Ed Harcourt

Twee namen op het affiche van Crossing Border van afgelopen jaar, waren reden om jacht te maken op kaarten. Te laat zo bleek op dat moment. Het affiche van Crossing Border 2010 lonkte in de eerste plaats en bovena metl The National. De tweede naam die het affiche opsierde was Ed Harcourt. De man van het fantastische "Here Be Monsters" dat daarna nooit meer overtroffen werd. Ook niet door het op zichzelf niet verkeerde "Lustre" dat in 2010 verscheen.

Ed Harcourt is naar ik heb begrepen tegenwoordig een soort John Ewbank van Engeland. Hij schrijft met name hitgevoelige melodietjes voor andere artiesten, met als gevolg dat zijn eigen albums ook wat meer zoetsappige mainstream-pop gaan bevatten. Here Be Monsters was, althans in mijn beleving, nog veel rauwer en niet overgeproduceerd. Anders gezegd, "Beneath The Heart of Darkness", geeft mij het gevoel dat hij meent wat hij zingt. "Haywired" van het in 2010 verschenen Lustre, ligt zonder meer goed in het gehoor, maar is meer een niemendalletje van tien uit een dozijn. Wel een goed niemendalletje, maar toch. Een niemendalletje none the less.

Maar goed, Crossing Border ging het niet worden, maar The National wisten we een tijd geleden al in te halen. Ed Harcourt stond begin deze maand op het feestje van Carice van Houten in Leeuwenbergh Utrecht en daarmee hebben wij onze eigen Crossing Border afgerond. Het moet gezegd worden, een strijd met The National was bij voorbaat verloren, maar Ed Harcourt laat live toch in ieder geval zien dat hij zijn vak verstaat. Dat is ook gelijk weer het manco, ook live zit er geen echtere diepere emotie in. Hij doet zijn ding en dat ding doet hij verdomde goed. Tel daar een mooie locatie als Leeuwenbergh bij op, vul dat aan met een sausje, zijnde de trompettist van Mumford & Sons (Nick Etwell) en open je concert op het kerkorgel. Daar kun je zonder meer mee thuis komen. Maar toch, ik had meer verwacht. Maar dat verwacht ik na Here Be Monsters eigenlijk nog steeds. Maar dat komt maar niet. Van de andere kant, Ed Harcourt is zonder meer een groot talent. Dus hem live aan het werk zien, zeker in zo'n setting, is dan wel weer een unicum.

Ook nog het vermelden waard was het uitstekende voorprogramma van Jelle Paulusma, voormalig zanger van Daryll Ann. Zijn net uitgekomen album Up On The Roof, moet in ieder geval op het "nog te luisteren lijstje".