar kerst ging verknallen. Zelfs de alcohol niet. Ik snap haar wel. Levenservaring heet dat....

Slow Attack

Tot nog toe heeft Brett me solo nog niet echt kunnen bereiken. Sterker nog, zijn eerste album vond ik eigenlijk tenenkrommend. Het vorig jaar uitgekomen Wilderness heb ik nog nooit echt beluisterd. De tragedie van een eerste album dat geheel verkeerd valt. In dat restaurant waar je ooit kotsmisselijk uit bent gekomen, kom je ook niet zo snel meer terug, is het wel?

Brett produceert echter lustig voort en zonder dat ik er erg in had lag 2 november jl. alweer het derde solo-album in de winkels met de fraaie naam Slow Attack. Wat ik er van hoor op YouTube (The Hunted, Frozen Roads) vind ik al stukken beter aan te horen dan het m miraculeuze geneuzel van het eerste album. Toch mist de man een Bernard Butler of Richard Oakes aan zijn zijde. Het heeft weinig te maken met Suede. Hoewel de ballads op de albums van Suede volgens mij ook altijd van Anderson alleen kwamen, was de balans met de wat meer "catchy" songs de kracht van de band.

Maar toch, laten we het maar weer eens een kans geven. Brett is een van de laatst overgebleven iconen uit mijn jeugd die nog wat zinnigs doet. De rest slaan of elkaar de hersens in of verzakken steeds verder in tienduizend maal bewandelde en sterk geplaveide paden. Man staat op 24 januari a.s. in Tivoli. 10 jaar geleden was ik daar wild van geworden. Maar ja, toen stonden ze dan ook nog in Vredenburg. En dat bestaat ook al niet meer in zijn oude glorie...

Battle For The Sun - 06-12-2009

Een achtbaan. Met uitzondering van Follow The Cops Back Home stonden Molko & Co. in de vijfde versnelling afgelopen zondag in Antwerpen. In dik anderhalf uur joeg Placebo het grootste deel van hun laatste plaat erdoor en een handje overgebleven klassiekers van voorgaande albums. Indrukwekkend, niet in de laatste plaats omdat vanaf de opening For What It's Worth de zaal al leek te ontploffen, dat ging onverminderd voort met Ashtray Heart en oudje Every Me and Every You. Het dak van het, overigens wat "shabby" sportpaleis ging er compleet af bij The Bitter End en The Never-Ending Why. Wat dat betreft was van timide publiek, het euvel klaarblijkelijk in Ahoy, geen sprake. Placebo pakte de zaal, geheel terecht overigens, vanaf de eerste minuut in. Enig nadeel? De band maakte, op één moment na, weinig contact met de aanwezigen. Maar goed, als je in een achtbaan zit dan heb je helemaal geen tijd om te praten. En als het ook nog eens zo'n lekkere rit is, dan mis je dat ook niet echt. Placebo was nooit echt mijn band. Dat is na Werchter en het Sportpaleis wel anders. Placebo for President...

Te Laat

Alweer te laat voor het leukste bandje van het jaar. Nu staan ze nog in Roosje en in de kleine zaal van de Melkweg. Volgend jaar met een beetje pech enkel nog in Paradiso en de HMH. Nu is er met Paradiso niks mis, maar da's toch anders dan de zaal in de achtertuin. Het Australische Temper Trap verovert Europa in rap tempo en ik wist dat natuurlijk weer net iets later dan de oplettende muziekliefhebbers. Die staan namelijk straks wel lekker in het dik uitverkochte Roosje

Herfstplaatje 2009? Wat dacht u van Conditions van de Temper Trap? Het eerste goede uit Australie na INXS....Nou ja, da's ook een beetje onzin. Leuk bandje in ieder geval en niemand die mij wat vertelt....

This Is It

Een reis door een paar decennia. This is It. Nummers die je jeugd hebben getekend. Een choreografie die je bijna kunt dromen. Even terug naar de jaren '80, begin jaren '90. Thriller, Bad en Dangerous lagen rond de cd-speler. Ik danste op mijn slaapkamer op Beat It en Man In The Mirror.

Ik moest ervoor waken niet te gaan klappen na elk nummer. This Is It zuigt je wat dat betreft een beetje op. Of je ineens heel dichtbij mag komen. Onderdeel bent van de repetities. Je ziet iemand aan het werk die een meester is zijn vak. Met pure vakmensen om zich heen. Passie. Inspiratie. Een geloof in datgene wat ze doen.

De laaiende recencies na het uitkomen van de film zijn wat mij betreft terecht. This is It laat zien wat had kunnen zijn. De koning van entertainment. De koning van de dans. Elke vezel van Jackson ademde het ritme van zijn eigen muziek. Bij het starten van de beat kon hij niet meer stil blijven staan. This is It is het beste eerbetoon dat Jackson had kunnen krijgen. This Is It is de soundtrack van de popmuziek eind 20e eeuw. En dan kun je het allemaal niks vinden, niet te ontkennen is dat This Is It een man laat zien die wist waar hij goed in was, die wist waar hij wellicht de beste in was.

Boeijen

En toen was het stil (de straten zijn leeg...) Liesbeth List kwam het podium op en het was doodstil. In het normaal toch zo rumoerige Doornroosje. Het was tegelijkertijd het hoogtepunt van de avond. List en Boeijen die een mooie versie van De Verzoening brachten.

Boeijen speelde afgelopen dinsdag een thuiswedstrijd. Een keer niet in de schouwburg maar in de zaal waar hij vroeger reperteerde. In een zaal die gevuld leek met collega's, familie en vrienden. Ik voelde me een beetje de gast zonder uitnodiging.

Maar goed, in de week van de jeugd kon Boeijen niet ontbreken (zie Jackson). Later ben ik ook Stef Bos gaan luisteren, maar Boeijen was daarvoor de enige Nederlandstalige artiest die mij kon bekoren. In hoeverre die voorliefde gekleurd was door de band met de thuisstad, de latere herkenning in het Paleis of op de Valkhof Affaire is mij onbekend. Feit is wel dat Boeijen zijn aandeel heeft op de soundtrack van mijn jeugd. En laten we wel wezen. Er worden in Nederlandstalige muziek vele slechtere dingen gedaan. Sterker nog, Boeijen mag zich toch nog rekenen bij de hogere regionen van het Nederlandstalige lied (al dan niet onverstaanbaar). Ach en als je ze mengt die twee. Dan krijg ik toch nog steeds de kriebels. Boeijen en Bos doen wel wat met de mens.

Herfstplaatjes

"In this light an on this evening. London's become. The most beautiful thing I've seen". Met een dergelijke opening van je nieuwe album ding je natuurlijk gelijk aardig mee naar een nominatie voor herfstplaat 2009. Het nieuwe album van de Editors kan nog niet helemaal beklijven, maar dat komt ook doordat het nieuwe werk vol synthesizers eigenlijk alleen tot zijn recht komt via de koptelefoon. De single Papillon klonk over de autoradio wel aardig. Papillon klinkt fantastisch door de koptelefoon. Dat wordt enkel nog versterkt met een levende videoclip van dreigende herfstluchten.

Andere kanshebber is wellicht het gelegenheidskwartet Monsters of Folk. Een combinatie van My Morning Jacket en Bright Eyes en daarmee qua ingredienten ideaal voor de herfst. Ik moet er nog even inkomen, maar een nominatie kan ze bijna niet ontgaan.

