Nominatie

Hij is er. De eerste genomineerde voor de herfstplaat 2006. Ik heb er nog niks van gehoord, as usual, maar op basis van reeds verdiende veren en pluimen mag hij gewoon op de bankjes der gelukkigen plaatsnemen. 6 november is de datum, Damien Rice de naam en de albumtitel 9. Of het een makkelijke strijd wordt? Nu, andere genomineerden zouden eventueel kunnen worden, maar zeker niet bij voorbaat: Aimee Mann (One more drifter in the show, 30/10), Badly Drawn Boy (Born in the UK, 23/10), Isobel Campbell (Milk White Sheets, 23/10) & Bright Eyes (Noise Floor, 09/10). Daarnaast gaan er in de wandelgangen geruchten dat er weer een hele lading Ryan Adams zit aan te komen, maar "confirmations" zijn mij nog onbekend. Natuurlijk zou ik theoretisch The Killers (Sam'sTown, 02/10) ook nog een kansje kunnen geven, The Kooks hebben namelijk in ieder geval mijn nazomer-plaatje afgeleverd enInside In/Inside Out is nauwelijks het opnieuw uitgevonden wiel; sterker nog het is meer een "het is allemaal al een keer gedaan en wellicht zelfs beter" plaatje , maar dat boeit mij nooit zoveel. Als het wiel maar lekker draait en dat doen The Kooks wel....

Mooiste Grafiek

Het mooiste grafiekje van 2006 is nog niet ontdekt in Nederland, wellicht moeten we nog even wachten op de grote verkiezingsdebatten, maar in de VS. Het land tumbles and falls langzaam de andere kant op. Hoewel de huidige opinie-polls allesbehalve de uiteindelijke samenstelling van het US Congress voorspellen, geven ze wel een aardige trend weer. Probleem is dat de GOP (Republikeinen), liefhebbers van een gestuurde democratie, de laatste jaren veel kiesdistricten zo hebben hergestructureerd dat een verkiezingszege voor hun aanhangers gegarandeerd is. Een kwestie van veel plattelandsgemeenten in het zuiden en het midden van de VS zo hergroeperen dat de republikeinse fans een beetje bij elkaar zitten. Een systeem dat de GOP de afgelopen 8 jaren geen windeieren heeft gelegd. Nog geheel afgezien van de zeer legitieme vraag of de GOP hier niet elke democratische grondslag met handen en voeten treedt is de huidige trend in ieder geval een bewijs dat de kiezer niet helemaal monddood kan worden gemaakt door politieke trucs van de machthebbers in Washington DC. De huidige politiek van George W. Bush lijkt ervoor te zorgen dat zelfs van oudsher diep rood gekleurde kiesdistricten omzwaaien naar de andere kant. Tekenend voor de huidige trend in Amerika is ook het feit dat de uitval van Clinton (hier) naar het ultra-conservatieve en grof subjectieve Fox News met een zucht van verlichting werd onthaald. De GOP had, om welke reden dan ook, waarschijnlijk heeft het iets van doen met US Dollars (zie de weerzinwekkende documentaire: OutFoxed), de laatste jaren behoorlijk profijt van een welwillende media. De grote netwerken (met Murdoch's Fox News als haantje de voorste) waren de Bush Administration bijzonder gunstig gezind. Geen grote kritische reportages over het falen in Irak, Afghanistan of de binnenlandse aangelegenheden. Nee, slechts jubelverhalen over de daadkracht, moed en het doorzettingsvermogen van deze regering. Voor negatieve verhalen over de Bush Administration heeft Fox slechts 1 antwoord: "just shut up". Clinton sprak uit wat veel Amerikanen de laatste jaren al dachten maar uit angst voor de publieke opinie (lees: de opinie van Rupert Murdoch) nauwelijks naar buiten durfde te brengen. Tenzij je dan weer in het verfoeide linkse New England, New York of Pennsylvania woont waar de New York Times durfde te schrijven dat de Bush Administration misschien wel de grootste ramp is die de VS ooit is overkomen. In het extreem conservatieve zuiden of midden was er geen krant of televisie-netwerk die er maar over dacht om de grote leider van de GOP af te vallen. Maar zelfs dat tij is aan het keren. Sterker nog, langzamerhand staan er dissidenten binnen de GOP op en als klap op de vuurpijl,Texas, u weet wel "home sweet home" Texas, staat in de opiniepeiling op winst voor de Democraten. En als het in Texas kan, dan kan het overal. Dromers hebben het al over een Gore/Clinton 2008 & 2012 en een Clinton/Edwards in 2016 & 2020.

