Dordt



Ik was daar nog nooit geweest. In ieder geval niet op CS. De zon brak langzaam door en spreidde zijn stralen over het spoor en de perrons. Er klonk een onbekend nummer op mijn koptelefoon. Ik werd overvallen door de schoonheid. De langzame ochtend werd een videoclip. Het drukke perron vol onrustige en gehaaste forensen verdween in het geluid dat door mijn hoofd zweefde. Ik tikte het rimte mee met mijn voeten. Dordrecht. Dordt in de volksmond geloof ik. Daar moest ik helemaal niet zijn, maar ik stond er wel. Het halve land had ik al gezien, althans de CS van randstedelijk Nederland. Het gevolg van logistieke problemen van de NS. De trein zou eindelijk vertrekken. Om 9:44. Nog een klein half uur te gaan. Ik kocht een kop koffie. Zette het volume wat harder, ging uit de venijnige wind staan en staarde in de verte over de slingerende sporen. De eerdere onrust van de ruw verstoorde ochtend verdween uit mijn lijf. Een goed album ontplooit zich langzaam onder het oog van het een vreemde ochtend. De trein arriveert. Ik zak wat onderuit in een bankje. De weilanden schieten weer voorbij. Ik heb er al veel gezien vanochtend, maar nu zie ik pas haar mooie groene kleur. Vreemde ochtend. Rustig gevoel. Ik raak er langzaam aan gewend. Het kleine leed van de forens.

Once upon a time, Time’s getting on, time’s over now, I’m a little boy, you’re a little girl...