Verrassend goed is de nieuwe plaat van David Gray. Draw The Line is misschien het eerste album na het succes van White Ladder dat weer sprankelt. In ieder geval is de single Fugitive weer van ouderwetse kwaliteit. Iets wat van het laatste album van Pete Yorn absoluut niet gezegd kan worden. Het blijft een mirakel, dat iemand een prachtig debuutalbum kan neerzetten (musicforthemorningafter) en dat het daarna met moordende snelheid bergafwaarts gaat. Het projectje met Scarlett Johansson kunt u in ieder geval links laten liggen. (Edit: ik zie nu ineens dat Yorn afgelopen zomer al een album heeft uitgebracht (Back and Fourth), dat dient nog aan inspectie te worden onderworpen).

Ach en uiteindelijk, de beste herfstplaat 2009, ontdek ik ongeveer in de winter van 2011. Dus we hebben nog even.

Whole of the Moon

Zonder twijfel zijn de jaren '80 momenteel weer helemaal in. Ieder zichzelf respecterende band laat zich door een new-wave band inspireren. Overal klinken quasi-bekende rifjes in door. De kleding is al hier en daar schrikbarend teruggekeerd naar 30 jaar geleden. Soms geslaagd. Soms iets minder geslaagd. Anyway, het is wel een mooie aanleiding om ook je eigen muzikale historie weer eens om te ploegen. Het is natuurlijk tegelijkertijd een teken dat je zelf al een dagje ouder wordt als je mee gaat maken dat een decennium dunnetjes wordt overgedaan. Dan is daar blijkbaar behoefte aan. En er is pas behoefte aan de revival van een decennium als de mensen uit dat decennium oud zijn geworden. Maar dat doet er nu even niet toe. Ik was op zoek. En ik kwam dit tegen. Wat een prachtig nummer is dat toch. Ik ken verder niks tegen van The Waterboys. Maar van Whole Of The Moon krijg ik nog steeds kippenvel. Wat een parel. Ik kan nu een goed voornemen opstarten om hier vaker wat pareltjes uit de jaren '80 neer te zetten, maar daar ga ik me toch niet aan houden. Dus dat beloof ik ook niet meer. Whole of The Moon is jaren '80 in al zijn perfectie. C'est tout.

Kingdom of Rust

Je schuift langzaam voort. Niet te hard, maar ook niet te traag. Een kilometer of honderd per uur. De autoweg is nagenoeg leeg, de zon zakt langzaam weg. Rode flarden van wolken in je spiegels. Bomen in zacht avondlicht. Koeien die rustig grazen langs de kant. Een fietser op de dijk. Huizen waar het licht aanknipt. Voor je is het donker. Alleen achter de auto leeft het nog. Een laatste vogel vliegt rond. In de verte twee autolampen van een andere bestuurder op deze weg. De radio aan. De volumeknop wat naar rechts. Soms vergeet je dat. Mooie nummers, die je wel kent. Maar gewoon niet zo vaak draait. Kingdom of Rust. Van het ondergewaardeerde Doves. Heerlijk op een stille autoweg, met een dalende zon, rood gestreepte wolken. Een mooie avond op een dag dat het geen zomer meer is, maar de herfst ook nog even op zich laten weten. Het schemergebied van seizoenen.

De pot en de ketel

Het gaat slecht. Tenminste dat zegt het kabinet. Het is kommer en kwel, de bodem van de staatskas is bereikt. Sterker nog, er zit een gat aan de onderkant van de schatkist. Iedereen moet inleveren want dat gat moet dicht en Alabastine Allesvuller lijkt niet afdoende te werken. Er moeten keiharde euro's in en die moeten ergens gehaald worden. Als je al leek c.q. consument het gevoel hebt dat je euro's ergens wegvloeien, waar ze niet horen weg te vloeien, dan ga je ze daar meestal ook terughalen. Wat dat betreft lijkt het mij niet meer dan logisch dan dat J-P eens bij de banken gaat aankloppen voor wat centjes. Want hoe verdomde slecht het ook gaat, ABN AMRO wist afgelopen kwartaal al weer een winst (na belastingen!) te boeken van 87 miljoen euro. ING deed 71 miljoen euro. Zakenbanken als Goldman Sachs en JP Morgan (helaas niet Nederlands) schreven zelfs elk al 2,5 miljard in de boeken.

Winst. Overschot. Meer dan nodig om te blijven voortbestaan dus. Geld wat de staat tekort heeft, komt bij banken weer met kruiwagens tegelijk binnen. Er worden al weer bonussen uitgedeeld, feestjes georganiseerd en uitstapjes gemaakt. Crisis? Ja, in de rest van de sectoren. Maar in de oorsprong is het weer feest als vanouds. Dansen op de vulkaan...

J-P wil echter niet aankloppen bij de banken. Omgekeerd werkt dat blijkbaar niet zo. Het zou het brose herstel maar in gevaar brengen. Dank je de koekoek. Als de banken omvallen dan is een telefoontje naar Wouter genoeg. Als de staat dreigt om te vallen dan blijkt de lijn ineens dood. Want die miljoenen en miljarden hebben ze hard nodig. Om uit te lenen. Aan iedereen die het wilt. En of die terugbetalen dat zien we over 10 jaar wel weer. En zo niet, dan hebben we toch 10 jaar rente kunnen trekken en fictieve winst kunnen maken. En dan bellen ze de staat weer. Want die heeft zijn financien dan net weer op orde. Die kunnen dan wel meer een miljardje missen. Ergens. Uit een potje. Voor in de heksenketel van de bankwereld. Als u het snapt vind ik dat prachtig. Ik wil het vooral niet snappen, laat staan begrijpen.

Viva La Vida

Het Viva La Vida circus was voor twee dagen in Nijmegen neergestreken. Dat kan haast niemand ontgaan zijn, al was het maar voor de infrastructurele problemen die aan het licht kwamen rondom de stad. Maar goed, van dat verkeer hadden wij wat minder last en Coldplay in de achtertuin is natuurlijk nimmer te versmaden, dus links laten liggen was geen optie.

Het was, zo bedacht ik mij gisteren, al weer de vijfde keer dat ik ze zag. De eerste keer was nog in de HMH. A Rush Of Blood moest toen nog uitkomen en het was een concert met veel nieuw materiaal. En verdomd goed nieuw materiaal, wat later werd bevestigd door het fijne album. Het was ook gelijk de laatste keer dat ik ze van echt dichtbij kon zien, vanaf daarna was er geen doorkomen meer aan bij de eerste rijen voor het podium. Met het indrukwekkende HMH-concert in het geheugen, daarna gelijk door naar Ahoy. Zelden kon een band me boeien in deze congreshal. Coldplay kon dat destijds. Een jaar later stonden ze ook al op de Goffert in een van de eerste edities van Rockin Park. Dat viel wat tegen. Coldplay op een immense wei was toch iets te veel gevraagd van Chris & Co.

Daarna kwam X&Y. Tussen mij X&Y is het nooit echt wat geworden, een beetje meer van hetzelfde. Een uitschieter als Talk, met het formidabele gitaarrifje, daargelaten.

