Read My Mind


"Mis je het nooit" vraagt hij. "Die dagen dat het allemaal niet leek uit te maken. Mis je het nooit, de dagen van eindeloze zon, van oneindigheid, van dagen dat 's morgens even dichtbij als de langste nacht." Ik staar naar het kleine sikkeltje van de maan dat boven de zwierende bomen uitsteekt. "Ik zou soms dat gevoel weer willen van die dagen van onbezorgheid. Niet dat ik me nu zoveel zorgen maak. Maar het is niet meer zoals toen. Toen leek alleen dit moment van belang. En nu." Zijn stemt stokt even. "Nu. Nu sluimert er altijd dat gevoel. Dat gevoel van verantwoordelijkheid. Of heb ik dat alleen? Alsof met de jaren die voorbij vliegen een soort besef zijn intrede doet. Een soort besef van eindigheid." -"Nu al?" -"Nee en ja. Ik weet ook niet zo goed wat het is, maar die onbezorgdheid, dat gevoel van oneindige tijd, dat gevoel van onbezorgdheid. Dat heerlijke gevoel van lange zomerdagen is verdwenen." Stilte. "En dat mis ik. Ik zie de wereld om me heen veranderen. Mensen die ik al jaren ken veranderen. Alles verandert. Soms zou ik willen dat alles bleef bij het oude. Ben ik nu zo'n...verdomme." De jongen schudt zijn hoofd. "Weet je wel, zo'n gevoel van alles ging toch goed. Waarom veranderen. If it ain't broken, dat gevoel." De andere jongen knikt. -"Je voelt de maatschappij op je drukken?" Een grimas. "Drukken? Ach, het is meer dat ik rondkijk, rondloop, luister, zie en verwonder." Ik zou het liefst de nacht doortrekken, de kroeg induiken en zingen, dansen en springen. Zonder na te denken over morgen. Maar dat lukt niet meer. Ik denk tegenwoordig altijd over morgen. En wat ik allemaal moet doen morgen. Snap je? Dat is het een beetje. Vroeger was morgen gewoon een andere dag. Een ander leven. Nu was alles, morgen was ver weg. Maar tegenwoordig. Er is altijd morgen. En morgen behoeft verantwoordelijkheid, want morgen moet er ook van alles." Hij nipt even aan zijn wijn. "Dat gevoel. Het gevoel van eeuwige zonnige middagen in het park, lange nachten in de bar, dagen waar de ochtend voorbij leek te kruipen en de middag slechts het begin was van een lange avond." De jongen strijkt even door zijn haar. "Morgen. Morgen is tegenwoordig altijd aanwezig. Of morgen op dit moment belangrijker is dan nu. Ik wil weer genieten van nu. En morgen laten voor wat het is. Ik had daar nooit zo'n moeite mee. Maar naarmate de jaren vorderen en de dagen korter worden is morgen steeds dichterbij. En morgen moet van alles." Hij zucht even. "En ik wil alleen maar dansen, tot diep in de nacht. Dansen en zingen: The good old days, the honest man; The restless heart, the Promised Land. A subtle kiss that no one sees; A broken wrist and a big trapeze Oh well I don't mind, you don't mind. 'Cause I don't shine if you don't shine. Before you jump, can you read my mind?

Cutty Sark


NRC Next heeft vorige week vrijdag, middels het plaatsen van een controversiele krokodillenfoto, de discussie op gang bracht over de beeldvorming in de media. Beeldvorming in de letterlijke zin van het woord welteverstaan. Datgene waar DAG zich juist in heeft gespecialiseerd. Nu verschijnen er met regelmaat foto's in de krant waarvan men zich kan afvragen of zij nog toegevoegde waarde hebben. Toegevoegde waarde als je als uitgangspunt neemt dat "De Media" u dient te informeren over relevante nieuwsfeiten, of hoogstens beschouwingen dient te geven over de actualiteiten. Het willen overvoeren met beelden hoeft dan niet gelijk te staan met het verschaffen van relevante informatie aan de lezer/kijker/luisteraar/ruiker.

Anyway, ik dwaal geheel af van datgene waar ik heen wilde. Want ik was vandaag wel even geschokt van een foto die over het algemeen niet zo schokkend was. Hoewel, dat is allemaal maar relatief, maar de foto's die ik in DAG aantrof waren vele malen schokkender dan deze foto in de NRC. Maar toch. Ik loop er altijd even omheen als ik daar ben. Leg even een eerste blik op Canary Wharf vanaf Greenwich. De Starbucks is er pal naast, dus alles is gedekt. Maar hij ligt dus in de as. De Cutty Sark. Wereldschokkend? Nou, voor die Britten wel. en voor mij? Ach, het is wel de Cutty Sark. En het is wel Greenwich...