Kaskraker

Het begon al gelijk met een kaskraker. Philomena Bijlhout had verteld dat ze geen vriendjes was geweest met Bouterse. Fout. Dat bleek ze wel te zijn. Althans, ze had in politieke termen "connecties" met Bouterse. Reden genoeg om de kortste staatssecretaris ooit te zijn. Enkeltje naar huis. De eerste LPF-ster was geloodst.
De volgende die mocht vertrekken was een stuk minder spectaculair. Korthals was minister van Justitie geweest tijdens de bouwfraude-affaire en mocht daarom Balkenende-I verlaten. Het was het begin van een lange reeks bewindslieden die zouden moeten vertrekken onder Balkenende. Het was onrustig geworden in politiek Den Haag in 2002 en Balkenende heeft het nooit voor elkaar gekregen om de rust weer te hervinden

De volgende in de rij zorgde weer voor oudewets spektakel. Met de LPF-ers in het kabinet was er immers altijd vuurwerk. Daimler-liefhebber en "ik ben snel, flitsend, zakelijk, heb verstand van platen en centen en kan dus minister spelen" Herman Heinsbroek was de volgende. Het boterde niet meer zo tussen Herman en de fractie. Herman besloot zijn biezen te pakken en dreigde met het oprichten van een eigen partij. Sindsdien is nooit meer iets van hem vernomen. De Daimler-rijders waren blijkbaar te beroerd om een handtekening te zetten in verband met de Kieswet. In hetzelfde schuitje huiswaarts zat mijnheer de Professor Eduard Bomhoff. Net als Heinsbroek had Bomhoff last van LPF-arrogantie. Een aanstekelijke kwaal die heftig in de fractie rondzwierf waardoor elke LPF-er zichzelf eigenlijk te slim, te goed, te wijs en te mooi achtte voor het vak.
Uiteindelijk donderde het hele kabinet en mochten de LPF-ers grotendeels naar huis en doen waar ze echt goed in waren: kankeren vanaf de zijlijn.

In Balkenende II, niet na vier jaar, maar al aangetreden in 2003, ging eerst staatssecretaris Nijs naar huis. Zij had haar baas (van der Hoeven) uitgemaakt voor van alles wat mooi en lelijk was en dat was klaarblijkelijk niet bevorderlijk voor de sfeer. Dag, dag. Zwaai, zwaai. Gelijk daarna werd het weer tijd voor het lozen van dat andere blok aan het been. Dit keer lag namelijk niet de LPF te stangen, maar zat D66 een beetje het zwarte schaap te spelen in het circus van het CDA en de VVD. Acrobaat J-P werd doodmoe van die vijfde, zesde en zevende wielen aan zijn wagen. Jurist de Graaf ging als eerste. Geen gekozen burgemeester, geen referendum, geen de Graaf. Simpel is dat en gelijk had die. In 2005 trok de D66-fractie de stekker eruit. Verdonk was het "keyword". Pechtold, Brinkhorst en van der Laan stapten op en klap daar ging het kabinet al weer languit. Balkenende besloot de reservewielen maar eens thuis te laten en met de belofte van vervroegde verkiezingen koos men de woelige wateren met Balkenende III. Hij had de grootvader van het CDA Ruud Lubbers in drie jaar geevenaard. Wie deed hem dat na?

Balkenende III sukkelde rustig verder. Sterker nog, voor het eerst in zijn politieke leven als minister-president leek Balkenende goed nieuws te kunnen brengen. Er werd gejubeld met Prinsjesdag. Maar in het zicht van de haven struikelen oproerkraaiers Donner en Dekker alsnog. Drie jaar lang hadden ze herrie over anti-terreur wetgeving en huurliberalisatie en dan moeten ze alsnog overboord. Schrijnend. Zeker daar Verdonk helemaal buiten beeld is gebleven. Formeel was de brandveiligheid niet haar verantwoordelijkheid, maar bij een dergelijke ramp kun je je sowieso afvragen wat politieke verantwoordelijkheid nog voor een betekenis heeft.

