Onbekend

Het was vroeg. Vroeger dan ik ooit opstond. Ik trok de deur achter me dicht en zag de rode zonvloed langzaam boven de bomen van het park optrekken. Er klonken onbekende tonen door mijn koptelefoon. Ik stapte de drempel af en liep onder de gekleurde bomen richting het station. Een piano zweefde door mijn hoofd. Iemand begon te zingen. Wie zou het zijn? Ik staarde even naar mijn mp3-speler. Maar ik heb nog zo'n ouderwetse. Eentje zonder lcd-scherm. Zodat de onbekende stem, en de onbekende piano, geheel onbekend bleven. De zon rees verder. De hemel kleurde roder en roder. Het was een mooie ochtend. Kwart over zeven op een doordeweekse dag. De trein in. Op weg. De muziek zweefde verder. Het landschap schoot voorbij. Een land dat langzaam wakker wordt. De koeien staarden in de verte, de wegen stroomden vol, op de perrons schuifelden steeds meer mensen. Een akoestische gitaar. Ik sloot mijn ogen en luisterde. Onbekend waarnaar. Onbekend wat. De tonen bleven me de rest van de dag bij. Ik zou vanavond thuis eens moeten kijken welke tonen mijn dag toch hadden gevuld. Onder welke tonen ik door de ramen van het gele gevaarte ik de wereld weer als levende videoclip had aanschouwd. Ik kreeg er een beetje kippenvel van. Wie zou het zijn? Wie bespeelde die piano. Wie liet de akkoorden van zijn akoestische gitaar door mijn hoofd zingen? Ik reed wer naar huis. De dag was voorbij. Zo mooi als de zon 's morgens was gerezen, zo snel was die 's avonds weer verdwenen. De wereld was donker op de lichtjes van de neonreclame na, de lichtjes van de huizen, de lichtjes langs de autoweg. Thuis eerst even achter de laptop. Wie speelde op die piano? Wie zong daar in mijn hoofd?....