Winter

Het was daar. Het gevoel. Ik trok mijn jas recht. De kraag iets hoger. Staarde over het lege plein. De kasseien glansden van de gesmolten sneeuw. De lampjes van de kerstboom spiegelden op het glimmende oppervlak. Het plein was nagenoeg leeg. Een enkele verdwaalde ziel. De geur van koffie vloog uit de geopende deur van een cafe. Ik voelde de kou van de eerste vlokken verse sneeuw. Ik keek omhoog. Een winterlucht in de donkere nachten van december. Een vlaag koude wind deed me rillen. Het gevoel was daar weer even. Stilstaande tijd. Eeuwig jong. Verplichtingen stonden in een boek dat ik nooit las. Zorgen was iets waar de wereld makkelijk zonder kon en alleen de president van de V.S. zich druk over leek te maken.

Ik zag haar staan aan de andere kant van het plein. Ogen dicht. Hoofd naar achteren. De sneeuwvlokken vielen op haar gezicht, haar schouders, in haar haren. We waren voor even alleen op het plein. Het plein van de eeuwige jeugd op een koude decemberavond. Weer die geur van koffie. The National op mijn koptelefoon. Ik was weer even jong. Onbezonen. Op een koude avond. Op he plein voor Rockefeller Center. December in een koud New York City. Ik liep terug naar 51th street. Glimlachte in het warme licht van Dean & Deluca. Het was dat gevoel. Voor eeuwig jong.

find out from friends
that wasn't true
go out at night with your headphones on, again
and walk through the Manhattan valleys of, the dead

Gemis

U was er niet. U had er wel moeten zijn. Ik was er niet. Ik had er al helemaal moeten zijn. Over gemiste kansen en andere misere. Je kan niet alles hebben, soms kun je wel alles missen. Blijkbaar. Paradiso was gisteravond niet Our Playground helaas. Ik kopieer de recensie dan maar integraal. Om de misere nog wat te vergroten. Whatever makes you happy on a Thursday Night. Grumbl.....

Ryan Adams & The Cardinals - III/IV

Tea Party II

Het blijft verbazen dat Palin nog zo'n grote rol kan blijven spelen in de Amerikaanse politiek. De enige verklaring zou kunnen zijn dat Amerikanen zich wel prettig voelen bij niet al te grote "lichten". Dat klinkt denigrerend en dat is het waarschijnlijk ook, maar tegelijkertijd is het tamelijk zorgwekkend. De gemiddelde Amerikaanse kiezer voelt zich thuis bij de "jolly fellow" van om de hoek. De George W. van de buurt zeg maar. Palin is dat in vrouwelijke vorm en dan ook nog wat vromer dan George W. ooit was. In woord dan, in daden is ze waarschijnlijk erger dan de hele katholieke kerk bij elkaar. Maar goed, het is het woord dat telt in Amerika.

Obama is een intellectueel. Obama leest boeken en en nog erger Obama schrijft zelfs boeken. Dat maakt hem voor veel Amerikanen bij nader inzien een behoorlijke engerd. Een president met een grotere intelligentie dan de gemiddelde kiezer zou wel eens gekke dingen kunnen gaan doen.

Het verklaart ook de opkomst van die totaal zotte Tea Party. De gemiddelde Amerikaan heeft last van "control deficit". De kiezer is bang dat dat verschrikkelijke gedrocht in Washington D.C. (lees: de federale overheid) alles gaat bepalen. Net als die verschrikkelijke Britse koning van weleer. Die angst speelt helemaal op als er een president in het Witte Huis zit die allerlei moeilijke theorieen over de samenleving in de 21e eeuw uitkraamt.

Oplossing? Mensen als Palin. Haar blik alleen al levert kippenvel op. En als ze dan haar mond opentrekt over The Great American Values. Family Life. Het is alsof de ijzige wind uit Alaska zo je huiskamer binnentrekt.

De grootste deugd van Palin is echter gelijk aan de deugd George W. Ze meent het niet. George W. interesseerde het ook allemaal geen donder. En liet dat af en toe ook goed door schemeren. Palin is wat dat betreft wat schijnheilig. Dat schijnt inherent te zijn aan extreem conservatieven. Palin zal opkomen voor de burger van de hoek. Zij zal vechten voor je wapen. Je woning. Je gezin. En als ze in Washington D.C. zit laat ze je vallen als een baksteen.

Maar dat weet iedereen ook wel. Dat is juist haar deugd. Je hebt er in de praktijk geen last van. De grootste troef van de Tea Party aanhangers is nog wel het IQ van Palin. Dat is in ieder geval niet zo groot dat ze een gevaar kan vormen. En daar worden Amerikanen blij van. Een federale overheid die zich een beetje met zichzelf bemoeit en niet teveel met hun. Een federale overheid die ook niet al te slim is en daardoor via moeilijke wegen het leven van alledag kan binnendringen. De aanhangers van de Tea Party weten dat Palin dat nooit za; doen. Die ligt na de inauguratie gewoon gelijk teut in de Oval Office. Ideaal. Palin for President. Geen schijntje pijn. En de kiezer kan gewoon weer lekker creperen in zijn eigen ellende in de woestijn van Nevada. F-ck the Government.

Tea Party

Vandaag kan Amerika, althans haar kiesgerechtigde inwoners weer laten zien dat de democratische rechtstaat toch niet de heilstaat is die zij voorstaat. In ieder geval niet op het moment dat die kiesgerechtigden om de twee jaar het schip totaal de andere kant op kan sturen.

Twee jaar geleden was er aan het einde van deze dag wereldwijde euforie. Amerika had op 2 november 2008 een president gekozen die de geschiedenisboeken zou gaan domineren. Twee jaar later wordt de balans opgemaakt. Helaas niet door capabele boekhouders, maar door de uit de klei van Minnesota getrokken Tea Party leden.

Alle troep die de Republikeinen hebben achtergelaten wordt door Palin en co. zorgvuldig op het bordje van Obama geschoven. Begrotingstekort? Obama. Oorlogen? Obama. THigher Taxes? Obama. Marxist? Obama. Moslim? Obama.

Nu mag in een vrij land iedereen roepen wat hij of zij wil, probleem is alleen dat die niet al te snuggere Amerikanen dat geneuzel van de Tea Party geloven. Het was natuurlijk al duidelijk toen men George W. voor een tweede termijn koos, maar het wordt nu weer pijnlijk duidelijk. Amerika valt niet te helpen. Zelfs niet door de meest capabele president die het land zich kan wensen. Het feit dat het de eerste president is die het land aan een fatsoenlijk zorgverzekeringstelsel heeft geholpen boeit niemand. Het zelfbeschikkingsrecht van de Amerikaan is heilig. Als ik wil creperen, dan crepeer ik.

Als ik Obama was zou ik vanavond watt zendtijd kopen, de troep laten zien die acht jaar George W. Bush heeft opgeleverd en vervolgens heel hard dat nummer van Billy Joel draaien: we didn't start the fire. Speakers in de tuin van het Witte Huis en achterover leunen. Laat ze het maar uitzoeken met hun Tea Party.

