Camden

Camden, rephrase that, Camden Lock Market was ook in de jaren '90 natuurlijk al lang niet meer de hippie-enclave die het klaarblijkelijk in de jaren '60 en '70 is geweest. Als je daarover nadenkt vraag je je af waar de volgende generatie zijn "nostalgie" moet halen. Wat is nu echt jaren '90? Althans, waar zou de volgende generatie zich nog mee willen asscocieren? Er zullen ongetwijfeld neo-gabbers komen, of hoe je dat dan ook mag noemen, maar dat zal hopelijk een randverschijnsel blijven.

Maar het is natuurlijk lange tijd ontzettend hip geweest, om met enige gevoel voor nostalgie, associatie op te roepen met de hippie-cultuur. Ik kan mij absoluut niet voorstellen dat het ooit hip zal zijn om je helemaal "jaren '90" te kleden, gedragen en weet ik veel wat nog meer. En in zoverre dat wel hip wordt, dan is het waarschijnlijk toch weer teruggrijpen naar de jaren '60/'70. Want dat was in de jaren '90 nu eenmaal hip. Om je te gedragen, kleden en weet ik veel nog wat meer wat als ware je een echte hippie. Of Mod. Dat kon natuurlijk ook. Anyway, ik dwaal af.

In de jaren '90 was Camden Lock Market ongetwijfeld al niet meer die hippe plek die het tijdens de jaren '70 was. Desondanks was de grote commercie ook nog net niet toegeslagen, althans niet zoals ik het in 2009 aantrof. Van de andere kant is Camden nog steeds het uitstapje voor de zondagochtend. Zeker als je een beetje vroeg bent, lees rond 10.00 uur, is het nog heerlijk rustig struinen. Dus om 09.00 de Northern Line in en op naar het hoge noorden van Londen. Tegen 12.00 uur moet je tegenwoordig wegwezen, want dan is er van rustig struinen niets meer aan. Laat staan dat je nog iets leuks op de kop tikt, want als je dat wilt moet je eerst over 83 andere toeristen heen klimmen.

Maar ja Camden is net als Greenwich een dorp in de metropool waar je niet om heen kunt. En Camden was ook zo'n dorp waar vorige week de "hoodies" hun best deden. Ik zag bovenstaande foto in de krant en dan slaat de weemoed toch gelijk weer toe. Als iets wel niet hoort dan is het wel een overmacht aan politie in die hippie-enclave.
Vroeger (sic!, lees 1997) was de eerste week augustus standaard Londen. Eerste zondag van de maand augustus: Camden. Eerst de markt. Om 13.00 de pub aan Camden High Street. Formule 1. Nurburgring. Met een Guinness. En een paar lokale Engelsen. Geen toeristen te bekennen Ik kijk nooit meer Formule 1. En in Camden kom ik ook al veel te lang niet meer. Weemoed. En 's middags door naar Hampstead. Maar daarover later meer.

Greenwich

In de Volkskrant van 10 augustus jl. stond een heel artikel over Greenwich, een van de lieflijke dorpjes van de metropool Londen en met name bekend van de aantal jaren geleden uitgebrande Cutty Sark en de meridiaan (nullijn) waar iedere Japanner graag een keer over heen stapt. Rondom de Royal Observatory ligt echter bovenal een heerlijk park (Greenwich Park) waar het in de zomer, met uitzondering van de weekends, goed toeven is. In de weekends kun je er enkel over de hoofden lopen en is allemaal een stuk minder lieflijk. Als je die drukke dagen echter mijdt, is het een walhalla aan eekhoorns, bloemen en licht glooiende wandelpaden en een prima uitstapje voor de middag. Je hebt vanaf de heuvel sowieso een fraai uitzicht over Canary Wharf en de stad, dus de klim biedt op heldere dagen een ware traktatie. Sinds de Jubilee Line is doorgetrokken ben je er zo, hoewel ik nog steeds gecharmeerd blijf van een tochtje met de Docklands Light Railway vanuit Canary Wharf.

Ook beneden aan de heuvel is het trouwens heerlijk dwalen over het terrein van het National Maritime Museum, waar op de een of andere manier altijd de plaatselijke blaaskapel een klassiek stuk aan het spelen is. Eetgelegenheid is er ook genoeg en aan het einde van de wandeltocht strijk je neer in de King's Arms (King William Walk 16) voor een goed glas. Ze hebben een heerlijke tuin, waar je bij goed weer om een tafeltje moet vechten, maar daar het interieur authentieker is dan menig pub is het ook geen straf om daar aan een glas Guinness te nippen. Er zit altijd wel een groep Engelsen die met verbazing de laatste voetbaluitslagen, paarden c.q. hondenraces aan het bespreken zijn, dus ook voor integratie in het wonderlijke leven van de Engelsman is ruimte genoeg.