Voor Viva La Vida leek de oude liefde weer een beetje op te bloeien. Na Rock Werchter schalde Coldplay zelfs weer aardig op repeat uit de autospeaker. Daar bleken ze hun hand namelijk niet meer om te draaien voor de grote weide. Coldplay heerste over het grasveld in het Belgische dorp. Maar gisteravond bleek gelijk het nadeel van die heerschappij. Ze doen namelijk, in tegentelling tot Werchter, ook wel erg hun ding. Vaste setlist, weinig aan het toeval overgelaten. De spontaniteit van Rock Werchter (o.a. Billie Jean) was nu gewoon vast onderdeel van de setlist. En het moet gezegd worden, het publiek...Het publiek op Werchter was vele malen beter dan op de Nijmeegse weide. Daar kan Coldplay niet zo veel aan doen, maar een concert op de weide heb je het publiek nodig om het concert naar een hoger plan te tillen. En dat lukte gisteren net niet. Zeker niet als de plaatselijke NEC-fans hebben besloten dat zo'n concert in de achtertuin ook wel gaaf is, ongeacht wie er staat. Desondanks is Coldplay wel een dermate goede band dat je altijd een concert krijgt dat ver bovengemiddeld is. Sterker nog, Coldplay liet zien dat ze met 4 albums toch al aardig dicht in de buurt van een U2 zitten. En als je als band voor muzikale prozac kan zorgen, dan hoor je mij niet snel klagen...Maar toch. Ik zou ze liever weer in de HMH zien. Want Paradiso is denk ik te veel gevraagd. Een zaal siert ze beter. De weide is leuk. Maar eigenlijk alleen voor echte festivals. Volgende keer in het nieuwe Roosje. Deal? Voor de thuisblijvers. U kunt hier nog eens wat downloaden.

Broertjes

Alan McGee, baas van indie-label Creation en volgens het officiele verhaal de "ontdekker" van Oasis medio 1993, heeft al verklaard dat er nu eindelijk een solo-album komt van Noel Gallagher. Het zou tijd worden, het beste Oasis-album dat ooit is verschenen kun je namelijk alleen zelf samenstellen door wat nummers bij elkaar te rapen die Noel heeft ingezongen. Ook op Rock Werchter bleek al dat Oasis alleen interessant klonk als Liam zijn kop hield. Op de een of andere manier heeft Liam zich ooit voorgenomen niet zijn best doen om maar enige afwijkende intonatie in zijn stem te laten doorklinken. Altijd rechtlijnig en altijd hetzelfde. In 1994, ten tijde van Definitely Maybe, klonk dat stemgeluid wellicht nog aardig. 15 jaar later is het vooral ondragelijk monotoon.

Hoe dan ook, sinds Be Here Now verdedig ik al het Oasis-plankje in mijn cd-kast. "Noel is best oke". Nu kan hij het eindelijk bewijzen. Oftewel woord houden, zonodig je broer nog een trap nageven en een verdomd aardige solo-plaat de schappen gooien. Oasis kan vervolgens de archieven in als zo'n echte jaren '90 bent, terwijl Noel zich ontwikkeld als niet onverdienstelijk singer-songwriter. Mischien kan hij Ryan Adams nog eens bellen. Die heeft de Cardinals klaarblijkelijk ook aan de kant gezet en frobelt tegenwoordig wat met schilderijtjes. Tijd zat die man dus...

Moreel Geweten

De Amerikaanse minister van Justitie, Eric Holder, heeft besloten een strafrechtelijk onderzoek in te stellen naar het wangedrag van de CIA bij het verhoren van terreurverdachten. Hoewel dat in Europese ogen een fraaie ontwikkeling lijkt, vreest men in Amerika dat een dergelijk onderzoek wel eens desastreuze gevolgen kan hebben voor de positie van Obama. Ook Obama zelf blijft benadrukken dat hij liever vooruit kijkt dan achterom.

Het is een vreemde constatering gezien het feit dat Amerika zich profileert als rechtsstaat. Een rechtsstaat moet immers in beginsel eerst zelf de grondbeginselen van een rechtsstaat respecteren. Nu neemt Amerika, althans een bepaald deel van de Amerikanen, niet geheel toevallig voornamelijk aanhangers van de Republikeinen, het niet zo nauw met die grondbeginselen. Het blijft immers al een innerlijke tegenstrijdigheid dat een rechtsstaat de doodstraf nog uitvoert. De staat die zich "verlaagt" tot het plegen van daden die zij volgens haar eigen regelgeving strafbaar is, kan zich mijns inziens moeilijk in een en dezelfde adem een rechtsstaat noemen. Zo is het net zo met de door de CIA gehanteerde verhoormethoden. Je kunt niet aan een kant je profileren als het morele geweten van de westerse wereld en aan de andere kant een loopje nemen met diezelfde moraal.

De Volkskrant noemt het gevaar in dezen de genuanceerde blik van de Amerikanen zelf. "Wat als de harde verhoren inderdaad nodig waren om aanslagen te voorkomen". Dit is natuurlijk het stokpaardje van de CIA. Ja, wij hebben inderdaad harde verhoormethoden toegepast, maar daarmee hebben we wel het een en ander voorkomen. Nu kunnen dergelijke beweringen in de praktijk altijd moeilijk getoetst worden, maar het is voornamelijk een totaal verkeerd uitgangspunt. Het rijmt ook niet met de uitgangspunten van de verkiezingscampagne van Obama. Hij wilde Amerika weer een voorbeeld laten zijn voor de rest van de wereld. Het morele geweten dat ook daadwerkelijk als voorbeeld kan dienen, in plaats van een land dat agent speelt in de wereld en vervolgens zelf alle normen overschrijdt die zij verkondigt.

Helaas werkt de gedachte van de kiezer in Amerika niet op die manier. Zij denken inderdaad wat genuanceerder. Ook al is "genuanceerd" in dit verband een wat vreemd woord. Nuance aanbrengen klinkt als het maken van een weloverwogen keuze. En dat is nu juist waar het aan ontbreekt in dit verband. Het is te hopen dat Obama zijn rug recht houdt en persisteert in zijn uitgangspunt dat Amerika bovenal weer een voorbeeld moet zijn voor de moderne rechtsstaat. Als de kiezer dan uiteindelijk oordeelt dat die rechtsstaat hem gestolen kan worden in het kader van de jacht op terroristen, dan verdient Amerika uiteindelijk ook alleen maar een Republikeinse recalcitrant als president. Vervolgens kan Europa dat definitief het stokje overnemen als moreel geweten van de westerse wereld en wellicht over 200 jaar militair ingrijpen in dat grote land overzee als een of andere Texaan weer grootheidswaanzin krijgt.

London Transport

Natuurlijk ben ik weinig objectief. Ik vind bij voorbaat alles fantastisch wat er aan de overkant van de Noordzee gebeurd. Ik acht het nagenoeg altijd artistiek verantwoord en cultureel weergaloos interessant. Maar als ik die pre-occupatie even laat varen dan verbaas ik me nog steeds telkens weer over de creativiteit die zelfs in de kleinste dingen liggen. Het maakt het leven op straat net even leuker, gevarieerder, interessanter, wellicht zelfs spannender. Waar ik het over heb? Over de heerlijke grafische vormgeving van London Transport.

Vorige week verbaasde ik me weer over alle creativiteit die wordt gelegd in aankondigen van de openbaar vervoermaatschappij van London. Nu staan ze daar wel bekend om. Ze hebben er immers zelf een hele internetpagina aan gewijd, zie Art On The Underground. Ik vind het elke keer een feest om naar die posters te kijken. Ze zijn een verademing ten opzichte van de eeuwige saaie geel/blauwe posters van de NS.

Nu is het hele designteam van London Transport sowieso leuk aan de werk aan het timmeren en ze schijnen zich voornamelijk te beseffen dat het nog een extra gat in de markt oplevert. Wie wil er nu immers geen bankstel in huis hebben staan met de bekleding van de treinen van de Circle Line? Hoe retro! En het is dat wij geen douchegordijn nodig hebben, maar anders was "dit" natuurlijk de meest voor de hand liggende optie. Ook vrij 'splendid' zijn die repro's van oude posters. Ik zie "deze" al langs mijn eigen escalator hangen. Ach, je kan eigenlijk als je wilt je hele huis ombouwen tot je eigen Tube. Mocht ik ooit nog kantoor aan huis beginnen, dan komt het er ongeveer "zo" uit te zien vrees ik....