Rutte in Brussel

Rutte had eigenlijk nog zwaardere sancties willen afspreken voor landen die zich niet aan de EU-begrotingsnorm houden. Maar "omdat er al zulke grote stappen werden gemaakt" , is Rutte, hoe coulant (!), akkoord gegaan met de huidige afspraken dat de EU haar lidstaten die uit de pas lopen zwaarder gaat sanctioneren. Anders gezegd, Rutte heeft mogen constateren dat hij niet zo veel heeft te "willen" in de EU. De premier moest ook al door het stof bij de afspraak dat het Europees Parlement 3% extra budget wil vanaf 2011. Rutte zou zich met hand en tand verzetten, nu alle EU-landen juist moeten bezuinigen. Rutte zijn wil en de weerbarstige praktijk van de EU zijn echter niet zo makkelijk te verenigen.
Het moet lichtelijk frustrerend zijn voor de nieuwbakken premier. In Nederland wordt hij beteugeld door Geert & Co. In de EU zit hij klem tussen Merkel en Sarkozy. Feitelijk kan hij eigenlijk nergens echt met de vuist op tafel staan. Ja thuis, maar daar biedt niemand weerwoord.

Sowieso die afspraak van "sancties" op landen die zich niet aan de begrotingsafspraak houden is weer een vreemde eend. Geen hond weet wat voor een sancties nu worden bedoeld. Ze zijn streng en hard, dus vermoedelijk zal het om boetes gaan. In de praktijk krijg je dan dus de situatie dat de EU-lidstaat die zijn begroting niet op orde heeft (lees: een kale kip is) daarvoor een boete krijgt. Maandag: "mijnheer José Zapatero, u heeft een tekort van 3,5%. We leggen u een boete op van € 100.000,00." Dinsdag: "wij hebben geconstateerd dat u sinds gisteren zelfs een nog groter begrotingstekort heeft, we leggen u een boete op van € 250.000,00". Woensdag: "Tot onze verbazing is uw tekort gisteren weer met € 250.000,00 toegenomen, we leggen u ....etc". Nee, dat is een heerlijk plan. Tekort met boetes bestraffen. Misschien kunnen we de hele EU-commissie wat emmers water geven en ze dan naar de zee sturen.....

Memory Lane

Vroeger was dat de functie van je dagboek. Je leest ettelijke jaren daarna nog eens wat hersenspinsels van jaren daarvoor en dat geeft dan een feest van herkenning, nostalgie en zo je wilt melancholie. Bij een blog kun je wat meer media toevoegen. Wel zo handig voor je "memory-sensoren". Zo kwam ik dit tegen. Ouderwets kippenvel uit circa 2003. Gekoppeld aan een stukje over zwervende herfstbladeren op natte rode klinkers in de binnenstad van Nijmegen. Die rode klinkers zag ik destijds iedere dag. Nu niet meer. Klaarblijkelijk levert de dagelijkse forensentrip door half Nederland minder inspiratie op, dan de dagelijkse wandeling door een winderige stad.

Ook bovenstaande foto kwam ik ergens tegen. Ik ga hem niet uitleggen. Je herkent het of je herkent het niet. Als ik hem moet uitleggen dan is het bijzondere aan dit plaatje weg. Het is nog eens geen beste foto. Zwaar bewogen en het is miserabel weer. De dagen dat ik daar was, scheen op een of andere manier altijd de zon. Het is een van de fijnste plekken van London. Niet die Starbucks op zich, maar wel de plek waar de vestiging zit. Ik kan me er nu al op verheugen, daar weer ooit te lopen.

Ach, die oude hersenspinsels. Laat ik me maar beperken tot de oude muzikale uitspattingen van weleer. A Trip down Memory Lane. De geur van hazelnootkoffie, lange rechte wegen door bossen die nooit lijken te eindigen. Torenhogge sparren, bedekt met sneeuw. Het is kerst 2002. Het is stil in de auto, op haar stem na. Het landschap trekt langs de ramen. Een motel in de avondschemering. We rijden nog een stukje verder. Houten huizen. Een fel verlichte winkel waar geen levende ziel is te bespeuren. Ach, van al die muzikale uitspattingen die ik destijds beschreef, krijg ik eigenlijk alleen hier nog echt kippenvel van. Wat een nummer. Wat een nostalgie. Wat een herinneringen. "What are regrets, just lessons we haven't learned yet.."

Bordes

Bordes

Hij was weer prachtig, de traditionele bordesfoto. Allereerst valt natuurlijk de positie van Edith Schippers op. Ze staat er een beetje verloren naast. Het buitenbeentje van de klas zeg maar. Ze had vanmorgen al buikpijn, omdat het weer tijd was voor die verschrikkelijke foto. Weer een hele dag opgescheept met die brallende mannen. Ze wordt nooit echt serieus genomen met haar softe ministerie van Volksgezondheid. Nee, bij Rutte & Co. tel je pas mee als je een echte portefeuille onder je hebt. Iets met tanks (defensie), geld (economische zaken) of auto's (dat heet tegenwoordig "infrastructuur", sic!). Edith voelt dat feilloos aan en staat met haar ziel onder de arm een stukje verderop op de foto.

Nee, dan Maxime en Mark. De heilige boontjes van de klas. Hebben ooit op en cursus geleerd om de lichaamstaal van de ander te kopiëren, voor het wekken van vertrouwen. Scheef lachje en de handen precies gevouwen als het staatshoofd. Maxime en Mark zullen het vertrouwen van de Koningin niet beschamen. Nooit. Wel jammer dat net daarna blijkt dat zowel Verhagen als Rutte vergeten het staatshoofd weer naar binnen te begeleiden. Maar gelukkig was daar Opstelten nog. In het "ouwe-jongens-krentenbrood" kabinet is er altijd wel iemand nuchter genoeg om de mores van het Koninklijk Huis in acht te nemen.

Melanie Schultz van Haegen en Marja van Bijsterveldt hebben ondertussen en gezellig onderonsje. Waarschijnlijk over de jurk van de koningin, want Rosenthal moet er ook even naar kijken. Hij valt inderdaad weg tegen de rode loper. Trouwens Rood? Is dit een protestactie? Net als het Paars van Schippers? Het kan overigens ook zo zijn dat Van Haegen en Van Bijserveldt erg in hun nopjes zijn tussen al de saaie mannen in blauwe pakken. Leers en Kamp hadden net ook nog grootste lol, nadat Leers nog eens had verteld over zijn laatste stunt met carnaval. Opstelten daarentegen denkt blijkbaar dat hij als staatsman zo stijf mogelijk moet gaan staan om serieus over te komen.

Nee, het wordt een dolle bedoeling dat nieuwe kabinet. Ze bezuinigen even tussen neus en lippen 18 miljard weg en gaan daarna over tot de orde van de dag. Biertje?

Write About Love

In het verlengde van het vorige bericht, blijkt er ineens nog een band uit het as te zijn herrezen. Ik was nog wel op de hoogte van wat prive-frobeldingentjes van Stuart Murdoch, maar het hele Belle & Sebastian project stond toch goed verborgen in de wachtkamer. Af en toe een bezoekje aan Luisterpaal blijkt echter noodzakelijk om een beetje op de hoogte te blijven. Belle & Sebastian hebben namelijk net een nieuw sprookje toegevoegd aan hun repertoire: Write About Love.

Het was een wat saaie zomer, muzikaal gezien dan, maar volgens mij ligt er toch weer wat te ontdekken bij de platenboer. Sowieso is Luisterpaal nog een onderschat internetpagina hier ter plaatse. Maar eens bookmarken en vaker een bezoekje aan brengen. Hey, ze hebben zelfs een Android-app. Als de VPRO al het werk heeft gedaan, waarom dan zelf nog gaan grasduinen?. De herfstplaatjes competitie is begonnen! Als kabinet Rutte waagt te bezuinigen op de Luisterpaal dan hebben ze aan mij nog een kwade. Of zoals de conservatorium-studenten in Amsterdam het gisteren al verkondigde: "wat valt er in te burgeren, als je eerst je eigen cultuur afbreekt". Hear, hear!