Anyway, het artikel van Volkskrant beschreef dat ook Greenwich zijn maatregelen nam tegen de rellen en helemaal werd dichtgetimmerd met hardboard platen. Ik word daar altijd een beetje weemoedig van. Net zoals ik een beetje weemoedig werd van het afbranden van de Cutty Sark. Plekjes als Greenwich zijn plekken op de aarde die moeten blijven zoals ze waren. Daar moet niets aan veranderen. Ik wil bij wijze van spreken over 10 jaar nog de King's Arms in willen kunnen lopen, zonder dat ik merk dat er 10 jaar zijn verstreken. Ach, eigenlijk is dat al niet meer sinds de voetgangerstunnel niet meer de toegang is tot het dorpje. Tegenwoordig dendert zelfs de tube door naar Greenwich.  Zelfs die "goeie ouwe tijd" kwam te voet en gaat te paard.

Cameron's Sick Society

David Cameron heeft vandaag in zijn persconferentie glashelder laten blijken dat hij en daarmee waarschijnlijk zijn politieke achterban, geen snars begrijpt van de huidige uitbarstingen in de Britse straten. Zijn antwoord op de door hem gestelde vraag waar de oorzaak van de rellen is gelegen was beschamend: "It is a complete lack of responsibility in parts of our society"

Ongetwijfeld. Maar is dat een oorzaak? Of is dat juist al een eerste gevolg van de daadwerkelijke oorzaak. Laten we wel wezen een individu dat gelukkig is met zijn thuissituatie, zijn werksituatie, meer globaal gezegd met zijn leven. Met zijn of haar mogelijkheden, kansen en uitdagingen in de dagelijkse maatschappij, zal 's avonds nooit en te nimmer de straat op gaan om daar zijn  "mogelijkheden, kansen en uitdagingen" nog eens wat willen vergroten. Want dat is wat er feitelijk gebeurd op de Britse straten. Er is geen verantwoordelijkheid, omdat men geen redenen heeft om zich verantwoordelijk te gedragen. Wat een mens niet heeft kan hij ook niet verliezen. Sterker nog, er valt dan alleen maar te winnen. Een breedbeeld bijvoorbeeld. Het klinkt simpel, maar er zit meer waarheid in dan de zin dat de "force of law" zal zegevieren Het zou veel politici sieren en Cameron in dit geval in het bijzonder als men zich wat meer zou verdiepen in socioligische achtergronden van dit soort uitbarstingen.

Na de eerste schrik klinken er gelukkig al wat geluiden van maatschappelijk werkers en sociologen dat er geen sprake is van een simpele uitbarsting van criminaliteit. Natuurlijk, de relllen, plunderingen en brandstichting zijn zonder meer te labellen als deviant en strafrechtelijk laakbaar gedrag en moeten ook zonder meer strafrechtelij flink worden aangepakt. Tegelijkertijd zal keihard repressief optreden, een stokpaardje van Cameron & Co, op de lange termijn weinig tot niets opleveren. Cameron's andere fantastische one-line was dat "there are pockets of our society that are not just broken, but are frankly sick". Indeed, maar hoe los je een ziekte op. Met paracetamol? Of verzacht je daarmee slechts tijdelijk de hoofdpijn?

Rechtse regeringen hebben altijd de mond vol van bezuinigingen op de onderste lagen van samenleving. Uitkeringen worden dicht gedraaid. Buurthuizen gesloten. Bezuiniging op sociaal-maatschappelijk werk. De geestelijke gezondheidszorg moet op de schop. Iedereen een eigen verantwooordelijkheid. Dat kost zo lekker weinig, zo denkt de doorwinterde rechtse rakker en liberaal. Zo in dat plaatje ooit de kosten van wat rellene jongeren worden meegenomen. Waarschijnlijk niet. Toch een gemis dat politici de complexe lagen van maatschappij nog steeds niet weten te doorgronden. Als iemand het toch zou moeten begrijpen? Maar goed, in ons land is het gelukkig op dit moment weinig beter. Rutte kwam al op de thee bij Cameron voordart hij goed en wel minister-president was. We hoeven daar dus  niet veel van te verwachten.

De maatschappij is ziek volgens Cameron. Ongetwijfeld. Helaas mist Cameron de capaciteiten om die maatschappij maar enigszins beter te maken. Was het maar 1997 en kwam New Labour maar aan de macht. Cool Britania is ineens heel ver weg.

The Death Of You And Me

De vraag is nu natuurlijk of hij het waar kan maken. Niet in de laatste plaats om het ultieme gelijk te halen. Broerlief heeft met zijn "Beady Eye" eigenlijk voornamelijk een vrij middelmatig Oasis album afgeleverd (in zoverre de laatste Oasis albums niet sowieso al middelmatig waren). Noel moet dat toch stukken beter kunnen. Nu moet ik bekennen dat ik het artwork er al beter uit vind zien, maar dat zegt natuurlijk niet zoveel. 17 oktober is er pas echt duidelijkheid, dan ligt Noel Gallagher's High Flying Birds (sic!) in de winkel. Voor nu moeten we het even doen met zijn eerste single, The Death Of You And Me.Of dat dan weer duidt op de teloorgang van broederliefde tussen beide heren, laat ik aan uw eigen oordeel over.