Malin

Het moet gezegd worden. De oudgedienden brengen kwaliteit uit dit jaar. Van de andere kant of je bij Jesse Malin van een oudgediende kunt spreken. Toch is het huidige Glitter in the Gutter al het derde album van de stem van het alternatieve New York City.

Ook ik heb hem gewoon via die ander ontdekt. Via drinkmaatje en producer van de eerste plaat mr. David Ryan Adams. Toen ook nog bleek dat de jongen met dat mooie nummer over Brooklyn in het voorprogramma zou staan van zijn boezemvriend (december 2002) was de keuze snel gemaakt en rende ik naar de winkel om het fijne album met de formidabele titel "The Fine Art of Self Destruction" in huis te halen. Ik heb er nooit spijt van gekregen.

De huidige beweringen van toonaangevende muziekcritici dat Malin zijn grote broer Adams voorbij is gestreeft zul je mij niet zo snel horen zeggen, feit is wel dat Malin patent heeft op het in kaart brengen, muziek-technisch dan, van het ruige en rauwe van New York City. Bij Malin ruik je de Subway, voel je de drukte, zie je de lichten van de stad en tegelijkertijd hou je oog voor de ultieme charme van de metropool. Waar Adams langzaam afzakt naar de suburbs en de countryside lijkt Malin na het eerste album en opvolger The Heat nog steeds te vertoeven in hotelkamers , bars en de verlaten straten van New York City bij nacht. En dat brengt een niet te versmaden geluid voort.

Mocht u binnenkort naar NYC afreizen: vergeet de Lonely Planet, zet Malin op je koptelefoon en je hebt geen reisgids meer nodig.

The Harlem mammas they are laughing. They call me punk rock think they're cute....Underneath the El. I still hope someday we might meet. Riding on the subway