"Gaat het kabinet aftreden" vroeg iemand gisteren aan minister Zalm. De minister grijnsde even. "Lijkt me niet verstandig" zei hij. "Lijkt me niet verstandig." En daarmee bewees Zalm dat hij misschien wel de verstandigste man van het kabinet is; wat valt er immers nog af te treden (afgezien van het staatsrechtelijke unicum). Balkendende I, II en III hebben binnen vier jaar meer littekens opgelopen dan welk kabinet dan ook. Politiek afgebrand heet dat geloof ik. Maar hoeveel daadwerkelijk de eer aan hun voorbij laten gaan na 22 november....De securalisatie leek in 2002 zijn hoogtepunt te bereiken, het land was verdeeld, de politieke stemming omgeslagen en er kwam geen einde aan de vuile was. Het zou de gevestigde politieke partijen sieren om er voor te zorgen dat de komende vier jaar in ieder geval een 100% frisse ploeg aan het werk gaat. Hoe treurig ook voor Balkenende, maar een kabinet Balkenende IV lijkt mij in ieder geval niet verstandig. Driemaal is dit geval echt scheepsrecht. Scheepsrecht om lekker naar huis te kunnen varen.

Pandora

In de eeuwige zoektocht naar nieuwe muziek kan geen mens zonder Pandora en LastFM. Bands nog te beluisteren, nog te waarderen, nog te ontdekken. Ik ben vandaag wel weer even zoet. Op een hele vreemde manier komen bij elke search The Kooks bovenaan te staan. Mmm, en het klinkt nog verdomde lekker ook. Q Music noemt dat de soft-rock revival. Is dit soft-rock? Ach kijk, Last FM linkt naar Coldplay. En Pandora besluit gewoon Keane in het rijtje op te nemen En daarmee is de cirkel rond. Soft-Rock it is. There you go.....Volgende keer maar gewoon Ryan Adams in de query gooien. Dan krijgen we weer hele andere cirkeltjes. Maar goed, voor vandaag:

Pandora Adviseert:

• Razorlight
• The Killers
• The Kooks
• The Feeling
• Artic Monkeys

Vertekend Beeld

Naar aanleiding van de laatste opening van het parlementaire jaar door de regering Balkenende bracht de Volkskrant gisteren als bijlage een eind-rapport uit over het reilen en zeilen van het kabinet. De prestaties van minister de Geus (SZW) worden het eerst onder de loep genomen en gelijk bekruipt het gevoel dat de Volkskrant een niet al te kritische supervisor is. De Geus wordt neergezet als de hervormer, degene die de WAO aanpaste en daarmee het grootste probleem op sociaal terrein durfde te hervormen. Is dat een werkelijke prestatie van De Geus dan? Dat is maar de vraag. Steeds meer geluiden, zowel vanuit het UWV, als vanuit de groep keuringsartsen, als vanuit de groep mensen die te maken hebben met het nieuwe stelsel duiden erop dat de WIA een gedrocht is. Een stelsel dat alleen gericht is op prestatiecijfers en niet zozeer op het vinden van een fatsoenlijke oplossing voor mensen die geheel of gedeeltelijk arbeidsongeschikt zijn. De WIA heeft als hoofddoelstelling om zoveel mogelijk mensen aan het werk te krijgen. Nu is dat an sich natuurlijk een nobel en legitiem streven, maar helaas lijkt de WIA zo ingericht dat het vooral kost wat kost moet. Er wordt sterk gehandeld naar de letter van de wet, zodat de omstandigheden van het geval pas op de tweede plaats komen. Heel leuk voor de prestatiecijfers van de minister, veel minder leuk voor de uitvoeringsinstantie, die nu eenmaal met de praktijk te maken heeft en helemaal rampzalig voor degene die afhankelijk zijn van hun persoonlijke omstandigheden. Omstandigheden die vaak enige flexibiliteit van de harde letters van de wet vragen. Is De Geus daarmee een groot hervormer of iemand die erg goed is in het presenteren van mooie theoretische cijfers en daarmee de aandacht kan aftrekken van de schrijnende praktijk?

Sowieso is de vraag in hoeverre de jubelende presentatie van Prinsjesdag geen schijnvertoning was. Het gaat goed met Nederland. Natuurlijk, hoe slecht is het ooit echt met Nederland als collectief gegaan? Er zijn miljoenen mensen die weinig van de recessie van afgelopen jaren hebben gemerkt. Er zijn echter net zoveel mensen die de druk op hun portemonnee nog dagelijks voelen. Wordt die druk kleiner nu de economie is aangetrokken? Merken die mensen die echt hebben ingeleverd tussen 2002 en 2006 nu ineens dat er wat stoom kan worden afgeblazen? Volgend jaar zou iedereen er ongeveer 120 euro netto per jaar bij krijgen door de verlaging van de WW-premie. Volgens het CPB gaat de basispremie voor de zorgverzekering in 2007 waarschijnlijk met 80 euro omhoog. Netto voordeel: 40 euro per jaar! De energiekosten stijgen onverminderd. Een volle tank benzine kost vandaag de dag zo'n 70 euro (= 155 gulden). Werknemers met een tankpas van de baas hebben daar niet zo'n last van, maar degene die tegen een karig loon ergens op een afgelegen industrieterrein werken destemeer.