Ed Harcourt

Ik was hem een beetje uit het oog verloren. Eigenlijk tot het moment dat ik zijn naam op het affiche van Crossing Border zag. Ed Harcourt. De man van het magnifieke Here Be Monsters. De herfst/winterplaat bij uitstek. Zware pianotonen, melancholieke stem. Bij het horen van dat album komen de slagregens vanzelf, terwijl je bij het knisperende haardvuur zit. Een zwaar album, maar met een warme ondertoon. Buiten is de boze wereld, binnen is het goed toeven.

Het vervolg op Here Be Monsters (From Every Sphere) vond ik aanzienlijk minder en sindsdien ben ik Ed Harcourt eigenlijk ook uit het oog verloren. Onterecht zo blijkt nu, want de man heeft al weer een paar nieuwe albums op zijn naam, waarvan  het dit jaar verschenen Lustre de meest recente is. En na een paar luisterbeurten kan ik toch wel stellen dat Lustre eigenlijk gewoon kan meedingen voor het jaarlijstje 2010. Het album is een stuk verscheidener dan het eerdere werk van Ed Harcourt, zonder in te boeten op zijn echte kwaliteit. Het combineren van melancholie met een heerlijk soort warmte. Buiten mag het koud zijn (hoewel dat valt nog wel mee), maar binnen is het behaaglijk. Bij het haardvuur. Met een warm kop chocolademelk of wellicht een goede single malt in de loop van de avond.

Bert & Ernie

Groot randverschijnsel bij het worden van ouders is ongetwijfeld dat al je eigen kindersentimenten weer naar boven komen en je deze dan ook weer zo snel mogelijk wilt horen, zien of voelen. Zo fluit ik al weken de godsganse dag "Panne, panne, panne. Pech, pech, pech. Als we niet snel geholpen worden, komen we hier nooit meer weg". Ik probeer mijn partner uit te leggen dat Zipje en Zopje twee potloden zijn en noem ik de kleine man als die sikkeneurig is gewoon Oscar Mopperkont.

Kenners weten al gelijk waar ik het over heb, want bij een kleine speurtocht op internet bleek dat veel mensen mooie herinneringen hebben aan het witte cassettebandje van Bert & Ernie op Reis. De tape schijnt helaas niet meer te krijgen te zijn en de ANWB heeft nog niet het licht gezien om de boel digitaal uit te brengen. Gelukkig staat de tape wel grotendeels op YouTube met alle klassiekers: "Geen ruzie in de auto ("oto"), want daar schiet je niets mee op..." , "Porilala, porilala, porilalilalilali kra. Duif motti duif motti.." Briljant. Niets DVD-spelers achter in de auto. Gewoon een ouderwetse walkman met Bert en Ernie. Is allemaal nog hardstikke pedagogisch verantwoord ook..."Niet zo snel, niet zo snel, rij toch niet zo snel, niet zo hard en niet zo wild en vooral ook niet zo fel".....

Land Of The Free

Welcome to America. Het is de eerste gedachte die bij mij opkomt, terwijl ik luister naar de presentatie van Rutte, Verhagen en Wilders. De overheid trekt zich langzaam terug uit de maatschappij. Liberalisme noemt Rutte dat. Het lijkt meer de weg van de sloophamer. In tegenstelling tot de stelling van Wilders dat Nederland naar een glorieuze toekomst gaat, hoor ik enkel afbraak. Cultuur wordt afgebroken. Dans en toneel moeten zichzelf maar gaan bedruipen. Ik voorzie een landschap met SBS6 cultuur, want dat is blijkbaar het enige niveau dat commercieel interessant is. Oh Oh Cherso binnenkort in uw schouwburg.

De rechtstaat wordt zonder enige onderbouwing afgebroken. Minimumstraffen? Ik zou als rechterlijke macht mijn toga vandaag uit protest aan de wilgen hangen. TBS-verloven worden ingetrokken. Ik ben er niet bang voor dat er een criminoloog is geraadpleegd. Nee, sterker nog dit kabinet laat zich nergens door beperken. En zeker niet door kennis. Niet u wordt voortaan opgepakt als u een inbreker met een knuppel uw huis uit mept, maar de inbreker zelf. Waar ken ik die retoriek toch van? Ach ja, dat hoor je die Rednecks in Virginia ook altijd zeggen als de wapenwet weer eens ter discussie staat in Amerika. Krijgen wij dan ook eindelijk ons eigen onvervreemdbare grondrecht om wapens te dragen? Welcome to America. U bent zojuist aangekomen in het land van verschraling en culturele deprivatie. Maar u bent wel vrij! Misschien kan iemand Rutte en Co. wat filosofische hersenspinsels van Hobbes en Locke sturen. Je weet nooit tot wat voor inzichten dat kan leiden.

Nee, de zonen van Amerika landen niet meer op de stranden van Normandie, daarom halen we de zonen van Amerika maar in huis. Allen voor zich en God (vleugje CDA) voor ons allen. En dat vanwege 1,2 miljoen kiezers. Thank you and goodnight.

Haantje de Voorste

Zag u hem staan in de ochtendkranten? Geheimzinnig glimlachje rond de mond, neus naar voren, ogenschijnlijk met grote interesse voor Rutte zijn verhaal. Geert? Nee, die ander. Mijnheer Verhagen. Ik had het al nooit zo op het CDA, maar met de komst van Maxime is de aversie ongeveer verviervoudigd.

Maxime straalt uit dat hij maar aan een ding denkt. Regeren. Hoe dan ook, via links of rechts, als ik maar dagelijks op t.v. kom. De muziek die hij eerst speelde over de bescheidenheid van het CDA klonk natuurlijk valser dan menig kinderkoor. Even speelde hij de fluit van een realistische politicus. Hij zal blij zijn geweest dat hij die rol kon laten vallen.

Verhagen kon na de mislukte Paars Plus poging weer rustig slapen. Natuurlijk een paar dissidenten moesten nog even klop krijgen, maar BuZa was verzekerd. Weer een tijdje lekker leuteren met de belangrijke mensen van deze wereld. Hier in Nederland zoeken ze het verder maar uit met Geert. Haantje de Voorste zit binnenkort weer aan Pennsylvania Avenue. Uruzgan? Tuurlijk daar hebben we nog wel wat mensen voor. Wat dat mag kosten? Ach, geld speelt geen rol. Dat halen we wel bij het voormalige departememt van Ab. Als wij vriendjes blijven, dan is alles geoorloofd. Zeg, de NAVO. Hebben die binnenkort geen leuke vacature?

David Ryan Adams

Natte straten, vochtige lucht, kou in de morgen. Tijd om de albums van David Ryan Adams onder het stof vandaan te halen. Na een jaar onaangeroerd in de kast te hebben staan, draaiden afgelopen week Heartbreaker, Gold en Demolition weer overuren. Het zal aan het onstuimige weer liggen. De herfst, al dan niet de voorzichtige aankondiging van de herfst is Ryan Adams weer bij uitstek.

Reden genoeg om eens na te speuren wat de man aan het doen is. Ik wist dat hij wat discutabele gedichtenbundels had uitgebracht een een sci-fi metal album (sic!) onder de naam Orion, maar voor de rest leek het stil. De beste man lucht echter, zoals klaarblijkelijk de rest van de wereld, zijn hart iedere dag op facebook. En daar kwam ik me toch dingen tegen... Dit nummer van The Sundays bijvoorbeeld. Heerlijke jeugdnostalgie, lang vergeten in de spelonken van mijn muziekgeschiedenis.

