Mayer & Rice

Rasartiest. Degelijk. Saai. Het is zo'n rijtje wat je nogal eens in een adem hoort. Een artiest die zijn vak beheerst, kwalitatief hoogstaand en degelijk gitaarwerk aflevert is vaak ook een tikkeltje saai. Of wellicht zelfs behoorlijk saai. Ik kan me goed voorstellen dat velen bij John Mayer spontaan gaapneigingen krijgen. Slaperig worden van zoveel perfectie en geliktheid. Toch kan ik Mayer wel waarderen. Inderdaad niet om zijn rauwheid, niet om zijn ongepolijste rockalbums, maar veeleer om zijn Sunday Afternoon Lay-back gevoel. Een gevoel wat hij op Continuum zonder problemen lijkt voort te zetten. En dat doet hij ook nog met muzikaal vakwerk. Spectaculair? Nee. Eigenlijk iets voor 40+? Zou zomaar kunnen. Hoort eigenlijk in hetzelfde rijtje als die artiesten waar ik vroeger hoofdpijn van kreeg (Knopfler & co.)? Ik vrees van wel, doch Mayer heeft een veel fijnere stem. En er is niks mis mee voor een herfstige Sunday Afternoon.

Maar goed, er bestaat natuurlijk ook een klasse beter, een klasse mooier en veel meer van belang: 9. Het album van Damien Rice. Dat nog uit moet komen. Maar dat inderdaad wel eens het herfstplaatje van 2006 kan worden. Het is altijd lastig. Die tweede plaat. Zeker als je eerste van een dergelijke pracht is als O. Maar goed, stel dat. Stel dat...en bij een eerste luisterbeurt lijkt hij aardig in de beurt te komen, stel dat Damien Rice er gewoon in geslaagd is. En inderdaad blijkt dat Lisa & Damien met 9 gewoon zijn geslaagd in hun missie. De eerste luisterbeurt voorspelt veel goeds. Heel veel goeds. En heel veel herfst....