De zorg is een langzaam instortend kaartenhuis. Te weinig personeel en dit aantal daalt eerder dan het stijgt omdat nieuw personeel (a) moeilijk te vinden is of omdat er (b) geen geld is om open gevallen plaatsen op te vullen. Sommige zorggroepen staan op de rand van het faillisement en moeten simpelweg een 'nee' verkopen tegen nieuwe zorgaanvragen. Een trend die regelrecht indruist tegen het spook van de vergrijzing. Wat willen de regeringspartijen als ze door mogen regeren? Verder bezuinigen op de zorg. Zogenaamd op de 'overhead', maar de vraag is maar wat de zorggroepen uiteindelijk daadwerkelijk doen met de hun toebedeelde budgetten.

Het gaat goed met Nederland. Zalm kan zelfs een bergrotingsoverschot voor 2007 noteren van 0,2%. Heel netjes, maar het lijkt erop dat de kwaliteiten van dit kabinet voornamelijk liggen in het presenteren van mooie cijfers. Een beetje boekhouden op de Ahold manier. en dan maar hopen dat iedereen door die fantastische getallen een beetje blind wordt voor de praktijk. Maar goed, het CDA en de VVD stijgen snel in de peilingen. Dus het werkt wel blijkbaar. En daarmee bewijzen de CDA B.V. en de VVD N.V. toch hun kwaliteiten. Het is maar wat je wilt....

Vergeten woorden

In eerste instantie wilde ik er geen nadere aandacht aan besteden. Aan het paginagrote artikel in de Volkskrant over mijn huidige, en over 5 dagen vorige, werkgever. Over de verkeerde keuzes. Over het mismanagement. Maar ook over het fenomeen an sich. Over de lange boulevard van gebroken dromen, van hoop en illusies en eindigheid. Want boven alles, boven de achterliggende b.v. blijft het inderdaad een plaats waar veel meer kennis, ideeen, hersenspinsels, fantasieen en ideologieen liggen als elk trefwoord op Google. Ouderwetse kennisoverdracht. Op papier. Uitgesponnen over 800 pagina's. De achtergrond van een oude droom. Natuurlijk kun je er een bron vinden waar het marxisme in 2 zinnen staat uitgelegd, maar tegelijkertijd ligt er ook Das Kapital. Natuurlijk kun je er naslagwerk vinden waar Rousseau zijn leven in sneltreinvaart wordt behandeld, maar ook ligt er in nagenoeg elke taal Le Contract Social. Het is een verdieping van Wikipedia die op internet toch pas met enige moeite is te vinden, of helemaal niet. Maar goed, ik wilde het maar even laten voor wat het was. Totdat ik die uitspraak las van een vaste klant. Ene Martin O'Donoghue staat tussen de overvolle kasten in Alkmaar. Hij mijmert over London. Hij doet hem denken aan de vervlogen jaren toen hij uren doorbracht in de mooiste boekwinkels van de Britse hoofdstad. Hij doet hem denken aan Foyles....En toen pas viel het kwartje. Zou dat het soms zijn? Zou dat ook mijn liefde zijn? Of in ieder geval geweest? Dat ik me een beetje in Foyles droomde. De grootste boekwinkel van London. Of wellicht zelfs de wereld. Foyles was mijn winkel in London. De plek waar ik altijd even langs ging. Even door de juridische afdeling struinen op zoek naar studies over The House of Lords, even door de romans, even langs de geografie voor mooie fotoboeken van London. Even langs de geschiedenis en politiek. Op zoek naar het eerste kritische boek over de Blair Administration. Even alle uitgaven bekijken die ze hadden van Yeats, even twijfelen bij de compete set van Anthony Powell's Dance To The Music of Time. Zou dat het zijn? Dat ik me altijd een beetje heb gewaand in Foyles. Want dan hebben we toch een hele plausibele verklaring. Van de andere kant. Met alle respect. Maar een paradijs als Foyles, daar kan eigenlijk geen filiaal van De Slegte tegenop. Hoe goed ze ook hun best doen. Maar toch....in een adem genoemd. In een artikel. Toch een kleine toevalligheid. Voor mij dan.

Note: klaarblijkelijk heeft mijn logscript problemen met leestekens e.d. We werken eraan. Als iemand tips heeft, dan zijn die welkom...(trema's...kijk daar heb je het weer..)