Maar iets anders is dat er klaarblijkelijk weer een release op de stapel staat van Ryan Adams & The Cardinals. Projecttitel III/IV en het zouden oudere nummers betreffen in het verlengde van Love is Hell. Ook zitten er klaarblijkelijk nog wat andere dingen in de oven:

"I've been working on a second batch of tunes. both sessions ( NYC and LA ) sound super cool but I feel like there is even more. still working... I imagine the new solo LP will be ready next year. To anyone asking about III/IV and Blackhole- they are almost out of the oven. You will have a chance to get them thi...s Fall. There will not be staggered pressings. Digital AND vinyl AND c.d...same way you get the rest of your music from bands... not limited copies... Pax Am is working with a rad distribution company and everyone will be taken care of. I'm happy. Now back to work...Much Love, the DRA"

De man heeft wat juridische problemen met platenlabel Lost Highway en mag daardoor geen enkel nummer onder de naam Ryan Adams uitbrengen, tenzij dat natuurlijk bij Lost Highway zelf gebeurd. Ordinaire platenlabelruzie. Of hij zich nu omdoopt in DRA of dat hij naar goed voorbeeld een symbool gaat hantere,n, daar zal ik geen nacht wakker van liggen. Maar als er nog materiaal op de plank ligt met de kwaliteit van de Love is Hell albums, dan wordt het toch tijd dat dat heel snel naar buiten komt. Pax Am is overignens het label dat ook zijn sci-fi metal gestuntel naar buiten brengt, dus men heeft blijkbaar een juridisch gaatje gevonden. We houden het in de gaten.

Partij van Niet-Stemmers

Godzijdank, zou je bijna gaan denken, dat we nog een staatshoofd hebben. Iemand die boven de partijen staat en de waan van de dag kan overstijgen. Het politieke spel is immers langzaam een hanengevecht geworden. Rutte (Rutjes) wil kost wat kost premier worden, al is het maar voor een dag. Verhagen zit, ondanks eerder gestamel over de bescheidenheid van het CDA, vastgekleefd aan zijn  bureaustoel van Buza en Wilders?

Ach ja, Wilders. Die heeft zijn 1,2 miljoen kiezers. Misschien dat iemand Geert kan vertellen dat er 16 miljoen mensen in dit land wonen. Weliswaar niet allemaal kiesgerechtigd, maar dat zijn er ook nog zo'n slordige 12 miljoen.

Sowieso, die enge groep van 1,2 miljoen kiezers. Kent u ze? Volgens mij is het gewoon die gevreesde bende zwevers, waar Maurice de Hond het altijd over heeft. Vandaag stemmen ze PVV, morgen CDA, de dag daarna SP. Of dat nu een basis geeft voor een hele grote mond is maar de vraag. Bovenal is het een mandaat van nog geen 10%. Een zetel of 15. Maximaal, want je moet het natuurlijk nog corrigeren met die recalcitrante "niet-stemmende-kiezer". De "ik heb geen zin, ben ziek, er verandert toch niets" kiezer. Bij een opkomst van 70%, zijn dat er toch al snel 3,6 miljoen. Drie maal zoveel als Wilders aanhangers. Goed voor zo'n 45 zetels. Oftewel, de grootste partij van Nederland. De partij van Niet-Stemmers. Daar ligt je mandaat. Nu nog iemand vinden, of eigenlijk 45 "niets-zeggers" die willen plaatsnemen in de Tweede Kamer. Mogen ze gelijk gaan formeren. Geen Geert nodig voor enige meerderheid.

Little Big Berlin

Intrigerend. Een ander woord heb ik er niet voor. Volgens mij ook het resultaat van zuiver monnikenwerk. Maar dat resultaat mag er wezen. Hoewel je eigenlijk niet weet wat je nu precies ziet, ja de landmarks van Berlijn, blijf je kijken. Het is onduidelijk wat er in de metropool nu precies gebeurd. Je ziet een wirwar van mensen, verkeer, metro's en treinen zonder enige clou. En dat is dus het intrigerende, je blijft kijken, zonder dat je weet waar naar. Het is een soort Madurodam maar dan op film. En dan niet de Nederlandse toeristen hotspots, maar die van Berlijn. Er schijnen er meer te zijn. Van dit soort filmpjes. Het heeft wel wat. Ook al moet je werkelijk de godsganse dag niets te doen hebben, wil je zoiets in elkaar kunnen flansen. Gelukkig hebben sommige mensen de godsganse dag niets te doen, dan wordt er tenminste nog eens wat creatiefs in elkaar gesleuteld.

In Therapie

Mooie serie. Gedurfd ook van de NCRV, om de succesvolle HBO-serie "In Treatment" te bewerken voor de Nederlandse markt. Ik heb de Amerikaanse versie nooit gezien, maar de Nederlandse versie mag er zonder meer wezen. Een klein half uur drama, dat eigenlijk enkel uit de dialoog bestaat tussen de therapeut en de cliënt. Altijd lastige t.v. om de aandacht bij vast te houden. Tenzij het gewoon goed is wat je neerzet. En dat is zowel de acteurs, als de scriptschrijver wel toevertrouwd. Ik weet niet in hoeverre het script ook is overgenomen van de Amerikaanse variant, maar het Nederlandse script houdt de spanning en interesse goed vast. Tel daarbij op acteurs als Halina van Reijn, Carice van Houten en niet in de laatste plaats Jacob Derwig die zijn rol als therapeut met een achtergrond fantastisch neerzet. Met In Therapie is er eindelijk weer eens half uurtje televisie op de Nederlandse zenders dat het fenomeen uitzending gemist ook echt een uitkomst maakt. Jammer, dat het markttechnisch blijkbaar niet heel veel van werd verwacht, want de oppervakantie-weken augustus om circa 22.40 uur is nu niet echt prime-time. Maar goed, als u gewoon thuis bent. Iedere doordeweekse dag. Circa 22.40 uur. Nederland 2. Erg goede en verslavende televisie.

Releases

In mijn portemonnee raak ik dit soort lijstjes het kwijt. Mijn hoofd is een zeef (momenteel) en dit is toch een plek die ik stiekem op veel plekken kan raadplegen. Dus vandaar, voer voor eind van de zomer:






Manic Street Preachers - Postcards From A Young Man (27/09/2010)
David Gray - Foundling (17/08/2010)
Tired Pony - The Place We Ran From
Cherry Ghost - Beneath This Burning Shoreline

(S)linkse Rutte

Wat niemand weet is dat Rutte stiekem een hele linkse jongen is. Rutte droomde vroeger in zijn ledikantje al van Paars Plus. Dat verzin ik niet, dat schijnt een "onderstroom" binnen de VVD te beweren. Je kent dat wel de geruchtenmachine ergens onderin de politieke partij, die altijd met handzagen rondloopt om wat poten hier en daar te verwijderen.

Rutte is helemaal niet zo rechts als hij beweert. Rutte is echter wel ontzettend (s)links. Hij zegt dat hij over rechts wil, wetende dat een coalitie met de PVV nooit gaat gebeuren. Dat ligt niet aan hem, maar aan die dekselse Verhagen. Rutte zegt dat zijn tweede optie door het midden gaat, met CDA en PvdA. Hij weet dat die coalitie ook nooit gaat gebeuren. Dat ligt niet aan hem, maar aan die dekselse Cohen. Dus blijft er weinig anders over dan Paars Plus. Dat ligt niet aan hem, maar aan die dekselse Tjeenk Willink.

