Ik word oud. Dat is niet enkel leeftijdtechnische constatering, maar veel meer een gevoel dat voortkomt uit mijn reactie op bepaalde gebeurtenissen, handelingen, voorvallen. Ik heb vanavond mijn hedenmiddag bij de kringloopwinkel aangeschafte 2e-hands platenspeler aangesloten. Toeval wil dat ik momenteel maar een LP in huis heb. Frank Boeijen Groep. Dans in Sow Motion. 1988. Ik was elf.
Mijn mondhoeken krulde al omhoog toen de zwarte schijf uit de hoes gleed. Hoe je het ook went of keert, het gevoel een LP in je handen te laten glijden is veel bevredigender dan het openklappen van een plastic cd-hoesje. Wat dat betreft zijn, mits fraai uitgevoerd, de kartonnen cd-hoesjes al een verbetering.
Vervolgens leg je die prachtige glimmende zwarte schijf op de speler. De arm gaat omhoog, de schijf begint te draaien, de naald zakt naar beneden. Het is een opeenvolging van gebeurtenissen die allemaal kleine tintelingen van plezier geven. En dan begint die ruis. Die zachte tik. En de stem die zo vertrouwd was op 11-jarige leeftijd. De stem die gelijk stond aan de grote stad. Frank Boeijen stond toen nog gelijk voor de grote stad. Voor Nijmegen.
Ik glimlach. Het verbaast me dat ik alle nummers nog ken. En dat geluid. Het is anders. Is het nu echt beter?O f word ik dan echt oud?
1 opmerking:
Geweldig, dit :). Ik heb net een nieuwe gekocht. Je wordt niet oud. Je heb gewoon behoefte aan nostalgie. Like me...
Een reactie posten