Six Feet Under

Nate, David & Claire zijn eindelijk terug aanstaande zondag. Na een jaar zonder Six Feet Under begint de NPS zondagavond 23:00 eindelijk weer met een nieuwe reeks afleveringen met toch wel een van de betere drama-series van de afgelopen jaren. Mocht u het nog steeds nooit gezien hebben dan heeft u waarschijnlijk al teveel gemist om er goed in te komen, maar proberen is het altijd waard. Van mij hoeft u namelijk niets te kijken op tv, maar het missen van SFU is een behoorlijke aderlating De serie is bekroond met Grammy's, Emmy's en Golden Globe's, dus u verkeert in goed gezelschap. Oftewel, ik doe het zelden, maar bij deze toch echt een tv-tip: vanaf zondag 17 september, 23:00 bij de NPS (gewoon ouderwets op Ned 3): Six Feet Under. Genieten maar. Te beginnen met die prachtige lead-tune van Thomas Newman.

New Amsterdam

Bij de eerste tonen van Rain King weet je dat het goed zit. Bij de eerste tonen baal je dat het geen dubbel-cd is geworden met een complete setlist. Waar is Mr. Jones bijvoorbeeld? Waar zijn sowieso de klassiekers van August? Wel het sprankelende Miami en Hanging Around, maar niet de prachtige live-uitvoering van Round Here of Mrs. Potter. Wel het prachtige Omaha, maar ik mis de prachtuitvoering van A Long December met Adam op piano. Bij de eerste tonen baal je dat er niet gewoon een DVD is verschenen. Maar goed. Het is beter dan niks zullen we maar zeggen. En naar het schijnt is de rest wel als bootleg te verkrijgen. Dat wordt goed zoeken. Want New Amsterdam doet vooral verlangen naar meer. New Amsterdam laat vooral horen dat de Counting Crows misschien wel een van die weinige bands is die live, mits in vorm, eigenlijk gewoon beter zijn dan in de studio. Damn, waarom gewoon niet hele concert op DVD. Ik zal Duritz eens mailen. Wie weet....Nou dan maar een clipje van Rain King, om u tevreden te houden...

When I think of heaven
Deliver me in a black-winged bird
I think of flying down into a sea of pens and feathers
And all other instruments of faith and sex and God
in the belly of a black-winged bird.

Anna Ternheim

Langgestrekte fjorden, naaldbossen en een ijzige kou in de winter zorgen voor prachtige muziek. Was ik eerst al gevallen voor de prachtige, melancholieke tonen van Thomas Dybdahl; de nieuwe Noorse ontdekking is Anna Ternheim. Door puur toeval kwam ik op een filmpje terecht van Brokeback Mountain, een film die ik nooit gezien heb maar de soundtrack lijkt me niet te versmaden en daar was door een enthousiasteling een nummer van Anna Ternheim onder geplakt. Kippenvel. Beelden in grijsblauw van houten huizen in een verlaten en winderig dorp schieten als dia's langs mijn netvlies bij het horen van dit. Even verder kom ik het nummer To Be Gone tegen, alweer uit 2004. Anna Ternheim heeft onlangs het album Somebody Outside uitgebracht en ik durf het wel weer te beweren: waarschijnlijk is het een van de juweeltjes van 2006. Noorwegen brengt wonderschone muziek voort...

Lente?

Is het lente? Niet echt. Met een dampende kop koffie in mijn hand staar ik uit over het door zonlicht overgoten park. De felgroene bomen steken scherp af tegen de helderblauwe lucht. Ik hoor een deuntje in mijn hoofd. Is het lente denk ik weer. Soms mis ik het. De jaren van onbezorgdheid. De jaren waarin Stuart Murdoch nog steeds in lijkt te leven. Ik rij wat rond in een oude auto. De deuren rammelen, de ramen piepen als ik ze opendraai. Een verlaten dijk, een eenzame fietser, een visser staart in het water. Ik laat de wagen er langzaam langs rollen en tik mee met het ritme op mijn stuur. Is het lente? Of lijkt het alleen maar zo. Ik zie vervolgen beelden van zonnige dagen in mijn stad. Lopend langs vergeten pleinen, kleine cafe's, een vervallen bioscoop. Ik druk mijn neus tegen het glas en zie niks anders dan vergane glorie. Het lijkt alsof de plaats op het laatste moment is verlaten. Er ligt een omgevallen beker popcorn op de grond, de kaartjes voor de laatste film zijn al wel afgescheurd, maar liggen nog naast de kassa. Een lamp flikkert boven de bar, de koelkast vol met glazen cola-flesjes bromt geduldig voort. Even lijkt er een schaduw over het witte doek te bewegen, maar waarschijnlijk was het mijn verbeelding. Ik stap op de fiets en rij verder. Langs oude huizen, over vervallen fietspaden, een brug over de grote rivier. Ik heb een oude foto op mijn netvlies en alweer een liedje in mijn hoofd. Langzaam valt de avond. Het is tijd om naar huis te gaan. Onder de rood gekleurde lucht. Donkere ramen, stilte achter de voordeur. Ik laat de lampen uit en loop naar binnen. Ik fluit een paar tonen en ga richting mijn bed. Het lijkt wel lente.