Maar ondertussen komt wel zijn droom uit. Premier van een links kabinet. Hij wilde altijd al zo graag. Maar hij kwam maar niet binnen bij PvdA en D66. Wel bij die rechtse rakkers van de VVD. Omdat zijn enige concurrent daar Rita Verdonk heette en Rita Verdonk tegenwoordig nergens meer is te vinden. Wat dat betreft kan enige toekomstvisie de VVD niet worden ontzegd. Dat hebben ze toch maar goed gezien. Wat ze minder goed gezien hebben is dat Rutte ze een links kabinet in de maag al splitsen. (S)linkse jongen die Rutte. Ik vind het allemaal niks, maar dat doet die dan toch heel aardig.

Spanish Inquisition

Het Nederlands elftal was altijd het elftal dat de finale nooit haalde, maar wel altijd het mooiste voetbal speelde. Althans dat was van de mening van de zelfbenoemde voetbalkenner. Van dat eeuwige jaren '90 elftal met Kluivert, Davids, Seedorf, de broertjes De Boer, waren diezelfde kenners altijd van overtuigd dat het eigenlijk de feitelijke kampioenen waren. Tomeloze arrogantie. Die ploeg strandde altijd op penalties en anders op hun eigen ego's.

Zo anders was de ploeg van Van Basten. De ploeg die vervolgens door Van Marwijk is overgenomen. Bescheiden jongens. Jongens van de hoek. Je ziet Snijder en Boulahrouz bij wijze van spreken nog een balletje trappen tegen het muurtje achter de supermarkt. Robben zou zo die joviale buurman kunnen zijn. Kuijt is gewoon die knul uit de Calve pindakaas reclame. Bovenal spat het plezier er van af. De ploeg vind het leuk. Dat vonden ze het al op het EK 2008 en dat vinden ze nu nog steeds. Stond dat jaren '90 elftal altijd met enorm zure gezichten in het veld (ze waren immers de beste, dus wat had het voor een nut om nog 90 minuten achter die bal aan te rennen); het huidige elftal is gretig en wil werken. Bikkelen tot dat de laatste graszode onderste boven ligt.

Het team van Van Marwijk dwingt het af. Gewoon door er voor te werken, knokken en bikkelen. Geen vooringenomendheid over de enorme schoonheid en klasse van het eigen spel. Een elftal dat het Nederlandse adagium "doe maar gewoon" hoog in het vaandel heeft staan, wordt wellicht wel gewoon wereldkampioen. En wie weet. Zien we De Boer dan wel een keer echt lachen. Maakt die dat ook nog eens mee. Dat mag best. Immers, "Nobody expects the Spanish Inquisition"......"Well, actually""....

Rock Werchter 2010

Gelukkig was daar Canvas. Dat gisteravond tussen 20.15 uur en 0.00, maar liefst vier uur Rock Werchter 2010 voorbij liet komen. Enerzijds maakte dat het gemis natuurlijk alleen maar groter, anderzijds kant was het toch prettig om vanuit de luie bank, met de kleine wonderbaarlijk stil in de wieg, even het veld te kunnen overkijken. Om te constateren dat we de Editors toch wel graag bezig hadden gezien aldaar. Of oudgedienden Faithless. Temper Trap natuurlijk. Pearl Jam. Stereophonics is ook nog zo'n jeugdzonde. Maar ook voor de nieuwe lichting Belgische bands. Customs & Sweet Coffee klonken  toch ook als heerlijke festivalmuziek. Nee, als het mij ligt doen we Rock Werchter 2011 gewoon weer mee. Want ik miste het veld weer net zo hard als vorig jaar net na Rock Werchter. Nooit geweten dat je een grasveld zo kan missen. En ach ja, die pintjes he. Da's toch anders dan een fleske bier op de bank.

Deutschland

Misschien is het schijn, maar Duitsland lijkt een last van haar schouders te hebben geworpen. In feite leek dat al in 2006 toen het WK daar plaatsvond en het "Duitse sprookje" bijna waarheid leek te worden. Maar goed, dat is interne tevredenheid. Het is niet zo vreemd dat Duitsers zichzelf wel aardige jongens vinden. Wel een nieuwigheid van het laatste decennium is dat anderen dat eigenlijk ook vinden. Berlijn wordt al jaren als een van de hipste steden van de wereld gezien. In heel de wereld wordt het vooruitstrevende milieubeleid van Duitsland geroemd. Merkel is wellicht niet de meest tot de verbeelding sprekende regeringsleider, maar wel vakkundig, integer en bovenal vrouw in wat nog steeds een mannenwereld lijkt.

En dan dat voetbal. Er klinken voor het eerst geluiden dat Duitsland eigenlijk wel heel goed voetbalt. Was het altijd dat Duitsers geluk hadden in de laatste minuut, of weer eens een "schwalbe" wist uit te buiten, nu hoor je links en rechts "die Mannschaft" voetbal speelt dat een wereldkampioen waardig is. Het is daarnaast een symphatieke en multiculturele ploeg, waarin teamverband voorop lijkt te staan, in plaats van allerlei individuele haantjes (u kent ze wel die van Le Blue). Ook de nationale volksfeesten die bij iedere wedstrijd van het Duitse elftal losbreken duiden op een nieuw gemeenschapsgevoel. Het is natuurlijk een vreemde gewaarwording dat dergelijke gemeenschapsgevoelens alleen bij voetbal naar boven komen en het is bovenal de vraag wat er na het WK van over blijft, maar toch even lijken alle Duitsers blij met elkaar. En in welk land zie je dat nog. In ieder geval niet in een land waar een PVV bijna 30 zetels haalt.

Er is een nieuw Duitsland opgestaan lijkt het. Of de rest van de wereld heeft het nieuwe Duitsland omarmd. Dat kan ook. Het vooruitstrevende, milieubewuste, toekomstgerichte en nog immer zo degelijke Duitsland. Misschien moet we het maar als "pilot-staat" voor Europa gaan uitroepen. Al krijg je dan toch weer gelijk enge associaties. Anyway, voor historici lijkt me het een interessant processen. 60 jaar na WOII lijkt het juk gevallen. Duitsland staat terug op de kaart en misschien wel alsnog als voortrekker van Europa, maar dan wel in de meest positieve zin van het woord. Is het dan toch "Deutschland uber alles"?

Huisgenoot P

Zou er over moeders bij een voetbalvereniging uit Alblasserdam net zo veel zijn te schrijven als over de moeders van de plaatselijke kneuterclub in Bethesda? Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Of het zou moeten gaan over de ondraagdelijke saaiheid van het moeder-bestaan in Alblasserdam. Niet omdat het leven van een moeder in Alblasserdam bij uitstek saai is, maar ik hoef als lezer niet te weten dat het elke week zo gezellig is als de moeders hun zonen komen ophalen bij de plaatselijke voetbalvereniging en alle roddels van het dorp de revue passeren. Hoewel dat is wel weer leuk als er met cynische ondertoon wordt gesproken over de moeder die het stiekem doet met de man van de ander en zij nu zo gezellig het met elkaar hebben over de nieuwe jongens-collectie van H&M. Maar goed, over het algemeen leest een kort verhaaltje over diepe ellende nu eenmaal lekkerder dan wat anekdotes over een goed gelukte aardappelschotel. Hoewel dat laatste dan wel weet Witteman's kwateit is. Zij kan zowel een goed gelukte aardappelschotel in elkaar draaien, als daar vermakelijk over schrijven. Maar goed, ik dwaal af...

