Rainy Day

Ik stond voor het raam. Ach, ik sta altijd voor het raam als er zoiets gebeurd. Of het een causaal verband is weet ik niet, maar om het weg te schrijven als puur toeval lijkt me ook weer wat te ver gezocht.

Ik keek uit over de kade. Of eigenlijk over datgene wat ooit kade moet worden. Met bankjes, grote bomen, kabbelend water. Leuk voor in de zomer, maar met het weer van die dag een utopia dat verder weg leek dan ook. De regen kletterde tegen het raam, op de straat, op de pas gelegde klinkers en op de bodem van wat ooit een gracht moet worden. In de gang zwelde een nummer aan. Ik staarde naar de jongen op straat. Vechtend tegen het weer. Kraag hoog opgestoken, hoofd naar beneden gebogen. Zwoegend. Peter Gabriel kroop vanuit de gang mijn kamer binnen: lets take the boat out, wait until darkness, let's take the boat out, wait until darkness comes, nowhere in the corridors of pale green and grey, nowhere in the suburbs, in the cold light of day

Hij zag mij staan en keek omhoog. Ik knikte. Hij kneep zijn ogen samen, schudde mismoedig zijn hoofd en bleef even staan. Hij richtte zich een beetje verder op en staarde over de kade. Nogmaals die lichte hoofdbeweging. Hij pijnigde zichzelf ergens mee, maar geen levende ziel op straat die hem erbij kon helpen. Niet vandaag. Niet met dit weer. Hij keek weer even omhoog en ontmoette weer mijn ogen. Ik probeerde een glimlach tevoorschijn te toveren, maar zelfs ik was wat aangeslagen door het weer, door het uitzicht, door de klanken vanuit de gang.

De jongen schopte tegen een denkbeeldige kiezel en schuifelde langzaam verder. Ik voelde een rilling over mijn ruggegraat. Dit had ik lang niet meer gehoord. Ik trok mijn schouders recht, slikte even en zette me weer aan mijn werk. Prachtalbum, maar zo loodzwaar. Zo loodzwaar onder grijze luchten, lege kades, ineengekrompen mensen....

rest your head, you worry too much, it's going to be alright, when times get rough, you can fall back on us, don't give up