Verloren

Strandliteratuur of niet, feit is wel dat elke keer als ik aan een boek van het duo Sean French & Nicci Gerard begin, ik er een met een sneltreinvaart doorheen dender. De boeken kennen elke keer weer het geheim om de lezer dwingen verder te lezen. Na drie boeken dacht ik het concept wel te kennen. Voor mij voorlopig geen Nicci French meer, maar dan pak je er stiekem weer een. En dan lees je het eerste hoofdstuk. En dan het tweede. En dan...en voor je het weet zit je op bladzijde 150 en moet je doorlezen. Op dat moment is het al lang geen keuze meer, maar een soort neurotische dwangmatige obsessie. Je moet weten hoe het met Charlie afloopt. Het boek heeft je bij je strot gegrepen en sleept je mee door de hoofdstukken. Nina Landry wordt een soort vriendin die je volgt in al haar doen en laten. Hoogstaande literatuur? Vast niet. Goed? Dat wel, als je dit kunstje keer op keer flikt, dan mag je jezelf toch wel een goed schrijver noemen. Of goede schrijvers in dit geval. Of ik ben gewoon veel te gevoelig voor dit genre. Dat kan natuurlijk ook.

Zembla & De Onderzoeksjournalistiek

Zembla doet datgene waar de Volkskrant en het NRC Handelsblad de laatste tijd alleen maar over schrijven in opiniestukken. Het voeren van onderzoeksjournalistiek. Niet slechts het brengen van nieuws, maar juist het uitkristalliseren van de feiten achter het nieuws. Een taak die met de opkomst van het internet-medium een nieuwe druk legt op de ouderwetse journalistiek. Een film als Loose Change, die een geheel eigen leven is gaan leiden via internet, legt bloot hoe de verhoudingen binnen de journalistiek zijn gewijzigd. Was de burger vroeger afhankelijk van onderzoeksjournalisten van de schrijvende pers en de pers van de publieke omroep; hij kan nu zijn behoeften bevredigen via internet. De makers van Loose Change lieten een ballonetje op en enige maanden later twijfelt 50% van de Amerikanen aan de waarheid rond 9/11. Wat doet de schrijvende pers, zoals bijvoorbeeld de Volkskrant, met dit gegeven? Ze wuiven de berichten weg als onzin. Net als Tweede Kamerleden van de VVD en GroenLinks. GroenLinks weet zelfs te vertellen dat er momenteel wel belangrijkere zaken aan de orde zijn. Is dat zo? Hoewel goed valt te begrijpen dat velen, zeker na de afgelopen dagen, last hebben van enorme 9/11-fatigue, moet je daarbij wel rekening houden dat veel problemen waar de wereld nu mee kampt wel een direct of indirect verband hebben met 9/11. Of het GroenLinks kamerlid moet de oorlogen in Afghanistan en Irak, de gehele spanning in het Midden-Oosten, het energievraagstuk, het verschuiven van prioriteiten van de Amerikaanse regering, waaronder ook, jawel, het milieu-vraagstuk, allemaal niet de belangrijkste vraagstukken vinden van dit moment.