Het is natuurlijk prachtig dat Remarque hoofdredacteur kan worden van de Volkskrant. Maar met deze carriere-stap ontneemt de man mij wel de bron van twee favoriete journalistieke stukjes. Zowel zijn eigen artikelen over het wel en wee van de Amerikaanse samenleving en de politiek in het bijzonder, als het wel en wee van de Amerikaanse samenleving zoals vrouwlief Sylvia Witteman dat kan beschrijven zijn eerste leesvoer bij het opvouwen van een nieuwe krant. Sylvia Witteman laat in haar laatste columns ook al aardig doorschemeren dat de keuze van "huisgenoot P." nog al verstrekkende gevolgen heeft. Het gezin is net aardig aan het inburgen in land van onbegrenzde mogelijkheden, gaat mijnheer weer terug naar huis. Net gewend aan een halve liter cola bij het ontbijt, moeten de kinderen weer leren om bekertjes (!) schoolmelk tot zich te nemen. "Dorst!" hoor je ze al roepen door het klaslokaal. "Honger!" direct daarna. Het is even aanpassen. Een bruine boterham met kaas geeft toch een ander gevoel in je maag dan een donut met chocolade-topping.

Nu betwijfel ik of Witteman haar kinderen geheel heeft ondergedompeld in de Amerikaanse eetgewoonten, maar toch. Als we het over structuur hebben (en ik weet sinds kort dat je het daar veel over hebt als je bent gepromoveerd tot ouder), dan is het heen en weer emigreren tussen Amerika en Lage Landen nu niet de beste manier om mee te beginnen.

Maar goed, de keuze is gemaakt. Huisgenoot P. komt naar huis en de rest mag mee. Ben benieuwd wat dat gaat worden. Je zou er bijna een nieuwe rubriek over kunnen gaan schrijven. "Het wel een wee van Huisgenoot P. en zijn gezin". Met elke week een leuk prive-kiekje en een sappige roddel. Ik voel inspiratie komen....

Braziliaanse hitte

Ik kijk nooit voetbal. Maar bij de eerste tonen van de Vuvuzela die iets na 17.00 uur over straat schalde, moest ik toch even de t.v. aanzetten. Ik zag een slagveld. Een groen veld waarop werd geknokt. En ineens blijf je dan toch kijken. Snap je even de gekte die voetbal heet. Het is namelijkwel Brazilie. En Nederland wint nooit van Brazilie. Ja, een keer eerder blijkbaar.
Het is 1-1. En Oranje krijgt langzaam vleugels. Je ziet het gewoon gebeuren. Een team dat per minuut beter gaat spelen. Ik heb niks met voetbal. Maar hier kreeg zelfs ik dan toch de kriebels van. Ineens kan je genieten van die gekte op straat. De uitzinnigheid. Het getoeter. De oranje straten in onze volkswijk. Het is natuurlijk allemaal van de zotte. Al die hysterie rondom een spel met een balletje. Dat surrogaat voor nationale identiteit. Maar in dit soort gevallen toch ook wel weer heel leuk. En bij gebrek aan dat andere veld (snik!) En onder deze Braziliaanse hitte. Moest ook ik toch even juichen.

Jurkjes

22.000 moorden. 50.000 geregistreerde seksuele misdrijven. 2.683.849 geregistreerde misdrijven. In 2008. Zuid-Afrika staat daarmee op een niet onverdienstelijke tweede plaats in de wereldranglijst van landen met het hoogste (geregistreerde) criminaliteitscijfer. Dat kan iets zeggen over de uitstekende registratie-methode in het land, maar ik vrees dat het andere oorzaken heeft. Ik vrees ook dat Zuid-Afrika kan fluiten naar zo'n hoge notering opde ranglijst bij het WK voetbal. Maar goed, dan moet je maar toeleggen op andere prioriteit. Het strafrechtelijk vervolgen van futiliteiten bijvoorbee;d. Erger nog het strafrechtelijk vervolgen van civielrechtelijke problemen. Omdat InBev anders gaat lopen zeuren tegen de Fifa. Het moet niet gekker worden met die commercie. Maar ik vrees dat het al zo gek is geworden...

Babygang

Zoogkompressen. Kent u die dingen? Waarschijnlijk niet als u nog kinderloos bent en/of u wel kinderen heeft maar vanaf de geboorte alleen de aandelen van Nutricia heeft willen "opstuwen". Dan heeft u totaal geen belang bij zoogkompressen.

Zoogkompressen staan in de befaamde babygang van de drogisterijen in Nederland. Het was me nog nooit zo opgevallen maar iedere drogisterij heeft zijn eigen baby-,peuter-, en kleutergang. Hierin staan allerhande attributen uitgestald waarvan je als kinderloze nooit kon voorstellen dat je ze ooit nodig zou kunnen hebben. Bij zoogkompressen was het nog een stapje erger. Ik kende het bestaan van deze unieke voorwerpen nog eens niet. (Voor de nieuwsgierigen, zoogkompressen zijn een soort koffiepads, maar dan met omgekeerde werking. Er moet niets uit, maar ze moeten juist de moedermelk opzuigen).

Als je voor het eerst die kindergang induikt bij de drogisterij, dan wordt je aangestaard door allerhande blije moeders en baby's op de verschillende verpakkingen. Sterker nog, de moeders en baby's op een pak Pampers lijken dermate gelukzalig dat je ze er beiden van verdenkt iets gesnoven te hebben. Of dat op zijn minst beiden een succesvolle Zen-meditatie hebben afgerond. Wat het precies is weet ik niet, maar hoewel mijn vrouw en kind allebei ook gelukzalig kunnen kijken, heb ik die ietwat gedrogeerde blik van de Pampermoeder en baby nog niet kunnen ontdekken. Maar goed, het zal wel verkopen.

Je moet uitkijken in de babygang om niet te verdwalen. Of te verzuipen in de keuzemogelijkheden. Luiers met of zonder plasindicator. Die dure die heel lang droog blijven (onzin, je kind laat zoveel vocht lopen dat binnen de korste keren alles nat is. Overigens bij voorkeur als die geen dure Pamper om heeft), of toch die goedkopere met 10 bonus exemplaren? Even rekenen? 10 luiers, da's net niet genoeg voor één dag. Mmmm...weet je wat. Doe maar katoenen luiers. Scheelt ook weer wat op de afvalbult en kan ons kindje mooi zo'n kek rompertje van GroenLinks aan.

Nee, het is geen feest in de babygang bij de drogisterij. 83 verschillende Zwitsalproducten die uiteindelijk toch het babyhuidje uitdrogen, wat ze ook beweren. Want ja, Zwitsal heeft een geurtje. En een geurtje betekent een parfum. En een parfum betekent uitdrogen. Voila. Weg ph-neutraal sprookje. Dus die 50 flessen Zwitsal kunnen ook de vuilnisbak in. Zelfs water schijnt het tere babyhuidje uit te drogen. Je kunt hem dus het best gewoon 14 dagen in zijn eigen vet laten stinken, dat is voor zijn huidje het beste en voor de ouders wel zo voordelig.

Als het allemaal bij elkaar optelt dan is die babygang eigenlijk helemaal niet nodig, want de 75% van de producten heb je niet nodig. Behalve dan die zoogkompressen. Die zijn wel handig. Zo blijkt...

Paars Plus

De VVD is gisteren de grootste geworden. Voor de eerste keer in haar geschiedenis. In zijn toespraak meende Rutte dan ook te moeten vermelden dat het land de VVD de opdracht heeft gegeven om te leiden in de econmische crisis. Rutte deelt zichzelf, althans zijn partij een mandaat toe, waarvan je af kan vragen of dit er ook echt is. Heb je met 31 zetels in een kamer van 150 zetels een mandaat van de kiezer? Het is nog eens niet de helft van de helft aantal totale zetels.