Plaatjes, plaatjes, plaatjes

Het is goed zoeken door al de opnieuw uit te brengen albums de komende tijd. Behalve het feit dat alles wat Jackson heeft uitgebracht weer opnieuw de winkels in gaat, lijken platenmaatschappijen dat bij nagenoeg iedere artiest een waar must te vinden. Veel bomen, weinig bos zeg maar. Of precies andersom. Om toch nog wat bos te zien, bij dezen een korte update van mogelijk potentiele leuke plaatjes in de nabije toekomst. Nimmer limitatief, nimmer gegarandeerd goed. Wel de moeite waard om te zijner tijd eens te beluisteren. Op 6 oktober 2009 gooit AIR het album Love 2 in de bakken. Iets eerder al doet David Gray nog een keer zijn kunstje met Draw The Line (14-09-2009). Eens kijken of hij nu zijn oude glorie weer kan oppakken. Meer bijzonder is het opkomende werk van de onderschatte Pete Yorn en actrice Scarlett Johansson. Break Up heet het album en ligt op 17 september 2009 in de winkel. Het kan prachtig worden. Het kan ook een sentimentele draak zijn. Of de Editors over hun vorige meesterwerk heen komen, wordt bewezen op 7 september a.s. Dan ligt In This Light And On This Evening in de schappen. Athlete werpt haar nieuw kunstwerkje op 24 augustus a.s. de winkel in (Black Swan). De Artic Monkeys doen dat op dezelfde dag (Humbug). Eigenlijk vind ik het side-project (LSP) veel leuker, maar goed. Toch maar in het lijstje. Je weet tenslotte maar nooit...

Dag 1

Het is een van de mooiere foto's van ieder jaar. Tegelijkertijd ook de meest standaard foto, hoewel het natuurlijk altijd even afwachten is of de zon zich daadwerkelijk op dat vroege uur laat zien. Ze zijn weer onderweg. Op die jaarlijks terugkerende derde dinsdag van juli. En elke keer als ik die foto zie, dan kriebelt het toch weer even. Vierdaagsekoorts is wat dat betreft hardnekkiger dan de Mexicaanse griep. Het blijft ook een ietwat tegenstrijdig gevoel dat ik juist deze week Nijmegen uitga. Gevoelsmatig klopt dat niet. Maar goed, alleen morgen nog. En volgend jaar. Ach, wie weet. En anders het jaar daarop. Of daarop. Of als de 100e wordt georganiseerd. Ooit, ongetwijfeld.

Marike Jager

Het begint een mooie traditie te worden. De aftrap van de Zomerfeesten (door sponsoren Vierdaagsefeesten genoemd) in de Sint Stevenskerk. Al enkele jaren wordt daar tegelijkertijd met het festival in de stad, Kunst in de Kerk georganiseerd. Muziek in een intieme setting, waarbij het met name de bescheidenheid van de artiest tot kunst wordt verheven. Een iets te uitbundige uithaal wordt immers gelijk gestraft met de nagalm van de gewelven. Hoe dan ook, vorig jaar hadden we een zeer geslaagde start van de Zomerfeesten met Room Eleven in de Sint Stevenskerk. Dit jaar was de eer aan Marike Jager. Net als 2008 betrof dit tegelijkertijd een kennismaking met de muzikant (ondanks reeds herhaalde aanprijzingen van M.). Vorig jaar was dat een bijzonder fijne kennismaking met Janne Schra & Co., dus de lat voor Marike lag aardig hoog. Niet dat zij daar enige boodschap aan heeft, maar toch. Na zo'n mooie avond in 2008, hoop je altijd op een herhaling in 2009.

Marike Jager kon het grotendeels waarmaken. Wat een fijne stem, wat een mooie liedjes en gelijk aan Janne Schra, wat een charmante verschijning. Marike had me ingepakt na het eerste nummer op de vleugel. Toen daarna ook de toetsenist nog een vleugje jazz op zijn orgel toevoegde was ik om. Marike is inderdaad een verdomd leuke zangeres. Jaren geleden zou ik er spontaan verliefd op zijn geworden. Hoewel, het zou een puberale strijd worden tussen Janne en Marike. En dan weet ik het zo net nog niet hoor.

Beide maken nogmaals hun opwachting op de Zomerfeesten. Room Eleven staat vanavond op het Habana Strand. Marike Jager mag morgen met voltallige band het hoofdpodium op de Waalkade beklimmen. Het festival is daarmee al zonder meer geslaagd.

Rock Werchter 2009

Ik mis het veld. Ik mis het om een uur of half twee een grasveld oplopen waar de gewone wereld niet bestaat. Een grasveld met twee podia waar de een na de andere heerlijke band staat te spelen. Het was snikheet vorige week donderdag. Na anderhalf uur in de brandende zon te hebben gestaan stonden we net op tijd in de ring voor Dave Matthews. Door de enige "miskleun" in de programmering daar snel weer weg voor de Fleet Foxes in de Pyramid Marquee. Het festival was onderweg. Na de Fleet Foxes snel weer terug naar het hoofdpodium voor de "eye-opener"van het festival: Placebo. Vond ik dat 10 jaar geleden nog een vervelende band met een nasaal zingende zanger, nu was ik verkocht na de eerste tonen. Battle for the Sun ligt momenteel standaard in de cd-speler. Oasis is jeugdsentiment, maar Oasis bevestigde voornamelijk dat Noel zijn broer 10 jaar geleden al had moeten dumpen om nu nog serieus genomen te worden. Het kan nog altijd...Daarna was de nacht voor de Prodigy. Niet voor te lang, want het hele gebeuren duurde nog drie dagen. Nog een pintje en dan naar bed.

Vrijdag was het natuurlijk opstaan met de ukkies van White Lies. Wat een leuk bandje is dat toch. Vervolgens een tweede hoogtepunt, Elbow, zelden een band gezien die live beter is dan de plaat. Elbow is dat. Zonder twijfel. Het spreekwoordelijke dak van het festival ging er af met de opening van The Killers. Bij Human leek 80.000 mensen spontaan te gaan springen. De toon was gezet om alleen nog te worden ingehaald door Coldplay die een van de betere concerten neer zette die ik van de band gezien heb. Het was even dringen daarna om met 80.000 mensen door het poortje naar buiten te gaan, maar het mocht in een heerlijke roes. Nog een pintje dan maar en drukte even laten gaan.

Zaterdag wakker worden met Rodrigo Y Gabriela. Heerlijke akoestische gitaarmuziek in een brandende zon. Wat een leven. Doe mij nog maar een pintje. Vervolgens Mogwai, een stukje Franz Ferdinand, Nick Cave, de Kings of Leon en de nacht in met de 2Many DJ's. Dance! Met een pintje in de hand natuurlijk. Allez!

Zondag was muzikaal (geheel subjectief overigens) eigenlijk de minste dag. Natuurlijk Seasick Steve was een grappige opening. Lady Linn in tent mocht er ook wezen, zeker met de heftige bui die buiten neer viel, de Kaiser Chiefs zijn mij te druk, Nine Inch Nails te hard en dat gold eigenlijk ook voor Metallica. Maar met nog een pintje in de hand val ik nergens over. Wat een festival. Wat een sfeer en wat een gezellige Belgen allemaal. Pintje erbij, zonnetje boven het hoofd, niks aan het handje.