Hoe dan ook, Zembla liet afgelopen zondag een sterk staaltje onderzoeksjournalistiek zien. Conclusie? Veel van de door Loose Change opgelaten ideeen kunnen makkelijk onderuit worden gehaald. Loose Change, iets wat Michael Moore ook pleegt te doen, hangt samen van suggestieve beweringen. Is het daarom algehele onzin wat Loose Change naar voren brengt? Nee. Onzin lijkt de bewering dat het feitelijke gebeuren anders is gebeurd dan wordt voorgespiegeld door de Amerikaanse regering. Er zijn aanslagen geweest met vliegtuigen op het WTC en het Pentagon en als gevolg hiervan zijn de twee torens van het WTC ingestort. Moeilijkheden treden pas op bij de vraag in hoeverre de Amerikaanse regering op de hoogte was van de aanslagen. Moeilijkheden treden op bij het beantwoorden van de vraag of de zogenaamde neo-conservatieve beweging, die overigens in de gehele Westerse wereld zijn aanhangers kent, niet erg veel profijt heeft gehad en nog heeft van de aanslagen. Moeilijkheden treden op bij het instorten van WTC7, waar heel toevallig veel geheime diensten in waren gevestigd. Moeilijkheden treden op bij het het beantwoorden van de vraag wie er allemaal voorkennis had van 9/11. Conclusie II? Er zit een luchtje aan 9/11. Niet zozeer aan het feit wie de aanslagen gepland en uitgevoerd hebben, maar veel meer wie er van op de hoogte was en wie er belang bij had of in ieder geval profijt uit hebben getrokken. De stelling dat de Amerikaanse regering de aanslagen zelf heeft gepland lijkt volstrekt uit de lucht gegrepen. De stelling dat geheime diensten, en dan niet alleen de Amerikaanse, maar ook Europese geheime diensten meer wisten dan ze doen voorkomen lijkt iets minder uit de lucht gegrepen. Heet hangijzer? De financiele wereld. Er zijn miljarden verdiend met 9/11. En er worden nog steeds miljarden verdiend door de oorlog in Irak en Afghanistan. Alleen door die zogenaamde neo-conservatieven in Amerika? Door de vriendjes van Cheney en Rumsfeld? Was dat maar waar, dan kon je als Europeaan tenminste je beschuldigende vingertje heffen naar Amerika. Maar de vraag is maar of Europa niet net zo hard meelift op de gevolgen van 9/11. Misschien een leuk onderwerp voor een vervolguitzending van Zembla.

Afscheid

Blauwe lucht. Zon door het open raam. Soms denk ik dat mensen mij nakijken. Of ze even stoppen op de fiets en hun hoofd omdraaien. Het zal het nieuws van gisteren zijn geweest. Mijn laatste keer op pad; waarschijnlijk... Stef Bos klinkt door de speakers als ik langzaam door de stad rij. Ik tik met het ritme mee tegen het portier. Wat een schitterende dag. En wat een contrast met de stemming in de firma. Maar ik maak daar bijna geen deel meer van uit. Wat niet betekent dat het me niks doet. Maar meer op afstand. En bovendien kan het mijn gevoel niet wegnemen. Dat heerlijke gevoel van die straalblauwe lucht. Die zon die de motorkap doet glinsteren. Ik draai de oprit op. Stef Bos nog net wat harder. Het zal de laatste keer zijn. Ik kijk naar het witte huis. Dit zal ik misschien nog wel missen. De spanning wat je aan gaat treffen. Ik stap uit en kijk omhoog. Naar de witte lijn van een vliegtuig. Wat een fantastische dag. Wat is Nederland weer mooi vandaag. Ik loop naar de voordeur en bel aan, terwijl ik zachtjes Stef Bos blijf zingen….

Zoveel wat je ziet nog niet geschreven
Zoveel wat je denkt nog niet geweten
Zoveel wat je hebt nog niet gegeven
En je zou nog...
Duizend jaren kunnen leven

Lamp

Het is waar, het unieke momentum hiervan kun je alleen waarderen met de voorkennis dat ik, zoals dat dan in algemene termen wordt uitgerukt, twee linkse handjes heb. A-technisch, een beetje klungelig, een beetje wat dan ook. Maar als je dat eenmaal beseft en daar ook in kan berusten dan wordt het huidige resultaat toch iets heel anders. Ik heb namelijk zojuist mijn eerste zelf gefabriceerde lamp opgehangen. Ook daar zit een addertje onder het gras. Ik heb namelijk wel vaker een lamp opgehangen, dat lukt me nog net wel, maar nog nooit een zelf gefabriceerde lamp. Niet van de Gamma, Ikea, Trendhopper of enige andere meubelgrootgrutter. Nee, gewoon zelf gefabriceerd. En hij hangt. En hij doet het. Nou, dat wil zeggen. Hij hangt voor de helft. Ik moet er namelijk nog een ophangen, want het complete plan bestaat uit twee lampen en de helft hangt nu pas. Maar toch, na een dergelijk uniek momentum wil ik toch even genieten van mijn prestatie. En weet je wat? Het was an sich helemaal niet zo moeilijk. Tot nog toe dan. Want de uitdaging komt pas bij die tweede lamp. Want die moet natuurlijk mooi symmetrisch gaan hangen. En daar heb je geduld voor nodig. En geduld bij friemelwerk....dat ontbreekt nog wel eens. Maar we gaan het gewoon proberen. Lekker met de handjes werken, lekker niks aan je hoofd.....Behalve dan een plaatje van Belle & Sebastian...

