Het was daar. Het gevoel. Ik trok mijn jas recht. De kraag iets hoger. Staarde over het lege plein. De kasseien glansden van de gesmolten sneeuw. De lampjes van de kerstboom spiegelden op het glimmende oppervlak. Het plein was nagenoeg leeg. Een enkele verdwaalde ziel. De geur van koffie vloog uit de geopende deur van een cafe. Ik voelde de kou van de eerste vlokken verse sneeuw. Ik keek omhoog. Een winterlucht in de donkere nachten van december. Een vlaag koude wind deed me rillen. Het gevoel was daar weer even. Stilstaande tijd. Eeuwig jong. Verplichtingen stonden in een boek dat ik nooit las. Zorgen was iets waar de wereld makkelijk zonder kon en alleen de president van de V.S. zich druk over leek te maken.
Ik zag haar staan aan de andere kant van het plein. Ogen dicht. Hoofd naar achteren. De sneeuwvlokken vielen op haar gezicht, haar schouders, in haar haren. We waren voor even alleen op het plein. Het plein van de eeuwige jeugd op een koude decemberavond. Weer die geur van koffie. The National op mijn koptelefoon. Ik was weer even jong. Onbezonen. Op een koude avond. Op he plein voor Rockefeller Center. December in een koud New York City. Ik liep terug naar 51th street. Glimlachte in het warme licht van Dean & Deluca. Het was dat gevoel. Voor eeuwig jong.
find out from friends
that wasn't true
go out at night with your headphones on, again
and walk through the Manhattan valleys of, the dead