En ach ja, zijn geest waarde er natuurlijk ook rond. Bijvoorbeeld als het gejuich van het veld opsteeg wanneer 2ManyDJ's Don't Stop Till You Get Enough over het publiek gooide en toen Coldplay Billie Jean inzette. Ik mis het veld. En ik heb zin in een pintje. Wanneer is Rock Werchter 2010?

Associatie

Muziek wordt pas echt bijzonder door de associatie. De beste albums, alléz, de beste albums naar mijn zeer bescheiden mening zijn een brug naar het verleden. Soms herken je dat wat sneller, soms ook pas na enkele jaren. Zo galmde laatst na lange tijd Sullivan Street weer door de kamer. Het was zo'n mooie avond, die we er toch een paar gehad hebben, eind vorige maand. De tuindeuren open, de avondzon als een rode gloed de houten vloer, wijntje in de hand. Een beetje "oude muziek" draaien. En dan hoor je zo'n zin: 'I'm almost drowning in her sea. She's nearly crawling on her knees. She's down on her knees' en dan ben je verkocht. Of beter gezegd, dan ben je ineens 15 jaar jonger. En ergens anders. Dromend over een meisje. Of mijmerend over een vakantie. Het zijn nummers die de tand des tijds doorstaan.

Mary Jane's Last Dance is nog zo eentje. Het is, pak hem beet, 1997. Ik daal een trap af naar de spelonken van een plaatselijk cafe. Tom Petty schalt door de speakers. De dansvloer is vol. Snel een blik door de ruimte. Ja. Ze is er . Desperado in de hand. Nochalante blik. Mijn avond is goed. En Tom Petty mocht van mij op de repeat.

Liedjes zijn niet alleen maar liedjes. Het zijn meer een soort poorten naar herinneringen. Naar lang vergeten plaatsen, gebeurtenissen, vage dromen. Trouble betekent kronkelende wegen door de Ardennen. Groene heuvels. Kabbelend water. Een glas wijn met blote voeten in het water. Yellow daarentegen is tamelijk het tegenovergestelde. Yellow is grote stad. London bij nacht. Een donker cafe in Islington. Dansende mensen. Allemaal Op dat ene nummer, dat ik die week overal in de stad hoor. Ik ruik het zweet, het bier en de sigarettenrook nog in mijn neus. En iedereen zingt: Look at the stars, Look how they shine for you, And everything you do, Yeah they were all yellow...

En ach, soms ligt het wat meer voor de hand. New York, New York is Fifth Avenue. Central Park in de winter. Blistering cold. Kerstbomen overal. Hete hazelnootkoffie. Ik hou helemaal niet van hazelnootkoffie, maar als ik Adams zingt (I remember Christmas in the blistering cold. In a church on the upper west side) dan lust ik niets anders meer.

Ik neem mij voor het eens bij te gaan houden. Welke associatie ik bij welk nummer heb. Better Than This. Keane is sinds afgelopen mei gelijk aan de heuvels van Umbrie en Toscane. Keane staat gelijk aan vergezichten van middeleeuwse stadjes. Heerlijke olijfolie. Fantastisch eten. De afslag links of rechts. Of toch maar rechtdoor. Vrijheid. Eeuwige vrijheid op de Italiaanse wegen. Het is pas de eerste week en we zijn nog drie weken weg. Ik laat de auto rustig glijden over de draaiende wegen. De lucht is zoet, warm en kalmerend. Deze vakantie lijkt eeuwig te duren. De radio een tikje harder. Is this what you meant?Is thisWhat you dreamed of? Geen idee, maar zolang Keane mij terugneemt naar Italie dan is het alles waar ik over gedroomd heb...

MJJ

Ben het bed maar uitgegaan. En alsof ik niet genoeg shit had. De radio aangedaan...Vanochtend toen de krant kwam. Heb ik de oplossing bedacht. En ik heb hem terug gegeven. Ik heb hem teruggegeven. Aan de jongen die hem bracht... (Acda & De Munnik, Laat me slapen).

Het eerste besef kwam pas toen mijn trein langs De Kuip denderde. Even was er zo'n klein sprongetje van mijn hart. Daar had ik hem natuurlijk nog gezien. Toch al gauw weer zo'n 17 jaar geleden. We hadden om 05.00 's nachts voor de ticketshop gelegen voor kaartjes. Dat deed je toen nog. De echte die-hards lagen er zelfs al om 23:00 de vorige avond. In een slaapzak en een thermosfles koffie. Dat waren de tijden van voor LiveNation.nl.

Het was een vreemde dag gisteren. Enerzijds was het een heerlijke dag. Waarin alles gestroomlijnd leek te lopen. Maar de hele tijd met die gedachte in je achterhoofd. Overleden? Klopt het wel? Nog maar een keer inloggen op CNN. Ja, het klopt. Maar...kan zoiets dan? En waarom voel ik me daar zo rot over?

Een psycholoog op de radio. Of hij de massale rouw kon verklaren? Er kwam een vaag gemompel over dat iedereen wel een stukje van zichzelf in de man herkende. Maar dat is het niet. Het is meer wat Georgina Verbaan gisteren zei. Het is een stukje jeugd wat af wordt gesloten. Het is een deur die dicht wordt gegooid. Het is iemand waarmee je op bent gegroeid. De nummers van Jackson staan, gewenst of ongewenst, als een soundtrack naast allerlei gebeurtenissen uit je leven. Als je in de jaren '80 hebt meegemaakt dan was Jackson iemand die bijna onderdeel van het dagelijks leven was. En dat is weg. Finito. Einde.

Tel daarbij op dat nare gevoel dat je krijgt als zijn levensverhaal in moordtempo voorbij komt. Dat iemand die in 1983 op handen werd gedragen, in 2006 zo verguisd kan worden. Het waren 25 jaren steil omhoog en daarna 25 jaren steil naar beneden. En de vraag is of de beste man zelf daar enige invloed op had.

Ik staarde gisteren in mijn cd-kast. Besefte me ineens dat ik een tijdje geleden nog geheel uit het niets Off The Wall had opgezet. Ik pakte het album weer. Legde het glimmende schijfje in mijn cd-speler, skipte naar de titelsong (luister hier) en toen kwam die toch ineens. De brok in mijn keel. Die vertrouwde stem. Jaren vlogen langs mijn netvlies. Off The Wall, Thriller & Bad staan voor een onbezorgd leven. Lange woensdagmiddagen. Altijd zon. Altijd buiten spelen. Altijd Michael Jackson op de radio. En dat is voorbij. Dat gaat nooit meer komen. En daar krijg ik zelfs tranen van in mijn ogen.

Pinkpop 40

Jan Smeets speelt op veilig. Dat is op zich wel de meest gehoorde kritiek op het afgelopen Pinkpop. Radio-vriendelijke bandjes die hun sporen al hebben verdiend en een gestage kaartverkoop verzekeren. Tel daarbij held Bruce bij op en Smeets was binnen voor Pinkpop 2009. Als ik de recencies mag geloven dan had het sowieso beter Bruce In The Park (with special guests) kunnen heten, want nagenoeg ieder zichzelf respecterend bandje speelde een nummer van de aardige man uit New Jersey. Hoewel ik weinig met Bruce heb, kon ik het Momentum wel waarderen. Er stond een grootheid op het podium. Een grootheid zonder al te veel eigendunk. Het is een gewone jongen gebleven die Bruce. En gezegd mag worden, het optreden stond als een huis.

