500 days

Fijn. Leuk. Om weer eens zo'n film te zien waar je van gaat glimlachen. Niet om het een of ander, maar de betere films hebben het in zich om ook vaak een wat zware ondertoon met zich mee te dragen. Drama staat in de "cinema" in ieder geval in een hoger aanzien dan "komedie". Nu is dat niet zo heel vreemd, daar niets zo moeilijk is als een smaakvolle komedie in elkaar draaien. Laat helemaal staan het fenomeen "romantische komedie". Voor je het weet beland je bij Jeniffer Aniston en Ben Stiller op de bank en naar mijn bescheiden mening zijn dat nu niet de acteurs die garantie staan voor de betere film. Maar goed, da's slechts smaak en over smaak, u kent het riedeltje wel.

Maar goed, waar was ik gebleven. Bij de romatische komedie van kwaliteit. Die nu bij uw cinematheek ligt. Hij deed me een beetje denken aan het al even fijne High Fidelity (het toeval wil, vanavond op Canvas om 00.005 uur) en als ik van een film ga glimlachen is het die wel. 500 days of Summer. Daar heb ik het over. Een geslaagde romatische komedie met ook nog eens verdomd leuk muziek (check, jawel, daar zijn we weer....). Dus mocht u eens lekker willen zwijmelen in verliefdheid en liefdesverdriet, zonder het nasale stemgeluid van Ben Stiller (om maar te zwijgen over het niveau van de humor). 500 days with Summer is je film. Heerlijk...

Merkvast

Niets zo lastig soms als de vooruitgang. Langzamerhand moet ook ik er aan geloven dat de oude 35mm-rolletjes naast de platenspeler thuis horen en dat het de hoogtste tijd wordt om over te stappen naar wat met een fraaie afkorting een "DSLR" heeft (ik ben overigens voornemens weer eens een platenspeler op de kop te tikken, maar da's een ander verhaal). Het zijn roerige tijden. Ik sta namelijk sinds net enige maanden weer ouderwets de heerlijke dampen in de doka in te ademen en aan de andere kant het hele internet af te struinen naar info, reviews en andere ongein over de beste digitale spiegelreflex voor een acceptabele prijs.

Grappig daarbij is dat je op zo'n moment pas realiseert dat er nu (ik ben verdorie nog geen 35) al nostalgie in is geslopen. Ik begon de zoektocht met geheel open vizier en twijfelde eerst tussen een Nikon D5000 en een Nikon D90. (Echte "die-hards" gaan daar trouwens van rillen en kopen enkel een "full-frame dslr", maar die hebben dan waarschijnlijk of de Staatsloterij gewonnen, of een inkomen met 4 nullen). Maar ondertussen is er een kaper op de kust. De prachtige Pentax K-X. Pentax is een tijdje het spoor bijster geweest, maar heeft ondertussen klaarblijkelijk het licht gezien en een van de betere dslr op de markt gezet.

Nu is dat allemaal niet zo interessant, (hoewel ik u nu weer uren kan doorzagen over "image-stabilization" (vroeger heette dat een statief), AF-motoren in de lens of in de body en andere digitale onzin...), maar wat wel interessant is dat mijn hart daar weer wat sneller van ging kloppen. Jawel, van enkel een merknaam. Mijn merknaam wel te verstaan, want ik heb het vak geleerd met een Pentax. Nou ja, geleerd. Ik weet dat een 50mm/f 1.8 een fijn lensje is, omdat je dan ultiem met scherptediepte kan spelen, maar dan houdt het ook wel op. Godzijdank kwam ik op het wereldwijde web er achter dat ik niet de enige ben die daar last van heeft. De eeuwige strijd tussen Nikon, Canon en Pentax gaat ook op internet ongestoord verder: "Nikon users brag about the specs and high-tech gear they use. Pentax users simply just shoot pictures" was zomaar een quote in de verhitte discussies. Oorlog is het. Het uitzoeken van een nieuwe camera. Daar valt niet mee te spotten. Je bent, waarmee je foto's schiet, zeg maar...

Anyway, de keuze wordt nu dus tussen de Nikon D5000 en de Pentax K-x. Ik vrees eigenlijk dat de het meer de vraag gaat worden of ik mijn partner kan overtuigen dat het Pentax K-x moet worden. Ze hebben me namelijk "hooked" die jongens van Pentax. De griezels.....