Brett

Spannend. Toch altijd weer. Een album van jeugdheld Brett. Dit keer zonder Butler, zonder Oakes, zonder wie dan ook. Gewoon solo. De angst die dan gelijk optreedt is of ook hij daarmee vervalt in een te melodramatisch geluid, iets waar Butler op zijn solo-pad zeker last van had. Zou er nog plaats zijn voor een snerpende gitaar of een briljante loopje zoals in Beautiful Ones?

Een eerste luisterbeurt lijkt de angst toch iets te bevestigen. Zonder gitarist als co-writer vervalt Brett in veel rustig, slepend werk met een prominente plaats voor strijkers en piano. Is daarmee het titelloze solo-debuut een melo-dramatisch gedrocht waar het tandglazuur van springt? Dat natuurlijk nooit. Als je ooit een zwak hebt gehad voor het stemgeluid van Anderson, dan is enige gevoeligheid voor de schoonheid van de nummers gegeven, althans inherent aan het feit dat het door Anderson wordt gezongen. Dat neemt niet weg dat ik nog even twijfel of ik Anderson solo nu wel een waardige opvolger vind van The Tears, laat staan van Suede. Maar goed de tijd zal het leren. Eerst maar even grijs draaien, voordat we ons definitief oordeel vormen.