Gentse Klanken

Ooit, jaren geleden, zat bij de OOR eens een speciaal verzamelcd-tje met de veelzeggende titel Vlammende Vlamingen. Zo'n cd'tje verdwijnt bij mij dan vaak op de grote hoop, onder het motto: "daar luisteren we wel een keer onder het afwassen naar." Vervolgens ligt het maanden te verstoffen, verwisselt het af en toe van plaats en moet het armzalige schijfje maanden wachten op dat moment dat ik denk: "ach ja, Vlammende Vlamingen. Wat staat daar eigenlijk op?" Mijn blik gleed over het rode hoesje en bleef steken rond nummer 14. Want daar stond dat bandje. Dat bandje dat toen zo'n hype was toen wij over de Gentse Feesten struinden. Het gonste en rommelde in Gent over dat bandje. Wij, als er in mijn geval zoiets als wij bestaat want qua "roots" is het hier in een huis een beetje een "meltpot" maar goed, wij als Nederlander zijnde, zijn al helemaal trots op Racoon en goed, ook op Solo en dat mag dan ook wel. Maar dit. Dit bandje. Ik hoorde dat nummer weer, wat toen in Gent ook ronkte en gonste, beefde, door de straten kroop, over de pleinen klonk, uit bruine cafes en over de glazen Leffe en Westmalle. Die prachtige Belgische popscene. Daar kunnen wij toch alleen maar onze vingers bij af likken. En ach, da bier is ook veul beter he. Sioen (luister, luister). Hemels.

6 mei

"Natuurlijk, ik heb het best mooi gedaan. Zo net voor die psychologische grens." De jongen trekt een grimas. "Vorig jaar om deze tijd had ik alleen maar durven dromen dat ik deze baan had, had ik alleen maar durven dromen dat we ooit naar huisjes aan het kijken waren, had ik alleen maar durven dromen over weet ik veel wat nog meer." Hij speelt wat met het bierviltje op de houten tafel. "Maar toch." Weer die melancholieke grijns. Zijn blik glijdt af naar het raam, waar sinds weken weer de regendruppels tegen aan slaan. Donkere luchten kruipen over. Indrukwekkende wolkenpartijen. Het water stort zich met een enorm geweld naar beneden. De markt is verlaten, de regen kletst op de grijze kinderkopjes. "Soms loop ik door mijn huis en zie ik de spullen liggen en dan denk ik; verdomme. Verdomme, ik ben daar waar ik wezen wilde. Zakelijk gezien dan. Of werktechnisch. Of hoe je het noemen wil. Prive gaat het ook allemaal in een sneltreinvaart. Ik ben mijlen verder dan ik, pak hem beet 3 jaar geleden dacht te zijn." Een snuivend geluid. "Maar toch, ook ik mis het wel. Ook ik voel de drempel wel. De psychologische grens. Niet dat daar iets mis mee is. Achteruitkijken was toch al mijn specialiteit. Vorig jaar was altijd beter." De jongen slaat op tafel. "Maar boven alles. Boven elk melancholiek gevoel, boven elke gedachte over grenzen, drempels, psychologische omslagen. Ik werk daar, ik woon hier en ik ben eigenlijk best gelukkig. Huisje, boompje en zelfs beestje. Dat schijn je te willen op dit tijdstip en dat klopt eigenlijk wel. Maar dat wil niet zeggen dat vroeger niet soms kriebelt. Dat oude gevoelens en verlangens soms kruipen waar ze niet zo makkelijk meer kunnen gaan." Weer die grimas. "Ach, maar dan zet ik gewoon even een goede cd op, bezoek een concert, zoek het gevoel op. Het ultieme gevoel van eeuwige melancholie....."

HMH

Vreemd. Ik stond enige tijd geleden weer in de HMH en ik voelde me niet al te lekker. Dat lag niet zo zeer aan de HMH, ook zeker niet aan de band (hoewel het voorprogramma me gestolen mocht worden), maar meer aan andere oorzaken waar ik hier niet over in detail zal treden.

Feit is wel dat ik behoorlijk baalde. Ik had eigenlijk barstende koppijn, terwijl ik me toch behoorlijk had verheugd op weer eens een avondje HMH. Ik heb het concert uiteindelijk uitgezeten op de tribune, daarna snel een paracetamol bij de mensen van het Rode Kruis gescoord, die mij argwanend aankeken en vroegen of ik veel gedronken had. 'Niets, geen druppel. Was het maar waar.' Hij leek het nog niet helemaal te vertrouwen maar ik kreeg mijn paracetamol. Op weg naar huis zakte de koppijn langzaam weg, maar mijn avondje HMH was behoorlijk in duigen gevallen.

Maar zoals ik al zei er is toch iets vreemds aan de hand. Want de uitwerking is er wel. Ik heb nu al 2 weken dat bandje op de repeat staan op mijn mp3-speler. Ik wordt er steeds vrolijker van als ik het hoor en ik zou ze eigenlijk nu nog graag een keer zien in "goede conditie" zeg maar. Want zij waren wel in goede conditie, alleen ik liet het dit keer afweten. En da's verdomde balen. Maar goed, de uitwerking heeft het wel gehad want ik zing de hele dag al twee weken lang: This town was built on muddy stilts, By the lunatic parade, It rains like Revelations, Gonna wash these freaks away...Wat? Ja, dit...