Look at the kid from school
He is teaching mamas and papas how to be a little cool
He is changing fashion, the way he dress
...For a kid with the will to funk
He dances in secret; he is a part-time punk

Tijd

Je moet natuurlijk met je tijd meegaan. Kon ik altijd volstaan met een paar woorden, een simpel linkje naar een vermeende interessante site of een songtekst links of rechts; tegenwoordig ben je nergens meer zonder You Tube. Daarom heb ik maar een eigen You Tube Channel aan Charing Cross* vastgehangen zodat ik al mijn favoriete filmpjes daar neer kan zetten en u met een simpele klik gelijk kan zien waar ik over mijmer. Blijft het enige probleem dat het hele geval momenteel nog niet zo wil werken. You Tube herkent mijn eigen link niet. Maar goed, het is ook allemaal toekomstmuziek. Voorlopig daarom alleen maar Ryan Adams filmpjes. Ik moet me een beetje inwerken voor 03 oktober is het niet....

Gore 2008

De naam Al Gore valt de laatste tijd wel vaker en hoewel hij zich gisteren zeer voorzichtig uitliet, sloot de "supposed next president" van Amerika het zeker niet uit. Langzamerhand begint de ommekeer zich dan ook af te tekenen aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Polls wijzen uit dat een kleine 75% (!) van de Amerikanen ontevreden is met de huidige gang van zaken. Bovenaan de prioriteiten lijst staat daarbij de binnenlandse economie, It is the economy, stupid!, rap gevolgd door hoofdbrekers als Irak en Katrina en veel later pas door Bush zijn stokpaardje "binnenlandse veiligheid."
Helemaal rooskleurig zijn de polls voor de verkiezingen voor het US Congress dit jaar. Hele positieve polls spreken over een 56-40% lead voor de Democraten. Iets voorzichtigere peilingen spreken over 53-43%. Enige nadeel daarbij is dat de Democraten iets te vroeg pieken en daarmee de verhouding in 2008 wel weer eens totaal anders kunnen liggen. Hoe dan ook, George W. Bush was ondertussen al een "lame-duck", maar na de verkiezingen dit najaar kan hij helemaal armzalige laatste 2 jaren tegemoet zien. Niemand die daar om hoeft te treuren overigens. Een fikse "regime-change" in de VS kan wel eens de stuwende kracht opleveren die de wereld momenteel nodig heeft. Ik teken ervoor. Met Gore 2008 erbij

Robert Fisk

'Het grootste falen van de menselijke geest'. Zo noemt Robert Fisk oorlogsvoering door de mensheid. En wie kan hem eens ongelijk geven. Fisk beschrijft in het voorwoord van zijn laatste boek De Grote Beschavingsoorlog de meest gruwelijke taferelen die hij ooit heeft gezien tijdens zijn loopbaan als journalist. Hij heeft er, naar eigen zeggen, geen nachtmerries aan over gehouden, maar zijn perceptie is wel een heel andere dan de gemiddelde president of generaal met de bevoegdheid tot besluitvorming. Oorlog gaat niet over vrijheid en rechtvaardigheid. Oorlog gaat over de dood en hoofdzakelijk over de dood. Over vrouwen die nog niet weten dat ze inmiddels weduwe zijn. Over kinderen die nooit de kans hebben gekregen op te groeien. Over jonge mannen en vrouwen die ergens heen worden gestuurd en vaak nog eens niet weten wat ze daar doen. Het laatste werk van Robert Fisk is een monsterwerk, maar bij het lezen van het eerste hoofdstuk (zijn bezoek als eerste westerse journalist aan Osama bin Laden) laat al gelijk zien dat het werk zijn streven waarmaakt. Fisk probeert de lezer inzicht te geven in het Midden-Oosten. Wil laten zien waarom er binnen het Midden-Oosten dergelijke grote spanningsvelden bestaan en waarom de Westerse wereld zo weinig begrip kan opbrengen voor de levens- en zienswijze van het Midden-Oosten. Fisk doet dat zelfs zo sterk, dat de lezer al na de eerste bladzijden begint te twijfelen aan zijn perceptie van Osama bin Laden. Mocht u dan, net als ik, toch een keer het idee hebben om 1 keer flink in de problematiek van het Midden-Oosten te duiken, dan kan De Grote Beschavingsoorlog zonder meer als handboek dienen.