Maar voor het overige. Inderdaad weinig verrassing op Pinkpop 2009. Anouk heeft een stempelkaart. Krezip mag zelfs komen als ze niet meer bestaan. In de jaren '90 hoorde ik Smeets nog wel eens verkondigen dat hij het als zijn taak zag ook nieuwe bands een podium te geven. Hij moest immers ook muzikale opvoeding geven aan de nieuwe generatie. Die taak lijkt hij terzijde hebben geschoven. Of wellicht gedelegeerd aan Lowlands. Kwalijk kun je het hem nauwelijks nemen. De man heeft ooit nauwelijks 20.000 kaarten verkocht voor het festival. Nu zijn de 60.000 kaarten gegarandeerd weg. En dat zijn keiharde euro's. Ik hoorde het Jan Smeets al zeggen. "Ik weet niet waar jij de bakker mee betaalt, maar die van mij accepteert alleen euros'. Oftewel, uiteindelijk gaat het om de pegels. Bovendien zijn het wellicht niet de meest verrassende acts. Een slechte Pinkpop is er toch ook nog nooit geweest. En het gaf mij in ieder geval behoorlijk veel zin in Rock Werchter. Waar we stiekem toch lekker heen gaan....

Shelter From The Storm

Het was een vroege maandagochtend. De zon brak langzaam door. Dreef de aanwezige mist weg. Door de auto klonk Bob Dylan. Ik draaide nooit Bob Dylan. Ooit een verzamelalbum aangeschaft, maar die lag voornamelijk te verstoffen onder het tevens in de cd-kast aanwezige Blonde on Blonde. Maar goed, deze maandagochtend stond ik om half zeven 's ochtends voor de cd-kast en wist ik dat Bob moest zingen. In de auto. Op de snelweg. Met de rood opkomende zon in mijn spiegels.

Ik was moe. Dat ben ik al een tijdje. Een beetje uitgeblust. Toe aan vakantie. Het werd weer een mooie dag. Die maandagochtend. Maar mijn gedachten gingen eigenlijk alleen maar uit naar alles wat nog moest gebeuren. Zag de stapel werk al voor mijn ogen opdoemen voordat ik uberhaupt achter mijn bureau zat. Ik had eigenlijk zin om te vluchten. Volgende afslag van de A15 af en gewoon ronddolen onder de bloesem in de Betuwe. Een beetje in de zon zitten langs de waterkant. Krant erbij, kopje koffie. Verder niks. Stuk appeltaart misschien. Met slagroom. Bob zong lustig voort. Ik zette de radio wat harder: "Everything up to that point had been left unresolved.Try imagining a place where it's always safe and warm."Come in," she said,"I'll give you shelter from the storm." Precies. Dat is wat ik nodig had. A shelter from the storm.

Ik draaide nooit Bob Dylan. Tot afgelopen maandag en de hele rest van de week. Ik draai nooit Bob Dylan. Tot blijkbaar de week dat zijn grootste fan komt te overlijden. Tja...

Martin Bril

Het is sowieso het verkeerde seizoen. Nee, het is sowieso veel te vroeg. Dat moet ik eigenlijk als eerste zeggen. Het is sowieso veel te vroeg. 49 is geen leeftijd om te gaan. Om de deur dicht te gooien en de dagelijkse realiteit te verlaten voor de eeuwige jachtvelden. Maar het is ook het verkeerde seizoen. Ik heb daar namelijk wel eens over nagedacht. Wanneer ik wil gaan. Nu heb je daar meestal geen invloed op. Maar vetrekken in de lente lijkt mij niks. Te mooi, te energiek, te jong. De lente nodigt uit tot meer. Niet tot een afsluiting. Wanneer is de wereld, nou ja Nederland, nu mooier dan juist deze weken. Zeker met dit weer. Of je moet juist willen gaan met dit beeld op je netvlies. Mocht er dan toch een hiernamaals zijn dat je dan in ieder geval een mooi laatste beeld hebt van de wereld. Die mooie aardkloot met haar blauwe luchten, lichtgroene bladeren en frivole bloesem.

Ik zag hem voor het eerst in Zomergasten. Markant figuur dacht ik toen. Daar wil ik wel eens iets van lezen. Ik denk dat hij toen nog in Het Parool stond. Hij was in ieder geval nog niet het publieke figuur van de laatste jaren. Althans dat houd ik mezelf graag voor. Ik houd mezelf graag voor dat ik Bril al kende voordat het doorbrak tot het grote publiek. Voordat Bril een icoon werd. Met een dagelijkse column in de Volkskrant. Met Evelien op t.v. Met zijn ongezouten mening in De Wereld Draait Door. Ik kende Bril daarvoor al. Niet dat het een donder uitmaakt. Maar soms krijg je daar een lekker gevoel van. Het gekke met Bril was dat hij nog meer een "bekende" leek dan al die andere "bekende Nederlanders". Misschien omdat hij verslag deed van het leven op de hoek. Het leven dat je kende. Zijn schetsen van het meisje op de markt, de man in het cafe, de vogel in Frankrijk, de bloesem in de Betuwe. Waar Bril over schreef dat had je ook wel een keer gezien. Alleen had jij niet dat er bij gedacht. Of zoals Campert het vandaag verwoorde, wij zien dingen. Bril wist waar dingen over gingen. Alledaagse dingen. Alledaagse mensen. Ik zal hem missen. Bril hoorde bij de dagelijkse rituelen. En die zij nu ineens weg. Ach hoor ik hem bijna zeggen: "op de eeuwige jachtvelden is het altijd lente en rokjesdag, wat wil een mens nu nog meer".

Susan Boyle

Het lijkt een perfecte truc uit de doos van John de Mol of aanverwante media-goeroes. Nu de "weet-je-wat-ik-kan" shows langzamerhand hun hoogtepunt hebben bereikt, was het tijd voor een nieuwe impuls. Even weer een 'swung' aan het genre, opdat we nog 5 jaar vooruit kunnen met het concept. Leunen op een bestaand concept is immers -tig keer goedkoper dan allerhande nieuwe concepten bedenken waarvan minimaal 90% na de pilot weer van de buis kan. Oftewel, het eerste wat door mijn hoofd schoot bij het zien van "dit" was: dit is doorgestoken kaart. Dit is een leuk geintje uit het hoofd van een of andere media-fantast. Iemand die midden in de nacht wakker werd en dacht 'dit is het'. Dit is de redding van alle Idols en aanverwante programma's op de wereld.

En dat is het ook geworden. Het is een hype blijkbaar. En het is eigenlijk ook wel heel leuk om te zien. Je wordt er een beetje vrolijk van. Ik weet niet hoe het werkt, maar het werkt. En als het geen doorgestoken kaart is, dan wordt je alleen maar nog vrolijker van. Als het dat wel is, dan werd je er toch in ieder geval even vrolijk van. En dan is de media-goeroe ook weer geslaagd in zijn taak. Het is een win-win situatie...

