God's Akkers

Een uur of 4 in de namiddag. Lage winterzon. Het licht wierp een baan dwars door de treincoupe. Licht als een rood-oranje deken over het landschap. God's licht over God's akkers. De kale bomen, anders zo mistroostig, worden in dat licht ineens prachtige donkere kunstwerken in lege velden. Akkers, anders grauw bruine omgeploegde gronden, worden stralende dekens. Het gras in de velden steekt scherp en fris af tegen de winterluchten. Die lucht met uitgerekte wolken, constant van kleur verandert. Ik staarde door het grote raam. Voelde de zon op mijn gezicht. Staarde in de eindeloze verte. Zag God's licht over God's akkers. Zoals je het maar zelden ziet. De wereld op zijn mooist. Het was dinsdag, een uur of 4 in de namiddag. Ik zag God's licht over God's akkers. Een andere benaming heb ik er niet voor. En de wereld leek zo mooi. Achteraf begreep ik pas wat het was. Maar eigenlijk geloof ik daar niet zo in. In tekens. Of in God. Maar dit kan niets anders geweest zijn. God's licht over God's akkers. Starend door de ramen van een treincoupe. Voel de tranen branden. Hoor dat nummer in mijn hoofd. Opnieuw en opnieuw. Soms lijkt het alsof er zoveel wordt afgesloten. En zoveel weer begint... Just close your eyes. And count to five. Let's craft the only thing we know into surprise. Set down your glass... And I'm shaken, then I'm still. When your eyes meet mine. I lose simple skills. Like to tell you all I want is love...