El Pino

Excelsior staat al jaren bekend als dat leuke platenlabel. Dat label waar Nederlandse pareltjes zitten verborgen. Waar bandjes exploiteren die het reguliere Nederlandse muzieklandschap ver overstijgen. Niks is minder waar voor het in 2006 verschenen Molten City van El Pino and the Volunteers. Warme songs, met americana invloeden en van een kwaliteit die je, hoe bevooroordeeld, niet verwacht van een bandje uit de Nederlandse klei.

Voor 8,99 bij Plato krijg je verdomd veel moois. Americana zonder de lijzige zang. Americana zonder dat horde paarden voorbij komen. Americana met een prachtige warme stem. Molten City mag zo bovenaan in mijn lijstje van beste albums van Nederlandse makelij uit 2006. Briljant. En wat mij betreft, wat ik kende ze nog niet, hoe onbemind. Veel te onbemind. Voor mij mag de grote doorbraak komen en als die al is geweest. Count me in on the bandwagon...

This town never let me down. Looking so bright. Yet it’s feeling so wrong. I save myself. ‘Cause I pace myself. Never drink more. Never drink less. Love is swell. Love is Hell