Bakkerij Schuthof

Bij Bakkerij Schuthof is er op de vroege zaterdagochtend een levendige handel in nummertjes. Geen voetbalplaatjes, geen smurfen, geen eftelingzegels die hier de klok slaan, maar doodgewone ouderwetse nummertjes. U kent ze wel, die pijlvormige papiertjes die je uit zo'n rood apparaat trekt (meestal meer dan bedoeld) en waar dan zo'n mooi volgnummer op staat. Ik had 079 op de zaterdagochtend om 8:34 precies. Het bord aan de muur, zo'n ouderwetse, met van die fraaie flapnummers, stond op dat moment op nummer 31. Ach, dat waren maar 48 wachtenden voor mij. Het zonnetje scheen, er werd wat gelachen, kinderen keken hun ogen uit naar de taartjes in de vitrine. Sommige mensen liepen naar De Schut, in de hoop daar eerder brood te krijgen, anderen gaven de moed simpelweg op. En van deze opgevers moesten we het hebben. Voor je het weet gaf nummer 049 zijn briefje aan nummer 057, die dan vervolgens weer zijn nummer gaf aan 061 en u raadt het al, nummer 061 gaf het uiteindelijk aan 079. Zo was ik binnen 15 minuten maar liefst 18 plaatsen gestegen. Er werd nog wat doorgeschoven met nummertjes, terwijl onze magen begonnen te rommelen van al die heerlijke geuren die uit de bakkerij kwamen. Nee, wij vermaakten ons wel. Bovendien concludeerden we met zijn allen: "we hebben geen haast". Want haast dat heb je niet op Schier. Haast is een woord dat in het Schierse woordenboek, zover het al bestaat, niet voor zou komen. Haast is iets voor bewoners van het vaste land. Landrotten. Niet voor op Schier. Daar trekken we gewoon een nummertje en lachen we naar de zon als er nog 48 wachtenden voor ons zijn. In mijn stad zou zoiets leiden tot rellen en opstanden. In Schier slechts tot levendige handel in nummertjes. En voor de rest hebben we alle tijd. Wat een leven. Was heel Nederland maar zoals Schier..."we hebben geen haast, we hoeven nergens heen"...

Schuif Gezellig Aan

Aart Staartjes, de man die altijd al rond de 60 leek maar ook weer nooit ouder lijkt te worden, sprak afgelopen maandag in de Volkskrant zijn zorgen uit over het voortbestaan van Sesamstraat. Nu ben ik de laatste tijd met veel bezig, maar het onderwerp Sesamstraat behoort daar niet bij. Desondanks was ik wel lichtelijk geschokt toen ik las hoe de publieke omroep solt met het klassieke kinderprogamma. Niet alleen zijn Bert, Ernie & Co. al sinds een jaar terugverwezen naar half zes, de laatste tijd rolt het kinderprogramma klaarblijkelijk al om 5 uur de huiskamer binnen. 5 uur. Zoals Aart terecht opmerkte, dan rijden de gesjeesde papa en mama van vandaag de dag net de file in. Met een beetje geluk rollen ze net de AH uit en haasten ze zich naar de keuken om het avondeten te bereiden. Maar geen moderne yupmama of yuppapa die al om 5 uur met kroost voor de buis kan zitten.



Het hele idee van Sesamstraat is ook weg als je om vijf uur al beelden laat zien van Bert & Ernie die gaan slapen. Of rond die tijd afsluit met een verhaaltje van Dikkie Dik. Een kind ging immers keurig na Sesamstraat naar bed, zo rond kwart voor zeven. Papa en mama waren om zeven uur dan vrij. Je kan je kind moeilijk om kwart over vijf zonder eten naar bed sturen. Daarmee is alleen pedagogisch gezien vijf uur al een ramp. Je zou het bijna kindermishandeling kunnen noemen om Sesamstraat al om dat tijdstip op de beeldbuis te gooien. Nee, ik ben het helemaal met Aart eens. De publieke omroep verzaakt zijn plicht. Sesamstraat hoort om half zeven en geen minuut eerder. En als er om dat tijdstip dan zeven miljoen nederlanders naar SBS6 zappen, dan moet de publieke omroep dat een rotzorg zijn. Het is immers niet haar taak om zeven miljoen Nederlanders te entertainen met onzin. Om half zeven is het haar taak om de nieuwe generatie van Nederland pedagogisch te vertroetelen met het Koekiemonster. Misschien moeten we er maar een comite voor oprichten. Met Aart als ere-voorzitter. Zijn ze daar in Hilversum nu helemaal van de zotte...

77/100

77 dagen. Ik krijg ons huis binnen zo'n termijn in ieder geval niet af. Mijn eigen opleiding duurt fiks langer. En de beste man krijgt nog eens geen opleiding. Training on the job is het meer. Toch komen de eerste 100 dagen met rasse schreden dichterbij. En je kan er donder op zeggen, dat met het dichterbij komen van de eerste 100 dagen ook de eerste evaluaties worden geschreven. De crisis is nog niet opgelost. De oorlog is nog niet voorbij. Het milieu nog niet florisant omhoog geschoten. Desondanks is het wel duidelijk dat er al 77 dagen een hele andere wind waait. Een bijna tegenovergestelde wind dan die we acht jaar gevoeld hebben. Het alleen al spreken over "afschaffing van kernwapens" en de betwisting dat Amerika in oorlog is met de Islam is een teken aan de wand. Het zijn woorden. Maar zoals Bert Wagendorp in de Volkskrant ook al opmerkte. Eerst woorden, dan daden. Zijn voorganger deed het vaak andersom. En dan bleken de daden vaak een ramp en de zogenaamd verklarende woorden maakte het niet veel beter. Wat dat betreft blijft het een zegen. Ook na 77 dagen. Maar goed, wij in Europa zijn natuurlijk nog steeds een beetje verblind. Uit de afgelopen tour van Obama langs een reeks Europese landen bleek toch nog wel dat de Europese leiders op een roze wolk rondzweven rond de huidige president van Amerika. Europa heeft die luxe misschien ook wel. Het is hier nog aardig toeven in de luwte van de storm. Er staat in Europa bij mijn weten geen bedrijf met de grootte van GM op omvallen. En goed, zelfs al stelt het praktisch allemaal weinig voor. Hoe lang is het geleden dat we twee lachende presidenten van Amerika en Rusland op een foto zagen. Tel daar de lente bij op en misschien is dat wel genoeg om ons al zwevend de crisis uit te loodsen. Uiteindelijk blijken veel dingen namelijk slechts gestuurd door de algehele "state of mind". En die "state of mind" is op bepaalde vlakken best positief. Misschien dat we over 25 jaar in de geschiedenisboekjes kunnen terugvinden dat die "state of mind" en de vroege voorjaarszon de wereld van de ondergang hebben gered. Met Obama als lachende voorganger en heel Europa op een roze wolk daar achter aan.

Tijd

Ik kom er niet meer aan toe. En dat is best jammer soms. Vaak lees ik 's morgens iets in de krant en dan wil ik daar dan iets over schrijven. Gewoon om er maar vanaf te zijn. Alleen dan moet dat wel op dat moment. Dat schrijven. En vroeger kon dat gewoon. Dan gooide ik de krant aan de kant, liep ik naar mijn bureau, schonk nog een kop koffie in en begon met tikken. Voor je het weet stond er weer een stukje over het een of ander.

Ook bevordelijk waren de lange raam-staar-sessies. Ook met een kop koffie, of thee, of later op de dag een glas wijn. Dan zag je wat op straat. En daar wilde je dan wat over schrijven. Gewoon op dat moment. Niet aan het eind van de dag. Want dan was je het alweer vergeten. Ik zie nog vaak genoeg van die voorvallen. Waarover je wilt schrijven. In de trein. Op straat. Flarden van een gesprek in een cafe. Alleen dat schrijven. Op dat moment. Dat lukt niet meer. Dat even achter de computer duiken. Vroeger had de dag 24 uur en minstens 16 daarvan waren ter vrije besteding. Tegenwoordig is dat gereduceerd tot 2. Niet dat ik nu 22 uur per dag druk bezig ben, maar de tijd om te schrijven is gereduceerd tot 2. De overige 20 uur ben ik bezig. Of dat druk bezig is, is vrij relatief. Mieren zijn druk bezig. Maar mensen? Maar goed, in die 2 uur kunnen ook heel veel andere dingen. Die overigens lang niet even nuttig zijn. Soms zelfs aanmerkelijk minder nuttig dan schrijven wellicht zou zijn.

