One Mississippi

De wereld oogt wat melancholiek vanochtend. Wat slaperig. Alsof ze niet wakker wil worden. Alsof de grijze wolken die boven haar gelaat drijven, als een soort deken is die van geen wijken wilt. Het water stroomt langs de ramen naar beneden. Zonder enig oponthoud. Hoewel het daglicht haar weg probeert te banen, wil de ochtend maar niet ontwaken. De violen zwellen aan. Het geeft dit vroege uur iets onheilspellends. Mensen mompelen wat over het weekend. Een enkel woord over de maansverduistering. Een ander woord over het weer. Fietsers zwoegen over het vlakke land. Een constant striemende regen is hun deel. Lelijke ochtend. Of dat is het eigenlijk niet. Een dreigende ochtend. Donker en duister. Een ochtend die dit album kleurt. Bij een magistrale zonsopgang had alles weer heel anders geklonken. Muziek en weer vullen elkaar wat dat betreft onophoudelijk aan. Ach, even spot ik een tikje blauw door het grijze wolkendek. En over het weiland even verderop lijkt zelfs een zonnestraal te vallen. De muziek door mijn koptelefoon klinkt gelijk wat lichter. One Mississippi zingt Tom McRae. Ik voel me langzaam wakker worden op de klanken van de eerste potentiële jaarlijstplaat van 2007. Of heb ik dat dit jaar al een keer gezegd?