Overigens kan niemand een echt mandaat claimen. Wilders kan roepen dat hij als grootste partij niet genegeerd kan worden en met 22 zetels ben je in het stelsel van evenredige vertegenwoordiging inderdaad geen kleine jongen meer, maar om nu daar te spreken van een logisch regeermandaat. Dacht het niet.

Wat dan wel? De hele uitslag is eigenlijk boter noch vis. Een regering over "rechts" zou onzinnig zijn omdat het CDA dermate klop heeft gekregen dat zij eigenlijk alleen nog geschikt is voor de oppositie. Een regering over "links" heeft ook weinig basis. De PvdA en de SP zijn beide gedaald in het aantal zetels, alleen Halsema (hulde!) heeft zich staande te weten houden in het gevecht van de kemphanen.

En ja, dan kom je inderdaad uit bij die rare politieke kleur. Paars. Paars plus heet dat tegenwoordig met Groen Links erbij. En da's gek natuurlijk. In 2002 ging de man met de titel "de puinhopen van 8 jaar paars" er bijna vandoor met de algehele overwinning. We zijn nu 8 jaar verder (8 jaar puinhoper Balkenende?) en we zijn weer terug bij af. Bij paars.

Misschien is paars ook wel de verwezenlijking van het poldermodel. We willen niet echt linksom, we willen niet echt rechtsom. Een beetje van beiden, een beetje van alles wat. Vroeger kwam het grote gros dan uit bij het CDA, onder het motto een stem op het CDA doet niemand kwaad, maar het Balkenende-effect was daar deze keer dermate negatief dat het CDA die "middenkiezer" niet kon vasthouden. Dus die zweefde wat naar rechts en wat naar links en uiteindelijk kom je dan bij paars. Vlees, noch vis. Een beetje het midden. Of stiekem toch een beetje CDA?

J-P

Als ik het CDA was, zou ik het hiernaast afgebeelde plaatje als campagne-foto gaan gebruiken. Het plaatje van J-P voor een Ferrari. Zonder stropdas. Casual gekleed. Wind door de haren.

Misschien dat het dan nog wat wordt die campagne. Want voor de rest is die hele campagne van het CDA bij voorbaat natuurlijk een aanfluiting. Ongeacht zijn ongetwijfeld aanwezige intellectuele capaciteiten heeft de man leiding (sic!) gegeven aan een viertal zinkende schepen. De beste man heeft acht jaar lang getracht de veilige haven, de zeepoorten, de kade, wat u maar wilt, te bereiken en het lukt hem gewoon niet. Daar moet ik eens mee aankomen bij mijn werkgever. Acht jaar niet doen waarvoor ik ben aangenomen. Ik denk dat de deur naar de uitgang snel is gevonden.

Maar nee, dit is politiek. Dat is anders. De kiezer heeft aangegeven J-P te vertrouwen. Juist nu. In deze woelige tijden. Het kan aan mij liggen, maar volgens mij heeft J-P al sinds 2002 last van woelige tijden. Misschien is er een causaal verband tussen het voortduren van die woelige tijden en J-P. Of hoe lang moeten we nog "woelige tijden" doormaken, voordat we het echte "genie" Balkenende gaan zien?

Het grote poppetje-schuiven is natuurlijk ondertussen wel begonnen. Eurlings & Bos gaan allebei terug naar hun familie. Heel verstandig. Daar is waarschijnlijk meer bevrediging uit te halen dan nog 4 jaar op een schip in de storm met J-P te ziten. Nog afgezien dat er na 9 juni a.s. ook nog eens circa 24 torpedoboten in de Kamer zitten onder de vlag van de PVV. Ik zou het zinkende schip ook reeds verlaten.

Maar goed, niet getreurd. We krijgen er Cohen voor terug. Ik liet mij twee weken geleden, lichtelijk geinspireerd door de woorden van oud-PvdA-goeroe Rottenberg, de uitspraak al ontvallen dat de PvdA nog één troef in handen had voor de algehele overwinning op 9 juni a.s. De troef wordt vandaag gespeeld. En dan wordt het toch wel ineens een beetje eng. Alsof de beste kaart wordt gespeeld en het nu maar afwachten is of dat is gaat opleveren. Bos deed het namelijk best aardig in de debatten tot nu toe.

Want feest gaat het worden die debatten. Dat was het debat na de gemeenteraadsverkiezingen natuurlijk al een beetje, maar het echte moddergooien moet nog beginnen. Wilders is niet vies van een beetje op de man spelen. Balkenende en Rutte zijn zich vervolgens van geen kwaad bewust, maar staan altijd met zo'n vies glimlachje als Wilders zijn gifpijlen gooit. En daar sta je dan, als Pechtold, Halsema, Roemer (wie?) en Cohen. Tegen de rechtse garde van Nederland.

Zullen we maar gewoon een 2-partijen stelsel invoeren? Daar is de tijd nu wel rijp voor. Verdelen we het land in 2 kampen. We trekken de lijn net voorbij Zeist. Komt helemaal goed. Nee, ik verheug me wel op die debatten. En ik kan me ook helemaal voorstellen dat Eurlings & Bos bedanken voor de eer. Als je wilt zwemmen dan doe je dat wel lekker met je kinderen, daar heb je het zinkend schip van J-P niet voor nodig....

Lenteplaatje 2010

Fijn nummer is voortgekomen uit het nieuwe project van Shins-zanger James Mercer. Het album is nog niet uitgebracht, maar het eerste nummer van Broken Bells slaat bij een eerste luisterbeurt wel aan. "The High Road" heet het niemendalletje en is het voorproefje van het op 9 maart a.s. te verschijnen album. Een nominatie lenteplaatje 2010 ga ik er nog niet aan geven, maar de competitie is hier natuurlijk wel mee geopenend.

Een ander plaatje dat zonder meer een nominatie waard is, is natuurlijk het fijne I Apologize (Dear Simon) van Moss. Het doet me in de verte een beetje aan de Fleet Foxes denken, maar daar is op zichzelf niets mis mee. Leuk bandje van vaderlandse bodem.

De zoektocht naar het lenteplaatje 2010 is hiermee officieel geopend...

Kramer vs. Kemkers

Het wordt natuurlijk het gedroomde duo-interview voor de kerst-special van elk zichzelf respecterend opinie-blad, al dan niet voor de kerstbijlage voor elk zichzelf respecterend dagblad. Ik zie de prachtige zwart/wit foto's al voor me. "Kramer vs. Kemkers, 10 maanden later".

Ik was sowieso gefascineerd door de beelden die bij de twee horen. Het eerste mooie beeld was tijdens de 5.000 kilometer. Kramer en Kemkers zitten op een bankje en zien de rondetijden van de laatste rit wegtikken. Langzaam beseffen ze dat goud ze niet meer kan ontgaan. Een blik, een lach en ze omhelzen elkaar. Boezemvrienden leken het wel. In ieder geval een coach en een schaatser met een fantastische relatie.

Een dikke week later zijn er de vuurspuwende ogen van Kramer. Het afwerende gebaar richting Kemkers. Zelfde hoofdrolspelers, zelfde relatie. Totaal andere gemoedstoestand. Het kan verkeren tijdens de Olympische Spelen.

De momenten daarna waren echter misschien wel het meest gedenkwaardig. Zowel Kramer als Kemkers lieten zien en vooral horen hoe je zoiets oppakt. Hoe een goede relatie werkt. Hoe er frustratie mag zijn, woede, schuldgevoel en verdriet. Hoe dat ook uitgesproken kan worden en er vervolgens verder kan worden gegaan. Wat dat betreft kunnen Balkenende en Bos nog in de leer bij Kramer en Kemkers. Sterker nog, ik denk dat half Nederland in de leer kan bij dit duo. Ze zijn het toonbeeld van de gedachte: "if it doesn't kill you, it makes you stronger". En voor zo'n relatie mogen zowel Kramer als Kemkers in hun handen knijpen. Professionaliteit ten top.