Ik realiseer me. Het heeft even geduurd. Maar ook ik ben een van die dwazen. 24 uur in een dag en elk uur gevuld. 7 dagen in een week en elke dag zo weg. 30 dagen in een maand. 365 dagen in een jaar. Zo weg. Als je niet uitkijkt. Goed voornemen voor de tweede helft van 2009 (dat begint pas op 1/7). Beter uitkijken waar de tijd blijft. Want zij (is tijd vrouwelijk?) lekt ergens weg. Ergens in het huis, ergens in de opleiding, ergens in een dossier, ergens....maar niet meer naar hier. En ach, ik vind het toch nog steeds wel leuk. Een beetje tikken. Nuttig? Misschien. Misschien ook niet. Maar dat maakt ook niet zoveel uit. De man of vrouw die 24 uur per dag nuttig bezig is, moet ik nog tegenkomen. Dus wat dat betreft. Spinnen zijn nuttig heb ik wel gehoord. En die zijn ook altijd heel druk bezig. Maar nu draaf ik door. Nuttig...pffff..., daar heb ik helemaal geen tijd voor.

Muziek voor niets

Voor niets komt de zon op? Dacht het niet. Voor niets komt er soms zelf fijne muziek binnen. M. wist mij te wijzen op dit. Een intro en ik was verkocht. Dat intro bleek Broken Stereo te zijn. En dat klinkt nagenoeg even fijn als het betere werk van pak hem beet Josh Rouse. Muziek waar de zon van gaat schijnen, muziek waarbij de lente begint. Gewoon in je woonkamer. Of in je auto. Over de Interstate Highway. Daar waar het leven zorgeloos is. Daar waar de vogels 's morgens fluiten, de dag alles kan brengen, maar tegelijktijd niets. Het is maar wat je er van maakt. Muziek voor "lazy sunday afternoons". Muziek waar alles wat moet ver weg is en alles wat mag verdomde dichtbij. Nog circa 34 dagen en het is lente. U zocht een voorbode? U heeft hem gevonden. Sean Fournier heet de beste man. En ik kende hem niet. Maar voor noppes heeft hij toch 6 hele fijne songs op het wereldwijde web gezet.

Audacity of Hope

Het is een vreemde gewaarwording. Van een man op het hoogste ambt van de Verenigde Staten waarvan je afvraagt of hij zelf ooit een boek gelezen heeft, naar een man die meerdere boeken op zijn naam heeft staan die alle vrij lovend zijn ontvangen. Omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen ben ik vorige week toch maar eens in "Audacity of Hope" begonnen van Barack Obama. Het boek dat de aanloop vormde naar de presidents-campagne. Reeds in 2006 verschenen, maar toch eigenlijk een uitgebreid verkiezingsprogramma, althans in ieder geval Obama's visie op wat er mis was in het Amerika onder Bush. In het eerste hoofdstuk blijkt in ieder geval al dat de huidige president weinig lovend is over de op dat moment aanwezige president. Nu is dat niet heel erg schokkend, maar gezien het feit dat hij bij een gooi naar het presidentschap niet ook alle gematigde Democraten van zich af moest keren en zeker ook wel wat Republikeinen moest paaien toch een gedurfde stap. Anderzijds moet toch wel gezegd worden dat Obama in het eerste hoofdstuk geen grootste verklaringen of ideeen aanhaalt over de toestand van Amerika. Al met al is het een herhaling van de veel gehoorde theorie dat in Amerika eigenlijk een Reagan-regering heeft gezeteld vanaf 1980 en er aldus al 30 jaar dezelfde wind waait in het land, met een lichte afremming onder Clinton.

Desondanks begint het boek wel met een aardige analyse van de extreme polarisatie die vanaf Reagan door het land is getrokken. Het algehele "you're either with us or against us" is tot in perfectie uitgewerkt door Karl Rove, de rechterhand van George W. Bush. Een tactiek die ook al woelig waaide onder Clinton en waarschijnlijk de belangrijkse oorzaak is voor het feit dat er destijds een Impeachment-procedure is gestart tegen de man uit Little Rock. Het is beangstigend om te lezen dat de Republikeinen dit spelletje zo hard en voornamelijk zo goed weten te spelen. Tegelijkertijd is het een opluchting dat een man die het zijn speerpunt heeft gemaakt om een einde te maken aan de polarisatie de verkiezingen heeft weten te winnen. Dat geeft hem wel gelijk de opdracht om een proces van 30 jaar te keren en of dat gaat lukken is 4 jaar is maar de vraag. Dat lijkt zelfs een onmogelijke opdracht in 8 jaar.

"Audacity of Hope" is een boek dat heerlijk leest. Niet in de laatste plaats door Obama's eigen relativering. Na een "tirade" op de Bush Administration staat daar namelijk ineens die anekdote van een van de eerste ontmoetingen met de President. Bush roept Obama bij zich na de informele kennismaking tussen de nieuw gekozen senatoren en president en waarschuwt hem voor het harde leven in Washington D.C. Bush ziet Obama op dat moment blijkbaar al als iemand met een grote toekomst in de Amerikaanse politiek en drukt Obama op het hart dat hij uit moet kijken. "Everybody will be waiting for you to slip. So watch yourself". Je krijgt er bijna vaderlijke gevoelens van. Toch heeft Obama dat gevoel eerder in het boek al aardig geanalyseerd. Bush is een man waarmee je gezellig een biertje drinkt en wat onsamenhangend over sport kletst. Niets minder, maar vooral ook niets meer.

"So Help Me God"

"So help me God". Het was een enigszins vreemde gewaarwording om deze woorden te horen, vanuit het verre Washington D.C. terwijl het uitzicht op mijn raam het donkere station van Ravenstein liet zien. Het was nog een hele klus om de inauguratie op ee radiozender te vinden. Klaarblijkelijk acht men dat medium daar al niet meer geschikt voor. Op het scherm waren de beelden op bijna elke zender te volgen, maar de radio ging rond 18:00 vanavond rustig door met de reguliere reclame. Niemand die zich daar aan leek te storen. Klaarblijkelijk is de gemiddelde treinforens te nuchter om zichzelf om de mouw te spelden dat er vandaag rond 18.00 Nederlandse tijd geschiedenis werd geschreven. Zo niet ondergetekende. Die hield zich de droom voor dat vanavond een beeld werd gecreeerd dat de komende decennia wordt herhaald. Een zin die de allure krijgt van "I have a dream" of "Ask not what your country can do for you". Beide zinnen werden overigens aardig ingevlochten in de speech van de 44e president. Een speech die met horten en stoten over de radio binnenkwam. De trein is verre van stoorgevoelig. Zeker niet als de rest van de coupe besluit om het avondeten te bespreken over de mobiele telefoon. Hoe dan ook, mocht men in de toekomst ooit vragen waar ik was; toen Obama beeedigd werd. Ik keek uit op station Ravenstein toen hij de historische woorden sprak: "So help me God". De tijd zal het leren of het van enige waarde is. Het is in ieder geval van waarde dat het vandaag in Washington D.C. feest is. Dat is wel andere koek dan de staat van beleg die in 2000 werd afgekondigd bij de beeidiging van ene George W. Bush. Een eerste vink achter de "change"-agenda. Er zijn er nog vele te gaan.