En dat beeld? Dat beeld werd vandaag al een beetje werkelijkheid op de voorkant van de Volkskrant. Prachtfoto. Ik vind sport een keer in de 2 jaar voor 14 dagen iets heel moois. Toevallig is dat altijd tijdens de Spelen...

Low Rising

Vernieuwend? Verrassend? Sprankelend van originaliteit? Nee, het lijkt meer op iets wat je ooit al vaag gehoord hebt. Sterker nog, het doet me denken aan een nummer, maar ik weet niet meer welk nummer. Als er morgen een rechtzaak zou starten met de stelling dat het plagiaat is, zou me dat ook niets verbazen. Maar dat neemt niet weg dat ik het zo'n mooi plaatje vind. Met ook een ontzettend mooie clip.

Ik reed richting Zeeland afgelopen week. Zonnetje over een winters landschap. De vergezichten lagen er mooi bij. En achter de ramen van mijn auto was het nog behoorlijk behaaglijk. Dit nummer klonk. Ik zette hem wat harder. Het zonlicht gleed over het dashboard. Geen wolkje aan de lucht. Meeuwen hingen in de wind. Op het erf van een boerderij staarde een man in overal wat voor zich uit. Alsof hij zich verbaasde dat de winter maar stand bleef houden. De auto zoefde langs de dijken. Nog een tikje harder. Wat een verschrikkelijk mooi nummer. Maar waarom klinkt het toch zo bekend?

Sorry Kid

Soms mis je nog eens wat op je onbeheerde e-mailadressen. Ik zag zojuist dat de Marinus de Goederen als "mr. a balladeer" op 12 februari a.s. een solo-album uitbrengt onder de titel "sorry, kid". Het album komt geheel in eigen beheer uit en dit geeft mij altijd al een authentiek gevoel van gerommel op de zolderkammer.

Het tussen de draden doorkruipen naar je krukje, terwijl je hoofd minstens 3 keer tegen de houten balken stoot. Gurende wind die dwars door het dakbeschot heen gaat. Tikkende regen op losliggende dakpannen. Alles tien keer overdoen en niemand die daar moeilijk over doet. Gitaren met versleten laklaggen. Buizenversterkes en spelen bij kaarslichtm net van die handschoenen zonder vingers. Je kent ze wel. En natuurlijk een celisste. Bij gerommel op de zolderkamer hoort altijd een celliste. Nu heeft Marinus blijkbaar de strijkers van het Metropole Orkest weten te strikken, dus dat zit wel goed. Zal wel een drukke bedoeling zijn geweest daar op die zolder. Anyway, kopje thee erbij en aan het eind van de dag een goede single malt. Nee, albums in eigen beheer opnemen is in mijn gedachten nagenoeg het mooiste wat er is.

Als ik de You Tube filmpjes op de site zie dan is dit bovenstaande trouwens zwaar overgeromantiseerd is, maar ik verdom u, als u dit beeld heeft bij het luisteren naar het album dat die vast nog beter klinkt. Ik ben in ieder geval wel benieuwd naar het gerommel op de zolderkamer.

500 days

Fijn. Leuk. Om weer eens zo'n film te zien waar je van gaat glimlachen. Niet om het een of ander, maar de betere films hebben het in zich om ook vaak een wat zware ondertoon met zich mee te dragen. Drama staat in de "cinema" in ieder geval in een hoger aanzien dan "komedie". Nu is dat niet zo heel vreemd, daar niets zo moeilijk is als een smaakvolle komedie in elkaar draaien. Laat helemaal staan het fenomeen "romantische komedie". Voor je het weet beland je bij Jeniffer Aniston en Ben Stiller op de bank en naar mijn bescheiden mening zijn dat nu niet de acteurs die garantie staan voor de betere film. Maar goed, da's slechts smaak en over smaak, u kent het riedeltje wel.

Maar goed, waar was ik gebleven. Bij de romatische komedie van kwaliteit. Die nu bij uw cinematheek ligt. Hij deed me een beetje denken aan het al even fijne High Fidelity (het toeval wil, vanavond op Canvas om 00.005 uur) en als ik van een film ga glimlachen is het die wel. 500 days of Summer. Daar heb ik het over. Een geslaagde romatische komedie met ook nog eens verdomd leuk muziek (check, jawel, daar zijn we weer....). Dus mocht u eens lekker willen zwijmelen in verliefdheid en liefdesverdriet, zonder het nasale stemgeluid van Ben Stiller (om maar te zwijgen over het niveau van de humor). 500 days with Summer is je film. Heerlijk...

Merkvast

Niets zo lastig soms als de vooruitgang. Langzamerhand moet ook ik er aan geloven dat de oude 35mm-rolletjes naast de platenspeler thuis horen en dat het de hoogtste tijd wordt om over te stappen naar wat met een fraaie afkorting een "DSLR" heeft (ik ben overigens voornemens weer eens een platenspeler op de kop te tikken, maar da's een ander verhaal). Het zijn roerige tijden. Ik sta namelijk sinds net enige maanden weer ouderwets de heerlijke dampen in de doka in te ademen en aan de andere kant het hele internet af te struinen naar info, reviews en andere ongein over de beste digitale spiegelreflex voor een acceptabele prijs.

Grappig daarbij is dat je op zo'n moment pas realiseert dat er nu (ik ben verdorie nog geen 35) al nostalgie in is geslopen. Ik begon de zoektocht met geheel open vizier en twijfelde eerst tussen een Nikon D5000 en een Nikon D90. (Echte "die-hards" gaan daar trouwens van rillen en kopen enkel een "full-frame dslr", maar die hebben dan waarschijnlijk of de Staatsloterij gewonnen, of een inkomen met 4 nullen). Maar ondertussen is er een kaper op de kust. De prachtige Pentax K-X. Pentax is een tijdje het spoor bijster geweest, maar heeft ondertussen klaarblijkelijk het licht gezien en een van de betere dslr op de markt gezet.

Nu is dat allemaal niet zo interessant, (hoewel ik u nu weer uren kan doorzagen over "image-stabilization" (vroeger heette dat een statief), AF-motoren in de lens of in de body en andere digitale onzin...), maar wat wel interessant is dat mijn hart daar weer wat sneller van ging kloppen. Jawel, van enkel een merknaam. Mijn merknaam wel te verstaan, want ik heb het vak geleerd met een Pentax. Nou ja, geleerd. Ik weet dat een 50mm/f 1.8 een fijn lensje is, omdat je dan ultiem met scherptediepte kan spelen, maar dan houdt het ook wel op. Godzijdank kwam ik op het wereldwijde web er achter dat ik niet de enige ben die daar last van heeft. De eeuwige strijd tussen Nikon, Canon en Pentax gaat ook op internet ongestoord verder: "Nikon users brag about the specs and high-tech gear they use. Pentax users simply just shoot pictures" was zomaar een quote in de verhitte discussies. Oorlog is het. Het uitzoeken van een nieuwe camera. Daar valt niet mee te spotten. Je bent, waarmee je foto's schiet, zeg maar...

Anyway, de keuze wordt nu dus tussen de Nikon D5000 en de Pentax K-x. Ik vrees eigenlijk dat de het meer de vraag gaat worden of ik mijn partner kan overtuigen dat het Pentax K-x moet worden. Ze hebben me namelijk "hooked" die jongens van Pentax. De griezels.....